«Η φαντασία στην εξουσία», φώναζαν οι διαδηλωτές του Μάη του ’68, αμφισβητώντας όχι μόνο το γκολικό σύστημα που επιβλήθηκε στη χώρα μεταπολεμικά, αλλά το σύνολο των ευρωπαϊκών αξιών της εποχής. Άνθρωποι που εκφράζονταν από ένα ευρύ φάσμα πολιτικών και ιδεολογικών αντιλήψεων εξεγέρθηκαν κατά της κατάστασης που υπήρχε και διεκδίκησαν την εξουσία για να την αλλάξουν. Επαναστατική ή όποια άλλη εξουσία, αλλά πάντως εξουσία, η οποία μαγεύει όλες τις ιδεολογίες με το ραβδί της.
Στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, στην οποία οι έννοιες υφίστανται τη δική τους αποδόμηση, οι «αντιεξουσιαστές» διεκδικούν μερίδιο μιας άτυπης συγκυβέρνησης με τον ΣΥΡΙΖΑ, την οποία έχουν καταφέρει να επιτύχουν.
Αρκούν μερικές βίαιες αντιδράσεις τους για να ενεργοποιήσουν τα «φιλικά» προς αυτούς αντανακλαστικά των στελεχών του κυβερνώντος κόμματος και να αναγκαστούν υπουργοί της αιχμάλωτης, ιδεολογικά, κυβέρνησης να απολογηθούν δημοσίως για αποφάσεις και ενέργειές τους στις οποίες όφειλαν εκ του δημοκρατικά ψηφισμένου νόμου να προβούν.
Οι καθ’ ημάς μπαχαλάκηδες οι οποίοι αρέσκονται στην προσωνυμία «αντιεξουσιαστές» –για το αναρχικοί ας μην συζητάμε, όσοι διετέλεσαν ιδεολόγοι του είδους, γελάνε με τα καμώματά τους και τη συμπεριφορά τους– διεκδικούν τη συγκυβέρνηση από έναν πολιτικό φορέα, τον ΣΥΡΙΖΑ, που υποτάχθηκε στο νεοφιλελευθερισμό και είναι πρόθυμος να προσφέρει τα πάντα για ένα αριστερό ή προοδευτικό άλλοθι. Και έτσι, εν μέσω δεκάδων οδυνηρών προβλημάτων μιας κοινωνίας της οποίας οι αντοχές δοκιμάζονται καθημερινώς, η κυβερνητική θητεία του ΣΥΡΙΖΑ δεν διαλύει μόνο την οικονομία αλλά και τους θεσμούς, και ό,τι απέμεινε από την πολιτική ελευθερία.
Προς επίρρωσιν του χαρακτηρισμού νεοφιλελεύθερου ως προς τον ΣΥΡΙΖΑ, αξίζει να προσεχθεί η επισήμανση του μεγάλου Γάλλου κοινωνιολόγου Εντγκάρ Μορέν, ο οποίος στη νεότητά του διατέλεσε μέλος διαφόρων αριστερών κομμάτων, και θεωρεί νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων υπηρεσιών και των κρατικών επιχειρήσεων, την υποχώρηση των δημόσιων δραστηριοτήτων προς όφελος των ιδιωτικών, την επικράτηση των διεθνών κερδοσκοπικών επενδύσεων, τις γενικευμένες απορρυθμίσεις, την αποχαλίνωση ενός πλανητικού καπιταλισμού, από τη δεκαετία του 1990, που ενίσχυσε όλες τις αρνητικές πλευρές της ανάπτυξης.
Ας σκεφθεί ο αναγνώστης τι από αυτά δεν έπραξε ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση.
Τα κομματικά και κυβερνητικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ το γνωρίζουν καλά, και γι’ αυτό αναζητούν αριστερό άλλοθι, νομίζοντας πως η ανοχή ή και υποστήριξη προς τις ενέργειες των «μπαχαλάκηδων» θα τους το προσφέρει.
Όμως με την πολιτική του το κυβερνών κόμμα δεν διαλύει μόνο την οικονομία και στερεί από την ελληνική κοινωνία τη δυνατότητα επιβίωσης. Αποδομεί και θεσμούς τους οποίους η χώρα έκανε πολλά χρόνια να διαμορφώσει και να επιβάλει έναν στοιχειώδη σεβασμό στη λειτουργία τους.
Δεν είναι απλώς παρέμβαση στη Δικαιοσύνη ο τρόπος που της συμπεριφέρονται κυβερνητικά στελέχη. Δημιουργούνται ερωτηματικά κατά πόσο η Ελλάδα συνεχίζει να είναι κράτος δικαίου. Διότι η έννοια του κράτους δικαίου περιλαμβάνει και την αναγνώριση της διάκρισης των εξουσιών.
Ακραία θεσμική και πολιτισμική κρίση αποτελεί, επίσης, το θέαμα στη Βουλή κατά την εξέταση των ιδιοκτητών Μέσων Ενημέρωσης. Ανοικτά βουλευτής της «Χρυσής Αυγής» απείλησε εξεταζόμενο καναλάρχη ότι αν δεν σεβόταν την ηλικία του θα τον έδερνε. Δεν έχει σημασία από πού προέρχεται ο βουλευτής ή ποιος είναι ο καναλάρχης. Αλλά το τεράστιας σημασίας γεγονός, στην ελληνική Βουλή να εκτοξεύονται τέτοιου είδους απειλές.
Ακραία θεσμική, πολιτισμική και πολιτική κρίση, η οποία πέρασε απαρατήρητη, αποκαλύπτει και το γεγονός ότι ποινικός κρατούμενος έδειρε μέσα στις φυλακές τον πρώην υπουργό Άμυνας Άκη Τσοχατζόπουλο.
Δεν έχει σημασία ούτε ποιος είναι ο ποινικός κρατούμενος, ο οποίος αρνήθηκε ότι προέβη σε ξυλοδαρμό, ούτε και η απαξία που περιβάλει τον πρώην υπουργό Άμυνας, και παραλίγο πρωθυπουργό της χώρας. Σημασία έχει το γεγονός ότι ως προς τη λειτουργία των θεσμών της η Ελλάδα προσομοιάζει προς τριτοκοσμικές χώρες.
Ειρήσθω εν παρόδω, υπήρξαν Έλληνες πολίτες που εκφράστηκαν θετικά προς την ενέργεια του ποινικού κρατούμενου. Η κατάσταση θυμίζει Κολοσσαίο, και δεν θα προχωρήσω άλλο. Η περίπτωση Τσοχατζόπουλου αποδεικνύει τη μεγάλη πολιτική υποκρισία και των κατά καιρούς αρχόντων της ελληνικής πολιτικής ζωής αλλά, στο μέτρο που της αναλογεί, και της ελληνικής κοινωνίας.
Ο κ. Τσοχατζόπουλος δικάστηκε, κρίθηκε ένοχος και βρίσκεται στη φυλακή. Καλώς. Ήταν ο μόνος πολιτικός άνδρας που τα πολλά χρόνια της Μεταπολίτευσης καταχράστηκε το δημόσιο αξίωμά του; Αν ναι, τότε είναι υποκριτικό να μιλάμε για διαφθορά του δημόσιου βίου. Με μια περίπτωση δεν υπάρχει διαφθορά. Αν όχι, που είναι οι άλλοι; Γιατί βρίσκονται εκτός;
Ακραίος περιορισμός της πολιτικής ελευθερίας και της λειτουργίας των θεσμικών οργάνων της πολιτείας είναι η απειλή εναντίον οποιουδήποτε διαφωνεί με τις επιλογές των «μπαχαλάκηδων», ή προβαίνει σε κριτική των ενεργειών τους, φοβούμενος τα αντίποινά τους. Ακραίος περιορισμός της ακαδημαϊκής ελευθερίας είναι η κατάληψη πανεπιστημιακών χώρων και η παρεμπόδιση της διεξαγωγής μαθημάτων με την είσοδο στις πανεπιστημιακές αίθουσες και τη διακοπή των μαθημάτων.
Και η κυβέρνηση, αντί να λαμβάνει τα δημοκρατικά μέτρα που επιβάλλονται για τη διασφάλιση των δικαιωμάτων όλων των πολιτών –ως έχει υποχρέωση–, παρακολουθεί στελέχη της στον κυβερνητικό σχήμα να «αμιλλώνται» σε δηλώσεις υπέρ των καταληψιών ή των βίαιων και καταστροφικών διαδηλώσεων ωσάν να είναι πρόοδος και αριστεροσύνη η συμπεριφορά των «μπαχαλάκηδων» και οποιοσδήποτε κριτικός λόγος απέναντί τους να θεωρείται συντήρηση.
Συντηρητικοί, όμως, είναι οι ίδιοι ως προς τις αξίες που αναπαράγουν, και κυρίως ως προς τη νοοτροπία λειτουργίας τους.
Οι περιγραφές επιχειρήσεών τους διακρίνονται από ένα στρατιωτικοποιημένο πνεύμα και αναδεικνύουν το καταδρομικό απωθημένο τους και την επιβολή βίαιης στρατιωτικής λύσης στο ζήτημα που τους απασχολεί.
«Η πρόοδος, ο μεγάλος εκ θείας πρόνοιας μύθος της Δύσης» γράφει στο βιβλίο του Ο δρόμος ο Εντγκάρ Μορέν, «είχε κατακλύσει ολόκληρο τον πλανήτη το δεύτερο ήμισυ του 20ού αιώνα. Υποσχόταν την καλύτερη δυνατή κοινωνία για τη Δύση, ένα λαμπρό μέλλον για την Ανατολή, και για τον Νότο τη χειραφέτηση, είτε μέσω της Δημοκρατίας της Δύσης είτε μέσω του σοσιαλισμού της Ανατολής. Η ψευδαίσθηση μιας προόδου, θεωρούμενης ως νόμου της ιστορίας, διαλύθηκε μέσα στις καταστροφές της Ανατολής, τις κρίσεις της Δύσης και τις αποτυχίες του Νότου, τις κάθε είδους απειλές, ιδιαίτερα τις πυρηνικές και οικολογικές που πλανιούνταν σε όλη την ανθρωπότητα και την εισβολή στον ορίζοντα του μέλλοντος μιας πρωτοφανούς αβεβαιότητας».
Κατά κάποιον τρόπο οι καθ’ ημάς «μπαχαλάκηδες» είναι οι «Έλληνες γκιουλενιστές» που προδόθηκαν από τον σύντροφό τους στην προσδοκώμενη εξουσία και στέλνουν επιστολές στον πρωθυπουργό ως απατημένοι συναγωνιστές. Η κυβερνητική υπαναχώρηση δείχνει πως η επιστολή της «Κατάληψης της Καρόλου Ντιλ», επί παραδείγματι, έπιασε τόπο.
Όλα αυτά δείχνουν πως η μέχρι σήμερα κυβερνητική θητεία του ΣΥΡΙΖΑ ώθησε τα πράγματα σε ακόμη χειρότερο επίπεδο από εκείνο που τα παρέλαβε.
Δεν πάει άλλο. Κάτι πρέπει να γίνει. Και γι’ αυτό το κάτι έχουμε ευθύνη όλοι μας.
Θα επικαλεστώ και πάλι τον Εντγκάρ Μορέν: «Όταν ένα σύστημα είναι ανίκανο να χειριστεί τα ζωτικά του προβλήματα, ή υποβαθμίζεται και καταρρέει ή αποδεικνύεται ικανό να δημιουργήσει ένα μετα-σύστημα που χειρίζεται άμεσα τα προβλήματά του: μεταμορφώνεται.
»Η αφετηρία είναι μπροστά μας, έλεγε ο Χάιντεγκερ. Η μεταμόρφωση θα είναι πράγματι μια νέα αφετηρία».
Βεβαιως κάτι Πρέπει να γίνει οπως λεει και ο ποιητης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρέπει να γίνει αυτό που δεν έγινε, δηλαδη να να μαζευτει το χρήμα αυτής της πρωτοφανους ληστείας δημοσιου χρήματος και οι απατεωνες να τημωρηθουν παραδειγματικα. Σε αλλες εποχές παρομοιας καταστροφής είχαμε την κατάλληλη αντιμετώπιση(Γουδη) απο ενα μεγαλο Ηγέτη και πρίν προλαβουν να το αποτρέψουν οι Πατρωνες τους(η εντολή απο τις υποψη πρεσβείες ηρθε 30`μετά την εκτέλεση).
Ο ποιητής ενοχληθηκε από το "τζαρτζαρισμα" του παρ`ολιγον Πρωθυπουργού που καταληστεψε τους εξοπλισμους και όσους λογαριασμούς του ανοιξαν βρηκαν εκατοντάδες εκατομμυρίων .Αν υπολγισει κάποιος το σύνολο και λαβει υποψη του οτι κορυφαίο σύστημα s-400 η το Brahmos κοστιζει περιπου 300 εκατομυρια εκαστο και παρέχουν πλήρη καλυψη του Ελλαδικού χώρου, δεν ξέρω εαν θα υπήρχε αγνος Ελλην Πατριωτης που θα τα εβαφε μαυρα για καποιο ατυχημα του υπόψη "Παρασιτου" πού ως υπουργός ζηταγε στα σκυλαδικα Ουισκυ των 150 $.
Ειναι αποριας αξιον άνθρωποι πού δεν έλαβαν μέρος στο μεγαλο αυτό Πάρτυ (ετσι θελω να πιστευω) να εκφράζουν τέτοιες απόψεις για τα υποψη παράσιτα της Ελληνικης Κοινωνίας.
Θελω να πιστεύω ότι ο κος Παπαγγελοπουλος θα ξετυλιξει γρήγορα το "μυτο της Αριάδνης",άλλωστε δεν είναι ούτε συρζαιος,ούτε ψεκασμενος ούτε ανήκει στην παρέα των μπαχαλακιδων πού αρεσκονται καποιοι να πιπιλανε όπως ο Μπενυ που καλά θα κάνει να μας πει για τους κουνιαδους του τους Μπακατσελους και το Ταμιευτηριο.
Εγώ θα συμφωνήσω πάντως με αυτό που όπως αναφέρει ο αρθρογράφος λέει ο Εντγκαρ Μορέν πως "ένα σύστημα που είναι ανίκανο να χειριστεί τα βασικά του προβλήματα καταρρέει", αναμενόμενο κάτι τέτοιο το θεωρώ, όσο δεν ικανοποιείται το κοινο περί δικαίου αίσθημα στον τόπο μας, τόσο προς την ολοκληρωτική κατάρρευση θα οδεύουμε, ο συνδιασμός για να ξεπεράσουμε την, κριση είναι αφενός η απόδοση δικαιοσύνης και αφετέρου η στήριξη της κοινωνίας, ιδιαίτερα των αδυνάτων, κάτι τέτοιο ομως δεν το διακρίνω δυστιχώς ακόμα στον ορίζοντα, όλα τα υπόλοιπα περί "μετασυστήματος" τα θεωρώ απλώς...ευχολόγια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι μπαχαλάκηδες "ιδεολογικά" απλά βρίσκονται ένα κλικ μπαχαλόστερα από την μέση ελληνική κοινωνία, διαφορετικά δεν θα γινόντουσαν ανεκτοί από την πλειοψηφία. Από όλους εμάς δηλαδή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυνεπώς, είσαι και εσύ, είμαι και εγώ εν μερει μπαχαλάκιας.