Οι ΗΠΑ δεν βλέπουν πλέον κάποιο ζωτικό εθνικό συμφέρον στην υπεράσπιση μιας παγκόσμιας τάξης που μετατοπίζει την εξουσία στους αντιπάλους
Σχολιάζει ο Philip Stephens
Υπάρχει μια τάση στο εξωτερικό, που υποστηρίζει ότι η ιστορία θα καταγράψει πως οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας σηματοδότησαν την έναρξη μιας εποχιακής υποχώρησης από την παγκοσμιοποίηση. Άκουσα μια μέρα έναν υψηλόβαθμο γερμανό αξιωματούχο να προσεγγίζει αυτή τη σκέψη, στο φόρουμ του Γερμανικού Ιδρύματος Μάρσαλ για την Κίνα στην Στοκχόλμη.
Ήταν μια ενδιαφέρουσα άποψη, αλλά κάτι έλειπε. Οι κυρώσεις είναι περισσότερο σύμπτωμα παρά αιτία. Η επιστροφή άρχισε πολύ πριν ο Βλαντιμίρ Πούτιν αρχίσει τον πόλεμο εναντίον της Ουκρανίας.
Η υπόθεση του να σταματήσουν οι συνηθισμένες μπίζνες με τη Μόσχα είναι αυτονόητη για όποιον θεωρεί ότι η διεθνής ασφάλεια απαιτεί τα έθνη να μην εισβάλλουν στους γείτονές τους. Η έγκυρη κριτική κατά της Δύσης είναι ότι άργησε πολύ να αντιδράσει. Σε κάθε βήμα, ο Ρώσος πρόεδρος εκμεταλλεύτηκε αδίστακτα τον δισταγμό των ΗΠΑ και τις ευρωπαϊκές διαφορές. Και θα συνεχίσει να το κάνει μέχρι το ΝΑΤΟ να επαναφέρει το φόβητρο στον πυρήνα της ευρωπαϊκής ασφάλειας. Ο αλυτρωτισμός του Πούτιν απαιτεί σκληρή διπλωματία, ενισχυμένη με σκληρή εξουσία. Θα σταματήσει όταν αντιληφθεί ότι η επιθετικότητα θα προκαλέσει απαράδεκτα αντίποινα. Για να γίνει το φόβητρο αξιόπιστο, η συμμαχία πρέπει να φέρει στρατεύματα στο έδαφος, στην ανατολική πλευρά της χώρας. Οι χώρες της Βαλτικής έχουν αντικαταστήσει το Βερολίνο ως λυδία λίθο της δυτικής αποφασιστικότητας.
Κάποιοι, ιδιαίτερα αλλά όχι αποκλειστικά στον αναπτυσσόμενο κόσμο, έχουν δει τις κυρώσεις υπό ένα διαφορετικό πρίσμα. Τιμωρώντας οικονομικά τη Ρωσία, οι ΗΠΑ και η Ευρώπη υπονομεύουν το ανοικτό διεθνές σύστημα. Τα οικονομικά, υποστηρίζουν όσοι σκέφτονται έτσι, πρέπει να κρατηθούν μακριά από τις αντιξοότητες της πολιτικής διαμάχης. Γιατί πρέπει οι νέες δυνάμεις να συμμετέχουν σε ένα ευθύ διεθνές πεδίο εάν οι ΗΠΑ και η Ευρώπη το γεμίσουν με εμπόδια, επιδιώκοντας τα στενά τους συμφέροντα;
Αυτοί οι επικριτές έχουν δίκιο να λένε ότι μια ολοκληρωμένη παγκόσμια οικονομία χρειάζεται μια συνεργατική πολιτική αρχιτεκτονική. Οι κυρώσεις για την Ουκρανία, όμως, ταιριάζουν σε μια ευρύτερη εικόνα αντιστροφής της παγκοσμιοποίησης, που άρχισε από το οικονομικό κραχ του 2008. Μαρτυρούν μια βαθιά ανατροπή στην στάση των ΗΠΑ. Η σταθερή υποχώρηση της Ουάσιγκτον από την παγκόσμια εμπλοκή φτάνει πολύ πέρα από το διάταγμα του Μπαράκ Ομπάμα, να σταματήσουν οι ΗΠΑ να κάνουν «βλακείες».
Ο αρχιτέκτονας της σημερινής εποχής της παγκοσμιοποίησης δεν είναι πλέον πρόθυμος να είναι εγγυητής της. Οι ΗΠΑ δεν βλέπουν κάποιο ζωτικό εθνικό συμφέρον στην υπεράσπιση μιας τάξης που ανακατανέμει την εξουσία με τους αντιπάλους. Όσο και αν έχουν αντιρρήσεις σε αυτό, η Κίνα, η Ινδία και οι υπόλοιποι δεν θέλουν να αναλάβουν φύλακες της πολυμέρειας. Χωρίς έναν πρωταθλητή, η παγκοσμιοποίηση δεν μπορεί παρά να ρημάξει.
Πριν από λίγο καιρό, η οικονομία και το Διαδίκτυο ήταν ταυτόχρονα τα πιο ισχυρά κανάλια και τα ορατά σύμβολα του διασυνδεδεμένου κόσμου. Το χαλαρό κεφάλαιο και οι ψηφιακές επικοινωνίες δεν είχαν κανένα σεβασμό για τα εθνικά σύνορα. Οι χρηματοοικονομικές καινοτομίες (και η απόλυτη εξαπάτηση) ανακύκλωσαν τα τεράστια πλεονάσματα του αναπτυσσόμενου κόσμου σε φιλάργυρους αγοραστές σπιτιών στην Κεντρική Αμερική και σε πονηρούς κερδοσκόπους στην Costa del Sol. Οι κυρίαρχοι του τραπεζικού σύμπαντος γύρισαν την ρουλέτα στο όνομα ενός πράγματος που ονομάζεται συναίνεση της Ουάσιγκτον.
Στη συνέχεια, ήρθε η συντριβή. Η οικονομία επανεθνικοποιήθηκε. Οι τράπεζες υποχώρησαν, αντιμέτωπες με τους νέους ρυθμιστικούς ελέγχους. Η ευρωπαϊκή οικονομική ολοκλήρωση άρχισε να αντιστρέφεται. Οι παγκόσμιες ροές κεφαλαίων είναι ακόμα μόνο περίπου στο μισό, σε σχέση με τα ανώτερα προ κρίσης επίπεδα. Όσο για τον ψηφιοποιημένο κόσμο, η ιδέα ότι όλοι, παντού θα πρέπει να έχουν πρόσβαση στις ίδιες πληροφορίες έχει διαψευστεί από τις αυταρχικές πολιτικές και τις ανησυχίες σχετικά με το απόρρητο. Η Κίνα, η Ρωσία, η Τουρκία και άλλοι έχουν ρίξει οδοφράγματα στην ψηφιακή λεωφόρο για να καταπνίξουν τη διαφωνία. Οι Ευρωπαίοι θέλουν να προστατεύσουν τον εαυτό τους από τις υπηρεσίες πληροφοριών των ΗΠΑ και του μονοπωλιακού καπιταλισμού των ψηφιακών κολσσών. Το Δίκτυο οδεύει προς διάσπαση.
Το ανοικτό εμπορικό σύστημα κατακερματίζεται. Η κατάρρευση του Γύρου της Ντόχα έδειξε την κατάρρευση των παγκόσμιων συμφωνιών ελεύθερων συναλλαγών. Οι προηγμένες οικονομίες αναζητούν αντ’ αυτών τις περιφερειακές συμμαχίες και προσφορές – την Διατλαντική Εταιρική Συνεργασία και το Διατλαντικό Σύμφωνο Εμπορίου και Επενδύσεων. Οι αναδυόμενες οικονομίες χτίζουν σχέσεις μεταξύ του Νότου. Απογοητευμένα από την αποτυχία εξισορρόπησης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, τα έθνη Brics ιδρύουν τους δικούς τους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς.
Οι εγχώριες πολιτικές, βόρεια και νότια, ενισχύουν αυτές τις τάσεις. Αν οι δυτικοί ηγέτες δυσπιστούν για την παγκοσμιοποίηση, πολλοί από τους ψηφοφόρους τους έχουν γίνει ήδη εχθρικοί. Η παγκοσμιοποίηση πλασαριστηκε στις ΗΠΑ και την Ευρώπη ως μια άσκηση πεφωτισμένης ιδιοτέλειας – όλοι θα ήταν νικητές σε έναν κόσμο που γκρέμισε τα εθνικά σύνορα. Η πιεσμένη μεσαία τάξη δεν το βλέπει καθόλου έτσι, καθώς το κορυφαίο 1 τοις εκατό μάζεψε τα κέρδη της οικονομικής ολοκλήρωσης.
Όσο και αν ο νότος έχει ευημερήσει εντός των παλιών κανόνων – η είσοδος της Κίνας στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου ήταν το μεγαλύτερο γεωπολιτικό γεγονός του παρόντος αιώνα μέχρι στιγμής - οι νέες δυνάμεις δείχνουν ακόμη ελάχιστο ενθουσιασμό για την πολυμέρεια. Η παλαιά τάξη πραγμάτων θεωρείται ευρέως ως ένα εργαλείο της αμερικανικής ηγεμονίας. Η Ινδία κατέστρεψε την τελευταία προσπάθεια για την επαναδραστηριοποίηση του ΠΟΕ.
Η παγκοσμιοποίηση χρειάζεται έναν εφαρμοστή - έναν ηγεμόνα, έναν συντονισμό εξουσιών ή ρυθμίσεις παγκόσμιας διακυβέρνησης που θα μπορούν να βεβαιώνουν ότι οι κανόνες εφαρμόζονται δίκαια. Χωρίς μια πολιτική αρχιτεκτονική που εντοπίζει τα εθνικά συμφέροντα στην αμοιβαία προσπάθεια, το οικονομικό πλαίσιο μοιραία θα διαλυθεί. Οι στενοί εθνικισμοί παραγκωνίζουν τις παγκόσμιες δεσμεύσεις. Οι κυρώσεις είναι μέρος αυτής της ιστορίας, αλλά η περιφρόνηση της Ρωσίας για τη διεθνή τάξη είναι ένα μεγαλύτερο. Δυστυχώς, μάθαμε το 1914 ότι η οικονομική αλληλεξάρτηση είναι ένα αδύναμο προπύργιο ενάντια στην αντιπαλότητα των μεγάλων δυνάμεων.
Πηγή: Αντινιούζ, Financial Times
Υπάρχει μια τάση στο εξωτερικό, που υποστηρίζει ότι η ιστορία θα καταγράψει πως οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας σηματοδότησαν την έναρξη μιας εποχιακής υποχώρησης από την παγκοσμιοποίηση. Άκουσα μια μέρα έναν υψηλόβαθμο γερμανό αξιωματούχο να προσεγγίζει αυτή τη σκέψη, στο φόρουμ του Γερμανικού Ιδρύματος Μάρσαλ για την Κίνα στην Στοκχόλμη.
Ήταν μια ενδιαφέρουσα άποψη, αλλά κάτι έλειπε. Οι κυρώσεις είναι περισσότερο σύμπτωμα παρά αιτία. Η επιστροφή άρχισε πολύ πριν ο Βλαντιμίρ Πούτιν αρχίσει τον πόλεμο εναντίον της Ουκρανίας.
Η υπόθεση του να σταματήσουν οι συνηθισμένες μπίζνες με τη Μόσχα είναι αυτονόητη για όποιον θεωρεί ότι η διεθνής ασφάλεια απαιτεί τα έθνη να μην εισβάλλουν στους γείτονές τους. Η έγκυρη κριτική κατά της Δύσης είναι ότι άργησε πολύ να αντιδράσει. Σε κάθε βήμα, ο Ρώσος πρόεδρος εκμεταλλεύτηκε αδίστακτα τον δισταγμό των ΗΠΑ και τις ευρωπαϊκές διαφορές. Και θα συνεχίσει να το κάνει μέχρι το ΝΑΤΟ να επαναφέρει το φόβητρο στον πυρήνα της ευρωπαϊκής ασφάλειας. Ο αλυτρωτισμός του Πούτιν απαιτεί σκληρή διπλωματία, ενισχυμένη με σκληρή εξουσία. Θα σταματήσει όταν αντιληφθεί ότι η επιθετικότητα θα προκαλέσει απαράδεκτα αντίποινα. Για να γίνει το φόβητρο αξιόπιστο, η συμμαχία πρέπει να φέρει στρατεύματα στο έδαφος, στην ανατολική πλευρά της χώρας. Οι χώρες της Βαλτικής έχουν αντικαταστήσει το Βερολίνο ως λυδία λίθο της δυτικής αποφασιστικότητας.
Κάποιοι, ιδιαίτερα αλλά όχι αποκλειστικά στον αναπτυσσόμενο κόσμο, έχουν δει τις κυρώσεις υπό ένα διαφορετικό πρίσμα. Τιμωρώντας οικονομικά τη Ρωσία, οι ΗΠΑ και η Ευρώπη υπονομεύουν το ανοικτό διεθνές σύστημα. Τα οικονομικά, υποστηρίζουν όσοι σκέφτονται έτσι, πρέπει να κρατηθούν μακριά από τις αντιξοότητες της πολιτικής διαμάχης. Γιατί πρέπει οι νέες δυνάμεις να συμμετέχουν σε ένα ευθύ διεθνές πεδίο εάν οι ΗΠΑ και η Ευρώπη το γεμίσουν με εμπόδια, επιδιώκοντας τα στενά τους συμφέροντα;
Αυτοί οι επικριτές έχουν δίκιο να λένε ότι μια ολοκληρωμένη παγκόσμια οικονομία χρειάζεται μια συνεργατική πολιτική αρχιτεκτονική. Οι κυρώσεις για την Ουκρανία, όμως, ταιριάζουν σε μια ευρύτερη εικόνα αντιστροφής της παγκοσμιοποίησης, που άρχισε από το οικονομικό κραχ του 2008. Μαρτυρούν μια βαθιά ανατροπή στην στάση των ΗΠΑ. Η σταθερή υποχώρηση της Ουάσιγκτον από την παγκόσμια εμπλοκή φτάνει πολύ πέρα από το διάταγμα του Μπαράκ Ομπάμα, να σταματήσουν οι ΗΠΑ να κάνουν «βλακείες».
Ο αρχιτέκτονας της σημερινής εποχής της παγκοσμιοποίησης δεν είναι πλέον πρόθυμος να είναι εγγυητής της. Οι ΗΠΑ δεν βλέπουν κάποιο ζωτικό εθνικό συμφέρον στην υπεράσπιση μιας τάξης που ανακατανέμει την εξουσία με τους αντιπάλους. Όσο και αν έχουν αντιρρήσεις σε αυτό, η Κίνα, η Ινδία και οι υπόλοιποι δεν θέλουν να αναλάβουν φύλακες της πολυμέρειας. Χωρίς έναν πρωταθλητή, η παγκοσμιοποίηση δεν μπορεί παρά να ρημάξει.
Πριν από λίγο καιρό, η οικονομία και το Διαδίκτυο ήταν ταυτόχρονα τα πιο ισχυρά κανάλια και τα ορατά σύμβολα του διασυνδεδεμένου κόσμου. Το χαλαρό κεφάλαιο και οι ψηφιακές επικοινωνίες δεν είχαν κανένα σεβασμό για τα εθνικά σύνορα. Οι χρηματοοικονομικές καινοτομίες (και η απόλυτη εξαπάτηση) ανακύκλωσαν τα τεράστια πλεονάσματα του αναπτυσσόμενου κόσμου σε φιλάργυρους αγοραστές σπιτιών στην Κεντρική Αμερική και σε πονηρούς κερδοσκόπους στην Costa del Sol. Οι κυρίαρχοι του τραπεζικού σύμπαντος γύρισαν την ρουλέτα στο όνομα ενός πράγματος που ονομάζεται συναίνεση της Ουάσιγκτον.
Στη συνέχεια, ήρθε η συντριβή. Η οικονομία επανεθνικοποιήθηκε. Οι τράπεζες υποχώρησαν, αντιμέτωπες με τους νέους ρυθμιστικούς ελέγχους. Η ευρωπαϊκή οικονομική ολοκλήρωση άρχισε να αντιστρέφεται. Οι παγκόσμιες ροές κεφαλαίων είναι ακόμα μόνο περίπου στο μισό, σε σχέση με τα ανώτερα προ κρίσης επίπεδα. Όσο για τον ψηφιοποιημένο κόσμο, η ιδέα ότι όλοι, παντού θα πρέπει να έχουν πρόσβαση στις ίδιες πληροφορίες έχει διαψευστεί από τις αυταρχικές πολιτικές και τις ανησυχίες σχετικά με το απόρρητο. Η Κίνα, η Ρωσία, η Τουρκία και άλλοι έχουν ρίξει οδοφράγματα στην ψηφιακή λεωφόρο για να καταπνίξουν τη διαφωνία. Οι Ευρωπαίοι θέλουν να προστατεύσουν τον εαυτό τους από τις υπηρεσίες πληροφοριών των ΗΠΑ και του μονοπωλιακού καπιταλισμού των ψηφιακών κολσσών. Το Δίκτυο οδεύει προς διάσπαση.
Το ανοικτό εμπορικό σύστημα κατακερματίζεται. Η κατάρρευση του Γύρου της Ντόχα έδειξε την κατάρρευση των παγκόσμιων συμφωνιών ελεύθερων συναλλαγών. Οι προηγμένες οικονομίες αναζητούν αντ’ αυτών τις περιφερειακές συμμαχίες και προσφορές – την Διατλαντική Εταιρική Συνεργασία και το Διατλαντικό Σύμφωνο Εμπορίου και Επενδύσεων. Οι αναδυόμενες οικονομίες χτίζουν σχέσεις μεταξύ του Νότου. Απογοητευμένα από την αποτυχία εξισορρόπησης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, τα έθνη Brics ιδρύουν τους δικούς τους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς.
Οι εγχώριες πολιτικές, βόρεια και νότια, ενισχύουν αυτές τις τάσεις. Αν οι δυτικοί ηγέτες δυσπιστούν για την παγκοσμιοποίηση, πολλοί από τους ψηφοφόρους τους έχουν γίνει ήδη εχθρικοί. Η παγκοσμιοποίηση πλασαριστηκε στις ΗΠΑ και την Ευρώπη ως μια άσκηση πεφωτισμένης ιδιοτέλειας – όλοι θα ήταν νικητές σε έναν κόσμο που γκρέμισε τα εθνικά σύνορα. Η πιεσμένη μεσαία τάξη δεν το βλέπει καθόλου έτσι, καθώς το κορυφαίο 1 τοις εκατό μάζεψε τα κέρδη της οικονομικής ολοκλήρωσης.
Όσο και αν ο νότος έχει ευημερήσει εντός των παλιών κανόνων – η είσοδος της Κίνας στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου ήταν το μεγαλύτερο γεωπολιτικό γεγονός του παρόντος αιώνα μέχρι στιγμής - οι νέες δυνάμεις δείχνουν ακόμη ελάχιστο ενθουσιασμό για την πολυμέρεια. Η παλαιά τάξη πραγμάτων θεωρείται ευρέως ως ένα εργαλείο της αμερικανικής ηγεμονίας. Η Ινδία κατέστρεψε την τελευταία προσπάθεια για την επαναδραστηριοποίηση του ΠΟΕ.
Η παγκοσμιοποίηση χρειάζεται έναν εφαρμοστή - έναν ηγεμόνα, έναν συντονισμό εξουσιών ή ρυθμίσεις παγκόσμιας διακυβέρνησης που θα μπορούν να βεβαιώνουν ότι οι κανόνες εφαρμόζονται δίκαια. Χωρίς μια πολιτική αρχιτεκτονική που εντοπίζει τα εθνικά συμφέροντα στην αμοιβαία προσπάθεια, το οικονομικό πλαίσιο μοιραία θα διαλυθεί. Οι στενοί εθνικισμοί παραγκωνίζουν τις παγκόσμιες δεσμεύσεις. Οι κυρώσεις είναι μέρος αυτής της ιστορίας, αλλά η περιφρόνηση της Ρωσίας για τη διεθνή τάξη είναι ένα μεγαλύτερο. Δυστυχώς, μάθαμε το 1914 ότι η οικονομική αλληλεξάρτηση είναι ένα αδύναμο προπύργιο ενάντια στην αντιπαλότητα των μεγάλων δυνάμεων.
Πηγή: Αντινιούζ, Financial Times
Κενοι λογοι..
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ παγκοσμιος ηγεμονας δεν θα ειναι ουτε το ισραηλ ουτε η ρωσια. Παγκοσμιος ηγεμονας θα αναδειχθει η τεχνολογια, βασικο μοχλο το ιντερνετ. Η δημοκρατια θα γινει αμεση, η παραγωγη αγαθων θα γινεται με απιστευτα χαμηλο κοστος, και θα εχουν προσβαση ολοι οι ανθρωποι της γης. Αυτο προϋποθετει να επιβιωσουμε απο το σοκ της μεταβασης απο εναν κοσμο φονταμενταλιστικο, οπου υπαρχουν νοοτροπιες παγκοσμιοποιησης συγκεκριμενων συμφεροντων σε βαρος ολων των υπολοιπων! Αν μπορεσει η ανθρωποτητα να ξεφυγει απο το ιδεοληπτικο μεσαιωνα που σπαρταραει ετοιμοθανατος υπο το βαρος μια τεχνολογικα παγκοσμιας ταξης πραγματων, τοτε θα βιωσουμε εναν πρωτοφανη παγκοσμιο σοσιαλισμο.
Ἔ, ὄχι καί δίπλα στό σπίτι τοῦ Μενέλαου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελικά, ἡ πλεονεξία τυφλώνει. Ἐν προκειμένῳ τυφλώθηκε ὅπως φαίνεται ἡ γηραιά Ἀλβιών μέ τό λεγόμενο ἀγγλικό φλέγμα. Διότι ὅλα ὅσα λέγονται στό κάτωθι ἀπόσπασμα ἀπό τό ἀνωτέρω ἄρθρο τοῦ ἔγκυρου περιοδικοῦ αὐτοῦ, εἶναι είτε ψέμματα, είτε ὁδηγίες γιά τό πῶς ὁ κόσμος θά πάῃ σέ πλῆρες ἀδιέξοδο καί πόλεμο. Τίποτα ἀπό αὐτά δέν εἶναι αληθές, καί τίποτα ἀπό αὐτά δέν χρειάζεται, οὔτε πρέπει νά γίνῃ :
".....πριν ο Βλαντιμίρ Πούτιν αρχίσει τον πόλεμο εναντίον της Ουκρανίας (Ἄλλοι τόν αρχισαν). ..... Σε κάθε βήμα, ο Ρώσος πρόεδρος εκμεταλλεύτηκε αδίστακτα τον δισταγμό των ΗΠΑ και τις ευρωπαϊκές διαφορές (Ὁ ἀμυνόμενος χρησιμοποιεῖ πρεπόντως αὐτό πού οἱ Ρωμαῖοι ἔλεγαν καλό δόλο, dolus bonus, καί τοῦτο, φυσιά γιά νά ἀντιμετωπίσῃ τόν κακό δόλο, τόν dolus malus –γιά τήν πλατεία Μεϊιντάν, τί ἔγινε, ἐκεῖ ὅπου βγῆκαν οἱ βρωμιές τῶν δυτικῶν στό....μεϊντάνι, τίποτα δέν ἄκουσε ἐκεῖ κοντά στό Σίτυ ὁ ἀρθρογράφος;) .....μέχρι το ΝΑΤΟ να επαναφέρει το φόβητρο στον πυρήνα της ευρωπαϊκής ασφάλειας (Γκέτο δημιουργούν όσοι φοβούνται αποσκιρτήσεις, όχι οι εν δικαίω εὑρισκόμενοι, ἄλλωστε, εἶναι γνωστό ὅτι γαυγίζει ὁ σκύλος πού δέν δαγκώνει). Ο αλυτρωτισμός του Πούτιν (Ποιός ἀλυτρωτισμός; Πήγε νά λυτρώσει τήν Κάτω Ρωσία την λεγόμενη ήδη Πρωσσία; Σέβεται τήν ἐξέλιξη τῆς ἱστορίας ὁ ἄνθρωπος, ὁ Πούτιν. Γιά τήν Οὐκρανία εἶναι τό ζήτημα καί τούς Ρώσους κατοίκους της, ουκρανόφωνων περιλαμβανομένων σχεδόν ὅλων) απαιτεί σκληρή διπλωματία, ενισχυμένη με σκληρή εξουσία (μήπως μιά "λίγο" ναζιστική δυτική Εὐρώπη; ἕνα βρετανο-αμερικανικο-γερμανικό Ράϊχ; ). Θα σταματήσει όταν αντιληφθεί ότι η επιθετικότητα θα προκαλέσει απαράδεκτα αντίποινα (Δεν εἶναι ὁ Πούτιν οὔτε ἀγγλικανός προτεστάντης, οὔτε ἀφρικανός ἀνιμιστής σέ ἀποικία τῆς Μεγάλης Βρετανίας....., μα να λέγονται σε σοβαρό ἔντυπο τέτοιες βλακείες!). Για να γίνει το φόβητρο αξιόπιστο, η συμμαχία πρέπει να φέρει στρατεύματα στο έδαφος, στην ανατολική πλευρά της χώρας....", Μμμμααάλιστα! αὐτό εἶναι , ἔτσι θά λυθῆ τό πρόβλημα τῆς ἁρπαγῆς τῆς ὡραίας Οὐκρανίας! Τοὐλάχιστον ὁ Πάρις, βρέ ἐρίφηδες, πῆρε τήν ὡραία Ἑλένη καί κάπου ἀλλοῦ τήν πῆγε, δέν διανοήθηκε νά τήν κάνη δικιά του μέ τό ζόρι καί δίπλα στό σπίτι τοῦ Μενέλαου!
"Η παγκοσμιοποίηση χρειάζεται έναν εφαρμοστή - έναν ηγεμόνα, έναν συντονισμό εξουσιών ή ρυθμίσεις παγκόσμιας διακυβέρνησης που θα μπορούν να βεβαιώνουν ότι οι κανόνες εφαρμόζονται δίκαια. Χωρίς μια πολιτική αρχιτεκτονική που εντοπίζει τα εθνικά συμφέροντα στην αμοιβαία προσπάθεια, το οικονομικό πλαίσιο μοιραία θα διαλυθεί." ΣΧΟΛΙΟ: Πάλι ὁ αγγλοσαξωνικό-νορμανδικός ἰδεαλισμός φλερτάρει, ὡς Γοτθικό παρακλάδι, μέ τήν ἰδέα ἑνός Φύρερ! Καμία ἀνθρώπινη δύναμη, οὔτε ἡγέτης, οὔτε ἡγέτιδα δύναμη, οὔτε διεθνές σύνταγμα μέ θεσμούς παγκοσμίου κράτους δικαίου ἤ ἀδίκου, δέν φρενάρει τήν ροπή τῶν ἀντιπαλοτήτων, δηλαδή τῶν ἀνθρωπίνων παθῶν, πρός τήν τελική "λύση", δηλαδή τόν ὄλεθρο, μέ πόλεμο καί μέ γενοκτονίες. Ἕνας πολυπολικός κόσμος δέν καθιστᾶ τόν ὄλεθρο παγκόσμιο, διότι δέν ἐπιτρέπει νά γίνουν οἱ διχασμοί παγκόσμιοι. Ἀφίνεται ἔδαφος γιά διαμεσολαβήσεις πραγματικῶν τρίτων, γιά ἀληθινή καί ὄχι εἰκονική ἐλεημοσύνη,.γιά συνέχιση τοῦ πολιτισμοῦ. Ἐνῶ οἱ ἰδέες ἑνός μόνου ἡγεμόνος ἤ μιᾶς μόνης ἡγέτιδος δυνάμεως, ἤ μιᾶς μόνης δέσμης παγκοσμίας ὁμάδος ἡγέτιδων δυνάμεων, προοπτικές πού κατά βάθος ταυτίζονται , τό ζήσαμε σέ δύο ἤδη παγκοσμίους πολέμους ποῦ ὁδηγοῦν.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Οι στενοί εθνικισμοί παραγκωνίζουν τις παγκόσμιες δεσμεύσεις. Οι κυρώσεις είναι μέρος αυτής της ιστορίας, αλλά η περιφρόνηση της Ρωσίας για τη διεθνή τάξη είναι ένα μεγαλύτερο. Δυστυχώς, μάθαμε το 1914 ότι η οικονομική αλληλεξάρτηση είναι ένα αδύναμο προπύργιο ενάντια στην αντιπαλότητα των μεγάλων δυνάμεων". ΣΧΟΛΙΟ: Κακῶς καί πού τίθενται λεπτομερεῖς παγκόσμιες δεσμεύσεις! Ἀρκοῦν οἹ ἀπολύτως ἀναγκαῖες καί γενικῶς παραδεδεγμένες, ὅπως εἶναι ἡ διακήρυξη τῶν άνθρωπίνων δικαιωμάτων τῶν Ἠνωμένων Ἐθνῶν, τά περί καταρτίσεως καί ἰσχύος διεθνῶν συμβάσεων, καί τά περί ἰσχύος παγκοσμίων γενικῶν ἀρχῶν τοῦ δικαίου, ὅπως ὄχι δύο μέτρα καί δύο σταθμά, μή ἐπέμβαση στίς ἐσωτερικές ὑποθέσεις ἄλλης χώρας, σεβασμός τῆς λαϊκῆς κυριαρχίας, ἀνοχή καί ἀνθρωπιά πρός τίς μειονότητες ἀπό τίς πλειονότητες καί ἀντιστρόφως. Εχει μία μανία ὁ λεγόμενος δυτικός ἄνθρωπος, νά πολλαπλασιάζει τίς δεσμεύσεις καί τούς κανόνες, μέχρι πού, ... ὅποιος μπορεῖ τούς κλωτσᾶ μ,ακρυά του σάν τά στενά παπούτσια. Ἄς ἰσχύσουν οἱ διμερεῖς δεσμεύσεις μέ συνέπεια καί πολύ μᾶς εἶναι ὡς ἀνθρωπότητα μέ τόσες ἐμπάθειες. Ὁ Πούτιν παραβίασε τούς παγκόσμιους κανόνες, ἤ ἐκεῖνοι πού ἐπιφανειακά τούς τηροῦν καί στήν πραγματικότητα φτιάχνουν πλατεῖες Μεἱντάν, Ἰσλαμικό κράτος ἀποκεφαλιστῶν, καί ἑτοιμάζουν στρατιωτικό γκέτο γιά τούς λαούς τῆς κεντρικῆς καί ἀνατολικῆς Εὐρώπης; Ἀπό τέτοια ἀντιδημοκρατικά ἐνδεχόμενα, καί ἀπό οἰκονομική ἐξάρτηση ὑπέρ κάποιων λεόντων ἤ γερακίων μετά τῆς συνοδείας αὐτῶν, χίλιες φορές καλλίτερα οἱ αντιπαλότητες καί οἱ ἐξισορροπήσεις μεταξύ μεγάλων, μετρίων καί πολλῶν μικρῶν δυνάμεων.
Ἐν τέλει, δεν σέβεται τήν πολυπολικότητα, οὔτε καί τήν δημοκρατία, ὅποιος ἄνθρωπος ἔχει γιά πρότυπο τῆς ἀνθρωπιᾶς του ὄχι τόν Τριαδικό Θεό καί τόν ἐλεήμονα Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό, ἤ ἔστω τήν ἀντίληψη ὅτι ἀκόμη καί ὁ Μωάμεθ ἤ ὁ Βούδας κ.ο.κ. θά σέβονταν ἐνδεχομένως ὡς Κύριο τόν Ἰησοῦ Χριστό, ἀλλά ἔχει γιά πρότυπο τό εἴδωλο, τήν ἀντίληψη, ἑνός Θεοῦ-Μονάρχη καί ἄρα ἑνός Μονάρχη-Θεοῦ. Μέ αὐτήν τήν ἔννοια, καλά εἶπε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός ὅτι ὁ Πάπας εἶναι ὁ Ἀντίχριστος. Τί πολυπολικότητα νά σεβασθεί ὅποιος θεωρεῖ ἑαυτόν ὄχι δοῦλον, ταπεινόν ὑπηρέτη, ἀλλά Θεόν, ἤ ἀντιπρόσωπον τοῦ Κυρίου, ἐπί τῆς γῆς;