Ὁ Νίκος Μαυρίδης ἀναφέρεται στὸ ἔργο τῶν Χρήστου Βακαλόπουλου καὶ Σταύρου Τσιώληἐξετάζοντας τὸ βιβλίου του πρώτου, “ἡ γραμμὴ τοῦ ὁρίζοντος” καὶ τὴν ταινία “παρακαλῶ γυναῖκες μὴν κλαῖτε” ποὺ σκηνοθετήθηκε ἀπὸ κοινοῦ.
Στὴν πρώτη περίπτωση μέσα ἀπὸ τὸ ταξίδι τῆς ἀστῆς ἡρωίδας τοῦ βιβλίου Ρέας Φρανζτῆ στὴν Πάτμο, καὶ τῆς ἐσωτερικῆς μεταστροφῆς της, ὁδηγούμαστε στὴν ἀνίχνευση τῆς ξεχασμένης ἰωνικῆς μας ταυτότητας. στὸ δεύτερο τμῆμα της ὁμιλίας καὶ στὸ κύριο κομμάτι τῆς συζήτησης, ἀκολουθεῖ τὴν πορεία τῶν γυρολόγων πρωταγωνιστῶν τῆς ταινίας καὶ ἀναζητάει τὸν χαμένο ρυθμὸ τῆς πόλης σὲ ἀντιστοιχία μὲ τὸν ξεχασμένο ρυθμὸ τῆς Ἀρκαδίας.
Στὸ δεύτερο αὐτὸ ταξίδι, ἀποκαλύπτει στὸ ἔργο τῶν Βακαλόπουλου καὶ Τσιώλη, τὸν τρόπο ποὺ οἱ δύο ἔρχονται ἀντιμέτωποι μὲ τὸν ἀπόηχο τοῦ παρελθόντος ὅπως ἐπιβιώνει στὴν ὀρεινὴ Ἀρκαδία. χωρὶς νὰ ἑπικρίνεται κάποια ἀπὸ τὶς δύο πλευρὲς, ἀστικὴ-νεωτερικὴ ἢ ἀγροτικὴ-προνεωτερική, προτείνεται ἕνα κοίταγμα ποὺ ἐπιθυμεῖ τὴν ἑνότητα καὶ τὴ συνάφεια χωρὶς ἐξωραϊσμοὺς καὶ ἁπλουστεύσεις.
Πηγή: Αντίφωνο
Kύριε Καλεντερίδη πολλά μπράβο για την ανάρτηση!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕιδικά η γραμμή του ορίζοντα - ομολογία και κατάθεση ψυχής του Χ.Βακαλόπουλου - είναι ενας εσωτερικός απολογισμός και μια πράξη αυτοσυνειδησίας της ελληνικής ψυχής που για να την κάνει κανείς χρειάζεται να μπορεί να δει την οποιαδήποτε κρίση -πόσο μάλλον τη σημερινή- μέσα στον ορίζοντα του επέκεινα...
Και στη δική μας παράδοση το επέκεινα δεν είναι κάτι αφηρημένο αλλά έχει σαρκωθεί και έχει όνομα.
Πολλά μπράβο!!!