Το συμφωνηθέν πλαίσιο λύσης πριν δύο χρόνια

Εξηγήσαμε την περασμένη βδομάδα ότι η διαφορετική ιδεολογία ανάμεσα στα κόμματα δεν είναι η πηγή της έλλειψης ενότητας στο κυπριακό σήμερα και σημειώναμε, πως, όποιος πιστεύει ότι το εσωτερικό μέτωπο κινδυνεύει λόγω σύγκρουσης ανάμεσα σε ιδεολογίες, είναι εκτός πραγματικότητας. Αφορμή για τα πιο πάνω, έδωσε ο Ν. Αναστασιάδης που επιμένει να διακηρύσσει στεντόρεια την «ανάγκη για να μπει επιτέλους η ιδέα της πατρίδας πάνω από την ιδεολογία του καθενός», μέχρι που ο τόνος της φωνής πέφτει, όταν πλέον το χειροκρότημα την επισκιάζει.


Πέραν όμως από τον τόνο της φωνής, ανέβασε κατακόρυφα και το αντιπολιτευτικό λεχτικό στο κυπριακό, χρησιμοποιώντας φράσεις που μόνο κάποιος που διαφωνεί κάθετα και επί της ουσίας θα έκανε. Την παραδοξότητα αυτή, αλλά και την επιμονή να διαβλέπει σύγκρουση ανάμεσα στα δύο ιδεολογικά άκρα, την προσδώσαμε στην επιδίωξη να γίνει αρεστός ενόψει προεδρικών εκλογών.

Καμιά φορά οι συμπτώσεις είναι αμείλικτες. Πριν καλά-καλά σταματήσει το χειροκρότημα, ο Γ.Γ. του ΑΚΕΛ διαπιστώνει συμφωνία ανάμεσα στο ΔΗΣΥ και στο ΑΚΕΛ όσον αφορά το κυπριακό. Χωρίς μάλιστα καμιά διάκριση ανάμεσα στην ηγεσία και τους πολίτες ψηφοφόρους (είτε του ΑΚΕΛ είτε του ΔΗΣΥ), ο Α. Κυπριανού προβαίνει σε συσσωρευτική λογική και προσθέτει τα ποσοστά των δύο κομμάτων για να καταλήξει στο 70%, που κατά την άποψή του συμφωνεί στο κυπριακό σήμερα. Όμως, ΔΕΝ γίνεται, να είναι σωστοί και οι δύο αρχηγοί στις διαπιστώσεις τους. Είτε ο ένας είναι σωστός, είτε … και οι δύο λανθασμένοι. Πάντως, και οι δύο σωστοί δεν γίνεται, αφού ο Α. Κυπριανού, όχι μόνο δεν διαπιστώνει έλλειψη ενότητας λόγω ιδεολογικής σύγκρουσης ανάμεσα σε κομμουνιστές και καπιταλιστές, αλλά βλέπει συμφωνία τους στο κυπριακό! Επιπλέον, προχωρά σε προσθέσεις, ως περίπου οι πολίτες να είναι σάκκοι από πατάτες, τους οποίους ο αρχηγός μπορεί να μεταφέρει κατά το δοκούν και φυσικά θεωρείται αυτονόητο ότι τον ακολουθούν πιστά. Άγνωστο πότε διαμορφώθηκε αυτή η άποψη στα μυαλά κάποιων, όμως, αν έτσι έχουν τα πράγματα, γιατί δεν προχώρησε η κάθε κομματική ηγεσία το 2004 στο δημοψήφισμα, στην αρχική της απόφαση και επιθυμία (ή και δέσμευση), αλλά προσαρμόστηκε; Γιατί;

Αλλά και σε σχέση με το παρόν, προκύπτει ένα τεράστιο θέμα πολιτικής ηθικής που πρέπει να εξηγηθεί. Έμεινε στην ιστορία ως παράδειγμα προς αποφυγήν ο Γλ. Κληρίδης όταν έδινε το χέρι για χειραψία σε συμμάχους του και δήλωνε πως «ο λόος του αδρώπου ο,τι τζαι νάναι», για να το αθετήσει μετά τις εκλογές. Στην περίπτωση των προεδρικών εκλογών, πριν δύο χρόνια, δεν περιλήφθηκε οτιδήποτε στο προεκλογικό πρόγραμμα ή σε δήλωση που να δείχνει την πορεία για όσα ακολούθησαν στο κυπριακό.

Έστω ΕΝΑ (!) από τα τόσα που ακολούθησαν θα μπορούσε να περιληφθεί. Γιατί δεν συμπεριλήφθηκε το περί «συνεταιρισμού των δύο συνιστώντων states»; Γιατί δεν περιλήφθηκε η ανοχή της ερμηνείας της «διζωνικότητας» με τρόπον αντίθετον προς τις δικαστικές αποφάσεις και τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα; Γιατί δεν υπήρξε ένα έστω γενικόλογο σχόλιο ότι, η όποια λαϊκή εντολή στη διακυβέρνηση θα σταθμίζεται με κριτήριο τη φυλετική καταγωγή ώστε υποχρεωτικά Τ/κ ή Τούρκος έποικος να είναι Πρόεδρος; Πικρή η αλήθεια, αλλά, τέτοιου είδους βάση λύσης ΔΔ Ομοσπονδίας, ουδέποτε συμφωνήθηκε ή προτάθηκε πριν δύο χρόνια, για να αποτελεί σήμερα το πλαίσιο λύσης.

Κώστας Μαυρίδης mavrides@ucy.ac.cy
«Σημερινή»