Φαίνεται πως αυτό που φοβόμουν περισσότερο έρχεται πάνω μας. Το κόμμα ΑΚΡ που έδωσε τον πιο σοβαρό αγώνα ενάντια στην στρατιωτική και δικαστική κηδεμονία, που έκανε τα πιο σοβαρά βήματα αλλαγών της νεότερης ιστορίας μας, που άρχισε το κουρδικό άνοιγμα, πλέον ολισθαίνει ταχύτατα προς τον εθνικισμό και τον συντηρητισμό.Εμείς αυτό το έχουμε ζήσει και με το κόμμα ΑΝΑP.
Τις μεταρρυθμίσεις που έκανε το ΑΝΑP μέσα στις πρώτες 40 μέρες το κόμμα ΑΚΡ δεν μπόρεσε ακόμα να τις κάνει μέσα σε 8 χρόνια, τόσο επαναστατικό και μεταρρυθμιστικό κόμμα ήταν το ΑΝΑP, είχε ωθήσει τον στρατό έξω από την πολιτική. Ο Οζάλ ήταν τόσο γενναίος που είχε φτάσει να πει πως ¨μπορούμε να μιλάμε και για ομοσπονδία¨, ενώ ο επόμενος στην θέση του Μεσούτ Γιλμάζ ήταν τόσο ανοικτός στην ειρήνη που είχε πει πως ¨Ο δρόμος για την Ευρώπη περνά από το Ντιαρμπακίρ¨, και είχαν πίσω τους ένα ισχυρό ποσοστό στήριξης που προσέγγιζε το 45%. Ακολούθως ξαφνικά κουράστηκαν. Άρχισαν να αναζητούνε δρόμους συμφωνίας με το κράτος και τον στρατό. Ο Μεσούτ Γιλμάζ βήμα-βήμα οδήγησε το κόμμα στον εθνικισμό και στην συντήρηση, και έβλεπε ως μοναδικό πολιτικό αντίπαλο το ΜΗΡ.Μέχρι να αντιληφθούνε τι έκαναν, ο λαός ήρε την στήριξη του από το ΑΝΑP. Εντέλει και το ΑΝΑP και ο Μεσούτ Γιλμάζ εξαφανίστηκαν.
Τώρα λες και ξαναζούμε αυτήν την αξιολύπητη περιπέτεια. Το ΑΚP κουράστηκε. Μη μπορώντας να παράγει νέες λύσεις στο κουρδικό, στο κυπριακό, και στο θέμα της Ε.Ε., τράκαρε στον τοίχο. Όπως έγινε και με τον Μεσούτ Γιλμάζ, ο Ταγίπ Ερντογάν και οι φίλοι του κόλλησε το μυαλό τους στο ΜΗΡ και μπήκαν σε έναν ανταγωνισμό εθνικισμού μαζί του. Σε κανένα μέρος του κόσμου δεν μπορεί να είστε εθνικιστές χωρίς να λέτε ψέματα και ανοησίες. Και η κυβέρνηση του ΑΚP κάθε μέρα εμφανίζει και μια ανοησία μπροστά μας.
Μεταξύ αυτών και ο ΥΠΕΞ Αχμέτ Νταβούτογλου, φαινομενικά από τους πιο υγιείς και φιλόδοξους πολιτικούς, ο οποίος πήγε στο Σαρίκαμις και είπε πως ¨μπορούμε να θυσιάσουμε ακόμη 90 χιλιάδες ήρωες¨. Και αυτά τα λέει ο άνθρωπος των ¨μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες¨. Όμως το πραγματικά ανατριχιαστικό εδώ είναι το πόσο ψύχραιμα μπορεί να μιλάει ένας άνθρωπος πως ¨μπορεί να στείλει στον θάνατο 90 χιλιάδες ανθρώπους¨. Και μάλιστα τα λέει αυτά στο Σαρίκαμις, δηλαδή όπως σκοτωθήκαμε στο Σαρίκαμις, θα έβαζε κι άλλους να σκοτωθούνε.
Σήμερα η Αισέ Χουρ περιγράφει πιο αναλυτικά το Σαρίκαμις, θα το διαβάσετε. Το Σαρίκαμις ήταν μια από τις μεγαλύτερες καταστροφές της στρατιωτικής ιστορίας. Λόγω του εγωισμού και της ανεπάρκειας του Ενβέρ Πασά 90 χιλιάδες νέα παιδιά, πέθαναν φορώντας καλοκαιρινές στολές, την ώρα που είχαν αγκαλιάσει δέντρα για να ζεσταθούνε, χωρίς καν να δούνε τον εχθρό, και χωρίς να ρίξουν μια σφαίρα. Βρέθηκαν παγωμένα σώματα που είχαν αγκαλιάσει τα δέντρα. Ο Νταβούτογλου τα παιδιά αυτής της χώρας έτσι θα τα έβαζε να σκοτωθούνε. Η σκληρότητα και ο εγωισμός σε αυτά τα λόγια και η περηφάνια αυτού που βλέπει τους ανθρώπους σαν έντομα, είναι αυτά που εξοργίζουν αυτόν που τα ακούει.
Θες να του πεις ¨Ποιος είσαι ρε ; Ποιος είσαι που θα στείλεις 90 χιλιάδες παιδιά στον θάνατο ; Με ποιο δικαίωμα θα τα βάλεις να σκοτωθούνε ; Δηλαδή επειδή εσύ ανταγωνίζεσαι σε ψήφους το ΜΗΡ, εμείς θα στείλουμε τα παιδιά μας στο θάνατο ;
Ο Νταβούτογλου αν μη τι άλλο αν είχε την εξυπνάδα να ντραπεί και για την ακαδημαϊκή του ταυτότητα, αντί να λέει πως θα έστελνε ξανά τα 90 χιλιάδες παιδιά μας στο θάνατο, θα έλεγε πως ¨δεν θα επέτρεπε σε άσχετους σαν τον Ενβέρ Πασά να βάζουν τα παιδιά μας να σκοτώνονται¨ . Όμως χωρίς να ¨βάζεις τα παιδιά να σκοτώνονται¨ ανταγωνισμός με το ΜΗΡ δεν γίνεται ε ; Εντέλει ο εθνικισμός είναι αγώνας για τα περισσότερα παιδιά που θα σκοτωθούνε. Όποιος βάζει περισσότερα παιδιά να σκοτωθούνε, αυτός είναι και ο πιο ¨εθνικιστής¨. Για αυτό μαζεύετε εκατοντάδες πρέσβεις και λέτε πως θέλετε ¨ακόμα ένα Σαρίκαμις¨ και πως μπορείτε να θυσιάσετε ακόμη 90 χιλιάδες παιδιά.
Για αυτό κλείσατε και το κουρδικό άνοιγμα, για αυτό αρνείστε δια στόματος του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας το αίτημα του Κουρδικού λαού για ¨δύο γλώσσες¨, και για αυτό δεν βρίσκετε το θάρρος να ανοίξετε τα λιμάνια που το 1998 είχε κλείσει ο Μεσούτ Γιλμάζ. Για να νικήσετε το ΜΗΡ γινόσαστε σαν κι αυτό. Και ο Μεσούτ Γιλμάζ έτσι είχε κάνει. Και εκείνος σαν κι εσάς, νόμιζε πως είχε τις ψήφους του λαού στο τσεπάκι του. Σε όλη τη διάρκεια της Δημοκρατίας, αυτοί οι δικτάτορες, οι πραξικοπηματίες, οι στρατηγοί, οι ¨άρχοντες¨, υποτίμησαν τον λαό, έβαλαν τα παιδιά του λαού να σκοτώνουν, προσπάθησαν να βγούνε μπροστά στον αγώνα για τον εθνικισμό βάζοντας τον λαό να σκοτώνεται.
Τώρα άντε υποτιμήστε τους και εσείς, πείτε και εσείς ψέματα, διαστρεβλώστε και εσείς την ιστορία.
Στο τέλος θα πάτε και εσείς εκεί που πήγαν αυτοί που ήταν πριν από εσάς.Θα έρθει μέρα που αυτός ο λαός θα βγάλει κάποιον που δεν θα βάζει τα παιδιά του να σκοτώνονται, αλλά θα τα προστατεύει.
http://tourkikanea.wordpress.com
Παντως αν οι Τουρκοι "επειγονται" να στειλουν την νεολαια τους στο θανατο υποθετω οτι θα ηταν μια καλη ιδεα να τους "βοηθησουμε" και εμεις λιγο οχι μονο οι Κουρδοι!
ΑπάντησηΔιαγραφήMain article: Battle of Sarıkamış
ΑπάντησηΔιαγραφήEnver Pasha, the leader of the Ittihat ve Terakki party in Istanbul, personally led the army along with Hafız Hakkı, who was his brother in-law, to scale the Mount Allahu Ekber and afterwards attack the Russian army in Sarıkamış to occupy the town in order to halt logistic support to the city of Kars lost to Russians in 1878 which he was planning to reoccupy.
In mid December, Enver Pasha entered the Caucasus region through Armenia. Enver ordered his forces to attack along many routes with the goal of arriving suddenly at Sarikamis at the same time. The chief German military advisor, Liman von Sanders strongly argued against this plan but was ignored. Governor General Vorontsov planned to withdraw his forces to the city of Kars. But General Yudenich, in charge of the defense of the area, ignored Vorontsov's wishes to withdraw and instead stayed to defend Sarikamis.[4]
Enver's forces lost touch with one another and arrived at Sarakamis at different times from December 29 through the 3rd of January. The first divisions to arrive briefly took control of the barracks in the western part of the city but were driven off. In the following days, as more Ottoman forces arrived at the battle, they attacked without coordination and the Russians under the skillful command of Yudenich fought off the attacks one by one. The battle finally ended on January 4 and the Ottoman army retreated in complete disorganization back through the mountains in the middle of winter.
The number of Turkish losses is estimated to be 60,000-80,000 dead out of an army of 90,000. It is very likely that the majority of Turkish soldiers died because of inadequate winter clothing and field shelters during the attack and retreat. In any event, this was an extraordinarily costly defeat for the Turks; in losses this was the worst single defeat they suffered in the entire war. Turkish soldiers reached their targets but they were too weak to win. The Russian casualties were estimated at 35,000.[5]
As one German officer attached to the army wrote later, the Ottoman 3rd army had "suffered a disaster which for rapidity and completeness is without parallel in military history.T