Η μπαμπέσικη πραγματικότητα

 Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης

Οταν η πραγματικότητα διαψεύδει τις ιδεοληψίες της Αριστεράς του φρεντοτσίνο, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. Η οποία πραγματικότητα, διαχρονικά, ήταν και είναι ένα πολύ ενοχλητικό, μπαμπέσικο πράγμα. Διότι στα μάτια του κάθε πολίτη δεν μπορείς να επέμβεις και να κάνεις ό,τι έκαναν οι κομμουνιστές στις φωτογραφίες. Ο Στάλιν έσβηνε τον Τρότσκι κι ο Ζαχαριάδης τον Μανωλέα. Πώς να επέμβεις όμως στα μάτια του κυρ Γιάννη, που τυγχάνει συνταξιούχος παντοπώλης, ή της κυρίας Δημουλά, που είναι υποψήφια για Νόμπελ; Πώς να τους κάνεις να βλέπουν την κοινωνική χαβούζα ως κήπον ανθηρόν; Η προσωπική εμπειρία ήταν ανέκαθεν υπονομευτική των μηδενιστικών ψευδαισθήσεων.

Διότι, αδέρφια, δεν πά' να 'σαι ποιήτρια ή συνταξιούχος του ΤΕΒΕ, ό,τι βλέπεις βλέπεις. Οταν πας βόλτα και νομίζεις ότι ζεις στην Καμπούλ ή στη Λαχόρη, όταν πας τους δικούς σου ανθρώπους στο νοσοκομείο έπειτα από ληστρική επίθεση αλλοδαπών ή μια βόλτα στο Τριμελές και Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων και δεις τα παράξενα ονόματα στα εκθέματα, όταν μιλήσεις με αξιωματικούς του Εκβιαστών και σου πουν ότι έχουν φρακάρει από τις δικογραφίες, όπου τ’ «αδέρφια» του Τατσόπουλου και της Δούρου απάγουν ομοεθνείς τους, τους βασανίζουν, τους βιάζουν ομαδικά κι εκβιάζουν τις οικογένειες για να πληρώσουν τα χρωστούμενα από τη μεταφορά στην Ελλάδα, τότε τι να σου πει η Εφημερίδα των Αποτέτοιων ή οι ανακοινώσεις του κάθε βαρεμένου;

Δεν είπε και τίποτα φοβερό η κυρία Δημουλά, που τυγχάνει και πολίτης, μάνα, γιαγιά και λίγο μικρότερη από τον πατέρα μου. Ούτε φυλετικές θεωρίες εξύμνησε ούτε τίποτα. Αλλωστε γνωρίζει, σίγουρα, όπως κι εμείς, ότι κάτι ελληνότατοι και πάλλευκοι το χρώμα «προοδευτικοί» του φουά γκρα ή ενοχικοί μπιζιμπόντηδες «δεξιοί» έχουν βλάψει την πατρίδα πολύ περισσότερο από όλους τους μαυριδερούς λαθρομετανάστες μαζί, που σπρώχνει με το αζημίωτο ο Ερντογάν στα μέρη μας.

Η «προοδευτικιά» Εφημερίδα των Συντακτών, αυτή η θολή φωτοτυπία της πάλαι ποτέ «Ελευθεροτυπίας», σχολίασε ότι περίμενε από μια ποιήτρια κάτι παραπάνω από αυτά που λένε οι ηλικιωμένες στα λεωφορεία για να πιάσουν κουβέντα. Στα δε μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου πίσω από την ανωνυμία παριστάνουν διάφοροι/ες τα λιοντάρια της επανάστασης με παντόφλες, τη λίντσαραν κανονικότατα, ενώ κι οι επώνυμοι κι όλος ο συριζαίικος αχταρμάς την πέρασαν μερικά χεράκια.

Τι κρατικοδίαιτη, τι υπερτιμημένη, τι λοιδορίες για την ηλικία της αλλά και πολλά άλλα «γαλλικά», που δεν τα γράφω. Βέβαια, όταν όλοι αυτοί θα 'χουν γίνει χώμα και τα γραφτά τους ανακυκλωμένο χαρτί υγείας, το έργο της κυρίας Δημουλά θα παραμένει κοινό κτήμα των Ελλήνων κι όχι μόνο.

Μα το πρόβλημα έφτασε ως εδώ, μεταξύ άλλων, διότι τα γιαχωβίτικα montblanc της πολιτικής ορθότητας αρνούνται πεισματικά να πουν την αλήθεια, να ψελλίσουν αυτό που βλέπουν και λένε οι γιαγιάδες στα τρόλεϊ και τις πλατείες, είτε ποιήτριες είτε απλές νοικοκυρές. Οτι τιγκάραμε. Οτι δεν χωράμε άλλους. Οτι ευτελίστηκε η ζωή των απλών ανθρώπων με την ιλιγγιώδη κούρσα της εγκληματικότητας. Οτι το μπάτε σκύλοι αλέστε δεν είναι «δημοκρατικό δικαίωμα». Οτι ο κοινωνικός ιστός μας είναι έτοιμος να γίνει κομμάτια. Οτι στίφη μουσουλμάνων λαθρομεταναστών δεν είναι επιθυμητά ούτε αφομοιώσιμα. Οτι πρέπει να φύγουν οι παράνομοι και να ανακτήσουμε τις γειτονιές μας. Χτες. Οχι αύριο. Χτες.

Λέξη δεν λένε γι’ αυτά τα ψώνια με τα παλαιστινιακά μαντίλια, που λιγώνονται με τον εθνικιστή λοκατζή και πιστό χριστιανό Τσάβεζ, αλλά εδώ τους ενοχλεί ο… Εθνικός Ύμνος! Μόνο παθαίνουν μηδενιστική καταληψία, αφιονίζονται μόλις κάποιος ξεβρακώσει τα ψεύδη τους ή τη σιωπή τους για τα αληθή. Θέλουν την πατρίδα παρδαλή, μια πολυεθνική, «πολυπολιτισμική» κουρελού. Ετσι νομίζουν ότι υλοποιούνται οι ψευτοδιεθνιστικές φαντασιώσεις τους. Κι όταν η πραγματικότητα τούς ρίχνει κλοτσιά, όταν οποιοσδήποτε πει την αλήθεια, ορμούν σαν ψωραλέες ύαινες, με πρωτόγνωρο μίσος, για να λιντσάρουν όποιον/α λέει απλά την αλήθεια. Στον πρώτο λύκο οι χυδαιότητες και οι χαρακτηρισμοί. Οποιος διαφωνεί μαζί τους ή αποκαλύπτει τη βλακώδη ιδεοληψία τους είναι συλλήβδην «χρυσαυγίτης», «φασίστας», «νεοναζί», «ρατσιστής», αμφισβητείται η τιμή του, η ψυχική του υγεία, το έργο του, καλλιτεχνικό, επιστημονικό, πολιτικό, λοιδορείται για την ηλικία του, την εμφάνισή του.

Αυτοί είναι οι πραγματικοί φασίστες, αυτοί οι δήθεν «αντιρατσιστές» μουτζαχεντίν είναι το χυδαιότερο κομμάτι της κοινωνίας μας. Υποκριτές, που κάνουν πολιτικό ή «δημοσιογραφικό» τουρισμό στις γειτονιές όπου ζουν οι πραγματικοί άνθρωποι, πουλάνε διεθνισμό κι ύστερα επιστρέφουν στην ασφάλεια των βόρειων ή νότιων προαστίων ή του Κολωνακίου και των γραφείων τους.

Αναζητείστε και διαβάστε το βιβλίο της Οριάνα Φαλάτσι «Η οργή και η περηφάνια», εκδόσεις Γκοβόστη, 2003. Θα δείτε πώς κάνει σκόνη όλη την ψευτοπροοδευτική μπουρδολογία για τη λαθρομετανάστευση και το Ισλάμ. Και στο κάτω κάτω γράφει πολύ καλύτερα απ’ όλους αυτούς/ές τους επίδοξους επίτιμους προξένους του Μπανγκλαντές στην Κυψέλη και τις άλλες γειτονιές, τους «χρήσιμους ηλίθιους» των δουλεμπόρων…
 
Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης

Πηγή