Πώς ο Ισημερινός ξεφορτώθηκε το «επαχθές» χρέος

Οι 109 χρεοκοπίες, το κουβάρι με τις αλλεπάλληλες προτάσεις στους ομολογιούχους και η συναίνεση του ΔΝΤ. Η επιτροπή ελέγχου του Odious Debt στην περίπτωση του Ισημερινού. Γιατί ο όρος δεν αφορά τη διεθνή έννομη τάξη. 
Γράφει ο Κ. Μελάς

Ο Ισημερινός από το 1826 έως το 2010 έχει οδηγηθεί σε αδυναμία πληρωμής (defaulted) 109 φορές τουλάχιστον στα τελευταία 184 χρόνια.
Ο Ισημερινός (οι κυβερνήσεις του) μετά από πολλές και διάφορες αναχρηματοδοτήσεις και αναβολές στην καταβολή των υποχρεώσεών του στις ξένες εμπορικές τράπεζες (συσσώρευση σημαντικών καθυστερήσεων στην καταβολή των τόκων μεταξύ 1987–1994) συμφώνησε τελικά σε μια κατανοητή μείωση (διαγραφή) του χρέους και σε συμφωνία αναχρηματοδότησης το 1995 σύμφωνα με το Σχέδιο Brady [1].
Η συμφωνία αυτή προέβλεπε την αποδοχή από τους πιστωτές hair-cut ύψους 45,0% έναντι 35,0% που είχαν επιτύχει οι υπόλοιπες χώρες της Λατινικής Αμερικής. Παρά τη συμφωνία του 1995, το 1999 βρέθηκε σε πολύ σοβαρή δημοσιονομική κρίση, λόγω της μείωσης των τιμών πετρελαίου, καταστροφών στις υποδομές και στην αγροτική παραγωγή λόγω του φαινομένου El Nino, μείωσης των εισροών κεφαλαίου εξαιτίας της κρίσης των χωρών της ΝΑ. Ασίας και στη συνέχεια της Ρωσίας καθώς και λανθασμένων κινήσεων στη δημοσιονομική και νομισματική πολιτική εκ μέρους των κυβερνήσεων.

Κατά τη διάρκεια του δεύτερου εξαμήνου του 1999, ο Ισημερινός ήταν η πρώτη χώρα στον κόσμο που προέβη σε αθέτηση πληρωμών των υποχρεώσεών της όπως αυτές είχαν αναδιαρθρωθεί σύμφωνα με το Σχέδιο Brady το 1995.

Ο Ισημερινός «αθέτησε την πληρωμή» δύο Eurobonds τα οποία είχε εκδώσει το 1997 (σε καλύτερες ημέρες) καθώς και σε ορισμένα βραχυπρόθεσμα εγχώρια χρεόγραφα σε ρήτρα δολαρίου.

Για περισσότερα Euro2Day