Άτολμη η ασφαλιστική μεταρρύθμιση

Η ασφαλιστική μεταρρύθμιση που προτείνει η Νέα Δημοκρατία είναι μεν προς τη σωστή κατεύθυνση, δηλαδή της μετάβασης από το σημερινό στρεβλό και άδικο αναδιανεμητικό ασφαλιστικό σύστημα στο σαφώς πιο δίκαιο ανταποδοτικό (ή κεφαλαιοποιητικό) σύστημα, αλλά είναι άτολμη και δεν λύνει οριστικά το πρόβλημα. 

Τα πράγματα κατά τη γνώμη μου είναι πολύ απλά. Το κράτος από τα στοιχεία που τηρεί είναι σε θέση να υπολογίσει ανά πάσα στιγμή πόσες ασφαλιστικές εισφορές έχει καταβάλει κατά τη διάρκεια του εργασιακού βίου του κάθε Έλληνας κάνοντας μία εύκολη αναγωγή σε σημερινά ποσά με βάση τον ετήσιο πληθωρισμό. Συνεπώς μπορεί να δημιουργήσει έναν ατομικό "κουμπαρά" για τον καθένα μας ξεχωριστά και να μας ενημερώσει για το ύψος της σύνταξής μας όπως αυτή έχει διαμορφωθεί μέχρι σήμερα. 
Παράλληλα, μπορεί να μας καλέσει από τώρα να επιλέξουμε πόσες εισφορές θέλουμε να δίνουμε στο εξής εξηγώντας μας πόση αύξηση θα μπορέσουμε να πάρουμε τελικά στη σύνταξή μας.

 Είναι σωστό να ξεκινά η σύνταξη από μία κοινή ελάχιστη βάση αναφοράς και από εκεί και πέρα να διαμορφώνεται προς τα πάνω ανάλογα με τις επιπλέον εισφορές που έχει καταβάλει κάποιος, είτε επέλεξε αυτοβούλως να το κάνει αυτό κατά το παρελθόν είτε του επιβλήθηκε από το κράτος - με την ύπαρξη όμως ενός λογικού ανώτατου πλαφόν και στις εισφορές και στις συντάξεις, ώστε να αποφευχθούν φαινόμενα εξωφρενικής στρέβλωσης όπως αυτό που πληροφορηθήκαμε πρόσφατα με τις μηνιαίες συντάξεις των 23.000 ευρώ. 

Επίσης είναι απόλυτα επιβεβλημένο να υπάρξει πλήρης ΙΣΟΤΗΤΑ στο ασφαλιστικό μας σύστημα, κάτι που δεν έχουν καταφέρει επί δεκαετίες να πετύχουν ακόμη και κυβερνήσεις που υποτίθεται πως ήταν σοσιαλιστικές ή αριστερές. 
Ίδιος τύπος προσωπικού ασφαλιστικού "κουμπαρά" για ΟΛΟΥΣ, μισθωτούς και ελεύθερους επαγγελματίες.
 Δεν καταλαβαίνω γιατί το ευρώ της ασφαλιστικής εισφοράς του δημοσίου υπαλλήλου θα πρέπει να αξίζει περισσότερο από το ευρώ π.χ. του εργάτη, ή γιατί το ευρώ της εισφοράς του συμβολαιογράφου ή του βουλευτή να αξίζει περισσότερο από το ευρώ του αγρότη, του δικηγόρου, του γιατρού, του μηχανικού ή του εμπόρου. 
Δεν είναι δυνατόν με ίδιο ακριβώς ποσό συνολικής ασφαλιστικής εισφοράς να παίρνει "α" σύνταξη ο ένας επαγγελματίας και "β" σύνταξη ο άλλος. Για να είναι βιώσιμη και δίκαιη η ασφαλιστική πολιτική δεν μπορεί παρά να ακολουθεί μία βασική αρχή - για ίσο ποσό εισφορών θα λαμβάνει κανείς ίσο ποσό μηνιαίας σύνταξης ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ του επαγγελματικού κλάδου στον οποίο ανήκε.

 Αυτό όχι μόνο θα επιφέρει δικαιοσύνη στο σύστημα και θα ανταμείψει εκείνους που κατέβαλαν μεγάλες εισφορές, αλλά θα επιλύσει οριστικά και το πρόβλημα της διαδοχικής ασφάλισης αφού μόνο τα ποσά των ασφαλιστικών εισφορών θα έχουν αξία και όχι σε ποιο ταμείο ήταν ασφαλισμένος ο καθένας και για πόσο καιρό.

Stirlitz