Του Γιώργου Καραμπελιά
Όταν ξαφνικά φτάσαμε στην ώρα της αλήθειας σε σχέση με την παρουσία της τη Ελλάδας στην ευρωζώνη, παρενέβησαν και γεωπολιτικοί παίχτες οι οποίοι την προηγούμενη περίοδο ήταν σχετικά ανενεργοί. Η Γαλλία, την τελευταία στιγμή της κρίσης αποφάσισε να αναλάβει τη «σταυροφορία» της παραμονής της Ελλάδας στην ευρωζώνη τόσο έναντι του «κακού» Σόιμπλε όσο και έναντι των Αμερικανών που είχαν φανεί να ταλαντεύονται την τελευταία περίοδο μεταξύ παραμονής και εξόδου της Ελλάδας όπως έχουμε αναλύσει σε προηγούμενα κείμενά μας.
Επιπλέον, φάνηκαν στην σκακιέρα να μπαίνουν δύο ακόμα παράγοντες, η χρηματιστηριακή κρίση της Κίνας, και η μεγάλη πολιτική αλλαγή που συνέβη στην Πολωνία ένα μήνα πριν, και η οποία φαίνεται να επηρεάζει σαφώς την στάση του προέδρου της Ευρωπαϊκής Ένωσης Ντόναλντ Τουσκ. Η αλλαγή στην γαλλική πολιτική –η Γαλλία ανέλαβε μάλιστα να συγγράψει και το ελληνικό κείμενο, μαζί με τον Χουλιαράκη και τον Τσακαλώτο–, φάνηκε καθαρά όχι μόνο από την ενεργητικότερη στάση του Ολάντ, του Μοσκοβισί και του πρωθυπουργού Βαλς, αλλά κυρίως από την αιφνίδια μεταστροφή του Σαρκοζί. Πράγματι, ενώ μέχρι πριν τέσσερις μέρες, ο Σαρκοζί υποστήριζε ανοιχτά την ανάγκη ενός grexit, αίφνης από την Τετάρτη 8 Ιουλίου τάχθηκε ενάντια σε αυτό με το γνωστό κατηγορηματικό του ύφος. Δηλαδή η Γαλλία, έριξε όλο το βάρος της στην παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη, ενάντια στη Γερμανία που φαινόταν να έχει προσχωρήσει (ακόμα και η Μέρκελ) στην στρατηγική Σόιμπλε. Παράλληλα, και ο προεδρος Ντόναλντ Τουσκ εμφανίστηκε ως φιλέλληνας ενώ μέχρι πριν ανήκε μάλλον στους σκληρούς και τους υποστηρικτές του grexit. Αυτή η αλλαγή μπορεί να ερμηνευτεί μόνο αν συνυπολογίσουμε πως η Πολωνία είναι ίσως ο σταθερότερος σύμμαχος των ΗΠΑ στην ηπειρωτική Ευρώπη ενώ προσφάτως εξέλεξε έναν ανοικτά αντιγερμανό πρόεδρο της χώρας. Φαίνεται λοιπόν πως εν τέλει και στις ΗΠΑ επικράτησε, τουλάχιστον προσωρινά, το σενάριο της παραμονής της Ελλάδας στην ευρωζώνη, και της ενίσχυσης του αντιγερμανικού άξονα ή έστω των αντιγερμανικών δυνάμεων στο εσωτερικό της.
Όπως έχουμε εξηγήσει στο παρελθόν, επί μακρόν, η στρατηγική των ΗΠΑ κινείται σε περισσότερα από ένα επίπεδα και εναλλακτικές λύσεις. Απλώς μόνιμο χαρακτηριστικό όλων αυτών, είναι η αποδυνάμωση της γερμανικής παντοδυναμίας στην Ευρώπη. Η παρέμβαση της κινεζικής κρίσης και του γαλλικού παράγοντα, και η ταύτιση του Σαρκοζί (στο κόμμα του οποίου ανήκει και η κα Λαγκάρντ με την πολιτική Ολλάντ καταδεικνύουν πως εν τέλει μοιάζει να επιλέγεται, χωρίς ακόμα να είμαστε εντελώς σίγουροι, η πολιτική διατήρησης της Ελλάδας στην ευρωζώνη. Πιστεύω δε πως η κινεζική χρηματιστηριακή κρίση (μέσα σε ελάχιστες μέρες χάθηκαν τρία τρισεκατομμύρια ευρώ στα κινεζικά χρηματιστήρια) λειτούργησε αποτρεπτικά για οποιαδήποτε έστω και μικρή αναταραχή με ένα ελληνικό grexit που κινδύνευε να προστεθεί στον κινέζικο χρηματιστηριακό Αρμαγεδδώνα.
Όπως εξάλλου έχουμε επαναλάβει πολλές φορές το βασικό όπλο το οποίο διαθέτει η Ελλάδα και μέχρι σήμερα έχει αποτρέψει την εφαρμογή της στρατηγικής Σόιμπλε ήταν και παραμένει γεωπολιτικού χαρακτήρα.
Οι σταθερές της αμερικανικής πολιτικής και ευρύτερα της αγγλοσαξωνικής και των συμμάχων της, παραμένουν η «λύση» του κυπριακού και της αντιπαράθεσης της Τουρκίας στο Αιγαίο με τέτοιο τρόπο ώστε να διασφαλίζεται η συνοχή της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ και η ενίσχυση των δεσμών της με το Ισραήλ. Έτσι, η Κύπρος και το Αιγαίο παραμένουν τα βασικά όπλα τα οποία προσφερόμενα στους Τούρκους και διασφαλίζοντας και την ισραηλινή εμπλοκή, όπως συμβαίνει με τα κοιτάσματα αερίου της Κύπρου, θα επιτρέπουν ένα μίνιμουμ συνοχής του δυτικού στρατοπέδου στην περιοχή με τη συμβολή μάλιστα και της αιγυπτιακής κυβέρνησης. Αυτοί παραμένουν οι κεντρικοί στόχοι των ΗΠΑ, με την Ελλάδα εντός ή εκτός ευρωζώνης. Εξ ου και οι σιβυλλικές συμπεριφορές και δηλώσεις του ΔΝΤ και την Αμερικανών από την αρχή της κρίσης του 2010. Γι' αυτό εξάλλου είναι υποχρεωμένοι να «αλλάζουν πολύ συχνά άλογα» στην πολιτική τους. Δηλαδή ενώ και η αφετηρία της κυβέρνησης του ΓΑΠ και εν πολλοίς του Σαμαρά και των στενών του συμβούλων ήταν φιλοαμερικανική, εν τούτοις η εφαρμογή των μνημονίων ανεδείκνυε πάντα στο τέλος του δρόμου τη γερμανική προτεραιότητα, διότι οι Γερμανοί βάζουν τα χρήματα και αυτοί εν τέλει ελέγχουν την ευρωζώνη. Έτσι όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις ιδιαίτερα την εποχή των μνημονίων, ξεκινούν φιλοαμερικανικές και καταλήγουν γερμανικές! Ήταν προφανής η διολίσθηση και της κυβέρνησης Σαμαρά (βοηθούντος και του εκβιασμού μέσω της Ζίμενς και των μιζών) προς μία φιλογερμανική κατεύθυνση με αποτέλεσμα οι Αμερικανοί και το ΔΝΤ στην τελευταία περίοδο της διακυβέρνησής του να τον σαμποτάρουν ανοιχτά.
Σήμερα, οι Αμερικανοί και οι Εγγλέζοι προωθούν την επιταχυνση της λύσης των αντιθέσεψων στο Αιγαίο και κυρίως ένα νέο σχέδιο Ανάν για την Κύπρο, επιταχύνοντας τις σχετικές διαδικασίες και προφανώς θα ήθελαν μία φιλική κυβέρνηση προς αυτά τα σχέδια στην Ελλάδα, που θα συνέβαλε με την παρουσία της στην ολοκλήρωση αυτού του σχεδίου. Και κυκλοφορούν διάφορα σχέδια περί του Κυπριακού από φιλικές προς τον Σύριζα δυνάμεις, με λύσεις που αποδέχονται το καθεστώς της διζωνικής διχοτόμησης.
Πολλοί φίλοι θεωρούν πως ίσως υπερβάλλουμε σε μία κατεύθυνση «συνωμοσιολογίας». Εγώ ο ίδιος παλαιότερα, νεότερος και βαθιά ποτισμένος από τον μαρξιστικό ντετερμινισμό, υποτιμούσα τον πολιτικό και τον γεωπολιτικό παράγοντα εμμένοντας μόνο στις ταξικές αντιθέσεις με μια στενή και οικονομίστικη έννοια του όρου. Σήμερα, και από την εμπειρία μου αλλά και από τη βαθύτερη γνώση της ιστορίας έχω καταλήξει πως και οι ταξικές αντιθέσεις εκφράζονται πάντα μέσα από γεωπολιτικά και πολιτικά παίγνια. Ιδιαίτερα δε σε χώρες μικρού ή μεσαίου μεγέθους, με μεγάλα εθνικά προβλήματα, μεγάλη ταξική ρευστότητα και σε περιοχές συνάντησης πολλαπλών αντιθέσεων και συγκρούσεων μικρών και μεγάλων δυνάμεων, εκεί αυτές οι αντιθέσεις και οι γεωπολιτικοί σχεδιασμοί αποκτούν αποφασιστική σημασία. Και εδώ παρεμβαίνουν και ιστορικοί παράγοντες. Από τη δημιουργία του ελληνικού κράτους, αν όχι και πριν από αυτό, οι αντιθέσεις των Μεγάλων δυνάμεων έπαιζαν αποφασιστικό ρόλο στον προσανατολισμό της χώρας. Γι' αυτό όταν δημιουργήθηκε το ελληνικό κράτος τα τρία κυρίαρχα κόμματα αποκαλούνταν επισήμως ως το αγγλικό, το γαλλικό και το ρωσικό κόμμα. Έκτοτε δεν κατορθώσαμε ποτέ να ξεφύγουμε από αυτόν τον αποφασιστικό ετεροκαθορισμό, ο οποίος ενώ δεν αναιρεί τις ταξικές αντιθέσεις διαπλέκεται μαζί τους και τις εκφράζει ή τις διαστρέφει.
Οι Μεγάλες Δυνάμεις και τα ξένα συμφέροντα επικεντρώνονται αποφασιστικά στο πολιτικό σύστημα, τη διανόηση και τα μέσα μαζικής επικοινωνίας και τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα. Οι Αμερικανοί και το αγγλοσαξωνικό λόμπι και οι Γερμανοί προσπαθούν να ελέγξουν κατεξοχήν τη διανόηση και τον τύπο καθώς και τα πολιτικά κόμματα.
Σε μία ρευστή κοινωνική πραγματικότητα και σε μια κοινωνία εθισμένη στις ξένες επεμβάσεις, η σύνδεση με τα συμφέροντα της μιας ή της άλλης δύναμης, μεταβάλλεται μάλλον σε κανονικότητα (αυτό δεν σημαίνει αναγκαστικά μία σχέση πρακτορικού χαρακτήρα) αλλά πολύ συχνά σύμπτωση συμφερόντων και προώθησης των «φίλιων» δυνάμεων, έτσι ώστε να είναι περίεργο μάλλον το αντίθετο, δηλαδή η ύπαρξη πολιτικών και μιντιακών δυνάμεων που να μην είναι συνδεδεμένες με ξένα συμφέροντα και επιδιώξεις!
Με αυτή τη έννοια λοιπόν κατανοούμε πολύ βαθύτερα τα λόγια του ποιητή πως η χώρα μας είναι «ένα πεδίο βολής φτηνό που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι» και όσοι άνθρωποι αρνούνται να έχουν μπάρμπα στην Κορώνη περιθωριοποιούνται συστηματικά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Μετά από αυτή την παρέκβαση και μέσα σε μία στιγμή οξύτατης κρίσης, θα πρέπει να ξαναδούμε με καθαρό βλέμμα τις διαμάχες που εκυλίσσονται σήμερα στην Ελλάδα και να τις τοποθετήσουμε όσο πιο ορθά γίνεται στη γεωπολιτική τους διάσταση.
Νομίζω πως οι μάσκες έπεσαν με το δημοψήφισμα εντελώς! Θα σας πω εγώ την οπτική που έχω και ποιο κατά τη γνώμη μου είναι το μεγαλύτερο παιχνίδι που παίζεται! Το μεγαλύτερο παιχνίδι που παίζεται είναι ξεκάθαρα η TTIP, η συμφωνία οικονομικής ένωσης δηλαδή μεταξύ ΕΕ και Ηνωμένων Πολιτειών. Πρόκειται για μια διαπραγμάτευση που διεξάγεται μεταξύ των πολιτικών Elite των δυο πλευρών πίσω από κλειστές πόρτες εντελώς και χωρίς τη συμμετοχη του κόσμου! Βεβαια ασχέτως τα αποτελέσματα των διαπραγματεύσεων, θα πρέπει να πειστούν και οι κοινοί θνητοί ώστε η συμφωνία να έχει κάποια δημοκρατική νομιμοποίηση, και οι κοινοί θνητοί είναι στα κοινοβούλια αλλα και ο κόσμος! Επιπλέον θα πρέπει να καμφθούν και πιθανοί αντιρρησίες των πολιτικών Elite! Για να γίνουν τα παραπάνω πιο εύκολα θα πρέπει να απλοποιηθούν οι διαδικασίες. Στην ΕΕ για να περάσει μια τέτοια συμφωνία θα πρέπει να εγκριθεί από εθνικά κοινοβούλια και ίσως και ξεχωριστά δημοψηφίσματα ανά κράτος, όπως έχουν τώρα τα πράγματα! Σε μια πολιτική ενοποίηση της ΕΕ όμως αυτό θα σημαίνει πως θα δημιουργηθούν εκείνοι οι μηχανισμοί ώστε να παρακάμπτονται προφανώς πολλά εθνικά κοινοβούλια και πολλά δημοψηφίσματα! Έτσι η δημοκρατία θα είναι ακόμα πιο alacarte λιγότεροι θα πρέπει να πειστούν και άρα πιο εύκολα μια τέτοια συνθήκη θα λάβει νομιμοποίηση!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ ίδιος ο Βαρουφάκης είπε προχτές πως οι πατέρες της Ευρώπης είχαν προβλέψει πως περαιτέρω ενοποίηση θα συμβεί όταν η ΕΕ θα βρεθεί μπροστά σε μια μεγάλη κρίση. Δεν συνέβη όμως δυστυχώς τους είπε, η ομοσπονδιοποίηση δεν έγινε ποτε! Λόγια του Βαρουφάκη στην τελευταία ομιλία προς τους Ευρωπαίους, μάλλον η αλαζονεία του ήθελε να δείξει τι ρολο έπαιξε! Ωστόσο αυτή τη στιγμή ο Βαρουφάκης δημιούργησε μια ακόμα μεγαλύτερη κρίση από εκείνη που είχε δημιουργήσει αρχικά με τον Γιώργο, αλλα στην Ευρώπη έρχεται κι άλλη κρίση, το δημοψήφισμα στο Ηνωμένο Βασίλειο! Αν αυτό το δημοψήφισμα βγει αρνητικό τότε η Ευρώπη θα έχει να αντιμετωπίσει δυο μεγάλες κρίσεις συν την κρίση στην Ουκρανία, συν το μεταναστευτικό! Οποτε πολλοί θα πιεσουν για ομοσπονδία, ώστε να παίρνονται οι αποφάσεις γρηγορότερα! Όπως καταλαβαίνετε δε σε αυτή την περίπτωση θα είναι πιο εύκολο να παρακάμψει κανεις και τους αντιρρησίες αφού οι φωνές τους εύκολα θα μετατρέπονται σε ψιθυρους σε ομοσπνδιακο επίπεδο! Η βρετανία ακόμα και ΟΧΙ να ψηφίσει στο δημοψήφισμα αν περάσει το TTIP θα βρεθεί ακριβώς με το ίδιο status quo απέναντι στους Ευρωπαίους όπως και πριν, οι Αμερικανοι θα κερδίσουν έλεγχο επί της ΕΕ και το αναγκαστικό πια δέσιμο της μοίρας της Αμερικής και της ΕΕ, και άρα τον γεωπολιτικό έλεγχο του Ευρωπαϊκού χώρου. Εμείς τι θα έχουμε κερδίσει από όλα αυτά αναρωτιέται κανεις? Βλέπει κανεις τα δικά μας κεφαλια να έχουν κανονίσει κάποιο κέρδος για μας? Όχι βεβαια, αυτοί όμως σίγουρα θα αμειφθούν προσωπικά!
Σίγουρα αυτό που γράφω πρόκειται για υπόθεση εργασίας, σίγουρα μπορεί να πέφτω έξω, αλλα θεωρώ πως θα πρέπει να υπολογίσουμε αυτή την υπόθεση και να την έχουμε στο πίσω μέρους του μυαλού μας! Από εκεί και μετά οι διαπραγματεύσεις θα πρέπει να γίνονται όπως γραφει ο κύριος Ηφαιστός, αλλα αυτό προϋποθέτει ανθρώπους που έχουν βαθιά πιστη στο έθνος, στον ελληνισμό και στην πατρίδα!Όσον αφορά τις ταξικές διαφορες, απλώς να πούμε εντέλει πως είναι μια θεωρία η οποια δεν εκφράζει σε καμια περίπτωση την πραγματικότητα, αφού η σοβιετική ένωση μετέτρεψε όλους τους πολίτες σε προλετάριους, άρα κατήργησε τις τάξεις ενώ ο καπιταλισμός μας έκανε όλους λίγο πολύ καπιταλιστές, δεν υπάρχει πλέον εργατική τάξη, όπως κατά τη βιομηχανική επανάσταση, τουλάχιστον στον ανεπτυγμένο κόσμο! Επιπλέον, είναι ξεκάθαρο πως οι εθνικές ταυτότητες είναι πολύ ισχυρές ξεπερνώντας πολιτικοοικονομικές ideologies, ακόμα και τις συνθήκες διαβίωσης! Στην Ελλάδα λοιπόν δεν προωθούνται ταξικές διαφορες προωθείται η αποεθνικοποίηση του κράτους έτσι ώστε το κράτος να μην ταυτίζεται με μια μονο εθνική ταυτότητα, γιατί το Ελληνικό κράτος δεν μετέτρεψε ανθρώπους σε Έλληνες, απλώς εξέφρασε την ανεξαρτησία των Ελλήνων, που προϋπήρχαν για χιλιάδες χρονια του Ελληνικού κράτους!
Η νεοναζιστική Γερμανία εδώ και 14 χρόνια απομυζεί την Ευρώπη με εργαλείο το Ευρώ και έκανε τεράστιο ταμείο σε βάρος όλων των υπολοίπων κρατών της ΕΕ (πλήν της Αγγλίας).
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα που βλέπει ότι το πλέον ηλίθιο πείραμα όλων των εποχών βαίνει πρός το τέλος του, προσπαθεί να κάνει αυτό που κάνουν όλοι οι σπεκουλαδόροι στα χρηματιστήρια.
Να πουλήσει και να βγεί.
Μία έξοδος της Ελλάδος, στο τζάμπα φυσικά, θα την διευκόλυνε αφάνταστα.
Μάλλον τα πόδια βρέθηκαν πολύ έξω από το πάπλωμα.
ΤΟ ΕΥΡΩ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΙΧΑΖΕΙ ὡς λαό καί ὡς ἔθνος, καθ' ἑαυτό τό εὐρώ. Δίδει τό προβάδισμα στήν ἐλίτ «μας», πού τό ὑπηρετεῖ ἑκάστοτε καλλίτερα. Καί ἀποκλείει ὅλους τούς ἄλλους. Καί λαό καί ἔθνος, καί τάξεις καί ἀταξίες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιότι τό εὐρώ εἶναι Ἡ ΑΤΑΞΙΑ στά δημόσια οἰκονομικά, ὅλων - πλήν ὅσων τό ἐλέγχουν καί τό χειρίζονται πρός ἴδιον ὄφελος.
Μακάρι νά μείνουμε λοιπόν στήν Εὐρωζώνη τώρα καί στό ἄμεσο μέλλον, ὥστε νά ἀποχωρήσουμε ἀργότερα, σέ κατάλληλη συγκυρία, φιλικά πρός ὅλους, καί συγκροτημένα, χωρίς ἀναταράξεις. Φοβοῦμαι ὅμως, ὅτι καθ' ἑαυτό τό εὐρώ εἶναι πού προκαλεῖ τίς ἀναταράξεις, ἄν θελήσῃ νά φύγῃ ἀπό αὐτό κάποιος, ἔστω συγκροτημένα καί μέ προσυνενόηση.....