Ανέφικτοι στόχοι

 της Ελίνας Γαληνού

Βαρύ εκδηλώνεται πάλι το κλίμα, με την τελευταία επίσκεψη της τρόικα. Βεβαίως, υποτίθεται ότι γνωρίζαμε πως τα περιθώρια θα στένευαν πολύ μ΄αυτήν την επίσκεψη, πράγμα που είχε αναφερθεί από την προ-τελευταία φορά που μας επισκέφτηκαν, τον περασμένο Απρίλιο. Οι κάποιες ανοχές και ανάσες που μας έδωσαν τότε, ήταν για ένα πολύ μικρό διάστημα και αυτό, για να μην εξαγριωθούν οι αγορές εφ΄όσον η περίπτωση της Κύπρου ήταν κοντά...
Τώρα όμως, το διάλειμμα τελείωσε και ο βρόγχος που θέτουν, επανήλθε στα παλιά του δεδομένα. Η τρόικα απαιτεί εδώ και τώρα, την υλοποίηση όλων των συμφωνηθέντων, τα οποία υποσχέθηκε η κυβέρνηση στις προηγούμενες συναντήσεις.
Εδώ και τώρα να απολυθούν 25000 δημόσιοι υπάλληλοι, εδώ και τώρα να συγκεντρωθούν έσοδα απ΄όπου είναι δυνατόν, διαφορετικά δεν βλέπουμε επόμενη δόση. Οι δανειστές σε κάθε συνάντηση, ζητούν κι΄άλλο αίμα, πιέζοντας αφόρητα τις ελληνικές αρχές. Αυτό όπως βλέπουμε, έχει άμεσο αντίκτυπο στις κυβερνήσεις, προκαλώντας συνεχώς κρίσεις και αλλαγές, οι οποίες κι΄αυτές αποδεικνύονται βραχύβιες, καθώς κανένας δεν μπορεί να αντέξει το βάρος τόσων πιέσεων, μαζί με το γεγονός ότι αντί να εμφανίζονται θετικά αποτελέσματα ως προς την πορεία του χρέους, το χρέος μας παραμένει σε μη βιώσιμα επίπεδα.
Από την αρχή της ιστορίας αυτής που παγιδευτήκαμε στα Μνημόνια, κάποιοι είχαν προβλέψει ότι "το Μνημόνιο θα φάει το λιγότερο τρείς κυβερνήσεις..". Το θέμα είναι ότι τώρα αυτά επαληθεύονται, αλλά και τι μέλει γενέσθαι; Οσο ορθολογικά και να το κρίνει κανείς για την δική μας πλευρά, εκτός από τα λάθη, τις παραλείψεις και τις καθυστερήσεις που έχουν γίνει σε διάφορους τομείς-και η περίπτωση της ΕΡΤ ήταν αρκετά ενδεικτική-, κάπου το φταίξιμο δεν είναι όλο δικό μας. Αναμφίβολα το κράτος έχει ανάγκη μεταρρυθμίσεων, ο πολιτικός κόσμος χρήζει σοβαρότητας και υπευθυνότητας και ο ελληνικός λαός οφείλει να αλλάξει νοοτροπία. Ολα αυτά καλά, υπό την προυπόθεση ότι θα λειτουργήσουν εν τω μέτρω εφικτών καταστάσεων και  χρονολογικών ορίων. Μπορεί κάποτε οι φιλόδοξοι στόχοι και τα πιεστικά συστήματα να λειτουργούν σαν κινητήριος δύναμη που ωθεί στη βελτίωση. Ομως όταν αυτά που ζητάμε ή περιμένουμε είναι ανέφικτα, είναι βέβαιο ότι το αποτέλεσμα θα είναι από μηδενικό έως αρνητικό...

Τρία χρόνια τώρα που μπαινοβγαίνει η τρόικα εδώ, δεν μπορεί να μην έχει καταλάβει πια ότι ο ελληνικός λαός έχει φτάσει στα όριά του. Δεν μπορεί να μην αντιλαμβάνεται πού οδήγησε η τόσο σκληρή πολιτική λιτότητας, όταν η οικονομική ύφεση της χώρας μπαίνει στον έκτο χρόνο. Είναι απίθανο να μην άκουσε για το ρεκόρ ανεργίας, για την κοινωνικο-ανθρωπιστική κρίση που άρχισε ήδη να μαστίζει τη χώρα, ή να αγνοεί την εξαντλημένη φοροδοτική ικανότητα των μικρο-μεσαίων τάξεων, ώστε να επιμένει για άλλους φόρους. Δεν μπορεί να μην γνωρίζουν πως το χαράτσι της ΔΕΗ, εξανέμισε και την τελεταία δεκάρα οικονομικών του κόσμου, ώστε να θέλουν μετά μανίας να παραμείνει και για το 2014, και να φορολογείται ο κόσμος διπλά και τριπλά...
Μας είπαν το ευτράπελο ότι ο μέσος Γερμανός συνταξιούχος, παίρνει μικρότερη σύνταξη από τον Ελληνα. Ποιός Γερμανός όμως, από ποιό επάγγελμα και με πόσα χρόνια εργασίας σε σχέση με τους αντίστοιχους Ελληνες; Πόσο είναι το κόστος ζωής στη Γερμανία που η βιομηχανία της παράγει τόσα προιόντα, ενώ λόγω των όρων ανταγωνισμού που επέβαλε, έκλεισαν τόσες δικές μας βιομηχανίες μόλις μπήκαμε στην ΕΟΚ; Ποιός ευθύνεται για την δόμηση του ευρώ, ώστε να γίνει ένα σκληρό και άκαμπτο νόμισμα; Εμείς βέβαια έχουμε τις δικές μας ευθύνες, όσον αφορά την έλλειψη κοινωνικού κράτους, πρόνοιας και άλλων προβλημάτων, που ανεβάζουν έτι περισσότερο το κόστος ζωής και τις δυσκολίες της. Υπάρχουν επίσης σοβαρές ευθύνες για τον άκριτο τρόπο με τον οποίο δεσμευτήκαμε στο Μνημόνιο, ή για τις επόμενες δεσμεύσεις που αναλάβαμε υπό το καθεστώς αφόρητης και εκβιαστικής πίεσης των δανειστών. Σαφώς, αλλά οπωσδήποτε εκείνοι δεν τα ξέρουν αυτά; Κι΄αν επιτέλους ήθελαν να μας δώσουν ένα μάθημα για τις ατέλειές μας, πόσο σκληρό πρέπει να είναι αυτό και πόσο να διαρκεί; Μέχρι να αφανιστεί ο ελληνικός πληθυσμός από την Ελλάδα μήπως; Η μήπως όταν επέλθει το χάος μετά την έκρηξη του κόσμου, οπότε...στην αναμπουμπούλα θα χαρούν οι λύκοι;
Οσες θυσίες και να κάνουμε-τις οποίες άλλωστε δηλώνουν ότι τις αναγνωρίζουν-εμείς παραμένουμε όμηροι ενός μη βιώσιμου χρέους, το οποίο μας καταποντίζει όλο και βαθύτερα χρόνο με τον χρόνο. Γι΄αυτό, αφού το θέτουν έτσι το ζήτημα οι δανειστές και ζητούν εδώ και τώρα ανέφικτα πράγματα, ας τελειώσουν τα ψέματα για όλους. Αυτή η τακτική που ακολουθούν, είναι τακτική αλώσεως, και όχι τακτική συνεργασίας για να βοηθήσει κανείς τον άλλον ή να τον διορθώσει..Ας το δούμε πια καθαρά, ας το δεί και η κυβέρνηση και ας τεθεί το ζήτημα αυτό στις κεντρικές αρχές της Ευρωπαικής Ενωσης. Οι μέχρι τώρα καταστάσεις, μας έδειξαν ότι οι μικρές περίοδοι χάριτος, φέρνουν στην επόμενη φάση τα προβλήματα διπλά...Και ο Σεπτέμβριος όπου η τρόικα θα μας έρθει πάλι για έλεγχο εφ΄όλης της ύλης,  δεν είναι διόλου μακριά...