Η Κατάσταση Έκτακτης Ανάγκης στη Γαλλία, στις "συμπληγάδες" του γαλλικού Δικαίου

Διαβάστε ὅσοι γνωρίζετε γαλλικά τό ἐξαιρετικό κείμενο πού ἐπισυνἀπτεται.

Ὁ θεσμός τῶν ἐξαιρετικῶν περιστάσεων,  εἶναι ὡς γνωστόν θεσμός τοῦ διοικητικοῦ δικαίου ΜΟΝΟΝ, καί ὄχι τοῦ Συνταγματικοῦ δικαίου. Μἐ ἀποτέλεσμα, νά ὑπόκεινται τά ἐξαιρετικά μέτρα τῆς Διοικήσεως, σέ ἔλεγχο ὁρίων ἀπό τά δικαστήρια (ὡς  contrôle minimum): Μἠπως δηλαδή δεν ὑπάρχει πράγματι κατάσταση ἀνάγκης. 

Γιά τό Συνταγματικό ὲπίπεδο,  ὅταν τίθεται θέμα ἐξαιρετικῶν περιστάσεων, ὑπάρχει  μόνον ἡ κατάσταση πολιορκίας. Μέ αὐστηρές προϋποθέσεις καί χρονικά ὅρια.  Θεσμός συνταγματικοῦ δικαίου, πού νά δικαιολογεῖ μέτρα ἐκτάκτου ἀνάγκης στό ἐπίπεδο τοῦ Νόμου, καταργεῖ καί τά δικαιώματα τοῦ ἀνθρῶπου καί  τό κράτος δικαίου (γι'αὐτό   ὁ Ἐρντογκάν παραδόξως ἐπικαλέσθηκε παραλληλισμό μεταξύ Τουρκίας καί Γαλλίας, διότι μᾶλλον ἤξερε τί ἑτοιμάζεται πολτικῶς στήν Εὐρώπη γιά τά δικαιώματα τοῦ άνθρώπου καί γιά τήν δημοκρατία).  

Θεσμός λοιπόν συνταγματικοῦ δικαίου, πού δικαιολογεῖ μέτρα ἐκτάκτου ἀνάγκης στό ἐπίπεδο τοῦ Νόμου, δηλαδή ΔΙΑΡΚΩΣ, δέν ἐπιτρέπει πράγματι δικαστικό ἔλεγχο τῆς προσφορότητας τῶν μέτρων,  παρά μόνο διά τῆς ὁδοῦ τοῦ ἐλέγχου τῆς συνταγματικότητας, πρᾶγμα δύσκολο, καθ'ὅ,τι νομικῶς βαρύ καί δυσκίνητο συγκρινόμενο μέ τό ἄν τό συγκεκριμένο διοικητικό μέτρο στήν συγκεκριμένη περίσταση δικαιολογεῖται ἀπό τίς ἐξαιρετικές  περιστάσεις ὡς θεμιτή ἀπόκλιση ἀπό τά γενικῶς ἰσχύοντα, ἀπόκλιση σημειωτέεον, περιορισμένη στόν τόπο καί στόν χρόνο.

Αὐτά σέ νομικῶς  πολιτισμένες χῶρες, ὅπου ἡ  νομικοπολιτική πρακτική καί ἡ νομικοπολιτική θεωρία συμβαδίζουν. 

Τεράστιο νομικό πρόβλημα ὡς ἐκ τούτου ἀντιμετωπίζει ὁ Ὀλλάντ, ὁ ὁποῖος θέλει πλέον νά βάλῃ στό γαλλικό Σύνταγμα ὅτι οἱ ἐξαιρετικές περιστάσεις πού βλέπει ἤ "βλέπει" ὁ Νομοθέτης, δηλαδή ἡ Κυβέρνηση, δικαιολογοῦν τήν κατάλυση θεμελιωδῶν δικαωμάτων καί ἐλευθεριῶν στό διηνεκές! 

Στό συνημμένο κείμενο, γίνεται μία  ἐξαιρετικά βαθεία καί οὐσιαστική πολτική καί νομική παρουσίαση τοῦ τί πάει νά γίνῃ στήν Γαλλία. 

_Σέ μᾶς,...δέν χρειάσθηκε!  Ἀπό προχειρότητα στήν νομική κατάρτιση τῶν ΑΝΘΡΩΠΩΝ  "τῆς  πράξης"  -  αὐτῶν δηλαδή πού στεροῦνται νομικής καταρτίσεως  σέ βάθος  καί ἐκφέρουν νομικές ἀπόψεις ὡς δημοσιογράφοι, πολιτικοί, κλπ., ἐπηρεάζοντας τό γενικό κλίμα καί στά δικαστήρια -  θεωρήθηκε ὁρισμένες φορές  ὅτι τά δικαστήρια δέν πρέπει  νά κρίνουν ἄν ὄντως ὑπάρχουν ἐξαιρετικές περιστάσεις πού νά δικαιολογοῦν τά συγκεκριμένα μέτρα ἀρκεῖ πού τό θέμα εἶναι, τάχα,  κυρίως  «πολιτικό»! Ἀκόμη δέ καί ἡ αρχή τῆς ἀναλογικότητος, εἴτε δέν προβάλλεται ὥστε νά χρησιμοποιεῖται, εἴτε ἀποκλείεται μέ γενικές ρήσεις πού ὁριοθετοῦν τό ἔδαφος ἐφαρμογῆς της ὑπερμέτρως στενά, πάλι στήν βάση τοῦ ὅτι τέτοια θέματα εἶναι δῆθεν «πολιτικά».

Ἀλίμονο γιά τό δημοκρατικό πολίτευμα, ἄν ζητήματα ὁρίων τῆς θεωρίας τῶν ἐξαιρετικῶν περιστάσεων,  θεωροῦνται  γιά χρονικό διάστημα μεγαλύτετο ὀλίγων μηνῶν,  ὡς «πολιτικά» καί ὡς διαφεύγοντα ἐκ τοῦτου καί μόνον τοῦ δικαστικοῦ ἐλέγχου. Δημοκρατικό πολίτευμα χωρίς νομική ὑποστήριξη τῶν πολτικῶν θεμάτων της μέ δικαστικές ἀποφάσεις, δέν ὑπάρχει.

Ν.Σ.

Το γαλλικό κείμενο στον σύνδεσμο:

http://www.voltairenet.org/article192869.html