ΜΑΡΙΑ ΔΑΜΑΝΑΚΗ:"Είχαμε το σύνδρομο του τζίτζικα"

Η νέα ελληνίδα επίτροπος μιλάει για την οικονομική κρίση και για τα μέτρα της κυβέρνησης, για την ευρωπαϊκή διεύρυνση και για τις ευθύνες που έχει αναλάβει

ΟΙ ΕΠΙΤΡΟΠΟΙ δεν είναι εκπρόσωποι χωρών, αλλά ουδείς μπορεί να αποφύγει τη σκέψη ότι από την Τρίτη 9 Φεβρουαρίου η «Φωνή του Πολυτεχνείου» θα γίνει η «Φωνή της Ελλάδας» στην Ευρώπη και μάλιστα στην αφετηρία της πιο σκληρής επιτήρησης που έχει ποτέ ασκήσει η ΕΕ σε κράτος-μέλος της. Η κυρία Δαμανάκηκατόρθωσε να αναδειχθεί κεντρική πολιτική προσωπικότητα στα 36 χρόνια μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, αλλά το νέο αξίωμα που αναλαμβάνει την οδηγεί σε έναν διαφορετικό κόσμομε εντελώς καινούργια δεδομένα και ακόμη πιο μεγάλες προκλήσεις.

Η νέα ελληνίδα επίτροπος θα ασκήσει για πρώτη φορά εξουσία στην ευρωπαϊκή σκηνήμέσα από το χαρτοφυλάκιο Αλιείας και Ναυτικών Υποθέσεων το οποίο ανέλαβε. Στην πρώτη συνέντευξή της ως επιτρόπου μιλάει στο «Βήμα της Κυριακής» για το ευρωπαϊκό εγχείρημα και το μέλλον του, για τις θεσμικές ευθύνες που έχει αναλάβειαλλά και για τα πρόσφατα κυβερνητικά μέτρα που ελήφθησαν ως «αντίδοτο» σε μια πρωτοφανή χρηματοοικονομική κρίσηη οποία πλήττει ολόκληρο το ευρωπαϊκό τόξο, από την Ελλάδα ως την Ιρλανδία, και δοκιμάζει ακόμη και τη συνοχή της ευρωζώνης.

- Σε ποιον βαθμό τα πρόσφατα μέτρα που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός κ. Γ.Παπανδρέου και γενικότερα η εφαρμοζόμενη κυβερνητική πολιτική διασφαλίζουν τη θωράκιση της χώρας απέναντι στην κρίση και στην αμφισβήτηση των αγορών;

«Ο Πρωθυπουργός εργάζεται με συνέπεια και αποτελεσματικότητα για τη θωράκιση της χώρας. Αυτό που χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε όλοι είναι ότι η Ελλάδα βρίσκεται στο τρίτο στάδιο της επιτήρησης. Ολοι αντιλαμβανόμαστε ότι οφείλουμε να αλλάξουμε. Δεν το οφείλουμε στον κ. Ζαν-Κλοντ Τρισέ ή στον κ. Ολι Ρεν, το οφείλουμε στα παιδιά μας. Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα κυριαρχούσε το “σύνδρομο του τζίτζικα”. Καταναλώναμε χωρίς να σκεφτόμαστε το μέλλον. Με υπερβολικό δανεισμό μεταφέραμε στο σήμερα εισοδήματα από τις επόμενες γενιές. Τώρα πρέπει να αντιμετωπίσουμε τις συνέπειες. Δεν έχουμε άλλη επιλογή παρά να λαμβάνουμε μέτρα. Χωρίς μέτρα η Ελλάδα δεν θα υπάρχει έπειτα από μία δεκαετία. Μπορούμε όμως να λαμβάνουμε μέτρα αποτελεσματικά και κοινωνικά δίκαια. Και αυτό ακριβώς γίνεται από την κυβέρνηση». - Αν η Ελλάδα ζούσε με το «σύνδρομο του τζίτζικα»,η Ευρώπη ζει με το «σύνδρομο της χελώνας» που την προλαβαίνουν οι «λαγοί των αγορών»...

« Στο ευρωπαϊκό οικονομικό και νομισματικό οικοδόμημα η έλλειψη ενιαίας οικονομικής πολιτικής αναδεικνύεται ως έλλειμμα. Ασφαλώς οφείλουμε να αναλάβουμε νέες πολιτικές πρωτοβουλίες. Πράγματι η πρόκληση για τη δεύτερη Επιτροπή Μπαρόζο είναι να αποδείξει ότι μπορεί να ανταποκριθεί στις μεγάλες προκλήσεις των καιρών. Η εποπτεία του χρηματοπιστωτικού συστήματος, ο εναρμονισμός των φορολογικών συστημάτων, ακόμη και το θέμα των ευρωομολόγων φαίνεται ότι θα μας απασχολήσουν στο μέλλον. Ολα αυτά όμως κρίνονται σε βάθος χρόνου. Οι ευρωπαϊκές επιλογές δικαιώνονται ιστορικά. Μπορεί η Ευρώπη να προχωρεί αργά αλλά η χελώνα φτάνει στον στόχο της πριν από τον λαγό».

- Μια κεντρική ευρωπαϊκή επιλογή είναι η διεύρυνση. Πρέπει να συνεχιστεί; Ως πού μπορούν να φτάσουν τα σύνορα της Ευρώπης;

« Η διεύρυνση είναι μία από τις πιο επιτυχημένες πολιτικές της Ευρώπης. Το ερώτημα “ως πού μπορούν να φτάσουν τα σύνορα της Ευρώπης; ”καθώς και το δίδυμο ταίρι του “ποια είναι η απορροφητική ικανότητα της Ευρώπης; ” είναι τα δύο υπαρξιακά ερωτήματα της Ενωσης. Υπάρχουν ορισμένοι που ισχυρίζονται ότι δεν πρέπει να βιαστούμε να τα απαντήσουμε γιατί θα φρενάρουμε τη δυναμική του εγχειρήματος. Αντίθετα, άλλοι υποστηρίζουν ότι πρέπει να τα απαντήσουμε αμέσως γιατί θέτουμε σε κίνδυνο το εγχείρημα. Υπάρχουν και εύκολες στρογγυλεμένες απαντήσεις αλλά δεν θέλω να τις δώσω. Θα ήθελα να ζήσω το θέμα σε βάθος ως επίτροπος, τουλάχιστον για μερικούς μήνες».

- Είναι προς το συμφέρον της Ελλάδας και της Ευρωπαϊκής Ενωσης να ενταχθεί σε αυτήν η Τουρκία;

«Πιστεύω ότι είναι προς το συμφέρον και της Ενωσης και της Ελλάδας και της Τουρκίας μια τίμια και συνεπής ενταξιακή διαδικασία, εφόσον όμως έχει ειλικρινή- και όχι προσχηματικό- τελικό στόχο την ένταξη. Οι Τούρκοι θα πρέπει να πείσουν όχι μόνο τους στρατηγούς ή τους Κούρδους ή τους μουσουλμάνους ή τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αλλά πρωτίστως τους ευρωπαίους πολίτες. Οταν οι αναγκαίες δημοκρατικές αλλαγές γίνουν, οι πολίτες θα το μάθουν παντού και οι γνωμοδοτήσεις από την Κομισιόν θα είναι αυτονόητες. Για αυτό λέω: Η ένταξη θα κριθεί στην Τουρκία, όχι στις Βρυξέλλες».

- Πώς μπορούμε να εντάξουμε το Κυπριακό και τα ελληνοτουρκικά θέματα μέσα σε μια νέα ευρωπαϊκή στρατηγική; Υπάρχει δυνατότητα για μια νέα στρατηγική σαν εκείνη του Ελσίνκι ή οι συνθήκες δεν είναι πλέον κατάλληλες για κάτι τέτοιο;

« Η στρατηγική του Ελσίνκι υπηρέτησε πρωτίστως μια μεγάλη ευρωπαϊκή ανάγκη: τη διεύρυνση προς την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη. Η Ελλάδα κατάφερε να ενσωματώσει το σχέδιο ένταξης της Κύπρου σε ένα μείζον ευρωπαϊκό εγχείρημα. Γι΄ αυτό πετύχαμε. Σήμερα η κατάσταση είναι διαφορετική. Το Κυπριακό δε συνδέεται με άλλες ευρωπαϊκές ανάγκες και η ένταξη της Τουρκίας αμφισβητείται από πολλούς ευρωπαίους πολίτες. Η Ελλάδα και η Κύπρος αντιμετωπίζουν μια άλλη πραγματικότητα την οποία οφείλουν να διαχειρισθούν».

- Ποια είναι η δική σας ατζέντα στο πλαίσιο του χαρτοφυλακίου σας,η δική σας συμβολή για την ανάπτυξη των ευρωπαϊκών συμφερόντων και πώς μέσα σε αυτά εντάσσονται τα ελληνικά συμφέροντα;

« Η αλιεία είναι από τις λίγες απολύτως κοινές ευρωπαϊκές πολιτικές. Οι αποφάσεις που θα λαμβάνονται θα έχουν άμεσες επιπτώσεις στο εισόδημα, στη δουλειά, ακόμη και στη διατροφή, στον τρόπο ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων. Η ευθύνη είναι τεράστια. Γίνεται μεγαλύτερη γιατί στοχεύω να ολοκληρώσω μέσα στη θητεία μου την πλήρη μεταρρύθμιση της ευρωπαϊκής αλιευτικής πολιτικής με κατεύθυνση την αειφορία. Η ευρωπαϊκή ολοκληρωμένη πολιτική για τις θάλασσες, τους ωκεανούς, τη ναυτιλία είναι στην αρχή. Εδώ υπάρχουν πολλά περιθώρια δημιουργίας. Και ασφαλώς ακόμη πιο κρίσιμη είναι η ευθύνη συμμετοχής στην κορυφή των ευρωπαϊκών αποφάσεων. Θα αναφέρω μια παρομοίωση που έχει σχέση με τις αρμοδιότητές μου. Η Ευρώπη είναι ένα καράβι μέσα στον ωκεανό της Ιστορίας. Γερό παλιό σκαρί, συντηρημένο όμως καλά και με νέες δυνατότητες σε ικανότητες πλεύσης. Εχει επιβιώσει σε όλες τις καιρικές συνθήκες- μπουνάτσες, φουρτούνες, καταιγίδες και θύελλες. Στους δύσκολους καιρούς το καράβι τα καταφέρνει, όποιος όμως μόνος πέσει στη θάλασσα ή τον ρίξουν οι άλλοι θα τον πάρει το κύμα και θα χαθεί».
ΒΗΜΑ