Στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία των ημερών μας, για να μπορεί μια χώρα να είναι υπολογίσιμη οικονομική δύναμη θα πρέπει να παράγει ή υψηλή τεχνολογία ή πολιτιστικά προϊόντα, όταν έχει και τα δυο βρίσκεται στην κορυφή. Στην δική μας περίπτωση, δηλαδή της Ελλάδας αποτέλεσμα της πολιτικής μειοδοσίας του πολιτικού κόσμου δεν είναι η οικονομική χρεωκοπία, αυτό είναι το λιγότερο ίσως, αλλά η εξαφάνιση κάθε παραγωγικής δύναμης. Έτσι καταντήσαμε από χώρα παραγωγός να γίνουμε χώρα καταναλωτής. Εκεί οφείλεται τόσο το οικονομικό έλλειμμα όσο και το έλλειμμα στο ισοζύγιο των εισαγωγών – εξαγωγών. Πώς όμως φτάσαμε σε αυτό το σημείο;Από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά και σε όλα τα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου – ο οποίος για εμάς τελειώνει τώρα – τόσο η Δεξιά όσο και η Αριστερά έκαναν δυο πράγματα, ταυτόσημα, από την μια να συκοφαντήσουν, να διαβάλουν και να αλλοτριώσουν έννοιες όπως πατρίδα, έθνος, γλώσσα, ελληνισμός και από την άλλη να λειτουργούν ως εισαγωγείς – μεταπράτες αγαθών και ιδεών…
Με αυτά φτάσαμε σήμερα στο σημείο, ιδέες και έννοιες που για άλλες χώρες λειτουργούν ως ασπίδα αλλά και ως όχημα μεταφοράς της ταυτότητάς τους, - έτσι ώστε να μπορούν να πορεύονται με ασφάλεια σε ένα άκρως ανταγωνιστικό διεθνές περιβάλλον-, σε εμάς να βρίσκονται στα τάρταρα, εξαιτίας της συστηματικής πολεμικής που δέχθηκαν. Αυτή η πολεμική ήταν προϋπόθεση για να φτάσουμε σε εκείνο το σημείο όπου, αφενός το ουίσκι και η κόκα κόλα να εξοβελίσουν το τσίπουρο και την πορτοκαλάδα και αφετέρου ο Ζαν Πωλ Σάρτρ και η Σιμόν Ντε Μποβουάρ να εξοβελίσουν τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη και τον εξαιρετικό διανοητή Κωνσταντίνο Καραβίδα – τον οποίον βέβαια οι περισσότεροι τον αγνοούμε –, αλλά και πολλούς άλλους.
Αυτό συνέβαλε τα μέγιστα ώστε η χώρα σήμερα να βρίσκεται κάτω από μια οικονομική και ιδεολογική κατοχή, η οποία είναι πολύ πιο βαριά και πιο σκληρή από την οικονομική χρεωκοπία. Συνέπεια αυτής της κατοχής είναι να έχουμε χάσει την ιστορική μας συνέχεια – κοινώς τις ρίζες μας – αλλά και η εθνική οικονομία να μην είναι σε θέση να αξιοποίηση την υπεραξία που προσθέτει σε αγαθά και υπηρεσίες το πολιτιστικό βάθος… μερικών χιλιάδων χρόνων. Γι’ αυτό το ελληνικό λάδι εξάγεται σε βαρέλια στην Ιταλία, όπου εκεί συσκευάζεται σε μικρές καλοσχεδιασμένες φιάλες και πωλείται σε τιμές εξωφρενικές…. Ή το άλλο, το ελληνικό μάρμαρο να εξάγεται σε όγκους για να επεξεργαστεί στα εργαστήρια της αλλοδαπής και αυτό να συμβαίνει σε μια χώρα που γέννησε ένα Φειδία και ένα Πραξιτέλη… Να συνεχίσουμε; Αν δεν είναι άπειρα, σίγουρα είναι χιλιάδες τα παραδείγματα που μπορούμε να αναφέρουμε.
Σε εμάς ισχύει ένα ιστορικό παράδοξο, ήμασταν έθνος πριν γίνουμε «κράτος» και τώρα που γίναμε «κράτος» έχουμε απαρνηθεί την έννοια του έθνους στο όνομα ενός ψευδεπίγραφου προοδευτισμού. Αυτό είναι κάτι που δύσκολα θα το συναντήσει κανείς στην παγκόσμια ιστορία.
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΧΡΟΝΟΜΕΤΡΟ
ΚΑΒΑΛΑ
Date: Sat, 24 Apr 2010 05:30:32 +0000
ΑπάντησηΔιαγραφήFrom: elikonik@yahoo.gr
Subject: Fw: Μία θυσία που δεν προβλήθηκε καθόλου από τα ΜΜΕ...
To:
Μία θυσία που δεν προβλήθηκε καθόλου από τα ΜΜΕ...
Υπολοχαγός Χαράλαμπος Χαραλάμπους. Θυσιάστηκε στην Κύπρο, την 7η Νοεμβρίου 2009.
Έπεσε στο βωμό του καθήκοντος προς την πατρίδα κατά την παραλαβή του πολεμικού υλικού του λόχου του που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή. Προτίμησε να θυσιαστεί για να γλιτώσει τους στρατιώτες του. Δεν πέταξε την οπλοβομβίδα που είχε από μόνη της οπλίσει, αλλά την κράτησε στην αγκαλιά του δίνοντας σε τρία άλλα νεαρά παιδιά τον ελάχιστο χρόνο που χρειάζονταν για να απομακρυνθούν από το φυλάκιο. Ο ίδιος σκέπασε με το σώμα του την οπλοβομβίδα που του προκάλεσε θανάσιμα τραύματα.
Το φυλάκιο βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της Λευκωσίας, ακριβώς απέναντι από τους εισβολείς και τον προμαχώνα Ρόκας, κοντά στην Πύλη Πάφου.Είναι το φυλάκιο που βρίσκεται κάτω και πάνω από το παλιό οίκημα της ΣΥΤΑ. Το ατύχημα έγινε όταν καταμετράτο το πολεμικό υλικό του φυλακίου με την αλλαγή της
διοίκησης του λόχου.
Ακριβώς στις 10 και 50 ακούστηκε μια υπόκωφη έκρηξη στο χώρο των πυρομαχικών του φυλακίου. Το κακό είχε ήδη γίνει και ο 29χρονος υπολοχαγός έπεσε νεκρός, ακρωτηριασμένος στα δυο του χέρια και με ένα βαθύ τραύμα στην καρδιά.
Τι προηγήθηκε; Είχε στα χέρια του τη μοιραία οπλοβομβίδα όταν ακούστηκε ένα παράξενο κλικ στο εσωτερικό του χωνιού της. Κάτι σαν να όπλισε ο πυροκροτητής και η αντίστροφη μέτρηση άρχισε. Ο δόκιμος Αντρέας Χριστοδούλου στα 4 με 5 δευτερόλεπτα που μεσολαβούν μόλις πρόλαβε να του πει «μήπως και εκραγεί, κύριε λοχαγέ». Έκανε τρία βήματα προς τα πίσω μαζί με άλλους δύο στρατιώτες την ίδια στιγμή που ο υπολοχαγός ίσως προσπαθούσε να κάνει κάτι. Σύμφωνα με ό,τι είπε στον πατέρα του Γιώργο Χριστοδούλου ο νεαρός δόκιμος, είδε τον υπολοχαγό να παίρνει τη χειροβομβίδα κοντά στο στήθος του και να την κρύβει με τα χέρια και το σώμα του. Είχε καταλάβει ότι η έκρηξη θα ακολουθούσε την επόμενη στιγμή και θέλησε να σώσει τους άλλους. Θέλησε να σώσει τα άλλα τρία παιδιά που ήταν μαζί του στο στενό και αποκλεισμένο χώρο των πυρομαχικών. Γιατί τα πυρομαχικά βρίσκονται σε αποκλεισμένο υπόγειο χώρο;
Ακολούθησε η έκρηξη και ο δόκιμος με τους δύο στρατιώτες βρέθηκαν εκτός του χώρου που πνίγηκε μέσα σε καπνούς σκόνες και θραύσματα. Ο δόκιμος γύρισε μετά από λίγα δευτερόλεπτα πίσω και βρήκε διαμελισμένο το λοχαγό του σε μια λίμνη αίματος, πεσμένο μπρούμητα. Είδε ότι ήταν νεκρός. Βγήκε ακολούθως έξω και με το κινητό του τηλεφώνησε στο Νοσοκομείο και στο ΓΕΕΦ.
Ο κίνδυνος για νέα έκρηξη ήταν υπαρκτός και οι πυροτεχνουργοί της Αστυνομίας που είχαν φτάσει στο μεταξύ απέκλεισαν το χώρο και εξέτασαν όλο το υλικό.
Ο πατέρας του δόκιμου ανθυπολοχαγού Γιώργος Χριστοδούλου δήλωσε στη «Σ» ότι αν ακολουθούσε έκρηξη των πυρομαχικών όλο το τετράγωνο θα ανατιναζόταν και θα κατέρρεε με πολλά θύματα. «Εν ο Θεός που μας λυπήθηκε και η αυτοθυσία του υπολοχαγού να καλύψει με το σώμα του την έκρηξη», λέγει.
Οι ειδικοί εξηγούν ότι οι οπλοβομβίδες είναι σαν χωνί που φέρουν πανομοιότυπο υλικό με τις χειροβομβίδες. Εκτοξεύονται με βολή αβολίδοτου φυσιγγίου από τυφέκιο.
Δεν εκρήγνυνται μόνες τους, αλλά κάτι σίγουρα πήγε στραβά. Έγινε αποκόλληση και ο πυροκροτητής ενεργοποιήθηκε. Είναι άγνωστο πόσο παλιές ήταν, πόσο καιρό βρίσκονται εκεί, τι συντήρηση τούς γίνεται. Αυτό θα το δείξει η έρευνα. Οι οπλοβομβίδες βρίσκτοναι σε πολλά φυλάκια της πρώτης γραμμής. Είναι αναγκαία πυρομαχικά σε περίπτωση αιφνιδιαστικής επίθεσης από τον καραδοκούντα εχθρό. Είναι επίσης άγνωστο κατά πόσο κάποιος προσπάθησε να βάλει τον κύριο κορμό της οπλοβομβίδας βαθύτερα στο θηκάρι της οπλοβομβίδας. Όλα αυτά θα τα δείξει η στρατιωτική ανάκριση που ήδη άρχισε και διεξάγεται από κοινού από την Εθνική Φρουρά και την Αστυνομία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο γεγονός είναι ένα. Ότι ένα λαμπρό παλικάρι, ένας εξαίρετος αξιωματικός απόφοιτος της Σχολής Ευελπίδων έχασε τη ζωή του και αφήνει ασήκωτο πόνο στην οικογένειά του και τη νεαρή του σύζυγο Φρόσω. Ο άτυχος υπολοχαγός Πάμπος Χαραλάμπους είναι γιος του Μιχάλη Χαραλάμπους από το Μένοικο και της Δήμητρας Πατσαλοσαββή από τον κατεχόμενο Καραβά. Έχει μια αδελφή την Άντρη. Η γυναίκα του είναι επίσης παιδί προσφύγων από το Μαραθόβουνο Μεσαορίας. Η τραγωδία σε όλο το μεγαλείο της. Άνθρωποι που τους ένωνε η αγάπη για την πατρίδα και η υψηλή αίσθηση του καθήκοντος και της βιοπάλης ντύθηκαν στα μαύρα. Μόλις πριν από έξι μήνες ήταν οι χαρές του γάμου και τώρα η σύζυγος πίνει το πιο πικρό ποτήρι. Η δύστυχη μητέρα του σφουγγάριζε τη βεράντα του σπιτιού της όταν οι αξιωματικοί πήραν το θλιβερό μαντάτο στο Μένοικο. Ο χαροκαμένος πατέρας το έμαθε από γείτονα που το άκουσε από ιδιωτικό κυπριακό ραδιόφωνο και άρχισε να κλαίει γοερά. Ρώτησε ο άτυχος πατέρας τι έγινε και ο γείτονάς του, στην οδό Τρικούπη, στο ξυλουργείο που διατηρεί εκεί, του είπε την τραγική αλήθεια. «Το ραδιόφωνο μεταδίδει το θάνατο του παιδιού σου από έκρηξη οπλοβομβίδας».
Η παραπάνω είδηση θάφτηκε για τα καλά από τα ελλαδικά ΜΜΕ.
Από ότι φαίνεται οι καναλάρχες προτιμούνε ειδήσεις "πολιτικής κονσέρβας" ή "lifestyle".Και καμιά τεχνητή όξυνση στις συζητήσεις για να μην αλλάξει κανάλι ο τηλεθεατής. Άραγε πόσοι από εμάς θα κάναμε το ίδιο που έκανε ο ηρωικός υπολοχαγός; Πόσοι θα σφίγγαμε την οπλοβομβίδα πάνω μας για να γλιτώσουνε οι υπόλοιποι; Για μία ακόμη φορά αποδεικνύεται ότι ετούτος ο τόπος, ο ποτισμένος με τόσο αίμα ηρώων, συνεχίζει να καρποφορεί...
Του Άδωνη Παλληκαρίδη