Κακοκυβερνησία ή ακυβερνησία; Από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη!

Του Σάββα Καλεντερίδη

Οι μυστικές δημοσκοπήσεις που κρατούν στα συρτάρια τους τα κόμματα, δείχνουν ότι ο κόσμος έχει γυρίσει την πλάτη στα κόμματα εξουσίας, τα οποία χάνουν μεγάλο μέρος της εκλογικής δύναμης που είχαν συγκεντρώσει στις προηγούμενες γενικές εκλογές, ενώ άνοδο εμφανίζουν τα τρία κόμματα της αριστεράς, αλλά και η Χρυσή Αυγή, ενώ οι Ανεξάρτητοι Έλληνες του Πάνου Καμμένου εμφανίζουν αξιόλογη δυναμική.

Κάνοντας μια απλή ανάγνωση των στοιχείων, διαπιστώνει κανείς ότι η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, τα δυο κόμματα που χειρίστηκαν την εξουσία από το 1974 και εντεύθεν και υποτίθεται ότι έχουν ακόμη μια πρόταση εξουσίας, δεν είναι ικανά να πείσουν τους πολίτες ότι αξίζουν την εμπιστοσύνη και την ψήφο τους, με αποτέλεσμα να δημιουργείται πρόβλημα πιθανής ακυβερνησίας για την επόμενη ημέρα των εκλογών.

Παίρνουμε το δικαίωμα να μιλούμε για πιθανή ακυβερνησία γιατί τα δυο παλιότερα κόμματα της αριστεράς περιορίζονται τόσα χρόνια σε στείρο και άγονο καταγγελτικό λόγο, ο οποίος δεν έχει τα χαρακτηριστικά μιας ουσιαστικής πρότασης εξουσίας. Κι αυτό γιατί το μεν ΚΚΕ, αφού αρνείται το παρόν σύστημα, δηλώνει ότι επιδιώκει αλλαγή και εγκαθίδρυση ενός νέου (;) συστήματος διακυβέρνησης, παραγωγής και διανομής του πλούτου, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ ταλαντεύεται μεταξύ ενός ιδιότυπου κρατισμού και του νεφελώδους «είμαστε υπέρ της Ευρώπης των λαών και όχι των αγορών».

Πέρα από τα ιδεολογικά ζητήματα, ένα επιπλέον στοιχείο που επιτείνει το διαφαινόμενο πολιτικό αδιέξοδο είναι οι υποχρεώσεις που έχουμε αναλάβει ως χώρα με την υπογραφή του Μνημονίου-2, το οποίο στηρίζουν και δηλώνουν ότι θα στηρίξουν μετεκλογικά η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, ενώ το ΚΚΕ και το ΣΥΡΙΖΑ λένε ότι θα απαλλάξουν τη χώρα απ’ αυτό, ενώ η ΔΗΜΑΡ προτιμά τα ήξεις αφίξεις;

Αν θέλαμε να συνοψίσουμε τα στοιχεία που συνιστούν το πολιτικό αδιέξοδο, θα λέγαμε ότι τα δυο κόμματα εξουσίας έχουν σοβαρό πρόβλημα αξιοπιστίας, ενώ τα κόμματα της αριστεράς, με την αντιπολιτευτική τους στάση και τον εν γένει πολιτικό τους λόγο, φαίνεται ότι δεν είναι σε θέση να συγκροτήσουν μια αξιόπιστη πρόταση εξουσίας.

Για να ανατραπεί η παρούσα κατάσταση και να ξεπεραστεί το διαφαινόμενο αδιέξοδο, κατά τη διάρκεια του προεκλογικού αγώνα θα πρέπει η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ να κάνουν ριζοσπαστικές κινήσεις για να ανακτήσουν τη χαμένη αξιοπιστία τους και να κερδίσουν και πάλι το λαό ή τα τρια κόμματα της αριστεράς να συνεννοηθούν μεταξύ τους και να βρουν έναν κοινό τόπο ο οποίος θα μπορούσε να αποτελέσει μια εναλλακτική πρόταση εξουσίας για τον τόπο.

Όσον αφορά την πρώτη περίπτωση, η Νέα Δημοκρατία ταλανίζεται κυρίως από δυο πράγματα. Το ένα είναι το αποτυχημένο και διεφθαρμένο παλιό, το οποίο όχι μόνο δεν λογοδότησε ποτέ και δεν έκανε αυτοκριτική στο εσωτερικό του κόμματος και μπροστά στο λαό για τα λάθη και τις λαθροχειρίες της περιόδου 2004-2009, αλλά ήδη ανέλαβε κύρια πόστα και είναι και πάλι έτοιμο για την καταστροφική του δράση την επόμενη μέρα, μειώνοντας σημαντικά το πολιτικό κεφάλαιο που συγκέντρωσε ο Αντώνης Σαμαράς, όταν βρήκε το θάρρος και τα έβαλε με το απολύτως διεφθαρμένο «σύστημα Μητσοτάκη», μέρος του οποίου φιλοξενεί ακόμα στις τάξεις του κόμματός του.

Το άλλο είναι η διαχείριση της αντίφασης και της σύγχυσης που προκαλεί στους πολίτες το όχι στο Μνημόνιο-1 και το ναι στο Μνημόνιο-2. Ακόμα και στην περίπτωση που δεχτεί κανείς ότι για αντικειμενικούς λόγους και για να αποφύγει η χώρα μια εθνική καταστροφή, όπως η επιστροφή στη δραχμή, ήταν επιβεβλημένο το ναι στο Μνημόνιο-2, θα έπρεπε να σκεφθούν καλά και να υπολογίσουν εκεί στη Συγγρού ότι θα έπρεπε να προηγηθεί συζήτηση επί του θέματος στη βάση και στα όργανα, και ότι οι πολίτες δεν είναι «γουρούνι στο σακκί», όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις. Αν για λόγους έλλειψης πολιτικής παράδοσης δεν έγινε ο διάλογος με τους πολίτες και την κομματική βάση, θα μπορούσε να έχει γίνει σοβαρός διάλογος τουλάχιστον στην κοινοβουλευτική ομάδα, για να αναλάβει αυτή με τη σειρά της να πείσει τους πολίτες για τους λόγους που επέβαλλαν το ναι. Όμως, ούτε αυτό έγινε, με αποτέλεσμα την ημέρα της ψηφοφορίας να κινδυνεύσει να διαλυθεί η κοινοβουλευτική ομάδα και μια ντουζίνα διαγραμμένων βουλευτών για το ως άνω θέμα να οδεύουν προς τους Ανεξάρτητους Πολίτες του Πάνου Καμμένου, με σοβαρές συνέπειες για το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας.

Τί να πει κανείς για το ΠΑΣΟΚ! Οι πολιτικά κωμικοτραγικές φιγούρες που αποπειράθηκαν να διεκδικήσουν τη θέση του υποψηφίου αρχηγού και οι αγκυλώσεις στο καταστατικό, που αντί να προάγουν περιορίζουν το διάλογο και τη δημοκρατία, δημιούργησαν την τραγέλαφο του ενός υποψηφίου για την αρχηγία, δίνοντας τη χαριστική βολή σε ένα απολύτως διεφθαρμένο κόμμα-πτώμα, τα μέλη του οποίου μπορεί να τα κατηγορήσει κανείς για πολλά, αλλά όχι για συμπάθεια σε πρακτικές τύπου Στάλιν, Τσαουσέσκου και Μουσολίνι.

Και μια που αναφερθήκαμε σε καθεστώτα και ιδεολογίες ποσοστών 95%, να δούμε κατά πόσο είναι πιθανό το ενδεχόμενο τα κόμματα της αριστεράς να αλλάξουν τις θέσεις τους και να συγκροτήσουν μια αξιόπιστη πρόταση εξουσίας. Το ΚΚΕ, που έχει το θάρρος να υπερασπίζεται μέχρι σήμερα τον Στάλιν, χρόνια τώρα κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ ότι αποτέλεσε το δεκανίκι των δυνάμεων που εγκλώβισαν τη χώρα και τους εργαζομένους στη μέγγενη του Μάαστριχτ και της ευρωζώνης. Από την πλευρά του ο ΣΥΡΙΖΑ, που αν δεχτούμε οτι αποτελεί κατά κάποιο τρόπο τη συνέχεια του ΚΚΕ Εσωτερικού, θα πρέπει να τρέφει μια συμπάθεια προς τον Τσαουσέσκου, που φιλοξενούσε επί πολλά χρόνια την ηγεσία του στ Βουκουρέστι, κατηγορεί το ΚΚΕ ότι αποτελεί το δεκανίκι του συστήματος που οδήγησε τη χώρα στην τραγική κατάσταση που βρίσκεται σήμερα, αφού με τη στάση του δεν επιτρέπει την γιγάντωση του λαϊκού κινήματος. Αν και στην πολιτική όλα είναι πιθανά, η σύγκλιση στα κόμματα της αριστεράς και η συγκρότηση μετώπου ή πρότασης εξουσίας, με βάση τις μέχρι τώρα ενδείξεις, δεν φαίνεται πιθανό ενδεχόμενο.

Ασφαλώς υπάρχουν και άλλες πτυχές στις οποίες θα μπορούσε να αναφερθεί κανείς, όμως το τελικό συμπέρασμα δύσκολα θα μπορούσε να αλλάξει. Όλα δείχνουν ότι συγκεντρώνονται στον ορίζοντα τα σύννεφα της ακυβερνησίας, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για μια χώρα που έχει διαλυμμένο κρατικό μηχανισμό, διαλυμμένη κοινωνία, διαλυμμένη οικονομία και σοβαρότατες υποχρεώσεις που απορρέουν από την υπογραφή του Μνημονίου-2 και το αγγλικό δίκαιο, που απειλεί την ίδια την ύπαρξη της χώρας.

Χωρίς να μπορεί να πει κανείς εύκολα πιο είναι χειρότερο για τη χώρα, η κακοκυβερνησία που επικρατούσε επί δεκαετίες ή η ακυβερνησία που απειλεί την πατρίδα μας μετά τις προσεχείς εκλογές, θα ήταν ευχής έργο να μπορούσαμε τουλάχιστον να πούμε ή να ελπίσουμε ότι η ακυβερνησία θα γεννήσει το νέο, χωρίς όμως να έχει προηγηθεί κάποια εθνική καταστροφή, όπως έγινε το 1922, το 1944 και το 1974.