του Απόστολου ΑποστολόπουλουΑπό τις πρώτες διεθνείς επαφές του Ομπάμα, με την Τουρκία, τους G20 και τους εταίρους στο ΝΑΤΟ φαίνεται ότι οι ΗΠΑ επιχειρούν νέες προσεγγίσεις αλλά όχι αλλαγή πολιτικής και στόχων. Το κέντρο βάρους στη νέα προσέγγιση φαίνεται να είναι το Αφγανιστάν (δηλαδή ο δρόμος προς την Ευρασία) αλλά επίκεντρο των πρωτοβουλιών παραμένει η Μ. Ανατολή. Ο Ομπάμα διακήρυξε (όπως και ο Μπους) ότι οι ΗΠΑ δεν πολεμούν το Ισλάμ και αναβάθμισε την Τουρκία. Κλειδί, όμως, για το Μεσανατολικό δεν είναι η Τουρκία αλλά το Ισραήλ. Αν οι ΗΠΑ δεν ικανοποιήσουν τους Παλαιστίνιους (με βιώσιμο Παλαιστινιακό κράτος) η πολιτική τους θα καταρρεύσει με χωρίς τη βοήθεια της Τουρκίας. Οι πιθανότητες και να στηριχθεί το Ισραήλ και να ιδρυθεί βιώσιμο Παλαιστινιακό κράτος αγγίζουν το στατιστικό (και πολιτικό) θαύμα. Η προσέγγιση πάσχει.
Επίκεντρο των σεισμών στη Μ. Ανατολή δεν είναι το Κουρδικό αλλά το Παλαιστινιακό. Φαινομενικά ο Ομπάμα στηρίζει αναφανδόν το Ισραήλ, περισσότερο από τον προκάτοχό του. Στην πράξη, όμως, η ιδέα να μετατραπεί η Τουρκία σε περιφερειακή δύναμη την υποχρεώνει να μεταβληθεί σε υπερασπιστή των Παλαιστινίων, των «τρομοκρατικών» οργανώσεων (Χεζμπολά-Χαμάς) και, γενικότερα, του (αραβικού) Ισλάμ. Αυτό είναι το βαθύτερο νόημα του «καυγά» Ερντογάν-Πέρες. Αν όλοι οι εχθροί του Ισραήλ βρουν κοινό παρονομαστή τότε το Τελ Αβίβ έχει λόγους να ανησυχεί ακόμα και για την ύπαρξή του. Προβλέπονται σεισμοί πολλών Ρίχτερ.
Ακόμα και η αντιπυραυλική ασπίδα, έχει στόχο βεβαίως τη Ρωσία αλλά αλληλένδετα με την υποστήριξη που παρέχει η Μόσχα στο Ιράν και το πυρηνικό του πρόγραμμα. Οι ΗΠΑ, για να αποσύρουν την ασπίδα, ζητούν από τη Μόσχα να παρέμβει ώστε το Ιράν να ματαιώσει το πυρηνικό του πρόγραμμα. Δηλαδή να μείνει το Ισραήλ μόνη πυρηνική δύναμη στη Μ. Ανατολή και να εξουδετερωθεί η Τεχεράνη ως ο μοναδικός ισάξιος ανταγωνιστής της Τουρκίας στον ισλαμικό (αραβικό) κόσμο. Όσο για τη Ρωσία καλείται να αυτοκτονήσει σπρώχνοντας η ίδια το Ιράν (και τα ενεργειακά του αποθέματα) στην αγκαλιά των ΗΠΑ. Η προσέγγιση και εδώ πάσχει.
Ο Ομπάμα, χωρίς νέα προσέγγιση, υποστήριξε την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ προκαλώντας (και πάλι) την έντονη αντίδραση των Γαλλο-Γερμανών. Με τη σειρά τους οι Ευρωπαίοι αρνήθηκαν να στείλουν νέα στρατεύματα στο Αφγανιστάν, καθιστώντας δύσβατο το δρόμο των ΗΠΑ προς την Ευρασία. Αμερικανός αναλυτής επισήμανε ότι ίσως ο Ομπάμα μοιάζει με τον Κέννεντι αλλά εν τω μεταξύ ο κόσμος έχει αλλάξει. Εκτός της Ελλάδας φυσικά που σταθερά κοιμάται.
Δημοσιεύθηκε στην εφ. ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ
K. Σάββα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό δε το δημοσιεύσατε...
Δεν έχουν λεφτά για το Αγαθονήσι αλλά μόνο για τις μίζες του Παυλίδη
και τις "επιδοτήσεις" των άγονων γραμμών...Να το πάρει η Τουρκία, τότε το νησί που είναι και πιο σοβαρό κράτος από εμάς
ΕΙΔΗΣΗ
Τα έξοδα για την ίδρυση λιμενικού σταθμού στο Αγαθονήσι, καλούνται να πληρώσουν οι κάτοικοι. Το υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας σε έγγραφο που απέστειλε στον πρόεδρο της κοινότητας του νησιού, αναφέρει πως δεν μπορεί να καλύψει τα έξοδα.
Μιλώντας στο ΣΚΑΪ ο πρόεδρος της κοινότητας Αγαθονησίου Βαγγέλης Κόττορος είπε πως είναι αναγκαίος ο λιμενικός σταθμός στο νησί, καθώς το πρόβλημα με τους λαθρομετανάστες είναι μεγάλο. Ο κ. Κόττορος πρόσθεσε πάντως πως η κοινότητα αδυνατεί να καλύψει τα έξοδα.
Δεν ξέρω ποιός είναι ο καλός και ποιός ο κακός, σε σχέση να έχει πυρινική δύναμη. Το Ιράν ή το Ισραήλ, (σύμπτωση, και τα δυο αρχίζουν απο Ι), αλήθεια ποιός το αποφασίζει αυτό το δικαίωμα?
ΑπάντησηΔιαγραφήΔημήτρης Τ
Να σημειώσουμε ότι το άρθρο του κ. Αποστολόπουλου είναι εύστοχο και ενδοσκοπεί καάλ την αμερικανική πολιτική.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπόστολε συνέχισε να γράφεις.
Σάββας
ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ: Ευχαριστώ κ. Καλεντερίδη για τη φιλοξενία (αναδημοσίευση) άρθρων μου στην πολύ ενδιαφέρουσα, έντιμη, ειλικρινή και πλουλαριστική ιστοσελίδα σου. Όσο έχω τη δυνατότητα να ασκώ τη δημοσιογραφία, όπως την καταλαβαίνω, θα συνεχίσω να γράφω. Τώρα για τον "Εφραίμ". Η αμετροέπεια, ο άκρατος (και άκριτος)ενθουσιασμός και, αντίστροφα, η ηττοπάθεια είναι γνωστά χαρακτηριστικά μας. Τα διαπιστωνουν οι "έχοντες κράτος" σύμμαχοι και εταίροι και χαίρονται. Όσο για τους Τούρκους, με ΚΟυρδους, Εργκένεκον κλπ δεν είναι ψύχραιμο να λέμε ότι έχουν κράτος. Αλλά και αν είχαν είναι λόγος για να παραδώσουμε την πατρίδα μας; Άλλωστε τι κράτος έχουν εκείνοι που οδήγησαν την παγκόσμια οικονομία στη σημερινή κρίση; Τέλος για τον "Δημήτρη Τ": Τα κράτη δεν έχουν (ψευτο) ηθικά (δηλαδή συναισθηματικά)διλήμματα αλλά μόνο συμφέροντα. Η ερώτηση, λοιπόν, ποιος είναι κακός, το Ισραήλ ή το Ιράν, δεν έχει νόημα. Στο άρθρο μου (που σχολιάζει ο "Δημήτρης Τ") προσπαθώ να περιγράψω αυτά τα συμφέροντα. Ο Ομπάμα δεν είναι καλυτερος ή χειρότερος από τον ΜΠους ούτε ο Αχμαντινεζάντ είναι διάβολος ή άγγελος. Έχουν απλώς διαφορετικά συμφέροντα. Και τα χειρίζονται με διαφορετικό τρόπο ανάλογα με τις συνθήκες. Ευχαριστώ.
ΑπάντησηΔιαγραφή