Βασιλόπουλα, πριγκίπισσες και ιππότες

Στέφανος Κασιμάτης

Ετοιμος από τώρα για τα καλοκαιρινά μπάνια ο Νίκος Φίλης. Το μόνο που περιμένει είναι να εμφανισθεί η πριγκίπισσα που θα τον φιλήσει για να ξαναγίνει πρίγκιπας...
Τον καθηγητή Αντώνη Λιάκο τον ξέρω από τα άρθρα που δημοσίευε στο Τύπο και τα οποία, ως επί το πλείστον, ήταν όπως η μορφή του: βαρετά και στρυφνά, χωρίς να λένε και τίποτα που μένει. Μία φορά δοκίμασα να διαβάσω και ένα βιβλίο του, αλλά δεν είχα χρόνο για χάσιμο. Το πραγματικό ταλέντο του, όμως, είναι στην κωμωδία. Το διαπιστώνουμε, νομίζω, σε αυτό το ανεκδιήγητο κείμενο που συνέταξε για το υπουργείο Παιδείας, με τις προτάσεις του για την πολιτικώς ορθή διαπαιδαγώγηση των Ελληνόπαιδων.
Αξίζει, πάντως, να το αναζητήσετε και για τη σοβαρή πλευρά του. Για να δείτε, δηλαδή, τη χαρά και τη λαχτάρα με την οποία ο αριστερός παίζει το παιχνίδι της κοινωνικής μηχανικής: πώς επεμβαίνουμε στις ζωές των άλλων (ακούσιο το λογοπαίγνιο, ειλικρινά) για να κάνουμε δήθεν τον κόσμο καλύτερο· στην πραγματικότητα, όμως, για να δικαιώσουμε τη μαρξιστική πίστη μας. Σαν παιδί που παίζει με τα Playmobil του ο κ. Λιάκος – για να μην πω με τα στρατιωτάκια του και τον προσβάλω.

Παιδαριώδεις, αυτό είναι ο ακριβέστερος χαρακτηρισμός για τις προτάσεις του. Ιδεοκρατικές σάχλες, που ηττώνται από την ίδια τη γλώσσα στην οποία διατυπώνονται. Τα παιδιά, μας λέει ο κ. Λιάκος, δεν πρέπει να συνηθίζουν προσφωνήσεις όπως «πριγκίπισσα» ή «βασιλόπουλο». Σωστά, συμφωνώ απολύτως.

Ομως στο «Συμβόλαιο Τιμής», που ο ίδιος συνέταξε, θέλει να βάζει τα παιδιά της Δ΄ Δημοτικού, λ.χ., να υπογράφουν ότι θα φέρονται... «ιπποτικά». Μα, κ. Λιάκο, οι ιππότες δεν φυτρώνουν σαν τα ραπανάκια. Για να γίνουν τέτοιοι, πρέπει προηγουμένως να γονατίσουν μπροστά σε ένα βασιλιά κι εκείνος να τους χρίσει ιππότες. Θέλω να πω με αυτό ότι ιππότες και βασιλιάδες είναι αλληλένδετοι και στη ζωή (όταν υπήρχαν) αλλά και στη γλώσσα, όπου υπάρχουν ακόμη. Αυτό μάλλον δεν το καταλαβαίνει ο σύμβουλος του υπουργού Παιδείας. Ετσι, προσπαθώντας να ρυθμίσει τη μεταφορική χρήση της γλώσσας, πέφτει θύμα της δικής του προσπάθειας. Γι’ αυτό και επιμένω: το ταλέντο του είναι στην κωμωδία.

Δεν πάμε καλά

Ούτε εδώ πάμε καλά ούτε στη Βενεζουέλα. Ακόμη και ο στρατός, ένα από τα βασικά στηρίγματα του καθεστώτος, αρχίζει τώρα να στρέφεται εναντίον του Μαδούρο. Ομάδα αποστράτων αξιωματικών –ορισμένοι εκ των οποίων είχαν μετάσχει στο πραξικόπημα του Τσάβες το 1992– δημοσίευσαν κείμενο με το οποίο κατηγορούν την κυβέρνηση. «Εσύ και η κυβέρνησή σου, πρόεδρε Μαδούρο», γράφουν, «πρέπει μια και καλή να μιλήσετε καθαρά στη χώρα, να αφήσετε τα κόλπα και τον κυνισμό σας και να μας πείτε αυτό που ήδη ξέρουμε: ότι αυτό δεν είναι επανάσταση ούτε σοσιαλισμός και, πολύ περισσότερο, δεν έχει καμία σχέση με τα ιδεώδη του Μπολιβάρ». Για τα τελευταία –να είμαι ειλικρινής– δεν έχω ιδέα. Η αναρχία όμως προς την οποία κατρακυλά μέρα τη μέρα ο Τσαβισμός, ναι, αυτό είναι σοσιαλισμός. Πάντα τελειώνει με χάος...

Μια χαρά είναι

Ο Βαγγέλης Βενιζέλος ανέρρωσε. Μην πάει ο νους σας στο κακό (ή στο καλό, γιατί ο Βενιζέλος δεν έχει μόνο φίλους...) Εννοώ, απλώς, ότι ο άνθρωπος συνήλθε από τη συσσωρευμένη κούραση της προηγούμενης κυβερνητικής περιόδου και ξαναβρήκε τον εαυτό του. Το κατάλαβα χθες, ακούγοντάς τον το πρωί στον Πορτοσάλτε, όταν ο δημοσιογράφος τον ρώτησε για τον παραλληλισμό Υπερταμείου και κυβέρνησης Μητσοτάκη το 1990, που έκανε προσφάτως η πρόεδρος της Πασοκάρας. Επειδή η δήλωσή της αυτή έγινε παρουσία συνδικαλιστών των αστικών συγκοινωνιών, ο Βενιζέλος αρκέστηκε να πει ότι «παίζει ρόλο και το περιβάλλον στο οποίο λέγεται κάτι».

Κομψότερο τρόπο για να πει κάποιος τη Φώφη «χαμαιλέοντα» εγώ δεν ξέρω – ξαναβρήκε τον εαυτό του, σας λέω.

Εύχομαι να αποκατασταθεί πλήρως η υγεία του και είθε ο άνθρωπος να θεραπευθεί και από τη φρικτή νόσο του ΠΑΣΟΚ. Γιατροί τους οποίους ρώτησα μου είπαν ότι η πλήρης ίαση δεν είναι απίθανο ενδεχόμενο, δεδομένου ότι ο Βενιζέλος κόλλησε την ασθένεια μεγάλος. Μακάρι.

Ζήτημα υδραυλικής

Επιτέλους! Είδα από κοντά ένα ίνδαλμά μου, τον άνθρωπο που ως πρύτανης άφησε στο Αριστοτέλειο λόφους από σκουπίδια. (Ηταν η σφραγίδα του, τι μπορούσε να κάνει;) Λοιπόν, ο Γιάννης ο Μυλόπουλος, διότι περί αυτού πρόκειται, είναι συμπαθέστατος, σαν αρκουδάκι. «Very cyddly», όπως θα έλεγαν οι Εγγλέζοι, καθώς είναι όχι μόνον μικρούλης στο ύψος, αλλά και χοντρούλης σαν γιουβαρλάκι. Είναι επίσης και πολύ ερωτευμένος. Διότι, τρεις η ώρα το μεσημέρι, κατηφόριζε την Κανάρη χεράκι χεράκι με την καλή του, η οποία φορούσε εφαρμοστό τζιν, ψηλά τακούνια, μια σέξι μπλούζα με πολλά σκισίματα στην πλάτη, και είναι, όπως με πληροφορούν οι αρμόδιοι, καθηγήτρια της Υδραυλικής..
Καθημερινή