Αγία Αικατερίνα και Υπατία

Υπατία η Αλεξανδρινή - η τελευταία παγανίστρια

Γράφει ο Απόστολος Παπαδημητρίου
Η αγία Αικατερίνα ανήκει στην τελευταία γενιά των πρώτων μαρτύρων της χριστιανικής πίστης, καθώς μαρτύρησε το 304 μ.Χ. Το 323 ο μέγας και άγιος Κωνσταντίνος εξέδωσε το διάταγμα περί ανεξιθρησκείας και οι διωγμοί τερματίστηκαν. Όμως οι τελευταίοι διωγμοί, τους οποίους είχε κηρύξει ο Διοκλητιανός το 303 μ.Χ. και συνέχισαν οι διάδοχοί του, ήσαν οι αγριότεροι.

Μάλιστα είχε θέσει ο εμπαθής αυτοκράτορας σε κυκλοφορία νόμισμα στο οποίο ανέγραφε «Christiani delendi sunt» (Οι χριστιανοί να εξολοθρευτούν). Δεν πρόφθασε να δει το όνειρό του να πραγματοπoιείται, καθώς δύο έτη αργότερα παραιτήθηκε από τον θρόνο και το 308 μ.Χ. πέθανε.

H Αικατερίνα, κατά τον συναξαριστή της, ήταν κόρη άρχοντα της Αλεξάνδρειας της Αιγύπτου πλούσια και πανέμορφη. Σε ηλικία μόλις δεκαοκτώ ετών είχε γίνει κάτοχος της παιδείας ελληνικής και λατινικής και αρκετών γλωσσών. Γι’ αυτό και ήταν υποψήφια νύμφη με πλείστες όσες προτάσεις. Είχε μητέρα χριστιανή, από την οποία διδάχθηκε την πίστη, για ευνόητους όμως λόγους η πίστη τους δεν ήταν γνωστή ευρύτερα. Όταν εντάθηκε ο διωγμός δεν ήταν πλέον δυνατόν να παραμείνουν στην αφάνεια. Η Αικατερίνα ομολόγησε την πίστη της μπροστά στον άρχοντα της πόλης της και έφερε πολλά επιχειρήματα κατά της πίστης στα είδωλα. Αυτός, όπως όλοι οι κούφοι άρχοντες, εξεμάνη, καθώς γνώριζε και την κατάρτιση της νεαρής αρχοντοπούλας. Ζήτησε τότε τη βοήθεια πολλών συμπολιτών του, εκατόν πενήντα κατά τον συναξαριστή, εγκρατών στα γράμματα και στη ρητορική τέχνη, προκειμένου να αποστομώσουν τη νεαρή, που είχε το θράσος να τον προκαλέσει, και να την παραδώσει μετά στο μαρτύριο. Η Αικατερίνα όχι μόνο δεν κάμφθηκε από τα επιχειρήματα εκ της θύραθεν παιδείας, την οποία κατείχε εξ ίσου καλά με τους αντιπάλους της, αλλά πέτυχε τη μεταστροφή τους στη χριστιανική πίστη.

Ίσως αυτό να φαίνεται μύθος στα μάτια των «ορθολογιστών», οι οποίοι αδυνατούν να συλλάβουν την κατάπτωση, στην οποία ζούσαν οι άνθρωποι του αρχαίου κόσμου, όπως ακριβώς δεν αισθάνονται σήμερα την κατάπτωση στην οποία ζούμε κατά τη μεταχριστιανική εποχή. Ασφαλώς οι τελευταίοι, που αποδέχθηκαν τη νέα πίστη ήσαν οι φιλόσοφοι όχι βέβαια, επειδή τους ανέπαυε περισσότερο το ειδωλολατρικό πάνθεον, στο οποίο αμφιβάλλουμε, αν πίστευαν, αλλά επειδή η έπαρσή τους δεν επέτρεπε να ταπεινωθούν. Και η χριστιανική πίστη προϋποθέτει πρωτίστως την ταπείνωση. Εκείνο όμως που δεν πετυχαίνουν τα ανθρώπινα επιχειρήματα, πετυχαίνει φορές η χάρη του Θεού. Έτσι οι συνομιλητές της Αικατερίνας πίστεψαν, ομολόγησαν την πίστη τους και οδηγήθηκαν στο μαρτύριο. Είναι και αυτοί άγιοι της Εκκλησίας μας, άγνωστοι βέβαια, καθώς έχουν επισκιαστεί από τη νεαρή, που τους είλκυσε στην πίστη, και εορτάζονται την ίδια ημέρα, την 25η Νομεμβρίου.

Κύλισαν τα χρόνια, η χριστιανική πίστη εξαπλώθηκε, παρά τους κλυδωνισμούς και τους διωγμούς, που οι πιστοί υπέστησαν επί αυτοκρατόρων όπως ο δαιμονικός Ιουλιανός και οι αιρετικοί αρειανοί. Ο Θεοδόσιος ο μέγας με διάταγμά του το 380 μ.Χ. καθιέρωσε τον χριστιανισμό ως επίσημη θρησκεία της αυτοκρατορίας. Τί επέβαλλε αυτό; Εξέφραζε την επιθυμία όλοι οι πολίτες της αυτοκρατορίας να ασπασθούν τη νέα πίστη, σεβόταν ως εκ τούτου την ελευθερία του προσώπου. Αυτό όμως που σεβόταν το αυτοκρατορικό διάταγμα δεν σεβάστηκαν κάποιοι πιστοί, που είχαν διατηρήσει κατάλοιπα της παληάς πίστης στα είδωλα, τα μετά μανίας εκδικητικά. Η είσοδος στην Εκκλησία προσώπων, τα οποία έσπευδαν να επωφεληθούν από τη μεταβολή της κατάστασης, προκειμένου να εξασφαλίσουν τιμές και αξιώματα, επέφερε ταχεία την εκκοσμίκευση του εκκλησιαστικού σώματος. Γι’ αυτό άλλωστε άνθισε από την πρώιμη εκείνη περίοδο ο μοναχισμός την Αίγυπτο. Και δυστυχώς κάποιοι χριστιανοί ζήλεψαν τους διώκτες της πίστης τους και επιχείρησαν να τους μιμηθούν. Την έφεση προς αναμέτρηση με τους μη χριστιανούς υποδαύλισαν νεότερα διατάγματα του Θεοδοσίου, με τα οποία τιμωρούνταν οι χριστιανοί οι μεταστρεφόμενοι στις αρχαίες θρησκείες (381 μ.Χ.), απαγορεύονταν οι ειδωλικές θυσίες (382 μ.Χ.), σφραγίστηκαν τα ειδωλολατρικά «ιερά» και ετίθεντο εκτός νόμου οι αρχαίες θρησκείες (392 μ.Χ.) κατά σαφή παρέκκλιση από το πνεύμα του ευαγγελικού λόγου.

Το ίδιο έτος της απαγόρευσης των θρησκειών κατεστράφη ο μεγάλος ναός του Σέραπη στην Αλεξάνδρεια με την υποκίνηση φανατικών μοναχών, οι οποίοι δεν είχαν κατανοήσει το πνεύμα των μεγάλων ασκητών της αιγυπτιακής ερήμου και προτιμούσαν την οχλαγωγία στις πόλεις. Η μεγάλη αργότερα μαθηματικός και φιλόσοφος της πόλης, η Υπατία, μόλις 22 ετών τότε είχε μεταβεί στην Ιταλία και στην Αθήνα για εμπλουτισμό των αρκετών γνώσεων, που είχε λάβει στην Αλεξάνδρεια κοντά στον πατέρα της. Και όμως η κινηματογραφική παραγωγή του βίου της την προβάλλει παρούσα κατά τον εμπρησμό. Επανήλθε στην Αλεξάνδρεια το 400 μ.Χ. και δίδασκε μαθηματικά και νεοπλατωνική φιλοσοφία. Ήταν η Υπατία πιστή στις αρχαίες θεότητες; Πολύ αμφιβάλλουμε. Ήταν φανατική στις απόψεις της. Το αρνούμαστε, αν λάβουμε υπ’ όψη ότι μεταξύ των μαθητών της ήταν και ο μετέπειτα επίσκοπος Κυρήνης Συνέσιος, ένδειξη ότι μεταξύ των μαθητών της ήσαν και χριστιανοί.

Σε αντίθεση με την αγία Αικατερίνα, για τον βίο της οποίας ελάχιστα γνωρίζουμε, για την Υπατία έχουν γραφεί πολλά και ο βίος της έγινε κινηματογραφική ταινία με σαφή τον σκοπό να πληγεί η χριστιανική πίστη, που γεννά φανατικούς, οι οποίοι την φόνευσαν κατά απάνθρωπο τρόπο (415 μ.Χ.)! Δεν είναι του παρόντος άρθρου να αναλύσει τα του θανάτου της Υπατίας, στον οποίο εμπλέκονται οι Εβραίοι της Αλεξάνδρειας, η επιρροή, που ασκούσε η ίδια στον χριστιανό έπαρχο της Αλεξάνδρειας Ορέστη, όχι μόνο σε φιλοσοφικά αλλά και σε διοικητικά θέματα, κάποιες άστοχες αποφάσεις του επάρχου, το ελεγκτικό κήρυγμα τέλος του πατριάρχου αγίου Κυρίλλου, τον οποίο στοχοποιούν πρωτίστως ως ηθικό αυτουργό του εγκλήματος οι εχθροί της Εκκλησίας. Εκείνο που τονίζουμε είναι ότι ο άγριος φόνος της Υπατίας επισκίασε το λαμπρό μαρτύριο της αγίας Αικατερίνας και των 150 ρητόρων αιώνα αργότερα. Η μεταχριστιανική Δύση αγνοεί επιδεικτικά την αγία και πλέκει το εγκώμιο της φιλοσόφου. Και εμείς, οι πιστοί, είτε επιχειρούμε να αποκρύψουμε το συμβάν είτε αισθανόμαστε είδος συλλογικής ενοχής, σαν να ευθύνεται το Ευαγγέλιο του Χριστού για τις πτώσεις μας.

Εκείνο, που με θλίβει προσωπικά ήταν ότι φονεύοντας την Υπατία οι φανατικοί, πρόδρομοι του βατικανείου συστήματος της «ιερής εξέτασης», δεν της έδωσαν χρόνο να προσέλθει στην πίστη. Ευτυχώς, που η Εκκλησία μας ξεπλένει τις αδυναμίες του σώματός της με το να αναδεικνύει σε κάθε εποχή, και στη δική μας ακόμη, νέους μάρτυρες.

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»

Περισσότερα: http://www.antibaro.gr/article/11742, Ἀντίβαρο

Η άλλη άποψη

 Αμετανόητη η Εκκλησία για τη δολοφονία της 

Υπατίας

…ενώ o δρ. Γιώργος Μεταλληνός αναδιφεί στις χριστιανικές (!) επιστολές της.
(Με αφορμή την ταινία “Agora”)
Η Ορθόδοξη και η Καθολική Εκκλησία, την ίδια στιγμή που κηρύττουν τη μετάνοια αρνούνται να παραδεχθούν πως ένας Άγιός τους, ο πάπας Αλεξανδρείας Κύριλλος, την εποχή που ήταν ενωμένες, βαρύνεται με την ηθική αυτουργία της κατακρεούργησης της Υπατίας. Ήταν λένε απών την ώρα του εγκλήματος. Ασφαλώς, όπως και η Φρειδερίκη την ώρα που δολοφονούσαν οι παρακρατικοί τον Λαμπράκη. Λένε ψέματα όσοι τον κατηγορούν; Ποιος όμως έστησε τον μηχανισμό των πατριαρχικών σωματοφυλάκων των «παραβολάνων» και των μοναχών που τρομοκρατούσαν την κοσμοπολίτικη Αλεξάνδρεια, την κάποτε δοξασμένη πόλη της βιβλιοθήκης, των ποιητών, των φιλοσόφων, των αστρονόμων, των χημικών και των μαθηματικών; Ποιος ευλογούσε τη δράση τους; Ποιος ήταν ο επίσκοπός τους; Παραπέρα, τι ποινή τους επέβαλε για την πράξη τους; Πως εκφράστηκε ο αποτροπιασμός του για το γδάρσιμο και το κομμάτιασμα μιας αθώας γυναίκας και μάλιστα γυμνωμένης μέσα στην εκκλησία; Που καταγράφηκε η αποδοκιμασία του; Που κατατέθηκε η αίτηση συγνώμης του; Ποιού ο θείος και προκάτοχος, ο σκληρός πατριάρχης Θεόφιλος, έκαψε τα υπολείμματα της αλεξανδρινής βιβλιοθήκης, διαπράττοντας έγκλημα κατά της ανθρωπότητας; Ποιος μνημονεύεται τιμητικά («..Αθανασίου και Κυρίλλου…πατριαρχών Αλεξανδρείας…») σε κάθε λειτουργία;

Ο ορθόδοξος λόγιος Νικηφόρος Κάλλιστος Ξανθόπουλος έζησε 9 αιώνες μετά. Τι κι αν ήταν παπάς της Αγίας Σοφίας, τι κι αν λέγεται πως έγινε μοναχός με το όνομα Νείλος, δεν είναι κατά τους ορθόδοξους και καθολικούς απολογητές αξιόπιστος όταν πιστώνει στον άγιο Κύριλλο την ηθική ευθύνη για το έγκλημα.

Πως τόλμησε όμως να ισχυριστεί τέτοιο ψέμα για έναν κορυφαίο Άγιο της Ορθοδοξίας; Απλούστατα η Εκκλησία δεν είχε τότε κανένα λόγο να αμφισβητήσει την ιδιότητα του φονιά από έναν Άγιο της. Δεν λογοδοτούσε πουθενά και στην βυζαντινορθόδοξη κουλτούρα ο δολοφόνος και ο βασανιστής του αιρετικού ή του παγανιστή ήταν αξιέπαινος. Σήμερα η Εκκλησία παριστάνει πως δεν ξέρει πως δεκάδες άγιοί της (Κύριλλος Αλεξανδρείας, Κωνσταντίνος, Ελένη, Θεοδόσιος, Ιουστινιανός, Θεοδώρα Α΄, Θεοδώρα Β΄, Όλγα, Ειρήνη η Αθηναία, Βλαδίμηρος, Πορφύριος Γάζας, Νικόλαος, τσάρος Νικόλαος, τσαρίνα Αλεξάνδρα, Βόρις, Νίκων, Πουλχερία, κλπ κλπ) ήταν κοινοί χασάπηδες, φονιάδες, βάνδαλοι και βασανιστές. Οι καθολικές πηγές που υπερασπίζονται κι αυτές τον κοινό με τους ορθόδοξους άγιό τους Κύριλλο στην προσπάθειά τους να μειώσουν την αξία της μαρτυρίας του Νικηφόρου τον λένε κουτοπόνηρα «σχισματικό», αφήνοντας να εννοηθεί πως ανήκε σε κάποια περίεργη σέχτα. Ήταν όμως όχι τυχαίος σχισματικός, αλλά Ορθόδοξος και είχε κάθε λόγο να τιμά έναν Άγιο της Ορθοδοξίας όπως ο Κύριλλος. Με τον ίδιο τρόπο απαξιώνουν τους προτεστάντες ιστορικούς, τον Βολταίρο κλπ Άθεοι, αιρετικοί, άρα αναξιόπιστοι «δεν δικαιούνται δια να ομιλούν».

Έτσι βέβαια δεν ανατρέπεται η επιστημονική αξία κανενός. Μαζί με τον Νικηφόρο, άλλος ένας ορθόδοξος, πολύ πιο κοντά από αυτόν στον θάνατο της Υπατίας (415) ο χρονογράφος Ιωάννης Μαλάλας (6ος αι.) που έγραψε Ιστορία μέχρι την εποχή του Ιουστινιανού βασισμένη σε χαμένα σήμερα συγγράμματα, λέει: «κατ’ εκείνον δε τον καιρόν παρρησίαν λαβόντες υπό του επισκόπου οι Αλεξανδρείς έκαυσαν φρυγάνοις αυθεντήσαντες Υπατίαν την περιβόητον φιλόσοφον» (ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΙΑ -Λόγος Δ΄, 359.8). Ο πιστός Μαλάλας που δείχνει τον αίτιο, όχι μόνο δεν κατακρίνει το έγκλημα, αλλά βρίζει και το θύμα και βέβαια δεν έχει πρόβλημα να αναφέρει τον ηθικό αυτουργό τον επίσκοπο της πόλης, ήδη άγιο της Εκκλησίας, θεωρώντας την πράξη του-όπως και η Εκκλησία-θεάρεστη. Το ίδιο ατάραχος και ο Αιγύπτιος μονοφυσίτης Ιωάννης επίσκοπος Νικίου στο Χρονικό του κατηγορεί την Υπατία για μάγισσα και περιγράφει το έγκλημα.
Σύγχρονη μαρτυρία, χριστιανική, υπάρχει. Είναι ο Σωκράτης ο σχολαστικός, που ενδεχομένως ήταν Νοβατιανός (Ο Κύριλλος καταδίωξε και τους Νοβατιανούς) του οποίου η «Εκκλησιαστική ιστορία» θεωείται νηφάλια, τεκμηριωμένη και αξιόπιστη. Αυτός αναφέρει πως ο φόνος της Υπατίας έγινε με πρωτοβουλία του αναγνώστη Πέτρου και πως «ου μικρόν μώμον (ψόγο, ντροπή) Κυρίλλω και τη Αλεξανδρέων εκκλησία ειργάσατο». Ο ίδιος μαρτυρεί πως ο άγιος Κύριλλος τιμούσε ως μάρτυρα το φανατικό μοναχό Αμμώνιο που θανατώθηκε αφού επιτέθηκε στον φίλο και προστάτη της Υπατίας τον έπαρχο Ορέστη! Η φρίκη της δολοφονίας ανάγκασε ένα χρόνο μετά τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο Β’ να υπαγάγει τους «παραβολάνους» τους 500 δηλαδή παρακρατικούς τραμπούκους του επισκόπου Αλεξανδρείας, που μαζί με τους καλόγερους της ερήμου Νιτρίας δολοφόνησαν την Υπατία, κάτω από τον έπαρχο Αλεξανδρείας.

Ο εθνικός νεοπλατωνικός φιλόσοφος Δαμάσκιος ο τελευταίος σχολάρχης της Φιλοσοφικής Σχολής της Αθήνας που αναγκάστηκε από τον άγιο Ιουστινιανό να ζητήσει άσυλο στην αυλή του Πέρση βασιλιά, μαθητής του πατέρα της Υπατίας του σοφού δάσκαλου Θέωνα, έναν αιώνα μετά αποδίδει τη δολοφονία στον φθόνο του Κύριλλου.

Δεν έχει νόημα να απαριθμήσουμε μαρτυρίες. Οι ορθόδοξοι απολογητές θα βρουν κάτι να πουν για όλους. Το θέμα είναι πως ο Κύριλλος ήταν όπως και ο θείος του από τον οποίο κληρονόμησε τον θρόνο, ένας φανατικός, υπεύθυνος για τις βιαιότητες του ποιμνίου του κατά Εβραίων, αιρετικών και εθνικών, ο οποίος μισούσε ακόμη και τον έπαρχο Ορέστη. Η Υπατία ήταν μια πολυσχιδής προσωπικότητα, φιλόσοφος, μαθηματικός, αστρονόμος, δημοφιλής δασκάλα πολλών λαμπρών νέων, ορθολογίστρια που προκαλούσε τον παραλογισμό της πίστης, ανεξάρτητη και ισχυρή προσωπικότητα, μια όμορφη γυναίκα που φυσικό ήταν να προκαλέσει το φθόνο των φανατικών χριστιανών, που τα πρότυπά τους για το άλλο φύλο κινιόντουσαν στους αντίποδες και εξ ίσου φυσικό να μπει στο μάτι του Κύριλου. Ποιος ξέρει τι σεξουαλικά απωθημένα προκαλούσε συν τοις άλλοις η ωραία αυτή γυναίκα στους διαστροφικούς βδελυρούς Αιγύπτιους καλόγερους της ερήμου και στον άπλυτο πατριάρχη τους. Ο Κύριλλος και ο θείος του έστησαν το κλίμα και τον μηχανισμό της βίας. Τα υπόλοιπα ήταν φυσικό επακόλουθο.

Η Εκκλησία όχι μόνο δεν ζήτησε συγγνώμη αλλά θορυβημένη από το φρικιαστικό έγκλημα προσπάθησε να θολώσει τα νερά, φτάνοντας στην γελοία απόπειρα να ταυτίσει την Υπατία με την Αγία Αικατερίνη. Ξέχωρα από αυτό, πλαστογραφείται μια δήθεν δήλωσή της στον μαθητή της Συνέσιο.
Ο επίσκοπος Συνέσιος της Πτολεμαϊδας, νεοπλατωνικός φιλόσοφος που έγραψε και το «Φαλάκρας εγκώμιον» (στην ταινία εμφανίζεται μακρυμάλλης!), δεν ήταν φυσικά κάποιος φανατικός χριστιανός. Το πιθανότερο ήταν να επέλεξε επαγγελματικά την ιερωσύνη σε εκείνη την ταραγμένη εποχή. Ούτε ο πρώτος θα ήταν ούτε ο τελευταίος. Ο επίσκοπος της Τρωάδος Πηγάσιος παλιότερα αλλά και ο συμπατριώτης του Συνέσιου και σύγχρονός του, ο φωτισμένος φιλόσοφος και ποιητής Κύρος ο Πανοπολίτης, ο δεύτερος μετά τον αυτοκράτορα στην κρατική Ιεραρχία, αυτός που εισήγαγε πρώτος το δημόσιο φωτισμό των πόλεων, κατηγορήθηκε ως εθνικός και εξαναγκάστηκε να γίνει επίσκοπος και να εξοριστεί στο φοβερό Κοτυάειον (Κιουτάχεια) όπου οι φανατικοί χριστιανοί δολοφονούσαν τους επισκόπους τους. Εκεί είδε κι έπαθε για να γλυτώσει το λυντσάρισμα. Ο Συνέσιος λοιπόν κατηγορεί τους μοναχούς («Επιστολή 154» και «Δίων» 4-11), που τους θεωρεί βαρβάρους, φανατικούς και αμαθείς. Όμως ο δρ.Γιώργος Μεταλληνός στο βιβλίο του «Παγανιστικός Ελληνισμός ή Ελληνορθοδοξία-Αρμός 2003», όπως τουλάχιστον αυτό μεταφέρεται χωρίς διάψευση από πιστούς του στο Διαδίκτυο, ισχυρίζεται χωρίς να παραπέμπει σε κάποια πηγή, ” ‘’ποθώ γαρ Χριστιανή αποθανείν”, φέρεται να του είπε” (στον Συνέσιο). Ήθελε λοιπόν η Υπατία να γίνει χριστιανή σαν την τελευταία αγράμματη γυναικούλα της Αλεξάνδρειας και ο κ.Μεταλληνός αμελεί να μας πει που ακριβώς γράφτηκε αυτό. Η περίεργη πληροφορία από το πουθενά πολλαπλασιάζεται από τα πνευματικά του τέκνα που αναβαθμίζουν τον Συνέσιο σε καθηγητή της Υπατίας και αρκετοί παραλείπουν ακόμη και την ενοχλητική επιφύλαξη του δρα εκείνο το «φέρεται”.


Βέβαια δεν φαίνεται να υπάρχει καμία επιστολή του Συνέσιου προς την Υπατία που έστω να υπονοεί πως η Υπατία ήθελε να πεθάνει χριστιανή! Άλλωστε κάτι τέτοιο θα ήταν φυσικά αδιανόητο για προφανείς λόγους αλλά και θα καθιστούσε την δολοφονία της ανεξήγητη.

Έψαξα και εγώ σε όλα τα ορθόδοξα μπλογκς. Επαναλαμβάνουν όλα μονότονα τον ισχυρισμό του δρος χωρίς πουθενά να μνημονεύεται η πηγή από την οποία ο δρ (ο δήθεν αυτήκοος από τον Παύλο Μπακογιάννη της δήθεν ρήσης του Κίσιγκερ περί ελληνισμού) αντλεί την πληροφορία. Αντιγράφω από την ορθόδοξη ναυαρχίδα του Διαδικτύου την ΟΟΔΕ.

Η Υπατία ήταν χριστιανή, ο Συνέσιος ήταν καθηγητής της (!!!), η πηγή της επιστολής δεν βρίσκεται πουθενά, ούτε η επιφύλαξη του δρα Γιώργου Μεταλληνού, η Υπατία πιθανόν δεν ήταν άλλη από τη (μυθολογική) αγία Αικατερίνη (!!!): «Ο Συνέσιος καθηγητής και θαυμαστής της Υπατίας, μέσα από την αλληλογραφία του με την Υπατία άφησε την πληροφορία ότι είχε εκφράσει την επιθυμία της να γίνει Χριστιανή: “ποθώ γαρ Χριστιανή αποθανείν”. Όχι μόνο λοιπόν δεν υπήρχαν θρησκευτικοί λόγοι του φόνου της αλλά ο φόνος αυτός εργάσθηκε κατά της Εκκλησίας, επειδή η θαυμάσια αυτή γυναίκα, αγαπούσε τον Χριστό. Αλλά οι ψευδείς συκοφάντες τού Νεοπαγανισμού, προσπαθούν να παρουσιάσουν την πολιτική αυτή δολοφονία ως θρησκευτική. Φωνάζει ο κλέφτης αν φοβάται ο νοικοκύρης! Γι’ αυτό, επειδή η Υπατία ήταν Χριστιανή προσύλητη, η Εκκλησία σύμφωνα με κάποιες μελέτες, την τιμά ως Χριστιανή, και μάλιστα ως ΑΓΙΑ, επειδή είχε την πρόθεση να βαπτισθεί και δεν πρόλαβε λόγω της δολοφονίας της. Τιμάται με το όνομα: Αγία Αικατερίνη. (δες το βιβλίο της Μ. Dzielska, σσ. 209/210. Πρβλ. R. Richardson, T he Starlovers, N.Y. 1967. Επίσης, το βιβλίο «Παγανιστικός Ελληνισμός ή Ελληνορθοδοξία;» π. Γ. Μεταλληνού, Εκδ. Αρμός 2003). Μια ταύτιση όμως, για την οποία δεν είναι όλοι πεπεισμένοι, θεωρώντας ότι η Αικατερίνη είναι διαφορετικό πρόσωπο …».

Η περισπούδαστη απολογία της ΟΟΔΕ για τον Κύριλλο καταλήγει με μια κουτοπόνηρη επιφύλαξη:
«Το βέβαιο πάντως είναι ότι η φρικτή δολοφονία της Υπατίας είναι αναμφίβολα αντίθετη με το πνεύμα του Χριστιανισμού και καταδικαστέα από την Εκκλησία. Οφείλουμε να έχουμε πάντα υπόψιν ότι ένας άγιος δεν γεννιέται, αλλά γίνεται. Έτσι ο Κύριλλος, ακόμη κι αν είχε ένα μερίδιο ευθύνης για το θάνατο της Υπατίας, έγινε άγιος μετέπειτα στην πορεία. Πολλοί άγιοι ήταν ακόμη κι εγκληματίες προτού αποκηρύξουν την αμαρτωλή τους ζωή και αφιερωθούν στον Θεό».
Πότε μετάνιωσε ο Κύριλλος, πότε η Εκκλησία αποκήρυξε τη δολοφονία της Υπατίας, αυτά δεν μας το λένε οι Απολογητές.
Oι νέοι του «Λάος» όμως δεν απορούν. Με το αλάνθαστο ένστικτό τους παραδέχονται την εκδοχή του δραΜεταλληνού:

«Ο Συνέσιος ο Κυρηναίος καθηγητής της Υπατίας……Πιστεύω την εκδοχή που αναφέρει ο σεβαστός Πατήρ Γεώργιος Μεταλληνός …Δηλαδή θεωρώ πως η Υπατία κατατάσσεται στους Αγίους της Εκκλησίας μας…».

Αδίστακτη η Εκκλησίας τιμάει έναν αιμοσταγή κακούργο. Ξέρει πως το ηθικό επίπεδο των πιστών της δεν θα τη φέρει ποτέ στη δύσκολη θέση να δώσει εξηγήσεις: «Ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας υπήρξε το ισχυρό θεολογικό πνεύμα, που χαριτώθηκε από τον Θεό να αντιμετωπίσει, με τεράστιες δυσκολίες αλλά και με επιτυχία, το θεμελιώδες πρόβλημα της χριστολογίας…». Από τέτοια καθάρματα λοιπόν θεμελιώθηκε η ορθόδοξη δογματική.

Πάνε πολλά χρόνια που η Μαθηματική Εταιρεία ζήτησε από τον Ρωμιό ποιμένα της Αλεξάνδρειας που βόσκει την κατώτερη φυλή των Νέγρων ορθοδόξων, να ζητήσει συγνώμη για το έγκλημα. Οι καιροί τώρα αλλάξανε και ο βυζαντινός Αλεξανδρινός επίσκοπος, αυτός που ξεδιάντροπα αποκαλείται “τρίτος και δέκατος των Αποστόλων και Μέγας Κριτής της Οικουμένης” εκπρόσωπος αργόσχολων ψιλών επισκόπων (χωρίς ποίμνιο στην Αίγυπτο όπου τα εκατομμύρια των ιθαγενών ορθόδοξων αποσχίστηκαν και ανήκουν στην Κοπτική Εκκλησία), συναντιέται με την κα Παπαρήγα και με τον κ.Τσίπρα οι οποίοι επαινούν το σκοταδιστικό έργο που επιτελεί η Επισκοπή του.
Τι κι αν αυτή στήριξε τον ρατσισμό στη Ν.Αφρική, ύμνησε τη Δικατορία στην Ελλάδα, κατηγορήθηκε για οικονομικά και σεξουαλικά σκάνδαλα και αποκοιμίζει με ψευτοελεημοσύνες, δεισιδαιμονίες και μαγικά ξόρκια δυό-τρεις εκατοντάδες χιλιάδες δυστυχισμένους Αφρικανούς;
Ο Tempora O Mores!

ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΛΑΣΚΑΡΑΤΟΣ

http://roides.wordpress.com/
http://www.politismospolitis.org/archives/11650