Η σαπουνόπερα με τον Μαραντζίδη

Γιάννης Μακρυγιάννης

Τόσο… κλάμα και τόσο οδυρμό για τη… δημοκρατία, με αφορμή τον ξυλοδαρμό, όπως λέει ο ίδιος, ενός καθηγητή ονόματι Μαραντζίδη δεν έχω ξαναδεί στο διαδίκτυο. Έτσι μου ήρθε να στείλω και γω δυο γάζες και λίγο  betadine.

Έχω δει όμως να παίζεται το ίδιο έργο με αφορμή τέτοια βλακώδη περιστατικά: να επιτίθενται όλοι στην αριστερά – μέχρι και ο δήθεν εναλλακτικός μεταμοντέρνος γεροντοέφηβος Μπουτάρης – μπερδεύοντας βούρτσες, μπούτια και ό,τι μπορεί ο καθένας.

Για παράδειγμα, στη ρητορική όσων έσπευσαν να… «συμπαρασταθούν» στον Μαραντζίδη η αριστερά ταυτίζεται με τον αριστερισμό και ο αντιεξουσιαστικός, αναρχικός χώρος πάει κοντά κοντά, αν δεν είναι ίδιος, με τον… ΣΥΡΙΖΑ.

Εδώ και πολλά χρόνια, αλλά ειδικά αυτόν τον καιρό φτιάχνονται πολλές καριέρες με άξονα την αντιαριστερή πολεμική. Φτάνει να πεις «πόσο γελοίοι είναι εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ», ή «δεν μπορεί ο Τσίπρας» και αμέσως γίνεσαι αγαπητός σε πολλούς κύκλους. Όχι κύκλους πλατειών, άλλους «κύκλους» καλούς, ευυπόληπτους και πάνω απ’  όλα ισχυρούς.

Ο Μαραντζίδης το έχει κάνει επάγγελμα το αντιαριστερό εδώ και καιρό. Το λέει «επιστήμη», το λέει «ιστορική έρευνα» θα σας γελάσω, αλλά πάντως του βγήκε σε καλό επαγγελματικά – έγινε και καθηγητής!!! - και κάνει μια χαρά σταδιοδρομία. Μέχρι και στο Ποτάμι έφτασε η χάρη του, καθώς τον πρόσεξε ο Σταύρος Θεοδωράκης και τον πήρε μαζί του – τα μυρίζει τα ταλέντα ο «δια βοής επικεφαλής».

Θα πει κάποιος «καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή» και δεν έχω παρά να συμφωνήσω – γιατί αλλιώς η «ιστορική έρευνα» θα με καταδικάσει σε αιώνια αποδοκιμασία, δεν είναι αστεία πράγματα αυτά.

Προφανώς το ξύλο δεν είναι λύση, όσο ανόητος πολιτικά, κοινωνικά και… επιστημονικά να είναι ο άλλος. Κακώς δηλαδή του δώσανε σημασία. Αλλά με την ευκαιρία να θυμίσουμε ποιος είναι ο κύριος.

Ο Μαραντζίδης λοιπόν δεν είναι τυχαίος. Έχει προσπαθήσει δεκαετίες τώρα να αναθεωρήσει όλη την ιστορική οπτική για την γερμανική κατοχή και την αντίσταση. Ήτοι να βγάλει λάδι τους γερμανοτσολιάδες και όσους συνεργάστηκαν με τους ναζιστές και έκαναν… αντίσταση στην Αντίσταση. Έγραφε προ καιρού:

«Ώριμη για διερεύνηση είναι πλέον και η ιδέα πως η συνεργασία με τον εχθρό δεν ήταν πραγματικά ελληνικό φαινόμενο, πως μόνο λίγοι ‘‘καιροσκόποι’’ έπαιρναν εντολές από τους Γερμανούς. Το όλο ζήτημα της ελληνικής συνεργασίας θα αποτελέσει αντικείμενο συνεδρίου που θα πραγματοποιηθεί το ερχόμενο καλοκαίρι. Είναι σαφές όμως ότι οι Έλληνες εργάστηκαν πλάι στους Γερμανούς για πολλούς λόγους: ένας είναι το κοινό αντικομμουνιστικό μένος, ένας άλλος ο φόβος των Βουλγάρων (στον Βορρά) και ένας τρίτος το μίσος και ο φόβος του EAM/ΕΛΑΣ».

Δηλαδή με άλλα λόγια, είχαν και τα δίκια τους όσοι μπήκαν σε τάγματα ασφαλείας, έγιναν μαυραγορίτες και κάνανε ό,τι κάνανε.

Δικαιολόγησε και όσους βρέθηκαν απέναντι στο ΕΑΜ?ΕΛΑΣ.

«Στον όρο άλλοι καπετάνιοι συμπεριλαμβάνονται όσοι κατά τα χρόνια της Κατοχής ηγούνται κάποιας μικρής ή μεγάλης ομάδας ένοπλων ανδρών και ήρθαν αντιμέτωποι με το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ με τη στάση και τη δράση τους. Κάτω από τον τίτλο του αντικομουνιστή ενόπλου παρουσιάζονται τρεις βασικές κατηγορίες καπεταναίων: α) αυτοί οι οποίοι συμμετείχαν σε αντιστασιακές οργανώσεις πολεμώντας μέχρι το τέλος της Κατοχής σε έναν διμέτωπο αγώνα ενάντια στους στρατούς κατοχής και από το 1943 ενάντια στο ΕΑΜ/ΕΛΑΣ  β) όσοι συνεργάσθηκαν αμέσως με τις δυνάμεις κατοχής συγκροτώντας ένοπλα σώματα, όπως ο Πούλος και γ) αυτοί που, ξεκινώντας να δημιουργήσουν αντιστασιακές ομάδες, οδηγήθηκαν μέσω της εμφύλιας σύγκρουσης του 1943-1944 σε σταδιακή συνεργασία με τους Γερμανούς, αναγορεύοντας σε σημαντικότερο παράγοντα τον κίνδυνο κυριαρχίας του ΕΑΜ και του ΚΚΕ στο μεταπολεμικό πολιτικό σκηνικό».

Μετά από αυτά το πονήματα του Μαραντζίδη δεν αντιλαμβάνονται ειλικρινά γιατί τόση φασαρία με λίγη κλωτσοπατινάδα. Όντως είναι κότες όσοι χρησιμοποιούν τη μυϊκή δύναμη, αλλά και πολύ φλώροι όσοι σκούζουν με το παραμικρό «με βαράνε, με βαράνε». Στον πανεπιστημιακό χώρο και μέσα σε μια νεολαία που βράζει από φύση και συνθήκες, ζουν στο κάτω κάτω. Δεν έγινε και τίποτα, ούτε σημαίνει κάτι φοβερό. Εδώ αθώωσε τους συνεργάτες των κατοχικών δυνάμεων, που όσο να ‘ναι ρίχναν κάτι περισσότερο από μερικές γροθιές, η αγριάδα σε μια καφετέρια τον πείραξε;  

protothema

 ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ

Της γροθιάς και της Προόδου...

Ολοι γνωρίζουν ότι, στη χώρα όπου ανθούν η φαιδρά πορτοκαλέα και το ακαδημαϊκό άσυλο, ουδείς καθηγητής δεν μπορεί να νιώθει εντός των ΑΕΙ ασφαλής. Ειδικά αν αμφισβητεί τα θέσφατα της Προόδου. Αν είναι από εκείνα τα μέλη ΔΕΠ που -εν μια νυκτί και ελέω Αλλαγής- έγιναν καθηγητές και αναμασούν τις γνωστές ανοησίες περί επαναστατικής βίας, δεν έχουν να φοβούνται κανέναν. Ούτε την ανεκτική Δημοκρατία -και ορθώς- αλλά ούτε και τα ερυθροφαιά τάγματα εφόδου, που διακόπτουν μαθήματα, καταστρέφουν γραφεία ή απειλούν κοσμήτορες, κάτι που έζησε πρόσφατα ο κ. Γιώργος Τόμπρας, τον οποίο κάποιο από τα επαναστατημένα παιδάκια προπηλάκιζαν λέγοντας: «Θα βρω πού μένεις ρε και θα σε κάψω». Το να δηλώνει «αριστερός» κάποιος στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης δεν πληρώνει μόνο καλά. Είναι και εξαιρετικά ασφαλές...

Ο κ. Νίκος Μαραντζίδης δεν είναι από τα «ΔΕΠ της Αλλαγής». Εγινε καθηγητής με τον δύσκολο τρόπο. Εχει δηλαδή σοβαρό επιστημονικό έργο, αλλά αυτό δεν είναι του γούστου της Προόδου. Περιέπεσε δε στο θανάσιμο αμάρτημα να αμφισβητήσει τα απολυτίκια της Αριστεράς για τον Εμφύλιο. Κι αυτό έπρεπε να το πληρώσει, με τον τρόπο που ξέρουν οι φασίστες, οι οποίοι δυστυχώς δεν είναι μόνο της Χρυσής Αυγής και επίσης δεν είναι όλοι φυλακή.

Καθόταν λοιπόν σε μια καφετέρια στο κέντρο της Θεσσαλονίκης όταν τρεις νεαροί ζήτησαν τον λόγο «γιατί γράφει εναντίον της Αριστεράς». Τα αγράμματα παιδάκια δεν γνώριζαν καν ποιος είναι και γι’ αυτό ξεκίνησαν να προπηλακίζουν τον νεαρό φοιτητή που καθόταν μαζί του. Κάποιος γκριζαρισμένος (εντός κι εκτός κεφαλής) τους καθοδηγούσε. Οταν ο καλός καθηγητής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας αρνήθηκε να τους απαντήσει, εκείνοι απάντησαν «δημοκρατικά» με μια γροθιά και δύο κλωτσιές. Και φυσικά έφυγαν τρέχοντας διότι το πρώτο γνώρισμα ενός νεοεπαναστάτη είναι η θρασυδειλία.

Είναι σίγουρο ότι αυτές οι καθοδηγούμενες αριστεροφασιστικές ενέργειες δεν πτοούν τον κ. Μαραντζίδη. Θα συνεχίσει να γράφει μαχητικά την άποψή του. Είναι επίσης σχεδόν σίγουρο ότι οι τραμπούκοι δεν θα λογοδοτήσουν στη Δικαιοσύνη, όπως θα έπρεπε. Οχι μόνο γιατί κρύφτηκαν, αλλά και επειδή μπορεί να πέσουν σε δικαστές της Θεσσαλονίκης με περίεργη αίσθηση της νομιμότητας. Αρκεί να θυμίσουμε ένα περιστατικό: τον Νοέμβριο του 2012 μια αγέλη συνδικαλιστών της ΠΟΕ-ΟΤΑ όρμηξε εναντίον του Γερμανού προξένου στη Θεσσαλονίκη. Η παρέμβαση της Αστυνομίας τον έσωσε από τα χειρότερα· έφαγε μόνο δύο γροθιές στην πλάτη κι έναν καφέ στο κεφάλι. Από το βίντεο που προβλήθηκε στις τηλεοράσεις, η ΕΛ.ΑΣ. ταυτοποίησε τρία άτομα για την επίθεση. Εναν συνδικαλιστή εκπαιδευτικό και δύο δημοτικούς υπαλλήλους. Συνελήφθησαν, δικάστηκαν, αλλά δεν καταδικάστηκαν. Οι δικαστές έκριναν μεν ότι είναι αληθή όσα αποτυπώθηκαν στο βίντεο, ότι δηλαδή ο ένας από τους κατηγορούμενους χτύπησε δύο (μάλιστα) φορές τον διπλωμάτη στην πλάτη με την αγωνιστικά σφιγμένη γροθιά του και ο δεύτερος του πέταξε ένα πλαστικό κυπελλάκι με καφέ. Εκρινε όμως αθώους τους κατηγορούμενους επειδή «η επίθεση εκδηλώθηκε προσωπικά σε συγκεκριμένο άτομο και όχι μαζικά».

Συνεπώς ακόμη κι αν είχαν συλληφθεί οι θρασύδειλοι της Προόδου, κάποια επιτροπή αγώνα θα βρισκόταν να τους συμπαρασταθεί. Αποτελεσματικά...

Έντυπη