Για τις σχέσεις της Ρωσίας με τις Ηνωμένες Πολιτείες με φόντο την κρίση στην Ουκρανία και τη νέα τακτική της Ουάσινγκτον να «τιμωρεί» με οικονομικές κυρώσεις όποια χώρα δεν συνάδει με την πολιτική του Λευκού Οίκου μίλησε ο αναπληρωτής υφυπουργός Εξωτερικών της Ρωσικής Ομοσπονδία Σεργκέι Ριάμπκοφ στην εφημερίδα Kommersant.
Υπεύθυνος για την εξωτερική πολιτική της Μόσχας απέναντι στην Ουάσινγκτον, ο Ριάμπκοφ αναλύει τις επιπτώσεις της οικονομικής πίεσης που προσπαθούν να ασκήσουν οι ΗΠΑ με κινήσεις όπως την αποτροπή συμμάχων αλλά και επιχειρηματιών από τη συμμετοχή τους σε συγκεκριμένες συνόδους κορυφής ή επιχειρηματικά φόρουμ τα οποία είναι σημαντικά και για τη Ρωσία:
Υπεύθυνος για την εξωτερική πολιτική της Μόσχας απέναντι στην Ουάσινγκτον, ο Ριάμπκοφ αναλύει τις επιπτώσεις της οικονομικής πίεσης που προσπαθούν να ασκήσουν οι ΗΠΑ με κινήσεις όπως την αποτροπή συμμάχων αλλά και επιχειρηματιών από τη συμμετοχή τους σε συγκεκριμένες συνόδους κορυφής ή επιχειρηματικά φόρουμ τα οποία είναι σημαντικά και για τη Ρωσία:
«Πρόκειται για μια επικίνδυνη διαδικασία που αποδομεί κάθε σχέση που έχει ήδη χτιστεί και σίγουρα δεν επηρεάζει στο παραμικρό την πολιτική της Μόσχας, ωστόσο οδηγεί τις σχέσεις με τις ΗΠΑ σε αδιέξοδο. Η Ουάσινγκτον απέχει επιλεκτικά από τον διάλογο και τη συνεργασία μαζί μας, ακόμα και σε τομείς που στο παρελθόν έχουν αποδόσει πολύ θετικά αποτελέσματα. Και το πλέον σημαντικό είναι πως ο Λευκός αρνείται να συζητήσει σε διμερές επίπεδο οικονομικά θέματα, καθώς πρεσβεύει πως ο διάλογος δεν είναι καν απαραίτητος... Θεωρώ πως το εμπόριο, οι επενδύσεις και η πρόσβαση στις διεθνείς αγορές είναι θέματα που δεν μπορούν να γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης και πιέσεων, ούτε να “πέφτουν” θύματα” των γεωπολιτικών εξελίξεων». Κυρώσεις – ένα προσβλητικό “όπλο” πίεσης
«Οι ΗΠΑ μετέτρεψαν την αγορά και την οικονομία σε πεδίο εξωτερικής πολιτικής. Τα μέτρα που λαμβάνουν κατά χωρών που “δεν τις εξυπηρετούν” δεν είναι επ'ουδενί προς όφελος των συμφερόντων της διεθνούς αγοράς ούτε είναι αποτελεσματικά. Ολα σχετίζονται με τους γεωπολιτικούς στόχους της Ουάσινγκτον, “χτυπώντας' κάθε χώρα της οποίας η εξωτερική πολιτική δεν ικανοποιεί τον Λευκό Οίκο. Είμαστε μάρτυρες της επιβολής μιας σειράς τέτοιων κυρώσεων όπως ο περιορισμός των διεθνών τραπεζικών συναλλαγών. Πρόκειται για άλλη μία “επίθεση” , άλλο ένα “όπλο” της εξωτερικής των ΗΠΑ, το πιο προσβλητικό ενάντια σε οποιαδήποτε χώρα. Φαίνεται σαν να συνειδητοποίησε η Ουάσινγκτον πως η επιβολή οικονομικών κυρώσεων αποτελεί την πιο φθηνή λύση από την “παραδοσιακή” στρατιωτική επίθεση σε κάποια χώρα. Είμαστε δηλαδή οι αποδέκτες ενός νέου τύπου επίθεσης από τις ΗΠΑ».
Όλοι γνωρίζουμε ότι η Σοβιετική Ένωση, πέραν των άλλων λαθών της, δεν κτάφερε να επιβιώσει οικονομικά λόγω της τεχνητής πτώσης της τιμής του πετρελαίου. Η πρώτη κίνηση των Ρώσων μετά την καταστοφή της ΣΕ έπρεπε να είναι η παράλληλη ανάπτυξη και άλλων τομέων της οικονομίας, και όχι μόνο των εξαγωγών πετρελαίου και αερίου. Κάτι τέτοιο όμως δεν το έκαναν, παρά τις τεράστιες και απίστευτες δυνατότητες της Ρωσίας να επιτύχει και σε πολλούς άλλους τομείς. Το αποτέλεσμα των επιλογών των Πουτινικών και Γιελτσινικών κυβερνήσεων για τη μη ανάπτυξη άλλων τομέων της οικονομίας τους είναι να καταστήσουν τη χώρα τους ακόμα μεγαλύτερο έρμαιο των Αμερικανών και των δούλων τους ΕΕ, διότι δίχως εξαγωγές προς αυτούς δεν μπορούν να ταϊσουν τον λαό τους. Πούτιν και Γιέλτσιν υπάκουσαν στο τι να κάνουν. Χωρίς άμεση στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας τους, και χωρίς επιβολή ανθρώπων αποφασισμένων να κάνουν πυρηνικό πόλεμο, θα δούμε της Ρωσία να ρημάζει και τον Πούτιν να συνατά τον Καντάφι σε παρόμοιο ταξίδι. Το ότι οι Ρώσοι με δάκρυα σχεδόν ζητάνε τη φιλία και τη συνεργασία και το εμπόριο με τη Δύση δείχνει την αδυναμία τους. Ο Πούτιν σαν χαρακτήρας είναι εξουσιομανείς, δείγμα τεράστιας εσωτερικής αδυναμίας. Εξαιτίας αυτής της αδυναμίας βλέπει και τους αγώνες με τις γροθιές και κλωτσιές. Απέτυχε να φτιάξει μια κάστα ανθρώπων - πολιτικών οι οποίοι θα μπορούσαν να πάνε τη χώρα του μπροστά, με αυτόν στο παρασκήνιο. Το ότι θέλει τα φώτα πάνω του είναι μια αδυναμία του που την παίζει άριστα ο πατέρας του, ο Κίσιντζερ.
ΑπάντησηΔιαγραφή