Ειρήσθω Λογοδοσία 39χρονης εθνικής αποτυχίας…

Με τον Λάζαρο Μαύρο

Δ Ε Ν ΕΙΝΑΙ απλώς η 39η επέτειος, που συμπίπτει Σάββατο και πάλι, της αποφράδος 20ής Ιουλίου 1974, έναρξης της τουρκικής στρατιωτικής εισβολής στην Κύπρο, όπου «ο Εφιάλτης φάνηκε στο τέλος κ’ οι Μήδοι επί τέλους διάβηκαν» απ’ τις προδομένες κυπριακές Θερμοπύλες, για να παραφράσουμε και τον αλεξανδρινό μας ποιητή Κ.Π.Καβάφη.
Είναι κι η συμπλήρωση 39 χρόνων αποτυχίας, αδυναμίας, ανεπάρκειας κι ανικανότητάς μας (ημών των Ελλήνων) να απελευθερώσουμε τα σκλαβωμένα από τον Αττίλα εδάφη της πατρίδας.

Είναι -ξανά- η εκ των πραγμάτων απόδειξη της αναποτελεσματικότητας και αποτυχίας των ατελέσφορων αποφάσεων και πράξεων πολιτικής που ακολούθησαν οι διαδοχικές ηγεσίες μας από το ‘74 ώς σήμερα. Και το χειρότερο: Ουδεμία σοβαρή αυτοκριτική από τις ευθυνόμενες, γι’ αυτή την 39χρονη αποτυχία, ηγεσίες των κομμάτων.

Γ Ι Α ΤΗΝ κομματική τους ιδιοτέλεια -λαφυραγώγηση της εξουσίας- φροντίζοντας πρωτίστως να διχάζουν τον λαό, αρχομανίας ένεκεν και πλεονεξίας, ερίζοντας επί παντός, επαληθεύουν υποστασιακώς την ύπαρξη και τη «δύναμή» τους τα κόμματα. Όλα δε τα περί «εθνικής πολιτικής», «εθνικής ενότητας», «στη βάση αρχών» κ.ο.κ. αποδεικνύονται επί 39 χρόνια δημαγωγική εξαπάτηση των πολιτών. Το Κόμμα, ως έννοια, ως υπόσταση, ως συγκροτημένη στο πολίτευμα-καθεστώς Κομματοκρατίας σκοπιμότητα, αποδεικνύει διαχρονικώς την υπαρξιακή του προπατορική ταυτότητα τού: Εμφυλίως Διχάζειν.

Κ Ο Ρ Υ Φ Α Ι Α ΤΩΝ ημερών πρέπουσα εθνική κραυγή (εις μάτην άραγε και πάλι;) η αγόρευση στη Βουλή του 67χρονου βουλευτή της σκλαβωμένης Αμμοχώστου Νίκου Κουτσού. Στα 28 του χρόνια, με τ’ όπλο στο χέρι, φοιτητής τότε, έφεδρος ανθυπολοχαγός του 336 Τάγματος Επιστράτων, πολέμησε τους Τούρκους εισβολείς και εντελώς τυχαία δεν είναι ανάμεσα στους ηρωικούς νεκρούς στ’ άπαρτα κάστρα της αντίστασης, όπου δεν μπόρεσαν να διαβούν οι Μήδοι, στον Άγιο Παύλο της Λευκωσίας. Και υπενθύμισε σ’ όλους τους άκαπνους και τους απόλεμους και τους κομματικώς διχασμένους, την 148η (απ’ τις 158) στροφή του Ύμνου εις την Ελευθερία που έγραψε, απ’ της συχνοσπαράζουσας λόγω εμφυλίου τον πόνο καρδιάς του, πριν από 190 χρόνια, 25ετής τότε, ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός: «Μην ειπούν στο στοχασμό τους τα ξένα έθνη αληθινά: Εάν μισούνται ανάμεσό τους δεν τους πρέπει ελευθεριά». Τότε (1823) που οι εμφύλιοι διακύβευαν την Εθνεγερσία. Επειδή: «η Διχόνοια [όρος ύπαρξης των κομμάτων] που βαστάει ένα σκήπτρο [Εξουσίας] η δολερή, καθενός χαμογελάει, πάρ’ το, λέγοντας και σύ. Κειο το σκήπτρο που σας δείχνει έχει αλήθεια ωραία θωριά [θώκους, προεδρικά, υπουργεία, βουλή, βόλεμα] μην το πιάστε, γιατί ρίχνει εισέ δάκρυα θλιβερά. Από στόμα όπου [κομματικώς] φθονάει, παλληκάρια, ας μην ‘πωθεί, πως το χέρι σας κτυπάει του αδελφού την κεφαλή»…

ΕΡΩΤΗΣΗ
Όσο πανθομολογούμενη διαλεκτική κατέστη ότι, το τουρκοφόρο Πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974 οδήγησε στην επιβολή της 2ης Τουρκοκρατίας (96 χρόνια μετά τη λήξη της 1ης) άλλη τόση, τοιούτη και παραπλήσια, δεν είναι άραγε η διαλεκτική ότι, η τροϊκοφόρα Διακυβέρνηση Χριστόφια - ΑΚΕΛ (2008-2013) οδήγησε στην υποδούλωση στην 1η Τροϊκοκρατία;

σημερινή