Με αφορμή τις ευρωεκλογές - Άρθρο του Απόστολου Αποστολόπουλου

Φουσκώνει η δυσφορία για τη λιτότητα, την κρίση και την πείνα αλλά αυτές οι ευρωεκλογές δεν θα ανατρέψουν την τύχη και την πορεία της Ευρώπης, της ΕΕ. Όχι επειδή μόνο με επανάσταση (και όχι με εκλογές) μπορεί να ανατραπούν τέτοια, καπιταλιστικά, καθεστώτα. Δεν υπάρχει γενική συνταγή ανατροπής, όπως έχει αποδειχθεί στη Βενεζουέλα, στη Νικαράγουα και αλλού.
Αλλά επειδή ακόμα οι Άρχοντες ελέγχουν το σύστημα, διατηρούν τα ερείσματά τους όχι μόνο στους μηχανισμούς αλλά και σε ικανή μερίδα του κόσμου. Μόνο στην Ελλάδα και στη Γαλλία υπάρχει ισχυρή πιθανότητα τα αποτελέσματα να ηχήσουν ως καμπάνα. Οι Κασσάνδρες προεξοφλούν συμβιβασμό των ηγεσιών  του ΣΥΡΙΖΑ και του «Εθνικού Μετώπου» αλλά αυτό πρέπει να επιβεβαιωθεί στην πράξη. Πάντως δείγμα του ελέγχου που διατηρούν οι κυρίαρχες ελίτ είναι ότι επιτυγχάνουν κάθε φορά τη συσπείρωση του κόσμου «υπέρ της Δημοκρατίας και εναντίον του φασισμού», δηλαδή υπέρ του υποψηφίου της αρεσκείας τους. Σωστά, θα πει ο καθένας, αντί να ψηφίσουμε πχ Κασιδιάρη αυτονόητο είναι να συνταχθούμε υπέρ του όποιου άλλου. Αλλά εξ ίσου σωστό είναι ότι αυτό σημαίνει πως το σύστημα διατηρεί αποδοχή έστω ως το μη χείρον. Και ότι ο κόσμος δεν αναγνωρίζει κάποιον αυθεντικά «δικό του» άνθρωπο. Ο Κανένας των δημοσκοπήσεων.
  Είναι αυτονόητο ότι η Λεπέν ή ο Μιχαλολιάκος δεν βλέπουν τη Γαλλία ή την Ελλάδα με τον ίδιο τρόπο που τη βλέπει ας πούμε ο Γλέζος, ή ο Τσίπρας και ο Λαφαζάνης και κάθε αριστερός, της όποιας ποικιλίας. Αλλά είναι επίσης οφθαλμοφανές ότι μερικοί, ενδεδυμένοι τη λεοντή της αριστεράς, βγάζουν «φασίστα» όποιον μιλάει για Έθνος και πατρίδα, λέξεις που απεχθάνονται όπως ο διάβολος το λιβάνι. Ιεροκήρυκες του «αυτοπροσδιορισμού» του κάθε ανθρώπου αλλά υπό τον όρο ότι δεν θα διεκδικεί άλλη συνείδηση από αυτήν που υπαγορεύουν οι ίδιοι και θα αυτοπροσδιορίζονται όπως οι ίδιοι εγκρίνουν. Και όχι να λένε πως έχουν «ελληνική συνείδηση» όπως πχ η Σαμπιχά. Τους σκοπιανούς «μακεδόνες» πρέπει να τους αποκαλούμε, λένε, με το όνομα που διάλεξαν για τον εαυτό τους οι ίδιοι: μακεδόνες. Τη Σαμπιχά όταν μιλάει για την ελληνική της συνείδηση πρέπει να την αποκαλούμε με το όνομα που της διάλεξαν αυτοί: φασίστρια. Φασισμός και φασίστες υπάρχουν αλλά φαίνεται ότι πρέπει να τους αναζητήσουμε και εκεί που δεν το φανταζόμαστε, ντυμένοι λιοντάρι της Δημοκρατίας, να οδεύουν καμαρωτοί για το ευρωκοινοβούλιο.
Οι εκλογές, πιστεύω, είναι ο μόνος δρόμος προς την Εξουσία στην Ευρώπη, σήμερα-αν και η Ουκρανία πρέπει να μας βάζει σε σκέψεις. Ωστόσο το κριτήριο των εκλογών, της εκλογικής επιτυχίας, δεν είναι «φετίχ». Επειδή για την Αριστερά οι εκλογές, ως ο δρόμος για την Εξουσία, σημαίνουν τελικά απελευθέρωση από δεινά και καταναγκασμούς. Η Ελευθερία, λέει ο Κάλβος, θέλει αρετή και τόλμη. Θέλει και ευθυκρισία, θα πρόσθετα.