Ενότητα και το περιεχόμενο της λύσης

Για μέρες επιμένουμε ότι η ενότητα προϋποθέτει κοινό πλαίσιο στόχων γύρω από το κυπριακό και συνεπώς, πρέπει να εντοπιστούν οι λόγοι που προκαλούν τη ρήξη στο εσωτερικό μέτωπο, αφού από εδώ πηγάζει η διάρρηξη της ενότητας. Από τη διαφορετική αντίληψη στο κυπριακό και όχι από την διαφορετική ιδεολογία, όπως επιμένει να βροντοφωνάζει ο Ν. Αναστασιάδης.

Άλλωστε, όποιος πιστεύει ότι το εσωτερικό μέτωπο κινδυνεύει από τη σύγκρουση ανάμεσα σε κομμουνιστές και καπιταλιστές, είναι εκτός πραγματικότητας. Ακόμη και στο θέμα της προσαρμογής της Ιστορίας, ο Υπουργός Παιδείας -που είχε την στήριξη της ηγεσίας του ΑΚΕΛ (όχι της λαϊκής του βάσης)- δεν προκάλεσε την αντίδραση της ηγεσίας του δεξιότατου ΔΗΣΥ, αλλά μάλλον συμπαράσταση βρήκε από την κομματική ηγετική ομάδα του αρχηγού. Γι αυτό και την επόμενη φορά που θα το βροντοφωνάξει, πρέπει να του υποδειχθεί ότι: «δεν είναι η ιδεολογία που προκαλεί ρήξη στην ενότητα, αλλά η διαφορετική προσέγγιση στο κυπριακό».

Έχοντας υπόψην τα πιο πάνω, η αποχώρηση της ΕΔΕΚ επανέφερε στο προσκήνιο τη διαφορετική προσέγγιση στο κυπριακό που αναδείχθηκε νωρίς με την έναρξη των διαπραγματεύσεων και σε ό,τι ακολούθησε και που ουδέποτε ήταν ιδεολογική. Η διαφωνία ΑΚΕΛ –ΕΔΕΚ, δεν ήταν σύγκρουση ανάμεσα στους κομμουνιστές και στους σοσιαλοδημοκράτες. Ήταν ουσιαστική διαφωνία στο κυπριακό, που επιβεβαιώθηκε στο σχεδόν καθολικό αποτέλεσμα της ψηφοφορίας εντός ΕΔΕΚ. Το ίδιο ισχύει και για το ΔΗΚΟ, όπου οι έντονες διαφωνίες αφορούν το κυπριακό, δεν αφορούν την κοινωνικο-οικονομική κυβερνητική πολιτική. Το γιατί ο Ν. Αναστασιάδης θεωρεί την ιδεολογία ως την αιτία που προκαλεί διάσπαση της ενότητας, μόνο ο ίδιος μπορεί να εξηγήσει.

Θα περιοριστούμε σ΄ ένα μόνο θέμα που αγγίζει την πεμπτουσία της διαφοράς. Στον κομματικό πολιτικό χάρτη της Κύπρου, η συντριπτική πλειοψηφία των ηγεσιών αποδέχεται τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία (ΔΔΟ) ως τον ύστατο συμβιβασμό. Μάλιστα, όλα τα κόμματα που στήριξαν Δ. Χριστόφια μετά τον πρώτο γύρο των προεδρικών, αποδέχονται ως μορφή λύσης τη ΔΔΟ, αλλά η ουσιαστική διαφορά έγκειται στο αποδεκτό περιεχόμενο που προσδίδεται στη λύση αυτή. Αν και ως έννοια παραμένει εν πολλοίς απροσδιόριστη, κάποιες ενέργειες είναι ιδιαίτερα δηκτικές που επιτρέπουν σαφή συμπεράσματα για την ουσία της διαφωνίας. Είναι γνωστό ότι, με έντονα διαβήματα προς τον ΟΗΕ από την Τουρκία και τον Ταλάτ (επιστολή 18ης Μαΐου 2009 που αποκαλύψαμε προς το Γ.Γ. του ΟΗΕ), ζήτησαν να αφαιρεθεί η παράγραφος 10 (Απόφαση Όραμς) της Έκθεσης του Γ.Γ. του ΟΗΕ προς το Συμβούλιο Ασφαλείας, η οποία ήταν έτοιμη προς έκδοση. Ο λόγος των έντονων αντιδράσεων τους (με κινητοποίηση του βρώμικου δίδυμου Ντάουνερ-Πάσκο) αφορούσε την μεγάλη τους ανησυχία ότι η παραμικρή αναφορά στην Έκθεση για την Απόφαση Όραμς, δυνατόν να αλλοιώσει την ερμηνεία περί «διζωνικότητας» στη λύση, όπως την ερμηνεύουν οι Τούρκοι. Η διαγραφή της παραγράφου έγινε αμέσως και με τρόπο αντικανονικό στην όλη διαδικασία. Δεν υπήρξε καμία αντίδραση για ανατροπή της Έκθεσης από την Κυπριακή Δημοκρατία που γνώριζε το κείμενο. Και καμία διαμαρτυρία, έστω μετά, για την ανατροπή και αφαίρεση της παραγράφου. Τα συμπεράσματα στον καθένα.

Κώστας Μαυρίδης mavrides@ucy.ac.cy
«Σημερινή» 14 Φεβρουαρίου 2010