To μόνο αναγκαίο είναι η "οριοθέτηση" της πολιτικής αθλιότητας του Νταβούτογλου

(ΟΡΙΟΘΕΤΗΜΕΝΑ ΣΑΦΩΣ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΜΕΤΑΞΥ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ, ΑΠΟ ΘΡΑΚΗ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΚΑΣΤΕΛΛΟΡΙΖΟ)

του  Νέστορα Νικηφορίδη

Εἰλικρινά καί χωρίς ἴχνος οἱασδήποτε ἐμπάθειας, πιστεύουμε ὅτι στήν πραγματικότητα, "δεν υπάρχουν ....οριοθετημένα σύνορα μεταξύ της Τουρκίας και της Ελλάδας"  ὄχι στό Αἰγαῖο, αλλά... στό κεφάλι τοῦ κ. Νταβούτογλου!  Ἡ  εἰλικρίνεια τοῦ κ. Νταβούτογλου εἶναι δεδομένη, ἀλλά σέ ἐπίπεδο ψυχολογικοῦ βάθους.

Ειδικότερα, ο Υπουργός Εξωτερικών των Τούρκων κ. Νταβούτογλου, απαντώντας σε γραπτή ερώτηση τουρκάλας βουλευτού σχετικά με την κυριότητα νησίδων στο Αιγαίο, ανέφερε  ότι «υπάρχουν στο Αιγαίο μια σειρά από αλληλένδετα προβλήματα, όπως ότι δεν υπάρχουν στο Αιγαίο οριοθετημένα σύνορα μεταξύ της Τουρκίας και της Ελλάδας».  καθώς και ότι "οι βασικές συμφωνίες σχετικά με την κυριότητα και τη στρατιωτικοποίηση των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου είναι αυτές της Λωζάννης (1923) και των Παρισίων (1947)" και "το πρόβλημα είναι νομικό ζήτημα ερμηνείας των άρθρων των εν λόγω συμφωνιών".  <Βλ. ἰστοσελίδα  http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/05/blog-post_7537.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed:+InfognomonPolitics+(InfognomonPolitics)#.UZKB0LV7JNh  (Δευτέρα, 13 Μαΐου 2013 -πηγή: ΑΜΠΕ, Ναυτεμπορική) >.

Πράγματι, λοιπόν, δεν  υπάρχουν οριοθετημένα σύνορα αλλά αυτό δεν αφορά το Αιγαίο. Αφορά τον τρόπο που ορισμένοι στην Τουρκία αντιλαμβάνονται την ύπαρξη της ίδιας τους της χώρας, με πρώτον εν προκειμένῳ τον κ. Νταβούτογλου, εμβληματική φυσιογνωμία.  Διότι δεν εἶναι "ζήτημα ερμηνείας των διεθνών συμβάσεων τα προβλήματα του Αιγαίου", αλλά είναι ζήτημα προσωπικής αυτογνωσίας η προσωπική του οριοθέτηση, όπως καί πολλῶν ἄλλων τούρκων, απέναντι σε ένα μικτό πολιτισμικό και γενεαλογικό παρελθόν τους:

Δεν είναι φοβερό να βιώνουν πολλοί "τούρκοι", θέλοντας και μή, ότι ένα μέρος των προγόνων τους, οι τούρκοι,  έσφαζαν το άλλο ήμισυ των προγόνων τους, τους Ρωμηούς-Ἕλληνες;  _Καί δεν είναι ακόμη φοβερότερο, ότι από μικρά παιδιά μαθαίνανε να ταυτίζονται όχι με τα αδικημένα θύματα των οποίων το αίμα βοά προς τον Θεό για Δικαιοσύνη και δη και εντός τους (!), αλλά με τους σφαγείς τούρκους, λέγοντας μάλιστα ότι είναι υπερήφανοι (!!!) που είναι τούρκοι; 

Αυτή η υπερηφάνεια, είναι και οίστρος και κόλαση τῆς ψυχῆς επί της γης: Η ψυχή αυτή δεν μπορεί να αναπαύεται, πράγματι, με τίποτα το ειρηνικό. Το αίμα που χύθηκε άδικα, για τον ταυτιζόμενο με τον σφαγέα, είναι αιτία ερεθισμού του μέχρι νευρικού κλονισμού, βλέπει εφιάλτες διότι ταυτίσθηκε με τον εφιάλτη τούρκο σφαγέα. Και μόνη η ύπαρξη απογόνων των αθώων θυμάτων, είναι έλεγχός του...- πῶς να τους δεχθεί άλλωστε τόσο κοντά του, με τα δώδεκα μίλια χωρικά ύδατα στά νησιά κατά το διεθνές δίκαιο, έξω από την κλειστή πόρτα των δικών του συνόρων, των συνόρων της αιμασσούσης αλλά και με αίμα αθώων καρδιάς του;

Μόνο ένας τρόπος υπάρχει για την νταβουτόγλεια οριοθέτηση των συνόρων μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας.  Ο κύριος Υπουργός Εξωτερικών των Τούρκων μπορεί να κάνει την οριοθέτηση αυτή μόνος του κατ' ιδίαν πρώτα, ενώπιος ενωπίω, και ύστερα δημόσια: Πρέπει δηλαδή να παύσει να βλέπει τα εσωτερικά του προβλήματα ως εξωτερικές υποθέσεις της Τουρκίας, και να  συνδέσει τα δύο του κομμάτια, τα δύο κομμάτια της αυτοσυνειδησίας πολλών τούρκων, με μία απλή ανθρώπινη έμπρακτη και λυτρωτική έκφραση συγνώμης, για όσα εγκλήματα γενοκτονίας έκαναν οι τούρκοι πρόγονοί του, καταγόμενοι και εξ εξισλαμισθέντων χριστιανών ρωμηών, σε βάρος των χριστιανών Ελλήνων-Ρωμηών, Αρμενίων και Ασσυρίων της Μικράς Ασίας, ιδίως εντός του εικοστού αιώνος.

Γι' αυτό χρειάζεται κάποια ταπείνωση, κάποια συναίσθηση, κάποια αυτογνωσία. Ο κ. Νταβούτογλου, πρέπει  βέβαια, να δείξει και κάποια συναίσθηση του δικαίου. Όταν θα έχει εμπράκτως δεχθεί,  με την συγνώμη που θα ζητήσει από Ρωμηούς-΄Ελληνες, Αρμενίους και Ασσυρίους, εκ μέρους των τούρκων, ότι υπάρχει η Δικαιοσύνη του Θεού, τότε και μόνον τότε θα μπορέσει να δεί καθαρά και όχι παραμορφωτικά το διεθνές δίκαιο της θάλασσας. 

Τότε, ξαφνικά, και ο ίδιος και οι άλλοι σαν κι αυτόν θα διακρίνουν πόσο ευδιάκριτα ήσαν και είναι τα θαλάσσια σύνορα μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, ύστερα από την γενοκτονία σε βάρος των χριστιανών στην ενδοχώρα και στα παράλια της Μικράς Ασίας κατά τα έτη 1916-1923, πού έφεραν τούς τούρκους μέχρι την "δική τους" πλέον ακτή.

Μετά από την συγνώμη, και μόνον μετά από αυτήν,  τα σύνορα αυτά και πάλι, όπως επί τόσους αιώνες, δεν θα χωρίζουν αλλά θα ενώνουν. Και το ότι πράγματι τα σύνορα θα ενώνουν, θα φανεί από το ότι, προδήλως, δεν θα έχει  κανένα λόγο η Τουρκία να μην παραδέχεται τα δώδεκα μίλια των χωρικών υδάτων των νησιών της Ελλάδος. Η ισχύς την οποία προσωρινά απολαμβάνει η Τουρκία, δεν είναι άλλωστε παρά η τελευταία παραχώρηση τοῦ Θεού για μια τέτοια συγνώμη. Μακάρι να προλάβει η Τουρκία του κ. Νταβούτογλου να ζητήσει αυτήν την συγνώμη, να αναπαυθούν λίγο οι ψυχές των σφαγέων τούρκων, διότι Κύριος οίδε τί ημέρες ξημερώνουν...