Ελλειμμα εμπιστοσύνης

της Ελίνας Γαληνού
"Ποιό κόμμα εμπιστεύεστε περισσότερο;" Η ερώτηση αυτή ειδικά στην παρούσα φάση, ηχεί στα αυτιά των περισσοτέρων ανθρώπων, σαν ειρωνεία. Παρ΄όλο που η αξιοπιστία των γκάλοπ γενικά αμφισβητείται, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι τα ποσοστά μαζικής απαξίωσης ως προς τον πολιτικό κόσμο που εμφανίζονται το τελευταίο διάστημα, είναι απόλυτα συμβατά με το κλίμα. Παρατηρώντας διάφορους χώρους και ομάδες, διαπιστώνεται ότι η κοινή γνώμη κυμαίνεται μεταξύ δυσπιστίας (στην καλύτερη περίπτωση) και ακραίας άρνησης.

Αυτά τα φαινόμενα, επιβεβαιώνουν ότι η λαική πίστη φθίνει απελπιστικά ως προς τους πολιτικούς και τα κόμματα, σ΄ένα σκηνικό διάλυσης. Πράγματι, η διάλυση που εξαπλώνεται μέρα με τη μέρα περισσότερο, δεν κρύβεται από πουθενά. Η υποτυπώδης συνοχή της ήδη φθαρμένης κοινωνίας, αρχίζει κι΄αυτή να διαλύεται. Σε όλους τους τομείς, επικρατεί χαώδης κατάσταση, η οποία επιδεινώνεται βαθμιαία με γρήγορους ρυθμούς. Τα μέλη της κοινωνίας, παρατηρούν αμήχανα αυτήν την πρωτοφανή κατάσταση, αδυνατώντας να σταθεροποιήσουν πλέον τα βήματά τους έστω και υποτυπωδώς. Το έδαφος τρικλίζει κάτω από τα πόδια μας και όλα μοιάζουν να στριφογυρίζουν σ΄ένα τσουνάμι που παραλύει τις αντιστάσεις πέρα για πέρα.
Ετσι λοιπόν κατέληξε η εποχή της παραπλανητικής ευδαιμονίας που ζήσαμε εφησυχασμένοι στο "φάε, πίνε και ευφραίνου" ώσπου μας ξύπνησε ο συναγερμός που γι΄άλλους ήταν αναπάντεχος και γι΄άλλους ίσως αναμενόμενος.¨"Και τι φταίγαμε εμείς αφού οι πολιτικοί μας ήταν διαχειριστές της τύχης μας;'αναρωτιέται ένας απλός άνθρωπος. "Ναί, αλλά εμείς τους ψηφίζαμε.." απαντάει άλλος. "Και πώς να ξέρουμε ότι θα μας γελάνε κάθε φορά;" απορεί ένας τρίτος. Μαντικές ικανότητες βέβαια ίσως να μην έχει ο λαός, όμως με τόσα που είχε δεί, θα έπρεπε να διαθέτει περισσότερη ωριμότητα. Να μην ελκύεται από συνθηματικές υποσχέσεις τόσο εύκολα. Διότι αν στάθμιζε τα πράγματα όπως τα σταθμίζει τώρα που έφτασε ο κόμπος στο χτένι, ίσως να μην είχε πέσει σε τόσες παγίδες. Η ουσία είναι μια και η ευθύνη ανήκει στους περισσότερους από μας. Ψηφίζαμε τους πολιτικούς, όχι με γνώμονα το καλό της χώρας, αλλά το τι μας "βολεύει". Ανάλογες με την πυραμίδα που συνέθετε μεγάλα και μικρά συμφέροντα, ήταν και οι προτιμήσεις μας. Τώρα είναι πια αργά για δάκρια!
Ομως, εφ΄όσον η ζωή συνεχίζεται, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Η κρίση ίσως είναι σκληρή, κυρίως για τους αθώους, αλλά οπωσδήποτε αναδεικνύει κάποιες ευκαιρίες και αναγκαιότητες. Μια απ΄αυτές είναι η αναγκαιότητα να αλλάξουμε νοοτροπία ως προς τις αξίες που επιλέγουμε. Σ΄έναν κόσμο που καταρρέει σαν σάπιο οικοδόμημα, όπου τα "ποντίκια" ξεπηδάνε πρώτα και μας πνίγουν, μοιάζει πολύ δύσκολο και πράγματι, είναι..Δυστυχώς οι κληρονομιές του παρελθόντος μας φόρτωσαν όχι μόνο με τεράστιο οικονομικό έλλειμμα, αλλά και εξ΄ίσου μεγάλο έλλειμμα κοινωνικής εμπιστοσύνης. Δεν εμπιστευόμαστε ούτε κατά διάνοια τα πολιτικά συστήματα που μας απογοήτευσαν, αλλά ούτε κάν τον διπλανό μας. Ομως σίγουρα αναγνωρίζουμε ότι αν ένα καράβι μένει ακυβέρνητο μέσα σε τόση τρικυμία, οδεύει κατ΄ευθείαν για ναυάγιο. Θα παραιτηθούμε, ή θα συνεχίσουμε προσπαθώντας και δοκιμάζοντας; Οσο κι΄αν δυσπιστούμε, η λύση εξαρτάται κατά πολύ από μας και τις προτεραιότητές μας όσον αφορά τις νέες δυνάμεις που θα πρέπει να αναδείξουμε...