Του Σάββα Καλεντερίδη
Την Άνοιξη του 2009 άρχισαν να πυκνώνουν τα σύννεφα της
οικονομικής καταιγίδας πάνω από την Ελλάδα, που συσσωρεύονταν από το 2007, όταν
εμφανίστηκαν τα προβλήματα στην αγορά στεγαστικών δανείων χαμηλής εξασφάλισης στις
ΗΠΑ, που σταδιακά μετατράπηκαν σε διεθνή οικονομική κρίση.
Τότε, εν όψει της
καταιγίδας, η κυβέρνηση Καραμανλή αποπειράθηκε να πάρει κάποια περιοριστικά
μέτρα που θα μετρίαζαν τις επιπτώσεις της επερχόμενης κρίσης στην ελληνική
οικονομία. Να σημειώσουμε ότι, όπως αποδείχτηκε από την πορεία των εξελίξεων, η
περίοδος εκείνη θα έπρεπε να είναι κάτι σαν προετοιμασία για αντιμετώπιση ενός
μεγάλου πολέμου, με τις πολιτικές δυνάμεις να δημιουργούν ένα εθνικό μέτωπο για
την αντιμετώπιση της κρίσης.
Αν’ αυτού, η ανευθυνότητα και η εξουσιομανία του κόμματος
της αξιωματικής αντιπολίτευσης και του προέδρου της κ. Γ. Παπανδρέου, τα
κίνητρα της στάσης του οποίου δεν έχουν διευκρινιστεί, λόγω του ότι ο κ.
Σαμαράς δεν έκανε ποτέ πράξη την υπόσχεσή του για μια και μοναδική εξεταστική
επιτροπή, που θα εξέταζε διεξοδικά τις συνθήκες κάτω από τις οποίες η Ελλάδα
οδηγήθηκε στο μνημόνιο, έκαναν το παν για να προκαλέσουν εθνικές εκλογές.
Τότε η αξιωματική αντιπολίτευση όχι μόνο δεν έδειξε εθνική
υπευθυνότητα και συναινετική διάθεση για να αντιμετωπιστεί ο -οικονομικός-
πόλεμος που ήταν προ των θυρών, αλλά εκβίασε τη διεξαγωγή εθνικών εκλογών,
κουρελιάζοντας όχι μόνο το θεσμό αλλά και την προσωπικότητα του ίδιου του Προέδρου
της Δημοκρατίας.
Με ποιόν τρόπο;
Για όσους δεν θυμούνται, η κυβέρνηση Καραμανλή, για να
αποφύγει τη διεξαγωγή πρόωρων εκλογών, επειδή δεν διέθετε τον αριθμό των 180
βουλευτών, αναζήτησε τη συναίνεση, αφήνοντας να εννοηθεί ότι θα προτείνει και
πάλι τον κ. Παπούλια για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας, ο οποίος
σημειωτέον, είχε εκλεγεί την πρώτη θητεία με ψήφους του ΠΑΣΟΚ.
Τότε το ΠΑΣΟΚ και ο κ. Παπανδρέου, ο οποίος ήδη συνομιλούσε
με τον Στρος Καν για την υπαγωγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ, δήλωσαν ξεκάθαρα ότι «όποιον
και να προτείνει η κυβέρνηση για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας, ακόμα
και αν το πρόσωπο αυτό είναι ο κ. Παπούλιας, το ΠΑΣΟΚ δεν πρόκειται να
συναινέσει».
Η φοβική στάση της κυβέρνησης Καραμανλή στην εθνικά ανεύθυνη
στάση και στους εκβιασμούς της αντιπολίτευσης, δημιούργησαν το κλίμα πολιτικής
αστάθειας και άνοιξαν τον ολισθηρό δρόμο που ήταν «απαραίτητος» για να
διολισθήσει η πατρίδα μας στο μνημόνιο και την προκρούστεια κλίνη των
δανειστών!
Τώρα, το γιατί δέχτηκε ο κ. Παπούλιας να παιχτεί αυτό το
παιχνίδι στην πλάτη του και γιατί μετά απ’ όλα αυτά αποδέχτηκε στη συνέχεια την
υποψηφιότητα για δεύτερη θητεία, είναι άλλης τάξεως ζήτημα και προς κρίσην από
την ίδια την Ιστορία.
Όλα αυτά που προηγήθηκαν μπορεί να τα λησμόνησε η πλειοψηφία
των Ελλήνων πολιτών, κανείς όμως δεν μπορεί να ξεχάσει το τι επακολούθησε, αφού
η χώρα παραμένει στην ουσία μια αλυσοδεμένη αποικία χρέους, υποχρεωμένη να
υπακούει στα κελεύσματα και τις ορέξεις των δανειστών της. Και να θέλουμε δεν
μπορούμε να ξεχάσουμε λοιπόν, αφού υφιστάμεθα καθημερινά τις συνέπειες τις κρίσης, σε
όλους ανεξαιρέτως τους τομείς της κοινωνικής και εθνικής μας ζωής.
Θα περίμενε κανείς η περίοδος 2009-2010 να έχει αναλυθεί από
πολιτικούς και πολίτες, για να εξαχθούν πολύτιμα συμπεράσματα, αφού, όπως λέει
και ο σοφός λαός, τα παθήματα πρέπει να μας γίνονται μαθήματα!
Αντ’ αυτού, βλέπουμε σήμερα την αξιωματική αντιπολίτευση,
εκτός της υιοθεσίας των περισσοτέρων και πιο καιροσκόπων στελεχών και οπαδών
του ΠΑΣΟΚ, να υιοθετεί με εκπληκτική συνέπεια τις πασοκικές πρακτικές πολιτικής και εθνικής ανευθυνότητας και οπορτουνισμού και να
ακολουθεί το δρόμο που χάραξε το ΠΑΣΟΚ γενικώς αλλά και ειδικώς το 2009.
Αντί να ασκήσει δημιουργική αντιπολίτευση, που θα τον
καταξιώσει στη συνείδηση των πολιτών και θα τον φέρει με υπεύθυνο τρόπο στην
εξουσία, ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού προσπάθησε -ανεπιτυχώς- να χρησιμοποιήσει τις
ευρωεκλογές ως μέσο για την πρόκληση πρόωρων εθνικών εκλογών, και αφού το Σεπτέμβριο είχαν προηγηθεί εκκλήσεις του κ. Τσίπρα προς τους μαθητές να ανατρέψουν την κυβέρνηση (!!!), τώρα δείχνει
χαρακτηριστική ασέβεια στους θεσμούς και χρησιμοποιεί εκβιαστικά τον ανώτατο θεσμό, αυτόν του
Προέδρου της Δημοκρατίας, για να προκαλέσει εκλογές και να καταλάβει την
εξουσία.
Επειδή ο λαός έχει κοντή μνήμη, ίσως να το πετύχει, όπως το
«πέτυχε» ο κ. Γ. Παπανδρέου το 2009!
Όμως καλό είναι ο κ. Τσίπρας και οι περί
αυτόν να μελετήσουν εις βάθος τα όσα ακολούθησαν των εκβιασμών τότε, γιατί ο
δρόμος που πήραν είναι ίδιος και θα μας οδηγήσει όλους μαζί, τους Έλληνες και την Ελλάδα, στον ίδιο προορισμό!
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "δημοκρατία"
"η περίοδος εκείνη θα έπρεπε να είναι κάτι σαν προετοιμασία για αντιμετώπιση ενός μεγάλου πολέμου, με τις πολιτικές δυνάμεις να δημιουργούν ένα εθνικό μέτωπο για την αντιμετώπιση της κρίσης."
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπήρξε κάποια εθνική προσπάθεια ανάσχεσης από την τότε κυβέρνηση;
Υπήρξε κάποια έμπρακτη προσπάθεια για τη δημιουργία εθνικής ομοψυχίας;
Υπήρξε κάποιος εθνικός σχεδιασμός;
Υπήρξε κάποιος φορέας που θα παρήγαγε τον εθνικό σχεδιασμό;
Όχι. Υπήρξε λευκή αποχή.
Όντως ο ρόλος του ΓΑΠ ήταν κατ'ελάχιστον, όπως περιγράφεται στο άρθρο: "τα κίνητρα της στάσης του οποίου δεν έχουν διευκρινιστεί".
Φαντάζομαι ότι όλοι οι βουλευτές της ΝΔ θα ψηφίσουν υπέρ της άρσης ασυλίας των βουλευτών που αναφέρονται στη μήνυση περί εσχάτης προδοσίας για όσους ψήφισαν μνημόνιο, την οποία αποφάσισε ο Άρειος Πάγος να στείλει στη βουλή. Όχι;
Μα και βέβαια όχι. Ούτε καν "τη μία και μόνη εξεταστική για το μνημόνιο" δεν έκανε η ΝΔ, που το είχε θέσει "κόκκινη γραμμή για οποιαδήποτε συμμετοχή της σε συγκυβέρνηση".
Το ζητούμενο είναι να μαθαίνουμε από τα λάθη μας.
Το ζητούμενο σήμερα είναι να κάνει η σημερινή κυβέρνηση αυτό που δεν έκανε η κυβέρνηση του 2007-2009.
Το ζητούμενο είναι να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις εθνικής ομοψυχίας στη βάση Ελληνικού Στρατηγικού Σχεδιασμού, όχι στο μιλητό, σε επικοινωνιακό καπνογόνο, σε κολλητηλίκια ή προσωπικές ίντριγκες τύπου "θα μαζέψω 180".
Υπερκομματικά, όχι διακομματικά.
Ειδάλλως θυμηθείτε το: ο ΣΥΡΙΖΑ θα ρίξει την κυβέρνηση και το άρθρο θα μείνει για να θυμίζει τί ΔΕΝ έγινε γιατί ΔΕΝ έμαθαν κάποιοι από τα λάθη τους. Και αυτοί ΔΕΝ θα είναι οι πολίτες.
Και σε αυτή την περίπτωση δεν θα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ που έχει ξεκαθαρίσει ότι γουστάρει κάθε έκφανσης εθνομηδενιστική πολιτική και δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει γνώμη λόγω του άρθρου ή οποιουδήποτε άλλου άρθρου.
Σε αυτή την περίπτωση θα φταίνε όποιοι δεν εργάστηκαν ΒΑΣΙΜΑ, ΕΜΠΡΑΚΤΑ, ΜΕ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ, για τη δημιουργία εθνικής ομοψυχίας.
Σε αυτή την περίπτωση, μην εκπλαγείτε αν αυτός "τα κίνητρα της στάσης του οποίου δεν έχουν διευκρινιστεί" συγκυβερνήσει με τον ΣΥΡΙΖΑ και κυνηγήσει με κάθε τρόπο αυτούς που κάποτε έκαναν λευκή αποχή μαζί με αυτούς που δεν εργάστηκαν ΒΑΣΙΜΑ, ΕΜΠΡΑΚΤΑ, ΜΕ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ, για τη δημιουργία εθνικής ομοψυχίας.
ΥΓ. Κάποια στιγμή σε αυτό τον τόπο ίσως να ήταν χρήσιμο να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πώς να χτίσουμε κάτι υγιές με κάποιον άλλο και όχι πώς να γκρεμίσουμε τον άλλο.
Το θέμα είναι αν η πολιτική που εφαρμόζεται σώζει πραγματικά τον τόπο, τους Έλληνες και τις Ελληνίδες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο αν η εναλλακτική(ΣΥΡΙΖΑ) είναι καλύτερη κατά την ταπεινή μου γνώμη δεν είναι αλλά αυτό δεν έχει καμιά σημασία.
Αυτός που δεν έχει χρήματα στο πορτοφόλι του δεν τον ενδιαφέρει αν θα έχουμε ευρώ, δραχμή ή οτιδήποτε άλλο. Του έρχονται οι φόροι, έχει παιδιά, γυναίκα, υποχρεώσεις και μπορεί να είναι άνεργος. Μπείτε στη θέση του.
Είναι το ένστικτο της επιβίωσης. Δεν έχει να περιμένει τίποτα και τιμωρεί με θυμό(και λογικό αφού τον εξοντώνουν ουσιαστικά), ας διαλυθούν όλα.
Η πολιτική που εφαρμόζουν είναι πολιτική κοινωνικής εξόντωσης.
Το να ζητάνε από τους πολίτες να συνεχίσουν να το ανέχονται είναι μη ρεαλιστικό. Αυτός που δεν έχει τίποτα και η κρίση τον έχει τσακίσει δεν έχει να χάσει τίποτα.
Από εκεί ξεκινάνε όλα. Πολλά τα παραδείγματα μέσα στη κοινωνία.
Όταν δεν καταργούν εξεταστικές επιτροπές, όταν καλύπτονται σκάνδαλα, όταν εφαρμόζεις πολιτική οικονομικής και ατομικής(συνέπεια της οικονομικής πίεσης) εξόντωσης δεν φταίει κανένας ΣΥΡΙΖΑ και κανένα άλλο κόμμα.
καλημέρα, πάντα εύστοχος Γιώργο γεωπόνε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς η πλειοψηφία των Ελλήνων, ψηφίζουμε με κριτήριο ποιό κομμα είναι το λιγότερο επικίνδυνο για την πατρίδα.
Θα ήταν ευχής έργο, να ασχολιόντουσαν κάποιοι σοβαροί, μεγάλου κύρους και καταξιωμένοι επαγγελματικά Έλληνες, που να μην έχουν μπλεχτει στο αλαισιβερίσι της εξουσίας και στις κομματικές καμαρίλες, να διαμόρφωναν ένα πρόγραμμα εξόδου από την κρίση, η οποία για μένα είναι πρώτα εθνική και ηθική και μετά οικονομική και εμείς οι υπόλοιποι να ακολουθούσαμε.