Εδώ και χρόνια περιμένουμε μάταια, σαν τον Εστραγκόν και τον Βλαδίμηρο, να εμφανιστεί η ανάπτυξη. Οπως οι δύο πρωταγωνιστές στο «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Σάμιουελ Μπέκετ, έχουμε αρχίσει να κουραζόμαστε αλλά και να απελπιζόμαστε. Αναρωτιόμαστε αν ο Γκοντό –συγγνώμη, η ανάπτυξη εννοώ– υπάρχει στην πραγματικότητα κι αν θα έρθει ποτέ προς τα μέρη μας. Δεν κάνουμε τίποτα για να την αναζητήσουμε. Θεωρούμε δεδομένο ότι, αν είναι να συναντηθούμε τελικά, θα πρέπει αυτή να έρθει να μας βρει. Μας το οφείλει.
Αναρωτιέμαι τι έχουν στο μυαλό τους οι περισσότεροι Ελληνες όταν ακούν τη λέξη «ανάπτυξη». Υποθέτω κυρίως δύο πράγματα: Χρήματα και θέσεις εργασίας. Σωστά, η ανάπτυξη, όταν αποφασίσει να έρθει, θα φέρει μαζί της οπωσδήποτε αύξηση στα εισοδήματα και μείωση της ανεργίας. Θα φέρει το τέλος της κρίσης, θα βγούμε από το τούνελ, θα δούμε επιτέλους τι είναι το σαξές στόρι, θα φτάσουμε στη Γη της Επαγγελίας. Αλλά γιατί αργεί τόσο;
Για τη συνέχεια Kathimerini
Ειμαστε και γκαντεμιδες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην Σ.Αραβια μαντρωσανε τον αγοραστη του αστερα.