ΠΟΙΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ;

ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ
Χαρακτηριστικό της κατάστασης πραγμάτων που βασιλεύει στη χώρα είναι ότι ο κόσμος, αυτοβούλως, χωρίς πολιτική καθοδήγηση και ηγεσία, έχει «στυλώσει τα πόδια» και αρνείται πεισματικά να ενδώσει στις μνημονιακές προτροπές. Εμμένει στις ειρηνικές διαδικασίες, αποδοκιμάζει εξτρεμισμούς και «προβοκατόρες», δεν πλημμυρίζει «επαναστατικά» τους δρόμους αλλά είναι σταθερά εναντίον των μνημονίων και των εκπροσώπων του.
Ωστόσο όλα αυτά είναι για την ώρα διάχυτα, αδιαμόρφωτα, ακαθόριστα και κυρίως δεν είναι μετρήσιμα. Οι δημοσκοπήσεις ίσως δημιουργούν κάποιες εντυπώσεις αλλά ούτε αυτές αποσπούν την εμπιστοσύνη του κόσμου. Οι δημοσκοπήσεις πέφτουν, μαζί με τον υπόλοιπο συρφετό που θέλει να μας σώσει, στην αναξιοπιστία. Χαρακτηριστικό των εκλογών είναι ότι θα δείξουν καθαρά και καταμετρημένα πόσοι και πόσο έχουν αποφασίσει με την ψήφο τους να αποκοπούν από το σύστημα. Πόσοι και πόσο απορρίπτουν όχι τον καπιταλισμό, όχι την ΕΕ ή το Ευρώ, αλλά το συγκεκριμένο, απολύτως και βαθύτατα, αθεράπευτα διεφθαρμένο σύστημα. Το σύστημα που εκφράζουν και προσωποποιούν  πρωτίστως τα συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα που εμφανίζονται ως σωτήρες της πατρίδας. Αυτό είναι το αντικείμενο, το δίλημμα, των εκλογών.
Τα δυο προηγούμενα χαρακτηριστικά, η εμμονή του κόσμου και το εκλογικό δίλημμα, υποχρεωτικά κατέληξαν σε ένα τρίτο: Όλοι απαιτούν από όλους, όλο και περισσότερο, όλο και πιο πιεστικά, καθαρότητα στους λόγους και τις πράξεις. Σιγά-σιγά γίνεται στον καθένα σαφές ότι οι παλιές ταμπέλες δεν μπορούν να κρύψουν κανένα. Δεν φτάνει πια η ταμπέλα «αριστερός» ή «δεξιός» για να καταλάβουμε περί τίνος πρόκειται. Ποιος είναι ποιος το καθορίζουν λόγοι και πράξεις. Η θολούρα τελειώνει. Δεν χωράνε στην ίδια σακούλα όλοι της «Δεξιάς» και όλοι της «Αριστεράς». Δεν είναι το ίδιο πράγμα. Δεν είναι το ίδιο πράγμα ούτε απέναντι στους (πρώην) συντρόφους τους, ούτε απέναντι στους, (έως χθες) εξ ορισμού, ιδεολογικούς αντιπάλους τους. Με άλλο μάτι βλέπουν όλοι, όλους. Αυτό είναι ακόμα στην αρχή. Αλλά κάθε πορεία αρχίζει, όπως έλεγε και ο Μάο, με το πρώτο βήμα. Οι παλιές συνήθειες δεν κόβονται βέβαια εύκολα. Αλλά είναι σαφές πλέον ότι στην (ιστορική) Αριστερά δεν είναι το ίδιο πχ ο κ. Κουβέλης, η κ. Παπαρήγα και ο κ. Τσίπρας ούτε, στη Δεξιά ο κ. Καμένος, ο κ. Σαμαράς, η κ. Μπακογιάννη ή ο κ. Καρατζαφέρης. Όσοι επιμένουν να μην κάνουν τους σαφείς διαχωρισμούς απλώς θολώνουν τα νερά για κομματικούς ή άλλους, σοβαρότερους, λόγους. Σοβαρότερους: η τυχόν προσέγγιση λαϊκών στρωμάτων (και πολιτικών εκπροσώπων τους) από διαφορετική πολιτική καταγωγή σημαίνει το πραγματικό τέλος του εμφυλίου, την αρχή μιας άλλης εποχής για την Ελλάδα. Ελπιδοφόρας. Αυτή την επανασύνδεση, τη συμφιλίωση των Ελλήνων δεν την θέλουν όλοι, αντιθέτως. Επιχειρούν κλίμα διχασμού.
Τέλος: Είναι προφανές ότι όπως ο κόσμος πχ οι αγανακτισμένοι, δεν έχουν συγκεκριμένη πρόταση εξόδου από την άβυσσο έτσι δεν έχουν, όχι πάντως ολοκληρωμένη, πρόταση και οι ηγεσίες, δεξιές και αριστερές. Αυτό είναι λίγο για τις ηγεσίες. Αλλά αυτή τη στιγμή η πρώτη απαίτηση του κόσμου είναι η πολιτική τους εντιμότητα και κυρίως η πολιτική τους σταθερότητα. Τα υπόλοιπα (και ουσιώδη) θα βρεθούν, δηλαδή, τι να κάνουμε. Πρέπει να βρεθούν σύντομα. Αλλά για να έχει αξία, δηλαδή αξιοπιστία, κάθε πρόταση, προϋπόθεση είναι η αξιοπιστία της ηγεσίας. Αυτό είναι το ύπατο κριτήριο της ψήφου. Αυτό τουλάχιστον υπονοούσε, κατά την κρίση μου, ο κ. Γιούνγκερ, όταν έλεγε ότι αν οι Έλληνες δεν ψηφίσουν εκείνους που αυτός θα ήθελε, τους μνημονιακούς, τότε οι Βρυξέλλες θα μας τιμωρήσουν. Μπορεί να ήταν μια ακόμα απειλή. Αλλά όπως εκείνος ο Αμερικανός υπουργός ήξερε ότι θα γίνουν εκλογές (το θυμάστε;) χωρίς ακόμα να το ξέρει ο τότε πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης έτσι μπορεί και ο κ. Γιούνγκερ να ξέρει  κάτι περισσότερο… για το παιδί που θα βγάλουν οι κάλπες. Εφ’ όσον γίνουν εκλογές στην ώρα τους-διότι ουδείς έχει, επισήμως, δεσμευτεί.