Στις 842 σελίδες του βιβλίου του ο Αχμέτ Νταβούτογλου ένα όραμα επιχειρεί να προβάλει ως αναβλύζον από μια, όπως τη φαντάζεται ο ίδιος, πηγή, που αποκαλείται τουρκικό φαινόμενο της Ιστορίας. Και επειδή απ’ εκείνο το άγονο«φαινόμενο» ουδέν μπορεί να αναβλύσει, πασχίζει εναγωνίως στις 842 εκείνες σελίδες, να το εξαναγκάσει προς ανάβλυσμα, σε σημείο που το όραμα, μετατρέπεται πια σε παραλήρημα.
Λέει δηλαδή, ο όντως ιδιοφυής Αχμέτ, ότι η Τουρκία που «βιώνει τώρα τον σημαντικότερο μετασχηματισμό της Ιστορίας της», καλείται να συγκροτήσει μια νέα κυριαρχία, αρχικά σε ό,τι αποτελούσε παλιά επικράτεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, (και αργότερα, μέχρι τον Ατλαντικό δυτικά και τον Ινδικό ανατολικά!). Μια κυριαρχία όμως όχι στρατιωτική, παρά στρατηγικής πια υφής, που θα «ενοποιεί» τους εκεί πληθυσμούς, κάτω από μια νεο-οθωμανική υψηλή εποπτεία.
Ειδοποιείται πάντως ο συμπαθής Αχμέτ, ότι δεν είναι καν πρωτότυπος. Την ίδια επιθυμία είχε και ο πρόγονός του Μωάμεθ Β΄ το 1453, όταν (με φοβερό πείσμα) εκπόρθησε την Κωνσταντινούπολη.
Όχι για να γίνει ο αρχηγός ενός απέραντου χαλιφάτου, αλλά για να διαδεχθεί, εκδιώκοντάς τον, τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο ως νέος βυζαντινός αυτοκράτορας. Αυτό το «πάθος» εκφράζουν οι επιστολές που του έστειλε πριν την άλωση. Και αυτός είναι ο λόγος που μετά την άλωση, πέταξε το πράσινο μπαϊράκι του Προφήτη, και το μετέτρεψε, όπως των Βυζαντινών αυτοκρατόρων, σε κόκκινο. Και τοποθέτησε εκεί, δίπλα στο άστρο, το μισοφέγγαρο, που για 2.110 χρόνια ήταν σύμβολο του αρχαίου Βυζαντίου.
Και καλά θα κάνει, ο παραληρών Αχμέτ, να διερωτηθεί γιατί η αυτοκρατορία τού προγόνου του δεν κράτησε όπως του Βυζαντίου 1.100 χρόνια, παρά, και μετά βίας, 230 μόνο. Έκτοτε, για 200 ακόμα χρόνια, ως επίδοξο πτώμα, τη διατηρούσε στη ζωή η μικρόνοια των δυτικών εθνών, καραδοκούντων ποιος θα υφαρπάσει τη «λεία» της διάλυσής της. Τέλος, για άλλα 100 χρόνια, το απροσμέτρητο της εθνικής μας βλακείας, συνέχισε να συντηρεί, μέχρι την αναζωογόνησή τους, τα απομεινάρια εκείνου του επίδοξου πτώματος.
Ορθώς βέβαια ο ιδιοφυής Αχμέτ, κρίνει ότι εχέγγυα του νεο-οθωμανισμού του, πρέπει να είναι, η στρατιωτική και οικονομική ισχύς, η διπλωματία, και ο πολιτισμός. Και τη μεν στρατιωτική ισχύ τού την εξασφαλίζει η αμερικανική πολιτική υστερία, τη δε οικονομική η συνεχιζόμενη ευρωπαϊκή κοντόφθαλμη χρησιμοθηρία. Τη διπλωματία τέλος τού την κληροδότησε μεγαλοπρεπώς η «από δυσμών ανατείλασα» νεοελληνική εξυπνοβλακεία τού, κατά Αδαμάντιο Κοραή, νεοελληνικού διαφωτισμού! Ο οποίος αποποιούμενος, μετά βδελυγμίας, το Βυζάντιο, ως «άθλιον γένος» (Θεόκλητος Φαρμακίδης) και «σεσαθρωμένη και εκπεφαυλισμένη αυτοκρατορία» (ο ημέτερος, εκ Λάρνακος, διάσημος καθηγητής στο Αθήνησι Πανεπιστήμιο, Νικόλαος Σαρίπολος), αποποιήθηκε και την παράδοση της βυζαντινής διπλωματίας, ονοματίζοντάς την, μεταπρατικά μεν, πλην ηλιθίως, ως «άθλιους βυζαντινισμούς». Για να την καρπωθεί βεβαίως, ως κληρονόμος, η Τουρκία!
Με τους γνωστούς, εις βάρος φυσικά των νεοβλακών της Ιστορίας, οδυνηρούς τραγέλαφους… Πλην όμως όφειλε να γνωρίζει ο νεοοθωμανός Αχμέτ, ότι του λείπει παντελώς το τελευταίο εχέγγυο: Ο πολιτισμός. Και θα έπρεπε να γνωρίζει ακόμα ότι εκείνο που έκανε το Βυζάντιο τη μακροβιότερη αυτοκρατορία της Ιστορίας, δεν είναι η στρατιωτική ισχύς. (Υπήρξε η αυτοκρατορία με τον λιγότερο ισχυρό Στρατό!). Και ούτε μόνη η υψηλή διπλωματία του. Εκείνο που το έκανε μοναδικό, είναι ότι διέθετε, κατά πώς το απαιτούσε ο ελληνικός του τρόπος, πανανθρώπινου ενδιαφέροντος πρόταση πολιτισμού να προτείνει στους λαούς που το περιέβαλλαν. Ώστε να το θεωρούν εκείνοι αρετή, αν όχι πολίτες του, να είναι τουλάχιστο δορυφόροι, ή και μιμητές του. (Έστω και σε «ιδεολογική» αντίθεση, όπως ο Καρλομάγνος και η «αυτοκρατορία» του).
Ποια λοιπόν, νομίζει ο κύριος Νταβούτογλου, πρόταση πολιτισμού έχει να προτείνει ο νεο-οθωμανισμός; Το μόνο έργο πολιτισμού που διαθέτει, ο νομάς αυτός της Ιστορίας, είναι δυο τζαμιά: Σουλεϊμανίγιε στην Κωνσταντινούπολη, και Σελιμίγιε στην Αδριανούπολη!
Που όμως, έστω και σκιές αυτά ξεθωριασμένες της Αγια-Σοφιάς, και πάλι είναι έργα Έλληνα, που η τουρκική βία τον έκανε γενίτσαρο: Του αρχιτέκτονα Μιμάρ (Ιωσήφ) Σινάν… Διότι η διπλωματία μεν μπορεί να κληρονομηθεί από μονάδες ανθρώπων, (γόνων πιθανότατα εξισλαμισμένων βυζαντινών οικογενειών). Ο πολιτισμός όμως, (και με όλο το «σέβας» προς όσα ο ημέτερος Πρόεδρος σθεναρά πρεσβεύει) είναι έργο συγκροτημένου λαού, «κοινωνούντος», και ενιαίου. Και όχι συνονθυλεύματος «διασταυρωμένων» φύλων, ή φυλών…
Συνεπώς, ο ευφυής Νταβούτογλου γνωρίζει: Περί κοσμοκρατορίας έχει τις προθέσεις! Δεν έχει όμως τις προϋποθέσεις… Σε τι αποβλέπουν τότε οι 842 ευφυείς σελίδες τού παραληρήματός του; Απλό: Μέσα στη σύγχυση, του ήδη διαλυόμενου δυτικού νεωτερικού πολιτισμού, (ημών φυσικά καθευδώντων μακαρίως) ό,τι προλάβει. Για αρπαγή και πλιάτσικο. Ως γνήσιος των έφιππων Τουρκομάνων επίγονος νομάς.
*Ο Χάρης Φεραίος είναι διδάκτωρ του ΕΜΠ.
Καταπληκτικό άρθρο που προσεγγίζει το Νεο-Οθωμανισμό απο τη σκοπιά του πολιτισμού. Συγχαρητήρια στο κ. Φεραίο που καίτοι των θετικών επιστημών πραγματεύτηκε ένα θεωρητικό θέμα. Ας το διαβάσουν όσοι υπεραμύνονται της ''πολυπολιτισμικότητας'', δηλαδή όσων πλάθουν όρους αφού δεν μπορούν να λύσουν τα προβλήματα που κρύβουν αυτοί οι όροι, ενώ γι΄αυτό ψηφίστηκαν. Βεβαίως για να γράψεις για πολιτισμό, πρέπει να καταλαβαίνεις τον ορισμό του. Πόσοι πραγματικά σήμερα καταλαβαίνουν τι σημαίνουν οι λέξεις πολιτισμός και παιδεία;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤΙΠΟΥΚΕΙΤΟΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο αρθρο του κ Φεραίου δείχνει πως θα μπορούσαν να σκέπτονται οι Ελληνες για να διεκδικούν όχι τα ξένα αλλά τα δικά τους, να μην τα χάσουν.
Ωστόσο χρεια΄ζονται καποιες επισημάνσεις. Η Οθωμανική αυτοκρατορία κράτησε 5 αιώνες. Το από πότε μπήκε σε παρακμή λίγη σημασία έχει. Και το Βυζάντιο ήταν σε μακρόχρονη παρακμή, πριν και μετά το 1204, έως το 1453. Ούτε πάντα ήταν ευελικτο. Ο αρειανισμός το διαίρεσε επί αιώνες με τελικό αποτέλεσμα να προσχωρήσουν οι κα΄τοικοι της Μ. Ανατολής στον ισλαμισμό-ήταν βασικός λόγος. Κανείς ποτέ δεν έιπε ότι οι Οθωμανοί είχαν ή ανέπτυξαν σπουδαιότερο πολιτισμό από το Βυζάντιο. Ωστοσο η πολιτική κυριαρχία των Οθωμανών ήταν αναμφισβήτητη και αυτό ήταν το καθορσιτικό στη ζωή των υποκόων της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Τέλος η "πολυπολιτισμικότητα" είναι το ιδεολογικό όπλο με το οποίο επιχειρήθηκε η υπόταξη των (δυτικών και άλλων)εθνών στην μοναδική Υπερδύναμη, τις ΗΠΑ. Το όπλο έχει πάθει αφλογιστία διότι υπήρξε αντίσταση.Η έννοια του έθνους αποδείχθηκε ισχυρή.
>Μέσα στη σύγχυση, του ήδη διαλυόμενου δυτικού νεωτερικού πολιτισμού, (ημών φυσικά καθευδώντων μακαρίως) ό,τι προλάβει. Για αρπαγή και πλιάτσικο.<
ΑπάντησηΔιαγραφήΕις απλήν ελληνικήν: Ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει το χέρι μας (ή κάπως έτσι) ...
ΤΙΠΟΥΚΕΙΤΕ, όσον αφορά την "αφλογιστία" του όπλου που αναφέρεις, συμφωνώ. Ομως νομίζω ότι ακόμα δεν μπορούμε να αποφανθούμε αν η έννοια του έθνους αποδείχτηκε ισχυρή. Προς το παρόν προβάλει αντίσταση βέβαια και αυτό φαίνεται από την άρνηση αφομοίωσης των εθνών στην παγκοσμιοποίηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣχετικά με το άρθρο, νομίζω ότι η τελευταία φράση καλύπτει απόλυτα το θέμα. Ελίνα
Ηταν ενας ποιητης Αυσονιος αν θυμαμαι καλα το ονομα του ο οποιος ειχε γραψει τον πιο ευγλωτο παιανα για την ρωμαικη αυτοκρατορια ακριβως λιγο πριν την καταρευση της στη Δυση...πιστευω οτι ο Νταβουτουγλου παρα την επιθυμια του να ανδειχθει σε "Βιργιλιο" (ειναι ευκολο να ξεχναμε οτι η Αινειαδα ηταν πρωτα απο ολα εργο προπαγανδας) της "νεοθωμανικης αυτοκρατοριας" μαλλον θα αναδειχθει στον Αυσονιο της...
ΑπάντησηΔιαγραφή