Σχετική ανάρτηση: Η ωραιότερη λέξη της Ελληνικής Γλώσσας!
Ἕνα ὡραῖο καί ἐπίκαιρο κείμενο μέ ὅλες τίς ανωτέρω «ὡραῖες λέξεις»!
Στίς ἀρχές τοῦ 20οῦ αἰῶνος, οἱ ὀπαδοί τοῦ δημοτικισμοῦ διαπνέονταν ἀπό αἰσιοδοξία, διότι θεωροῦσαν ὅτι μέ τήν δημοτική λαλιά, ὁ ἑλληνικός λαός θά ἀνακτοῦσε τήν ἐλευθερία ἐκφράσεως πού τοῦ ταίριαζε. Πίστευαν ὅτι ἡ μοναξιά τους ὡς δημοτικιστῶν διανουμένων, εὐχερῶς θά μεταφραζόταν σέ χάρμα ἀπέθαντο νέων ἐκφραστικῶν δυνατοτήτων, καί ὅτι, ἀκολουθώντας τους, τά νειάτα ἐπί τέλους θά γεύονταν τήν ἰμερτή ζάχαρη τῆς χίμαιρας πού λέγεται εὐρωπαϊκός πολιτισμός.
Θεωροῦσαν ὅτι τό ὅποιο φῶς τοῦ καθαρεύοντος λόγου, ἀπομεινάρι τοῦ παρελθόντος, θά ἔσβηνε μπροστά στήν οὐσία τῆς ψυχῆς τοῦ λαοῦ, ἡ ὁποία θά ἐντρυφοῦσε μέ τήν δύναμη τοῦ λόγου της στόν πλοῦτο τῆς θάλασσας τῶν νέων γνώσεων καί κατακτήσεων τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πνεύματος. Ἡ ἁρμονία τῆς μουσικῆς καί τοῦ λόγου τῆς Ἐκκλησίας πού εἶχε διαρκέσει ἐπί σχεδόν δύο χιλιετηρίδες, γεφυρώνοντας ἀριστουργηματικά τόν λόγιο λόγο μέ τό κοινό γλωσσικό αἰσθητήριο, παρά τίς φιλότιμες προσπάθειες τοῦ Παπαδιαμάντη πού εἶχε προηγηθῆ δείχνοντάς τους τόν δρόμο τῆς δημιουργικῆς συνθέσεως λογίας γλώσσης καί κοινῆς λαλιᾶς, παρέμενε γι’ αὐτούς κάτι σχεδόν τελείως ἄγνωστο.
Καθώς δημοτικιστές καί καθαρευουσιάνοι ζοῦσαν τό ὄνειρο τῆς Εὐρώπης καί τσακώνονταν μεταξύ τους, ἡ καθημερινή «Καλημέρα» τοῦ Ρωμηοῦ βιοπαλαιστοῦ, πού γέμιζε τά πνευμόνια του μέ πίστη στόν Θεό καί στήν ζωή, τήν αἰώνια ζωή, τούς φαινόταν κάτι πεζό, κάτι κατώτερο τῶν ἐπί γῆς προσδοκιῶν τους. Αὐτοί ζητοῦσαν τίς χαρές καί τίς τιμές τῆς Εὐρωπαϊκῆς κουλτούρας. Ἡ καλοσύνη τοῦ Ρωμηοῦ τούς φαινόταν συχνά σάν δουλοπρέπεια ἑνός Καραγκιόζη, καί σπανίως κάπως τούς ἄγγιζε. Συγκινοῦνταν περισσότερο σχεδιάζοντας τήν «πρόοδο» οἱ μέν, καί τόν «ἐκσυγχρονισμό» οἱ δέ, τῆς ταλαίπωρης κοινωνίας τῆς πατρίδας μας, ἐμπρός στήν ὁποία ὅμως «πρόοδο», ἐμπρὀς στόν ὁποῖο ὅμως «ἐκσυγχρονισμό», αὐτή καθ’ ἑαυτή ἡ μάννα μας ἡ Ἑλλάδα, δέν εἶχε καί τόση σημασία, ἀφοῦ θά μποροῦσε ἴσως κάποτε, μπροστά στήν ...ἰδέα τῆς Εὐρώπης, νά καταστῆ ἀκόμη καί παρελθόν!
Μετά ἀπό τήν γενοκτονία 1,5 ἑκατομμυρίου Ἑλλήνων Ρωμηῶν τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ἀπό τούς Τούρκους (1914-1924), μετά ἀπό τρεῖς μεγάλες ἐθνικές καταστροφές, τό 1922, τό 1955 καί τό 1974, μετά ἀπό δύο ἤδη Παγκοσμίους πολέμους καί ἕναν ἐμφύλιο σπαραγμό (1946-1949), κι ὅλα αὐτά κατά τόν 20ό αἰῶνα, στήν ἀνατολή τοῦ 21ου αἰῶνος, τήν πατρίδα μας τήν Ἑλλάδα τήν κρατάει μόνο τό φιλότιμο τοῦ Ἕλληνα-Ρωμηοῦ, πού νιώθει πόνο γιά τόν «ἐξευρωπαϊσμό» μας μέσα σέ μιά Εὐρώπη πού ἀρνεῖται κάθε τί τό ἑλληνικό καί ὀρθόδοξο χριστιανικό ἀπό τόν πολιτισμό της.
Ἄν καί τέτοιο τό διακύβευμα, θριαμβολογοῦν παραφρόνως οἱ νέοι δημοτικιστές, ὅτι ἐξοβελίζουν ἀπό τήν Ἑλλάδα, γιά χάρη μιᾶς πολιτισμικῶς μεταλλαγμένης Εὐρώπης, κάθε ἀπομεινάρι τοῦ παρελθόντος μας, ὅπως ἱστορική ἐθνική συνείδηση, γλωσσική συνέχεια, κοινωνική συνοχή τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, παραδοσιακές χριστιανικές ἀξίες μας. Τό δέ ἀντίπαλον δέος τους, οἱ νέοι καθαρευουσιάνοι, εἰς ἄπταιστον ἀμερικανο-ἑλληνικήν οἰκονομιστικήν διάλεκτον, ἀπαντοῦν μόνον μέ δυό , πολιτισμικῶς καί πνευματικῶς πτωχές, λέξεις: Καλλίτερο ...μάνατζμεντ!
Σωκράτης Ἀλεξανδρινός
 |
| ΕΞΕΣΤΗ ΤΑ ΣΥΜΠΑΝΤΑ ΕΠΙ ΤΗ ΘΕΙΑ ΔΟΞΗ ΣΟΥ, ΣΥ ΔΕ... |
Ἕνα ὡραῖο καί ἐπίκαιρο κείμενο μέ ὅλες τίς ανωτέρω «ὡραῖες λέξεις»!
Στίς ἀρχές τοῦ 20οῦ αἰῶνος, οἱ ὀπαδοί τοῦ δημοτικισμοῦ διαπνέονταν ἀπό αἰσιοδοξία, διότι θεωροῦσαν ὅτι μέ τήν δημοτική λαλιά, ὁ ἑλληνικός λαός θά ἀνακτοῦσε τήν ἐλευθερία ἐκφράσεως πού τοῦ ταίριαζε. Πίστευαν ὅτι ἡ μοναξιά τους ὡς δημοτικιστῶν διανουμένων, εὐχερῶς θά μεταφραζόταν σέ χάρμα ἀπέθαντο νέων ἐκφραστικῶν δυνατοτήτων, καί ὅτι, ἀκολουθώντας τους, τά νειάτα ἐπί τέλους θά γεύονταν τήν ἰμερτή ζάχαρη τῆς χίμαιρας πού λέγεται εὐρωπαϊκός πολιτισμός.
Θεωροῦσαν ὅτι τό ὅποιο φῶς τοῦ καθαρεύοντος λόγου, ἀπομεινάρι τοῦ παρελθόντος, θά ἔσβηνε μπροστά στήν οὐσία τῆς ψυχῆς τοῦ λαοῦ, ἡ ὁποία θά ἐντρυφοῦσε μέ τήν δύναμη τοῦ λόγου της στόν πλοῦτο τῆς θάλασσας τῶν νέων γνώσεων καί κατακτήσεων τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πνεύματος. Ἡ ἁρμονία τῆς μουσικῆς καί τοῦ λόγου τῆς Ἐκκλησίας πού εἶχε διαρκέσει ἐπί σχεδόν δύο χιλιετηρίδες, γεφυρώνοντας ἀριστουργηματικά τόν λόγιο λόγο μέ τό κοινό γλωσσικό αἰσθητήριο, παρά τίς φιλότιμες προσπάθειες τοῦ Παπαδιαμάντη πού εἶχε προηγηθῆ δείχνοντάς τους τόν δρόμο τῆς δημιουργικῆς συνθέσεως λογίας γλώσσης καί κοινῆς λαλιᾶς, παρέμενε γι’ αὐτούς κάτι σχεδόν τελείως ἄγνωστο.
Καθώς δημοτικιστές καί καθαρευουσιάνοι ζοῦσαν τό ὄνειρο τῆς Εὐρώπης καί τσακώνονταν μεταξύ τους, ἡ καθημερινή «Καλημέρα» τοῦ Ρωμηοῦ βιοπαλαιστοῦ, πού γέμιζε τά πνευμόνια του μέ πίστη στόν Θεό καί στήν ζωή, τήν αἰώνια ζωή, τούς φαινόταν κάτι πεζό, κάτι κατώτερο τῶν ἐπί γῆς προσδοκιῶν τους. Αὐτοί ζητοῦσαν τίς χαρές καί τίς τιμές τῆς Εὐρωπαϊκῆς κουλτούρας. Ἡ καλοσύνη τοῦ Ρωμηοῦ τούς φαινόταν συχνά σάν δουλοπρέπεια ἑνός Καραγκιόζη, καί σπανίως κάπως τούς ἄγγιζε. Συγκινοῦνταν περισσότερο σχεδιάζοντας τήν «πρόοδο» οἱ μέν, καί τόν «ἐκσυγχρονισμό» οἱ δέ, τῆς ταλαίπωρης κοινωνίας τῆς πατρίδας μας, ἐμπρός στήν ὁποία ὅμως «πρόοδο», ἐμπρὀς στόν ὁποῖο ὅμως «ἐκσυγχρονισμό», αὐτή καθ’ ἑαυτή ἡ μάννα μας ἡ Ἑλλάδα, δέν εἶχε καί τόση σημασία, ἀφοῦ θά μποροῦσε ἴσως κάποτε, μπροστά στήν ...ἰδέα τῆς Εὐρώπης, νά καταστῆ ἀκόμη καί παρελθόν!
Μετά ἀπό τήν γενοκτονία 1,5 ἑκατομμυρίου Ἑλλήνων Ρωμηῶν τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ἀπό τούς Τούρκους (1914-1924), μετά ἀπό τρεῖς μεγάλες ἐθνικές καταστροφές, τό 1922, τό 1955 καί τό 1974, μετά ἀπό δύο ἤδη Παγκοσμίους πολέμους καί ἕναν ἐμφύλιο σπαραγμό (1946-1949), κι ὅλα αὐτά κατά τόν 20ό αἰῶνα, στήν ἀνατολή τοῦ 21ου αἰῶνος, τήν πατρίδα μας τήν Ἑλλάδα τήν κρατάει μόνο τό φιλότιμο τοῦ Ἕλληνα-Ρωμηοῦ, πού νιώθει πόνο γιά τόν «ἐξευρωπαϊσμό» μας μέσα σέ μιά Εὐρώπη πού ἀρνεῖται κάθε τί τό ἑλληνικό καί ὀρθόδοξο χριστιανικό ἀπό τόν πολιτισμό της.
Ἄν καί τέτοιο τό διακύβευμα, θριαμβολογοῦν παραφρόνως οἱ νέοι δημοτικιστές, ὅτι ἐξοβελίζουν ἀπό τήν Ἑλλάδα, γιά χάρη μιᾶς πολιτισμικῶς μεταλλαγμένης Εὐρώπης, κάθε ἀπομεινάρι τοῦ παρελθόντος μας, ὅπως ἱστορική ἐθνική συνείδηση, γλωσσική συνέχεια, κοινωνική συνοχή τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, παραδοσιακές χριστιανικές ἀξίες μας. Τό δέ ἀντίπαλον δέος τους, οἱ νέοι καθαρευουσιάνοι, εἰς ἄπταιστον ἀμερικανο-ἑλληνικήν οἰκονομιστικήν διάλεκτον, ἀπαντοῦν μόνον μέ δυό , πολιτισμικῶς καί πνευματικῶς πτωχές, λέξεις: Καλλίτερο ...μάνατζμεντ!
Σωκράτης Ἀλεξανδρινός
Πολυ καλό!
ΑπάντησηΔιαγραφή