Περί τοῦ Θωμᾶ Ἀκινάτη καί τῆς "θεολογίας" του

Ἡ ΑΙΡΕΤΙΚΗ ἱστορική προέλευση τοῦ "ρωμαιο-καθολικοῦ" σχολαστικισμοῦ

τοῦ Νέστορα Νικηφορίδη

Γράψαμε τά κατωτέρω παίρνοντας ἀφορμή ἀπό μία ἰστοσελίδα. Δέν ἀμφισβητοῦμε ὄτι θά ἔχῃ ἐνδιαφέρον ἕνα βιβλίο ὅπως τό προτεινόμενο στήν ἰστοσελίδα ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΑ , περί τοῦ Θωμᾶ τοῦ Ἀκινάτη. Ἀλλά πρέπει κανείς νά ἔχῃ ὑπ' ὄψη του ὁρισμένα πράγματα πρίν προσεγγίσῃ ἕνα τέτοιο ζήτημα: "Βλέπετε, μή τις ὑμᾶς πλανήσῃ...".

Θωμάς ὁ Ἀκινάτης λοιπόν! Φιλοσοφῶν διανούμενος , τάχα "θεολόγος", οὐσιαστικός θεμελιωτής τῆς σχολαστικῆς μεθόδου μέ τήν χρήση κειμένων τοῦ Ἀριστοτέλη, κυρίως μεταφράσεών του ἀπό τά Ἀραβικά, πού ἔφθασαν στήν "Δύση" διά τῆς τεθλασμένης... λές και ἦταν μακρυά ἡ Ἑλλάδα καί οἱ Ἕλληνες, γιά νά μάθουν οἱ "φραγκο-αλαμανο-γοτθο-λομβαρδοί" τήν γλῶσσα τῶν ἀρχαίων φιλοσόφων, τῆς κυριώτερης γραμματείας τῆς ἀρχαιότητος,  καί τῶν πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, πολύ πρίν τήν λεηλασία τῆς Βιβλιοθήκης τῆς Κωνσταντινουπόλεως τό 1204 (πού προφανῶς προσέφερε σέ δυτικούς μέ τό "ἀνήσυχο" καί  "ἀνησυχαστικό" πνεῦμα τοῦ Θωμᾶ τοῦ Ἀκκινάτη, λίγες γνώσεις παραπάνω ἐκ τῶν ἔργων τοῦ Ἀριστοτέλη).

 Φιλοσόφησε λοιπόν ὁ Θωμάς ὁ Ἀκινάτης ἐπί θεολογικῶν θεμάτων,  διά τῆς σχολαστικῆς μεθόδου, καί μέ βάση τό δόγμα ὅτι ἀπό τά γνωστά συμπεραίνουμε γιά τά ἄγνωστα - ἀκόμη καί ὅσον ἀφορᾶ τά τοῦ Θεοῦ!

Ὅπως φαίνεται, πίστευε, καί τό ἔχει γράψει, στό λίαν ἐπικίνδυνο δόγμα, ὅτι ὁ Θεός εἶναι "καθαρή ἐνέργεια", "actus purus". Αὐτό τό δόγμα ἀρνεῖται τήν ὀρθόδοξη χριστιανική ὀντολογία,  καί δή τό ὅτι ὁ Θεός εἶναι, ὅπως ὁ ἴδιος εἶπε στόν Μωϋσῆ, ὁ Ὤν. Θεσπίζει τό δόγμα αὐτό, αὐθαιρέτως, τήν θέση, ὅτι δέν ὑπάρχει διάκριση μεταξύ τῆς οὐσίας τοῦ Θεοῦ καί  τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν Του. Ἄν ὁ Θεός εἶναι δέ, καθαρή ἐνέργεια ἤ πράξη ἤ δράση, κλονίζεται καί ὅλη ἡ ἀρχαιοελληνική κλασσική (ἀριστοτελική καί πλατωνική) ὀντολογία, ἀφοῦ καί τά λοιπά ὄντα ἐνδέχεται νά εἶναι ὄχι ὄντα, ἀλλά ἁπλῶς ἑνέργεια (ὄχι καθαρή), καί δή ἐνέργεια τῆς αὐτῆς φύσεως, ὁπότε τά ὄντα τοῦ κόσμου τούτου, χάνουν τήν ὀντότητά τους καί αὐθυπαρξία τους, τήν ἴδια τήν κατά τό ποιόν διαφορετικότητά τους.

Εἰσάγεται μάλιστα μέ τό δόγμα αὐτό, ὅτι ὁ Θεός εἶναι "καθαρή ἐνέργεια", "actus purus", σέ σοβαρή ψυχοπνευματική σύγχυση ὅποιος τό δεχθῆ, δίπλα στό ὀρθό(-δοξο) δόγμα ὅτι ὁ ἄνθρωπος δημιουργήθηκε κατ' εἰκόνα καί καθ' ὁμοίωσιν τοῦ Θεοῦ.

Διότι –καί κατά τοῦτο εἶναι ἐπικίνδυνο τό δόγμα αὐτό τοῦ Θωμᾶ Ἀκινάτη - ἄν ὁ Θεός εἶναι " actus purus", καί πρόκειται ὁ ἄνθρωπος ὡς κατ'εἰκόνα καί καθ' ὁμοίωσιν  τοῦ Θεοῦ, νά γίνῃ κατά χάριν Θεός, τότε ἀπό τώρα ὁ ἄνθρωπος δύναται καί πρέπει νά ... "μεθίσταται" σέ ὅσο γίνεται πιό "καθαρή ἐνέργεια" (πόσο; ὅσο ἐπιτρέπουν οἱ "καθαρές προθέσεις του νά ὑποθέσῃ), καί ἔτσι νά μετατρέπεται σέ δράστη καί καταλύτη τῶν πάντων ἐπί τῆς γῆς, ἀκόμη καί χωρίς νά σέβεται τίποτα πλήν τοῦ "Θεοῦ" τοῦ Ἀκινάτη! Δηλαδή τίποτα, ἐκτός ἀπό τήν ἀξιοσέβαστη "καθαρή ἐνέργεια" τοῦ Θεοῦ, πού ὅμως κατά τόν Θωμά τόν Ἀκινάτη καί τήν δυτική "θεολογία" εἶναι ἀμέθεκτη ἀπό τόν ἄνθρωπο! Ἄρα, "Ἄνθρωπε, κάνε ὅ,τι θές μέ δυναμισμό καί ἰσχυρή θέληση, καί "καλές...προθέσεις", καί θά "ὁμοιάσεις" πρός τήν καθαρή ἐνέργεια πού εἶναι ὁ Θεός!" Καί ἕπεται ὁ ἄνθρωπος-ὑπεράνθρωπος, ὁ Χίτλερ, οἱ  Ὑδρογονοβόμβες κλπ, πού ἔχουν ἐπισωρεύσει ἐπί τῆς γῆς καταστροφές καί δεινά, καί ὄχι Θέωση τοῦ ἀνθρώπου.

Μέ τόν αὐθαίρετο λοιπόν προβιβασμό τοῦ Θωμᾶ Ἁκινάτη σέ "θεολόγο" ἡ ὑπό τόν πάπα σύναξη ἐπισκόπων καί "'ἐπισκόπων" (βλ. περί προβλημάτων ἀποστολικῆς διαδοχῆς στήν Φραγκία ἤδη ἀπό τόν 7ο μ.Χ. αἰῶνα, τά κείμενα τοῦ πατρός Ἰωάννου Ρωμανίδη – www.romanity.org ), ὁ παπισμός, ἀποκτᾶ "πρόσωπο" δικῆς του θεολογίας! – πού "δέν χρεωστεῖ τίποτα" στούς Ἕλληνες ὀρθοδόξους χριστιανούς πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Καί ἀναπτύσσεται στήν Δύση ἡ θεωρία, ὅτι ὅσο μιλοῦσαν οἱ Ἕλληνες ὀρθόδοξοι Θεολόγοι ὀρθόδοξα, ἡ θεολογία ἦταν τάχα σέ παιδική ἠλικία, ἐνῶ μέ τούς σχολαστικούς θεολόγους, πρῶτος τῶν ὁποίων ἦταν ὁ Θωμᾶς ὁ Ἀκινάτης, τάχα ἡ θεολογία "ἐνηλικιώθηκε"!!!

Ὅλως ἀντιθέτως. Μέ τόν σχολαστικισμό τοῦ Θωμά τοῦ Ἀκινάτη, εἰσάγονται στήν δυτική "θεολογική σκέψη", ἀπίθανα παράδοξα πορίσματα, "διανοητικῶς (τυπικῶς-λογικῶς) ὀρθά" ἀλλά ὄχι κατά θεία ἀποκάλυψη. Αὐτά τά λογικά πορίσματα, οἱ μή ὀρθόδοξοι τοῦ σχολαστικισμοῦ, τά μπερδεύουνε μέ τίς ὑπέρλογες ἀλήθεις τῆς πίστεώς μας! Δηλαδή δέν μποροῦσανε καί ἀκόμη δέν μποροῦνε, νά ξεχωρίσουνε τό παράλογο ἀπό τό ὑπέρλογο. Τούς λείπουν φυσικά τά κριτήρια. Καί βιωματικά, ἀλλά καί δογματικά. Ἕνα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα:

Στό σημεῖο ὅπου ὁ Χριστός λέγει, ὅτι, εὐχαριστῶ Σοι Πάτερ, ὅτι ἀπέκρυψας ταῦτα (τά τοῦ Θεοῦ μυστήρια) ἀπό σοφῶν τοῦ κόσμου τούτου, καί ἀπεκάλυψας αὐτά νηπίοις, μεταφράζουνε οἱ παπικοί τήν λέξη "νηπίοις" λέγοντας ὅτι ἀπεκάλεψε ὁ Θεός-Πατήρ τά μυστήρια τοῦ Θεοῦ, σέ... τρελλούς! (ἔτσι, ἡ κατά τά λοιπά ἀξιολογότατη μετάφραση στά γαλλικά, τῆς "Bible de Jerusalem" ) Μόνο ἄλλωστε μέ τέτοια μετάφραση, βγαίνουν "ἅγιοι" οἱ  παραλογιζόμενοι ψευδο-θεολόγοι τοῦ σχολαστικισμοῦ.

Διότι ὅσα λένε, καταλήγουν κάθε λίγο, σέ παραλογισμούς, λές καί ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ δύναται νά ταυτίζεται πρός ὅ,τι ὑπαγορεύουν λογικοί, "ἀριστοτελικοί" ἤ μή, συλλογισμοί, οἰκοδομημένοι ἐπί τῶν λέξεων τῆς Ἁγίας Γραφῆς, εἰλημμένων μάλιστα ὡς λέξεων συχνά ἀνεξαρτήτως ἀληθοῦς ἐσωτερικοῦ νοήματος αὐτῶν, ἤτοι ἄνευ συσχετισμοῦ τους πρός ἐκτός κειμένου αὐτονόητες ἀλήθειες!  Εἰδικότερα, στό ἀνωτέρω παράδειγμα, "νηπίοις" σημαίνει ὅτι ὁ Θεός ἀποκαλύπτει τίς ἀλήθειές του στούς ταπεινούς καί ἁγνούς ὅπως τά νήπια, καί ὄχι βεβαίως στούς τρελλούς ἤ στούς παραλογιζομένους ὅπως ὁ Θωμάς ὁ Ἀκινάτης.

 Ὅποιος ἀμφιβάλλει γιά τήν ἀκρίβεια τοῦ ὅρου παραλογιζόμενοι, ἄς προσπαθήσει νά διαβάσει τήν " Summa Theologiae " τοῦ Θωμά τοῦ Ἀκινάτη, ἐφαρμόζοντας τά πορίσματά της στήν ζωή του (καί ὄχι ἁπλῶς ἐπαιρόμενος ὅτι "κατάλαβε", οὔτε ἁπλῶς κρατῶντας διανοητικά τήν μνήμη τῆς "θεολογίας"),  και ἄν διατηρήσει σώας τά φρένας....   

 Τέλος, δέν εἶναι εὑρέως γνωστό - ἀλλά ἄν τό ψάξουνε περισσότερο οἱ "σχολαστικῶς" ἐρευνῶντες τάς γραφάς καί τά περί τῶν γραφῶν γεγραμμένα,  θά τό βροῦνε – τό γεγονός ὅτι:  Ὁ Θωμᾶς ὁ Ἀκινάτης υἱοθέτησε  τήν (φιλοσοφικο-) σχολαστική μέθοδο  ἑρμηνείας τῆς Ἁγίας Γραφῆς, στήν προσπάθειά του νά ἀπαντήσῃ σέ προηγηθέντα τοῦ κυρίου ἔργου του (Summa Theologiae), ὀγκώδη ΣΧΟΛΑΣΤΙΚΑ ΕΡΓΑ αἱρετικῶν (τῶν "καθαρῶν") γεμᾶτα μέ σχολαστική φιλοσοφία, πού εἶχαν γραφῆ προτοῦ νά ὑπάρξῃ σχολαστικισμός στόν παπισμό!  Συνιστᾶ ὅμως μέγιστο θεολογικό ὀλίσθημα, σφάλμα καί αἵρεση (-πλάνη), τό νά ἀντιμετωπίζεται ἡ αἵρεση μέ τρόπο τέτοιο, ὥστε ὁ ὀρθόδοξος ἤ ''ὀρθόδοξος" νά υἱοθετῆ τήν αἱρετική μέθοδο στήν ἑρμηνεία τῆς Ἁγίας Γραφῆς . Τοῦτο ἦταν ἀνέκαθεν κοινός τόπος στήν  Ὀρθοδοξία, καί εἰδικότερα στούς ἔχοντες γνώση τῶν μεθοδειῶν τοῦ πονηροῦ ὁμολογητές τῆς πίστεως: ἰδίως,  ἀσκητές, ἱερεῖς καί ἱεράρχες.

Αὐτή ἡ προέλευση τοῦ "ρωμαιο-καθολικοῦ" σχολαστικισμοῦ, ἦταν ἄγνωστη στούς ὀρθοδόξους χριστιανούς ἐκπροσώπους, κατά τήν "ἑνωτική" σύνοδο τῆς Φερράρας-Φλωρεντίας, πού ἔγινε χωρίς ἀποτέλεσμα "ἑνώσεως", λίγα χρόνια πρό τῆς ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπό τούς Τούρκους, τό 1453. Νόμιζαν καί ἐπιχειρηματολογοῦσαν οἱ ὀρθόδοξοι, γνωρίζοντας μόνο ὅτι "φιλοσοφικές θεωρίες" εἶχαν ἀλλοιώσει τήν ὀρθή πίστη στήν "δυτική ἐκκλησία". 

Ἐάν ὅμως ἦταν γνωστή στούς ὀρθοδόξους χριστιανούς, καί αὐτή καθ' ἑαυτή ἡ αἱρετική ἱστορική προέλευση τοῦ "ρωμαιο-καθολικοῦ" σχολαστικισμοῦ, καί μάλιστα τῆς ἴδιας τῆς Summa Theologiae τοῦ Θωμᾶ τοῦ Ἀκινάτη, τότε ἀναμφίβολα θά ἦταν προαπαιτούμενο, πού χωρίς αὐτό θά ἀποκλειόταν κάθε περαιτέρω προσπάθεια ἐκκλησιαστικῆς "ἑνώσεως" τῶν Ὁρθοδόξων μέ τούς μέχρι τότε παπικούς, τοῦτο: Τό νά ἀποκηρύξουν οἱ δυτικοί, καθ' ἑαυτόν ὅλον τόν σχολαστικισμό τους, και πανηγυρικῶς τήν ἐν λόγῳ  Summa Theologiae, ὡς ὑπόδειγμα αἱρετικῆς μεθόδου, δηλαδή ἔργο προδήλου αἱρέσεως. Χωρίς αὐτή τήν ἀποκήρυξη, δέν θά μποροῦσε ποτέ νά ἔχῃ τεθῆ θέμα περαιτέρω συζητήσεως ἐπί τοῦ περιεχομένου τῆς πίστεως.

Ἄλλο τό ὅτι τά σχολαστικά κείμενα εἶναι ἐπιδέξια διανοητικά καί γυμνάσματα μέ τίς λέξεις, πού "ὀξύνουν τόν νοῦ", καί ἄλλο τό ὅτι αὐτά τά γλωσσικά γυμνάσματα στεροῦνται κάθε ἀληθινῆς θεοσεβείας ἀφοῦ μεταφέρουν νοήματα ἐντελῶς ἄσχετα πρός τήν ἀληθινή ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ. Ἀποτέλεσμα τούτου εἶναι, καί ἡ ἑξῆς φοβερή αἵρεση τῆς λεγομένης δυτικῆς ἐκκλησίας: ὅτι  ἁγιάζεται ἐπί τῆς γῆς μόνο ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου, π.χ. ὁ νοῦς τοῦ Ἀκινάτη, χωρίς τό σῶμα του! Ἐξ οὗ καί ἡ τυπική μόνον τιμή, οὐσιαστικά περιφρόνηση καί ἀπο-ἱεροποίηση, τῶν ἱερῶν λειψάνων τῶν ἁγίων.

Ὠσάν ἐλαφρυντικό...: Μετά τήν Ὀρθόδοξη χρονική περίοδο τῆς δύσεως, δέν παράγονται πλέον στήν δύση ἅγιοι ἁγιασμένοι ἀπό τόν Θεό (τοῦτο, ἐλλείψει ὀρθοδόξου πίστεως). Ἔτσι, ὅταν ἀνακηρύσσεται κάποιος ἀπό τόν πάπα ὡς ἅγιος, τά λείψανά του δέν εἶναι ἱερά, ἁγιασμένα - τό πολύ δέ, νά εἶναι ἕνας καλός ἄνθρωπος.  Γι' αὐτό, τά λείψανα αὐτά, ὄχι μόνον δέν διατηροῦνται ἄφθαρτα οὔτε εὐωδιάζοντα (καί δή μαζί μέ τό δέρμα καί τήν σάρκα, ὅπως πολλές φορές συμβαίνει στήν Ὀρθοδοξία),  ἀλλά καί δέν γεννοῦν θαυματουργικά πόθο στήν καρδιά γιά τόν Θεό, γιά τήν ἀγάπη Του, γιά τόν ἅγιό Του. Τό τελευταῖο, ὅτι δηλαδή τά ἱερά λείψανα γεννοῦν θαυματουργικά πόθο στήν καρδιά γιά τόν Θεό, γιά τήν ἀγάπη Του, γιά τόν ἅγιό Του, εἶναι ἴσως τό πιό σπουδαῖο χαρακτηριστικό τῶν ἱερῶν λειψάνων τῆς Ὀρθοδοξίας - καί ὄχι τόσο τό ὅτι γίνονται θαύματα ἀπό τό Θεό δι' αὐτῶν.  Ἔτσι λοιπόν, στήν λεγόμενη δυτική ἤ παπική ἐκκλησία, λείψανα ἀνθρώπων πού δέν τούς ἁγίασε ὁ Θεός, προξενοῦν φυσικά τήν φρίκη τοῦ θανάτου σέ ὅσους "πιστεύουν διανοητικά", καί μάλιστα σέ ὅσους  ἀκολουθοῦν τόν σχολαστικισμό, δηλαδή ἄμεσα ἤ ἔμμεσα τόν Θωμά τόν Ἀκινάτη...