ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ
Το περιοδικό Spiegel παρουσίασε τους δέκα πιο επικίνδυνους πολιτικούς που απειλούν την Ευρώπη, κατά τη γνώμη του. Δεύτερος στη σειρά είναι ο Αλέξης Τσίπρας διότι, λέει το περιοδικό, υποστηρίζει ότι η ΕΕ δεν θα τολμήσει να διώξει την Ελλάδα από το ευρώ και εκβιάζει (ο Τσίπρας) τις Βρυξέλλες (για να πετύχει κάτι καλύτερο για την Ελλάδα). Πρώτος στον κατάλογο είναι ο Βαυαρός Υ/Οικονομικών Μάρκους Ζέντερ επειδή υποστήριξε ότι η ευρωζώνη πρέπει να τρίξει τα δόντια της και να διώξει την Ελλάδα από το ευρώ ώστε να παραδειγματιστούν οι υπόλοιποι, ευρωπαίοι του νότου.
Τρίτος στη λίστα είναι ο Μπερλουσκόνι διότι (εξηγεί το περιοδικό) απειλεί να βγάλει την Ιταλία από το ευρώ (πιο προχωρημένος από τον Τσίπρα…) αν η Γερμανία συνεχίσει την ίδια πολιτική. Τέταρτη στη σειρά είναι ο Μαρί Λεπέν (εναντίον του ευρώ και αυτή), και ακολουθούν μικρές ή μεγαλύτερες ομάδες ή κόμματα της ακροδεξιάς, κυρίως της Βόρειας Ευρώπης, σύμμαχου της Γερμανίας.
Το άρθρο υποβάλλει, εκ πρώτης όψεως, τη σκέψη ότι η ακραία Δεξιά απειλεί την Ευρώπη. Το άνθος του κακού με το όνομα Τσίπρας είναι η αριστερή εξαίρεση. Μια δεύτερη ματιά όμως οδηγεί στο συμπέρασμα ότι όποιος απειλεί όχι το ευρώ αλλά την πολιτική του Βερολίνου για γερμανική κυριαρχία στην Ευρώπη, αυτός είναι επικίνδυνος. Και πρόκειται για διπρόσωπη πολιτική. Διότι, πάντα μέσω τρίτων, απειλεί την Ελλάδα με έξοδο από το ευρώ, επιδιώκοντας στην πραγματικότητα την πλήρη υποταγή της, και των άλλων νοτιοευρωπαίων. Η ιδεολογική/πολιτική τοποθέτηση των «επικίνδυνων» ελάχιστα ή μάλλον καθόλου δεν απασχολεί το άρθρο.
Ο κορυφαίος επικίνδυνος είναι ένας εσωτερικός εχθρός, ο Βαυαρός υπουργός. Αυτός σπρώχνει όντως τη Μέρκελ να εφαρμόσει όσα λέει, να διώξει την Ελλάδα από το ευρώ, για να φοβηθούν οι υπόλοιποι. Άλλο όμως να εκφοβίζεις την ήδη φοβισμένη και ούτως ή άλλως υποτελή τρικέφαλη κυβέρνηση της Αθήνας και άλλο να διακηρύξεις σε όλους τους τόνους ότι η Γερμανία είναι «υπεράνω όλων». Άλλο Αθήνα και άλλο Ρώμη ή Παρίσι. Στη Ρώμη η (εθνική) ιταλική αστική (και μεγαλοαστική) τάξη (τουλάχιστον ένα σημαντικό μέρος της) με επικεφαλής τον Μπερλουσκόνι απειλεί να διαλύσει την ευρωζώνη αν οι Γερμανοί επιμείνουν στην ίδια πολιτική και στο Παρίσι η Λεπέν ανεβαίνει κάθετα και ποτέ δεν ξέρεις μέχρι που μπορεί να φτάσει αν αποτύχει ο «Ολλαντρέου». Σ’ αυτό το κάδρο, ο Τσίπρας, ο πιο πιθανός διάδοχος της παραπαίουσας ήδη τρικέφαλης κυβέρνησης, αποκτά βάρος και υπόσταση όντως απειλητική. Η πολιτική των εκβιασμών της Μέρκελ περνάει αντιστάσεως μη ούσης. Αν όμως υπάρξει αντίσταση, έστω από διαφορετικές ιδεολογικές/πολιτικές αφετηρίες, η πολιτική της γερμανικής επιβολής θα τα βρει ζόρικα. Το γερμανικό κατεστημένο, διχασμένο βαθύτατα στο βιομηχανικό και τραπεζικό κεφάλαιο, αισθάνεται ήδη την πίεση. Και αντιδρά καταγγέλλοντας εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς.
Το περιοδικό Spiegel παρουσίασε τους δέκα πιο επικίνδυνους πολιτικούς που απειλούν την Ευρώπη, κατά τη γνώμη του. Δεύτερος στη σειρά είναι ο Αλέξης Τσίπρας διότι, λέει το περιοδικό, υποστηρίζει ότι η ΕΕ δεν θα τολμήσει να διώξει την Ελλάδα από το ευρώ και εκβιάζει (ο Τσίπρας) τις Βρυξέλλες (για να πετύχει κάτι καλύτερο για την Ελλάδα). Πρώτος στον κατάλογο είναι ο Βαυαρός Υ/Οικονομικών Μάρκους Ζέντερ επειδή υποστήριξε ότι η ευρωζώνη πρέπει να τρίξει τα δόντια της και να διώξει την Ελλάδα από το ευρώ ώστε να παραδειγματιστούν οι υπόλοιποι, ευρωπαίοι του νότου.
Τρίτος στη λίστα είναι ο Μπερλουσκόνι διότι (εξηγεί το περιοδικό) απειλεί να βγάλει την Ιταλία από το ευρώ (πιο προχωρημένος από τον Τσίπρα…) αν η Γερμανία συνεχίσει την ίδια πολιτική. Τέταρτη στη σειρά είναι ο Μαρί Λεπέν (εναντίον του ευρώ και αυτή), και ακολουθούν μικρές ή μεγαλύτερες ομάδες ή κόμματα της ακροδεξιάς, κυρίως της Βόρειας Ευρώπης, σύμμαχου της Γερμανίας.
Το άρθρο υποβάλλει, εκ πρώτης όψεως, τη σκέψη ότι η ακραία Δεξιά απειλεί την Ευρώπη. Το άνθος του κακού με το όνομα Τσίπρας είναι η αριστερή εξαίρεση. Μια δεύτερη ματιά όμως οδηγεί στο συμπέρασμα ότι όποιος απειλεί όχι το ευρώ αλλά την πολιτική του Βερολίνου για γερμανική κυριαρχία στην Ευρώπη, αυτός είναι επικίνδυνος. Και πρόκειται για διπρόσωπη πολιτική. Διότι, πάντα μέσω τρίτων, απειλεί την Ελλάδα με έξοδο από το ευρώ, επιδιώκοντας στην πραγματικότητα την πλήρη υποταγή της, και των άλλων νοτιοευρωπαίων. Η ιδεολογική/πολιτική τοποθέτηση των «επικίνδυνων» ελάχιστα ή μάλλον καθόλου δεν απασχολεί το άρθρο.
Ο κορυφαίος επικίνδυνος είναι ένας εσωτερικός εχθρός, ο Βαυαρός υπουργός. Αυτός σπρώχνει όντως τη Μέρκελ να εφαρμόσει όσα λέει, να διώξει την Ελλάδα από το ευρώ, για να φοβηθούν οι υπόλοιποι. Άλλο όμως να εκφοβίζεις την ήδη φοβισμένη και ούτως ή άλλως υποτελή τρικέφαλη κυβέρνηση της Αθήνας και άλλο να διακηρύξεις σε όλους τους τόνους ότι η Γερμανία είναι «υπεράνω όλων». Άλλο Αθήνα και άλλο Ρώμη ή Παρίσι. Στη Ρώμη η (εθνική) ιταλική αστική (και μεγαλοαστική) τάξη (τουλάχιστον ένα σημαντικό μέρος της) με επικεφαλής τον Μπερλουσκόνι απειλεί να διαλύσει την ευρωζώνη αν οι Γερμανοί επιμείνουν στην ίδια πολιτική και στο Παρίσι η Λεπέν ανεβαίνει κάθετα και ποτέ δεν ξέρεις μέχρι που μπορεί να φτάσει αν αποτύχει ο «Ολλαντρέου». Σ’ αυτό το κάδρο, ο Τσίπρας, ο πιο πιθανός διάδοχος της παραπαίουσας ήδη τρικέφαλης κυβέρνησης, αποκτά βάρος και υπόσταση όντως απειλητική. Η πολιτική των εκβιασμών της Μέρκελ περνάει αντιστάσεως μη ούσης. Αν όμως υπάρξει αντίσταση, έστω από διαφορετικές ιδεολογικές/πολιτικές αφετηρίες, η πολιτική της γερμανικής επιβολής θα τα βρει ζόρικα. Το γερμανικό κατεστημένο, διχασμένο βαθύτατα στο βιομηχανικό και τραπεζικό κεφάλαιο, αισθάνεται ήδη την πίεση. Και αντιδρά καταγγέλλοντας εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς.
Όποιος δεν υποτάσσεται στα άνομα σχέδιά τους είναι επικίνδυνος και τρομοκράτης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆλλωστε και τους εξεγερθέντες Έλληνες το 1821, επικίνδυνους και τρομοκράτες τους είχαν χαρακτηρίσει οι Ευρωπαίοι.
Καλά, το Βερολίνο τη φοβάται την καταγγελία του Μνημονίου, δεν υπάρχει αμφιβολία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαμία φορά όμως, αυτό που φοβάται κανείς, έρχεται και από κει που δεν το περιμένει.
Ελίνα