Η Άγκυρα όχι μόνο κάθεται και παρακολουθεί την σφαγή των υπερασπιστών του Κομπάνι από το ISIS, αλλά και εμποδίζει άλλους που προσπαθούν να τους βοηθήσουν, γράφει ο David Gardner. Ο «σταλινικός» κυνισμός του Ερντογάν και το μπούμπερανγκ του ΡΚΚ.
Για μια χώρα που καλλιέργησε τόσο έντονα τις φιλοδοξίες της μεγάλης περιφερειακής δύναμης, η Τουρκία προσφέρει ένα θέαμα αναμφισβήτητης αδυναμίας στα σύνορά της με την Συρία, καθώς οι ανελέητοι μαχητές του Ισλαμικού Κράτους του Ιράκ και του Λεβάντε ISIS, επιτίθενται την πολιορκημένη κουρδική πόλη Κομπάνι.
Πιθανόν να αποδειχθεί μια καθοριστική στιγμή για την Τουρκία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, του άνδρα που έχει επιβληθεί στην πολιτική όσο κανένας άλλος μετά τον Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, ο οποίος συγκρότησε την χώρα από τα χαλάσματα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Παρά την τοπικιστική αλαζονεία του Προέδρου Ερντογάν και την θέση της Τουρκίας ως δεύτερης μεγαλύτερης στρατιωτικής δύναμης στο ΝΑΤΟ, η νέο-ισλαμιστική ηγεσία της χώρας εμφανίζεται απρόθυμη ή ανίκανη να αποτρέψει το αιματοκύλισμα στο Κομπάνι, που συμβαίνει ενώ τα τανκς της βρίσκονται σε απόσταση βολής.
Παρά την τοπικιστική αλαζονεία του Προέδρου Ερντογάν και την θέση της Τουρκίας ως δεύτερης μεγαλύτερης στρατιωτικής δύναμης στο ΝΑΤΟ, η νέο-ισλαμιστική ηγεσία της χώρας εμφανίζεται απρόθυμη ή ανίκανη να αποτρέψει το αιματοκύλισμα στο Κομπάνι, που συμβαίνει ενώ τα τανκς της βρίσκονται σε απόσταση βολής.
Αυτή η άρνηση δράσης, θα έχει ως αποτέλεσμα να σαμποταριστεί το έργο ζωής του Ερντογάν για ειρήνευση με την μεγάλη κουρδική μειονότητα της Τουρκίας. Σε αυτό θα οδηγήσει πιθανή απώλεια του Κομπάνι, καθώς οι Κούρδοι εξεγείρονται σε όλη την περιοχή, εκτιμώντας ότι η Άγκυρα όχι μόνο κάθεται και παρακολουθεί την σφαγή των υπερασπιστών της πόλης από τους τζιχαντιστές φανατικούς του ISIS, αλλά και εμποδίζει άλλους που προσπαθούν να τους βοηθήσουν.
Παραμερίζοντας τις διαφορές στις κλίμακες, η πολιτική του Ερντογάν μοιάζει τόσο κυνική όσο με του Στάλιν, όταν σταμάτησε τον Κόκκινο Στρατό του στις ανατολικές όχθες του Βιστούλα το 1944, ενώ οι Ναζί έσφαζαν όσους είχαν επιζήσει από την εξέγερση στην Βαρσοβία.
«Ενας σύμμαχος του ΝΑΤΟ δεν συμπεριφέρεται έτσι, όταν γίνεται κόλαση λίγα μέτρα από τα σύνορά του», φέρεται να σχολίασε κορυφαίος Αμερικανός αξιωματούχος στους New York Times.
Περισσότερα στο Euro2Day
Τα δυτικά παγαλάκια των δολοφόνων της Ουάσιγκτον μας έχουν ζαλίσει τα .... με την Τουρκία και την δήθεν μη συνεργασία της.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχει απόλυτη συννενόηση του Ερντογκάν με τους Αμερικανοσιωνιστές της Νέας Τάξης να περιμένουν μέχρι να ωριμάσουν (με το μυαλό τους πάντα) οι συνθήκες για να επιτεθεί ο Ερντογκάν στην Συρία με σκοπό την ανατροπή Άσσαντ.
Αυτός είναι ο μοναδικός στρατηγικός στόχος των Αμερικάνων αυτή την στιγμή, ώστε να καταφέρουν να απομακρύνουν την ναυτική βάση των Ρώσσων από την Συρία.
Ο πόλεμος των Αμερικανών με την Ρωσσία, μέσω των υπαλληλικών στρατών του ΝΑΤΟ, έχει ξεκινήσει για τα καλά και είναι η ευκαιρία του αιώνα να τελειώνουμε με το κακό σπυρί του πλανήτη.
Dimitri, δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι κινείται με αυτό το σκεπτικό η Αμερική. Είναι βέβαιο ότι αυτές ήταν/είναι οι στρατηγικές στοχεύσεις, όμως από τη στιγμή που άρχισαν να εκτελούνται Αμερικανοί πολίτες, το πράγμα έχει αλλάξει, διότι πολύ απλά όποιος σκοτώνει Αμερικανούς είναι εχθρός για τους Αμερικανούς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ κυβέρνηση των ΗΠΑ ασφαλώς και θέλει το Ισλαμικό Κράτος να υπάρχει, γι' αυτό άλλωστε και το αποκαλεί τέτοιο (για να το χωνέψουμε όλοι καλά ότι ΕΙΝΑΙ "κράτος"). Αυτός είναι ο λόγος που δεν βομβαρδίζει "πολύ", διότι ξέρει ότι αν τους βομβαρδίσει "πολύ" θα καταστρέψει γενικώς την πολεμική τους ισχύ και θα γίνουν έρμαιο του Άσαντ. Όμως θέλει να τους αποδυναμώσει, θέλει να τους κρατήσει υπό πλήρη έλεγχο, θέλει να κρατήσει ισορροπίες με τους Κούρδους, που είναι επίσης σύμμαχοί τους και μάλιστα απόλυτα ελεγχόμενοι. Και δεν θέλουν να πάρει αέρα η Τουρκία, που είναι μη ελεγχόμενη και θεωρητικά μόνον "σύμμαχος".
Στο παζλ αυτό, ο Άσαντ είναι ακόμη προσωρινά χρήσιμος. Βάζουν προσωρινά στον πάγο τη φιλοδοξία να "τελειώσουν" με τη Ρωσία στη Μέση Ανατολή και θέτουν ως προτεραιότητα την παγίωση της αλλαγής των συσχετισμών με τον τρόπο που σχεδίαζαν: Δηλαδή το Ισλαμικό Κράτος να είναι ένα είδος Buffer State μεταξύ Ιράν και Συρίας, οι Κούρδοι de facto ή de jure ανεξάρτητοι, ο Άσαντ αποδυναμωμένος στα παράλια με τους Αλεβίτες και τους Χριστιανούς, το Ιράν με το σούπερ εχθρικό Ισλαμικό Κράτος απέναντί του να μην του είναι τελικά πολύ χρήσιμη στρατηγικά η κυριαρχική επιρροή στους Σιίτες του Ιράκ, που θα παραμείνουν εσαεί απόλυτα εξαρτημένοι από τις ΗΠΑ και σε μόνιμο πόλεμο με το Ισλαμικό Κράτος.
Αυτό ήταν το σχέδιο μπαχαλοποίησης της Μέσης Ανατολής, όμως το Ισλαμικό Κράτος κάνει του κεφαλιού του και δεν του φτάνουν όσα του έταξε η Δύση, ενώ και η Τουρκία δεν φαίνεται εντελώς συνεργάσιμη. Η επίλυση του τουρκικού ζητήματος αρχίζει να γίνεται επείγουσα για τις ΗΠΑ...