Τα αυγά του φιδιού εκκολάφθηκαν και βγήκαν πολύχρωμα φιδάκια

Του Νικολάου Κωτσή

Την Ιστορία ή το εθνικό αφήγημα το γράφουν οι νικητές. Ενίοτε το γράφουν και οι ηττημένοι. Ιδίως όταν μια χώρα άγεται και φέρεται ως προτεκτοράτο. Αυτό συνέβη στη μετεμφυλιακή Ελλάδα. Ένα έθνος διαλυμένο από τους ναζί, συνέχισε να κυλιέται στο βούρκο των παθών. Δεξιά και Αριστερά. 
Από τις αρχές του 20ού αιώνα τέθηκαν οι βάσεις του εθνικού διχασμού. Μετά τους εθνικούς θριάμβους, ακολουθούσαν εθνικές τραγωδίες. Οι Έλληνες αντί να απολαύσουν τη νίκη εναντίον της βαρβαρικής Γερμανίας και να οικοδομήσουν τη χώρα τους, χωρίστηκαν σε παρατάξεις, φορτώθηκαν τα φισέκια, την απαιτούμενη δόση προπαγάνδας και με όση αδρεναλίνη διέθεταν, στάθηκαν απέναντι και αλληλοσπαράχτηκαν.
Τι θα συνέβαινε άραγε, αν ο απλός ελληνικός λαός γνώριζε από τότε τη μεγάλη εικόνα; Θα ακολουθούσε τις ηγεσίες του; Θα προέβαιναν οι Έλληνες σε τέτοιες φρικαλεότητες μεταξύ τους; Θα εξακολουθούσαν να βλέπουν και τα επόμενα χρόνια τα αδέλφια τους με μίσος;
Η αλήθεια είναι ότι η πλειοψηφία του λαού γνώριζε μόνο το ελάχιστο, ή μάλλον, ένα τελείως διαφορετικό είδωλο σε σχέση με την πραγματική μεγάλη εικόνα. Τη μεγάλη εικόνα, τη γνώριζαν μόνο οι ηγεσίες τους σε ανώτερο επίπεδο, όπου ασκούσαν Παιχνίδια Εξουσίας. Κι αυτές με τη σειρά τους ήταν εθελόδουλα πιόνια, ενός ανώτερου γεωπολιτικού Παίγνιου. Στο κατώτερο επίπεδο ο λαός στην πλειοψηφία του αναλφάβητος, είχε ελάχιστη πληροφόρηση γραπτή, κυρίως όμως προφορική, αλλά και αυτή ελεγχόμενη και κατευθυνόμενη.

Ποιος μπορεί να αμφιβάλει ότι σε επίπεδο λαού, η πλειοψηφία ήταν Πατριώτες; Tόσο οι Αριστεροί όσο και οι Δεξιοί ήθελαν την προκοπή και ευημερία του τόπου τους. Μήπως δεν ήθελαν δικαιοσύνη, ισοπολιτεία, ισονομία, αξιοκρατία, ανεξαρτησία, ελευθερία; Μήπως δεν διέθεταν τις αρετές για να στήσουν μια ευνομούμενη και ευημερούσα κοινωνία; Ποιος αξιωματικά μπορεί να επικαλεστεί ότι αυτά είναι προνόμια μιας ιδεολογίας, ότι μπορεί να τα πετύχει μόνο η Αριστερά. ‘Η η Δεξιά. Όταν αυτός ο λαός  έχυνε το αίμα του για την ελευθερία και την πατρίδα στο αλβανικό μέτωπο ή στα βουνά της κατοχικής Ελλάδας, είχε άραγε κατά νου, τι του επιφύλασσαν οι Δεξιοί ή Αριστεροί ινστρούχτορες και εξουσιαστές;

Ο ελληνικός λαός πορεύτηκε για δεκαετίες με πάθη και διχασμό. Εξακολουθούσε να πορεύεται με άγνοια όντας στο κατώτερο επίπεδο Παιγνίου. Η Δεξιά ως νικήτρια επέβαλε διωγμούς, φυλακίσεις, εξορίες, εξευτελισμό στους ηττημένους Αριστερούς, χωρίζοντας το λαό σε εθνικόφρονες και συμμορίτες. Αργότερα, νέοι εθνοσωτήρες κατέλαβαν την εξουσία πραξικοπηματικά, τα πάθη ενισχύθηκαν και ακολουθεί νέα εθνική τραγωδία. Κύπρος. Η νέα μεταπραξικοπηματική περίοδος ανέτειλε με προσδοκίες. Καινούργια μοιρασιά της τράπουλας από τους εξουσιαστές ανοίγει σαν βεντάλια, φανερώνει νέα κόμματα, νέα ήθη, νέα πάθη αλλά μηδενική παιδεία. Ο λαός εξακολουθεί να φανατίζεται, να νιώθει την ανάγκη να ανήκει σε κάποιο κομματικό κοπάδι και να αποζητά αντιμισθίες. Η Δεξιά δείχνει αμήχανη έχοντας ενοχές από το παρελθόν. Η Αριστερά επελαύνει και ζητά να πάρει τη ρεβάνς. Ένα μέρος αυτής, με όχημα το ΠΑΣΟΚ, καταλαμβάνει πόστα εξουσίας. Η υπόλοιπη συντηρείται έστω και διαμελισμένη, σε θέσεις όπως τα Πανεπιστήμια, συνδικαλιστικούς φορείς, σωματεία...
Η συνέχεια του άρθρου στο Μαύρο Κουτί