Περί τα 1800 ο ξακουστός κλέφτης των Αγράφων Δημητράκης Καραϊσκος, θα εξαναγκάσει μία πανέμορφη καλόγρια να πλαγιάσει μαζί του, όσο εκείνος βρισκόταν στο μοναστήρι της και κρυβόταν από τους θρυλικούς αρβανίτες πολεμιστές του Αλή.
Ο Καραϊσκος θα αφήσει έγκυο την πανέμορφη καλόγρια αλλά γρήγορα θα ξεχάσει και το όνομα της πάρα τα παρακάλια και τις κατάρες εκείνης να βαστάξει -και να αφήσει το όνομα του- τον νεογέννητο γιό του Γεώργιο.
Ο άτσαλος κλέφτης όμως, που στο μεταξύ είχε βαρεθεί την καλόγρια, άρχισε να την βρίζει και να την χτυπά ρίχνοντας την χάμου μαζί με τον νεοσσο της.
Το μοναστήρι αποπέμπει την καλόγρια που παραδίδεται στην χλεύη ρωμιών και αγαρηνών της Ηπείρου. Ζει ζητιανεύοντας ελεημοσύνη και εισπράττει πολλές βρισιές και ενίοτε κάνα ξεροκόμματο για τον γιο της.
Η καλόγρια, σκληρόπετση στα τριάντα πέντε της πλέον, απαντάει με ακόμη πιο χυδαία γλώσσα στους υβριστές της, κουσούρι που κληροδοτηθηκε και στον γιο της.
Το παιδί στα εφτά του χρόνια αποκαλείται κοροϊδευτικά "το καραϊσκάκι", δηλαδή το εξώγαμο (τότε η σωστή λέξη ήταν "μπάστ*ρδο") του Καραϊσκου, και η φάπα στον σβέρκο του πέφτει βροχή. Η μοίρα του θα αλλάξει μόλις τρία χρόνια μετά. Το καραϊσκάκι, στα δέκα προς έντεκα χρόνια του φτιάχνει το δικό του κρου με παιδιά της ηλικίας του.
Με σφεντόνες και πέτρες στήνει ξόβεργες για τους διαβάτες στα βουνά της Ηπείρου. Καταληστεύει τους δραγουμάνους και τους τελώνηδες της Υψηλής Πύλης και του Αλή. Στα δεκαπέντε του είναι ήδη το πιο ξακουστό σώμα στην κεντρική Ελλάδα. Ο Αλί θορυβημένος από την δράση του επικήρυξε το καραϊσκάκι και μετά από 27 μήνες προδοσίας και ανθρωποκυνηγητού ο Βελιγκέκας θα το συλλάβει.
Καταδικασμένος σε θάνατο από το τακτικό ποινικό δικαστήριο του Αλή ο ευφυής κλέφτης θα αιτηθεί ακρόαση στο σαράι του. Με αστεία και τεράστια άλματα σε μήκος θα κερδίσει την εύνοια και την εμπιστοσύνη του Αρβανίτη, που διορατικός καθώς ήταν πάντα διέκρινε στρατιωτική αξία πίσω από την, ας πούμε, εξωτική ιδιοσυγκρασία του Γιώργη. Έτσι, τον κρατά στην αυλή του ως την αρχή της Επανάστασης.
Όταν όμως το πλήρωμα του χρόνου θα έρθει για να ξεσπάσει η ατσαλένια καταιγίδα του Μοριά και η πύρινη βροχή της Ρούμελης μαζί με την ελληνική λάβα του πελάγους, το καραϊσκάκι φεύγει από τον Αλί· γίνεται ο Στρατηγός Γεώργιος Καραϊσκάκης και ρίχνεται στον αγώνα της λευτεριάς.
Έξω από την Αθήνα, η δύναμη του θα συναντήσει το σώμα του αρματολού Οδυσσέα Ανδρούτσου στον οποίο είχε καταταγεί και ο πατέρας του Δημητράκης Καραϊσκος.
Μεταμελημένος και με λυγμούς θα ζητήσει από τον Καραϊσκάκη ακρόαση. Το αίτημα του απορρίφθηκε από τον Έλληνα οπλαρχηγό. Το άγος του Δημητράκη πληρώθηκε με απαξία.
Δεν μπορώ να γνωρίζω τι πηγές επικαλείται ο George Makris II που υπογράφει το κείμενο, αλλά αυτές οι «εναλλακτικές» ιστορίες και παραδόσεις, δεν σημαίνει ότι έχουν καλή σχέση με την αλήθεια.
ΑπάντησηΔιαγραφή1) Εάν ο φερόμενος ως πατέρας του Γεωργίου Καραϊσκάκη, «άτσαλος κλέφτης» Δημήτρης Ίσκος / Καραϊσκος γνώρισε την καλογριά Ζωή Διμισκή (η οποία είχε καταφύγει στο μοναστήρι μετά τον θάνατο του συζύγου της Ιωάννη Μαυρομματιώτη) το 1800… θα ήταν λίγο δύσκολο ο Γεώργιος Καραϊσκάκης να γεννηθεί τον Μάϊο του 1782.
2) Το περιστατικό της συνάντησης του Γεωργίου Καραϊσκάκη με τον πατέρα του Δημήτρη Ίσκο / Καραϊσκο, δεν συνέβη όταν ο Γεώργιος Καραϊσκάκης είχε ήδη τεθεί ως αρχιστράτηγος (δηλαδή από το 1826 και μετά), αλλά το 1807. πολύ πριν την κήρυξη της επανάστασης. Τότε ο Γεώργιος Καραϊσκάκης σε ηλικία μόλις 25 ετών (είχε δραπετεύσει από τον Αλή Πασά 1-2 χρόνια πριν) είχε προσχωρήσει στην ομάδα του Κατσαντώνη, ως μαθητευόμενος - ικανότατος μεν, αλλά ακόμη μαθητευόμενος. Το 1807 λοιπόν, ο Ιωάννης Καποδίστριας είχε καλέσει τους καπεταναίους από την κατεχόμενη Ελλάδα να συμβάλουν στην άμυνα της Λευκάδας απέναντι σε ενδεχόμενη επίθεση του Αλή Πασά και ο Καραϊσκάκης απλώς συνόδευε τον καπετάνιο του Κατσαντώνη. Εκεί, στη Λευκάδα ο νεαρός μαθητευόμενος Γεώργιος Καραϊσκάκης είχε την ευκαιρία να γνωριστεί με τον Ιωάννη Καποδίστρια, τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, τον Νικηταρά και μεταξύ άλλων βρισκόταν εκεί και ο Δημήτρης Ίσκος / Καραϊσκος. Δεν αναφέρεται πουθενά ότι η πατέρας του «ζήτησε ακρόαση» - απλώς αδιαφόρησαν ο ένας για τον άλλο! Οι βιογράφοι του γράφουν χαρακτηριστικά ότι «…δεν του έδωσε γνωριμία…»….
Συνέχεια στο επόμενο μήνυμα…
…συνέχεια από το προηγούμενο μήνυμα
ΑπάντησηΔιαγραφήΑξίζει να αναφερθεί πως όταν το 1808 ο θρυλικός Κατσαντώνης (επικεφαλής καπετάνιος του Γεωργίου Καραϊσκάκη) συνελήφθη και φονεύτηκε από τον Αλή Πασά, το ασκέρι του διαλύθηκε κι όλοι σκορπίστηκαν για να σωθούν. Ο Καραϊσκάκης παρουσιάστηκε αυτοβούλως στον Αλή Πασά και δήλωσε υποταγή (από τον οποίο Αλή Πασά είχε δραπετεύσει λίγα χρόνια νωρίτερα) και του ζήτησε να εργαστεί για αυτόν ως αξιωματικός στο στράτευμα του Αλή Πασά και προσφέρει υπηρεσία για αυτόν, μέχρι το 1820 που ο Αλή Πασάς πολιορκήθηκε από στρατεύματα του Σουλτάνου… οπότε ο Γεωργίος Καραϊσκάκης επιχειρεί να αυτομολήσει στην πλευρά του Σουλτάνου, εναντίον του εργοδότη του Αλή Πασά που τον είχε προσλάβει μετά την φόνευση του Κατσαντώνη (στο πλευρό του οποίο ο Καραϊσκάκης πολεμούσε τον Αλή Πασά) για χάρη του οποίου ο Καραϊσκάκης είχε δραπετεύσει από την αυλή του Αλή Πασά που τον είχε φιλοξενήσει στην αυλή του και τον είχε σπουδάσει. Από τις αρχές του 1821 και μετά και παρά την κήρυξη της Επανάστασης, δεν φαινόταν να είχε διάθεση να προσφέρει στον Αγώνα και ο μοναδικός στόχος του ήταν να γίνει ο τοπικός καπετάνιος στα Άγραφα. Για να το πετύχει αυτό έκανε σκοτεινές συμφωνίες με Τούρκους πασάδες της περιοχής (τα λεγόμενα «καπάκια» - για τις οποίες συμφωνίες με τον εχθρό, κατηγορήθηκε για προδοσία), μέχρι το 1823 οπότε σκότωσε σε μονομαχία έναν Τούρκο οπλαρχηγό (που είχε την αναίδεια να περάσει με το στρατιωτικό του τμήμα χωρίς να ρωτήσει πρώτα, μέσα από περιοχή των Αγράφων που ήταν αρμοδιότητα του Καραϊσκάκη), γεγονός που εξόργισε τους προϊστάμένους / εργοδότες του μέχρι εκείνη τη στιγμή Τούρκους πασάδες και έσπασαν οι συμφωνίες «καπάκια»…
…εν πάση περιπτώσει, το κείμενο του George Makris II βρίθει από ανακρίβειες και παραδοχές - για να μην αναφέρουμε ο Γεώργιος Καραϊσκάκης είχε ένα πολύ (μα πάρα πολύ) μελανό παρελθόν μέχρι τα μέσα του 1826, είχε τεράστιο μερίδιο ευθύνης στον διχασμό και τον εμφύλιο μεταξύ Ελλήνων και στο μεταξύ συμμετείχε και ο ίδιος σε κάτι αδιανόητες πράξεις πχ λεηλασία της οικίας του Ανδρέα Ζαΐμη, με βιασμούς των γυναικών της οικογένειας, δημόσιους εξευτελισμούς κλπ. Βεβαίως, από τα μέσα του 1826 κι έπειτα, η προσωπικότητά του αλλάζει προς το καλύτερο και πραγματικά προσφέρει στον Αγώνα του Έθνους. Νομίζω πως η Ιστορία πολύ σωστά του έχει αποδώσει τον χαρακτηρισμό «Αχιλλέας της Ρωμιοσύνης» διότι όπως και ο Ομηρικός ήρωας, αν και ικανότατος και γενναίος πολεμιστής, είχε μερικές «σκοτεινές» περιόδους και αρκετές φορές είχε βάλει το δικό του προσωπικό συμφέρον πάνω από τον Αγώνα.