Αntoine Βasbous
Από το Κάιρο ως τη Βαγδάτη οι Αραβες δέχονται μια διπλή «επίθεση γοητείας» που οφείλεται στην υποτίμηση του στρατηγικού τους ρόλου· έχουν να επιλέξουν την ευθυγράμμισή τους με την Τεχεράνη ή με τη «νέα Τουρκία».
Πράγματι, η ισλαμική Τουρκία του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) έχει σταδιακά αναδιατυπώσει τη στρατηγική της πολιτική χάρη στον υπουργό Εξωτερικών της Αχμέτ Νταβούτογλου. Εχοντας χάσει μέρος του κύρου της από το τέλος του ψυχρού πολέμου και ενοχλημένη από τα εμπόδια που προκύπτουν όσον αφορά την ενσωμάτωσή της στην Ευρωπαϊκή Ενωση, η Τουρκία δεσμεύτηκε από το νέο αυτό «δόγμα Νταβούτογλου» να επενδύσει στο αραβικό και ισλαμικό φυσικό της περιβάλλον. Στόχος της είναι ταυτόχρονα να συγκεντρώσει τα γεωπολιτικά της ατού, να αξιοποιήσει τον ρόλο της στο ΝΑΤΟ και κυρίως να χτυπήσει την πόρτα την Ευρωπαϊκής Ενωσης με αναβαθμισμένο κύρος.
Ετσι, η Αγκυρα εγκαινίασε μια νέα διπλωματία ανοίγματος προς τους άραβες, κούρδους και ιρανούς γείτονές της γυρίζοντας σταδιακά την πλάτη στον πρώην εταίρο της, το Ισραήλ. Εφεξής η βίζα καταργείται ανάμεσα στην Τουρκία και πολλές αραβικές χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Συρίας. Εχει ξεκινήσει επίσης μια απόπειρα συμφιλίωσης με τους Κούρδους, στο πλαίσιο της οποίας μάλιστα ο τούρκος υπουργός Εξωτερικών πραγματοποίησε διήμερη επίσκεψη στην Αρμπίλ, την ιρακινή πρωτεύουσα του Κουρδιστάν. Τέλος, η Τουρκία προωθεί, μαζί με τη Βραζιλία, τη συμφωνία ανταλλαγής εμπλουτισμένου ουρανίου με το Ιράν, προσφέροντας έτσι στην Τεχεράνη αποδείξεις για την καλή της πίστη έναντι της διεθνούς κοινότητας.
Με αυτές τις πρωτοβουλίες η Αγκυρα αγγίζει το κεντρικό ζήτημα που συγκινεί Αραβες και μουσουλμάνους: αυτό της Παλαιστίνης, το οποίο επιβεβαιώνει την ταπεινωτική τους αδυναμία να προβάλουν τις διεκδικήσεις τους στο Ισραήλ εδώ και 62 χρόνια. Το παιχνίδι της Αγκυρας είναι πολύ εκλεπτυσμένο, υποστηρίζοντας το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν προσπαθεί να διεκδικήσει την πρωτοκαθεδρία μεταξύ των Αράβων, που δεν ξέρουν πλέον σε ποιον θεό να πιστέψουν. Την πρωτοκαθεδρία αυτή διεκδικούν δύο μεγάλες δυνάμεις της περιφέρειας: η σιιτική Τεχεράνη και η σουνιτική Αγκυρα. Και στον βαθμό που το Ιράν έχει καταφέρει να ηγηθεί των αραβικών καθεστώτων με την ιδεολογική «μεταμόρφωσή» του πλάι στη Χεζμπολάχ και τη στρατιωτική της διείσδυση στον Λίβανο, η Τουρκία φαίνεται αποφασισμένη να ηγηθεί της μοίρας των Αράβων περισσότερο μέσω μιας λιγότερο πολεμικής και περισσότερο πολιτικής οδού.
Ετσι, ο τούρκος πρωθυπουργός αντέδρασε έντονα στους ισραηλινούς βομβαρδισμούς στη Γάζα, στο πλαίσιο του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ του Νταβός τον Ιανουάριο του 2009, αφήνοντας έκπληκτο με την τόλμη του τον ισραηλινό πρόεδρο Σιμόν Πέρες που καθόταν δίπλα του. Οι σχέσεις των δύο χωρών χειροτερεύουν συνεχώς σε όλα τα επίπεδα.
Οι τούρκοι στρατιωτικοί, που μέρα με τη μέρα χάνουν την επιρροή τους, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Εχουν κληθεί μάλιστα να εγκαταλείψουν την πολιτική σκηνή και να επιστρέψουν στους στρατώνες τους. Χάρη στη νομιμοποίηση που τους προσφέρει η λαϊκή ψήφος, οι ισλαμιστές του ΑΚΡ βάζουν σταδιακά νερό στις αξίες τους τόσο στην εσωτερική όσο και στην εξωτερική πολιτική.
Για τη σουνιτική πλειοψηφία των Αράβων, η Τουρκία συνιστά το μικρότερο κακό. Το ερώτημα για τους Αραβες είναι εάν η Τουρκία θέλει να παίξει το παιχνίδι της για να ξεκολλήσει απλώς τους Αραβες από τον ιρανικό λόγο που τους έχει σαγηνεύσει ή αν προσπαθεί να δηλώσει και αυτή συμμετοχή στη «δημοπρασία», γεγονός που κεντρίζει το ενδιαφέρον της πολιτικής βάσης του ΑΚΡ, την ώρα που οι εκλογές στην Τουρκία πλησιάζουν.
Στη μονομαχία αυτή, που δεν έχει εξασθενίσει σχεδόν καθόλου, η χώρα που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των χαμένων είναι η Αίγυπτος του Μουμπάρακ. Εχοντας φθαρεί από μια βασιλεία που δεν λέει να πάρει τέλος και έχοντας δεχτεί προκλήσεις στα σύνορα της Γάζας, και επιπλέον προκλήσεις από την Τουρκία, η οποία έστειλε αποστολές με μέλη μη κυβερνητικών οργανώσεων για να σπάσουν τον ισραηλινό αποκλεισμό της Γάζας, η μόνη επιλογή του Καΐρου ήταν να ανοίξει το συνοριακό πέρασμα της Ράφας στη Λωρίδα της Γάζας!
Σήμερα, οι λαοί έχουν να επιλέξουν ανάμεσα στην πολεμοχαρή προσφορά των Ιρανών και την πιο πολιτική προσφορά των Τούρκων. Το ζήτημα είναι να ξέρουν ποια θα είναι η συνέχεια της δυναμικής της Τουρκίας του ΑΚΡ που έγινε εμφανής από τον Ιανουάριο του 2009 και ποιος από την Τουρκία ή την Τεχεράνη θα υπογράψει σε βάρος των Αράβων μια «Γιάλτα» με την Ουάσιγκτον για την περιοχή.
Οποια κι αν είναι η εξέλιξη αυτού του ιρανοτουρκικού ανταγωνισμού, αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι ότι ποτέ πριν το Ισραήλ δεν ήταν τόσο απομονωμένο στη διεθνή σκηνή και ποτέ πριν η Χαμάς στη Γάζα δεν ένιωσε τόσο κοντά στην άρση του αποκλεισμού, που «στραγγάλισε» τους διοικητές της. Η Τουρκία θα μας απασχολήσει για πολύ καιρό ακόμη.
Ο κ. Αντουάν Μπασμπού είναι επικεφαλής του Παρατηρητηρίου των Αραβικών Κρατών.
BHMA
αντε ακομη να ξυπνησετε? κολπο τα περι οθωμανικης τουρκιας και συγκρουσης με το σιωνιστικο κρατος. α) για να πεταξουν το ιραν και τη χεζμπολαχ μακρια απο την ευαισθητη για το ισραηλ μεση ανατολη και β)για να αποδυναμωθει η ελλαδα και να περιοριστει στο αιγαιο ξεχνωντας κυπρο και ανατολικη μεσογειο.
ΑπάντησηΔιαγραφήγάτος
Υπάρχει πιθανότητα στο τέλος να φαγωθούν Τουρκία με Ιράν; Πολλούς έχουν φέρει σε ρήξη αυτές οι κούρσες για πρωτοκαθεδρία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω, πάντως, την αίσθηση ότι η Τουρκία θέλει να παίξει τον πρώτο ρόλο μέσα στο Ισλάμ, το οποίο βέβαια δεν είναι μόνον Άραβες. Η φιλοδοξία της ανασύστασης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, την έφερε πρώτα σε σύγκρουση με το Ισραήλ (πιστεύω ακράδαντα ότι αυτός ήταν ο λόγος), αλλά ψύχρανε και τις σχέσεις της με την Δύση (κυρίως ΗΠΑ), αφού έσπευσε να στηρίξει την Τεχεράνη.
Τώρα, όμως, κινδυνεύει να έλθει σε ρήξη και με το Ιράν. Δεν βλέπω πώς μπορεί από κοινού να μοιρασθούν τη ηγεσία, όπως λέει το άρθρο.
Όσο για την Αίγυπτο, αυτή νομίζω ότι έπαψε πια να έχει τις παναραβικές φιλοδοξίες του Νάσερ. Ήδη από το Camp David (1978) και μετά.
ΤΙΠΟΥΚΕΙΤΟΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΑριστοτεχνικό κείμενο. Παρουσιάζει την πολιτική περιφερειακής δύναμης της Τορκίας ως αντίδραση στη δυσκολία ενσωμάτωσης της Τουρκίας στην ΕΕ και όχι ωςαυτοτελή χάραξη πολιτικής. Υιοθετεί δηλαδή την αμερικανική θέση.
Κάνει λόγο για Ιρανο-τουρκικη διαμάχη (έχει βάση) για την επιρροή στη Μ. Ανατολή αλλά αποσιωπα την προσέεγιση των δυο χωρών λόγω του κοινού κινδυνου από τη δράση των Κούρδων.
Τέλος κατηγορεί Ιραν και Τουρκία ότι θέλουν να πουλήσουν τους Αραβες και έτσι με αυτή την "πατριωτική" θέση προσπαθεί να αφήσει ανοιχτό πεδίο στο Ισραηλ και στα (φιλοαμερικανικά) καθεστώτα της Αιγλυπτου κλπ
Είναι φοβερό το ιστορικό κενό του Αχμέτ Νταβούτογλου. Θέλει την Τουρκία αρχηγό του Ισλάμ. Αλλά πως μπορεί η Τουρκία να έχει ηγετικό ρόλο στο Ισλάμ όταν οι τουρκομογγολικές ορδές ήταν αυτές που κατέστρεψαν πολιτισμικά τον Αραβικό πολιτισμό?
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρίν από τις τουρκομογγολικές ορδές, το αραβικό κύμα Μωαμεθανισμού έστεκε σε θαυμάσιο, ζηλευτό πνευματικό επίπεδο. Εκτός από την εικονιστική τέχνη, αλλά και χωρίς το προπατορικό αμάρτημα των Εβραϊκών μύθων, το αραβικό κύμα του Μωαμεθανισμού δεν εξετράπει σε μανιώδη εχθρό και διώκτη της ανθρώπινης γνώσης.
Αντίθετα, πριν από τους Τούρκους, οι Μωαμεθανοί δεν είδαν την κλασική Ελλάδα ως τον υπ’αριθμόν ένα εχθρό τους. Το 830, ο χαλίφης Αλ-Μαμούν ίδρυσε, π.χ., στην Βαγδάτη την Ακαδημία Μεταφράσεων Bayt Al-Hikma (Οίκος Σοφίας) και προσέθεσε στην θαυμαστή συλλογή Khizamat Al-Hikma (Βιβλιοθήκη Σοφίας), την οποία είχε ιδρύσει ο Αρούν Αλ-Ρασίδ.
Πριν τους Τούρκους, κάθε μεγάλο τζαμί φιλοξενούσε και την επιστημονική βιβλιοθήκη του. Ήταν δε σχεδόν υποχρέωση του κάθε νέου χαλίφη να ιδρύει μία επώνυμή του βιβλιοθήκη. Όχι όμως μετά τις τουρκομογγολικές ορδές, τις οποίες μάλλον θέλει να ξαναζωντανέψει ο Αχμέτ Νταβούτογλου.
Ας μιλάει για το “Βιλαέτι της Βαγδάτης” σαν να είναι ακόμη το Ιράκ υπό Οθωμανική κατοχή. Μπορεί άραγε η Ελλάδα να συνεργάζεται με Αρμενία, Βουλγαρία, Γεωργία, Ιράκ και Ισραήλ, όχι μόνον εμπορικά αλλά και πολιτισμικά, προς τον εξανθρωπισμό των τουρκομογγολικών ορδών που θέλει να ξαναζωντανέψει ο Αχμέτ Νταβούτογλου? Έστω και αν ο Χ. Γιανναράς είναι ερωτευμένος μαζί του?
@ 10 Ιουλίου 2010 6:49 μ.μ.
ΑπάντησηΔιαγραφή"...Έστω και αν ο Χ. Γιανναράς είναι ερωτευμένος μαζί του?...//
------------------
Ο Γιανναράς φταίει τώρα;
Ο οποίος με τον γνωστό καυστικό του τρόπο έβγαλε την κραυγή, ότι η κρατούσα ελληνική πολιτική σκηνή, η οποία εκτός από αντιπατριώτες εθνικούς αποδομητές ή επαγγελματίες πατριώτες τηλεπωλητές βιβλίων, δεν έχει να παρουσιάσει τίποτα άλλο με όραμα για την Ελλάδα, όπως -ακόμα και- η Τουρκία κάνει για τα δικά της ιμπεριαλιστικά συμφέροντα !
Μη δείτε έναν πνευματικό άνθρωπο να ασχολείται με τα εθνικά θέματα, χωρίς αμέσως να του κάνετε ...υψηλή κριτική και να τον ταυτίσετε με τους Νεο-Οθωμανούς ή το Ισλάμ ή και με τον Βούδα ακόμα !
Για να τον καταλάβετε(;) και να μπορέσετε να του κάνετε κριτική, θα πρέπει να τον έχετε παρακολουθήσει τι λέει -και με ποιόν ιδιαίτερο τρόπο τα λέει- τα τελευταία 40 χρόνια !!!
Μακάρι να είχαμε αξιοποιήσει στην Ελλάδα τέτοιους πνευματικούς ανθρώπους.
Θα είχαμε κωδικοποιήσει ένα εθνικό σχέδιο επιβίωσης ως μπούσουλα για την πορεία μας τα επόμενα δύσκολα χρόνια ώστε να μη παραπαίουμε σήμερα σαν βάρκα στον ωκεανό !
τζιμης