Κάποιοι πρέπει ήδη να ντρέπονται για το μίσος

Δεν πέρασε ένα 24ωρο και η μεγαλειώδης νίκη του «Όχι» άρχισε ήδη να παρουσιάζει αποτελέσματα. Παραιτήθηκε ο αρχιστράτηγος του αγώνα Γιάνης. Ο θριαμβευτής του δημοψηφίσματος κάλεσε τους γερμανοτσολιάδες του «Ναι», την Πέμπτη φάλαγγα του εχθρού, να πάνε ενωμένοι στους τοκογλύφους ιμπεριαλιστές για να τους παρουσιάσουν την ελληνική πρόταση που είναι το σχέδιο Γιούνκερ της Παρασκευής, και όχι αυτό της Πέμπτης, το οποίο απορρίψαμε με το δημοψήφισμα. Πήρα το μήνυμα, δήλωσε ο θριαμβευτής πρωθυπουργός, το «όχι» δεν είναι «ναι» στη ρήξη αλλά ενίσχυση στο «ναι» σε μια βιώσιμη συμφωνία. Τι δεν καταλαβαίνεις;

Ο Παπανδρέου και ο Σαμαράς δεν ήταν ηλίθιοι που ήθελαν να διαλύσουν τα κόμματά τους και να εξαφανιστούν. Δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. Όταν ο ελληνικός λαϊκισμός συναντάει την πραγματικότητα, η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Ο Αλέξης Τσίπρας αρνείται να ακολουθήσει την τύχη των προκατόχων του και το πληρώνει η οικονομία. Η πρόσκρουση του Σύριζα με την πραγματικότητα θα είναι πολύ πιο οδυνηρή, γιατί ο πλαστός κόσμος που έχει κατασκευάσει 5 χρόνια τώρα, θα καταρρεύσει με εκρηκτικές συνέπειες. Γι’ αυτό, 6 μήνες κυβέρνηση, συνεχίζει τον προεκλογικό αγώνα. Συνεχίζει να παραμένει στην εικονική πραγματικότητα καθυστερώντας συνεχώς την προσγείωση. Φέτος δεν θα κάνουμε ούτε φορολογικές δηλώσεις, τίποτα δυσάρεστο, μέχρι να βρεθεί τρόπος χειρισμού της κοινής γνώμης. Εντωμεταξύ, η οικονομία καταρρέει. Κάθε εικονική νίκη συνοδεύεται με μια ήττα στο επίπεδο της πραγματικότητας. Κλείνουν οι τράπεζες, δεσμεύονται καταθέσεις, έναντι αντί για συντάξεις, γενική στάση πληρωμών.

Αν έβλεπες την προεκλογική συγκέντρωση του «όχι» θα καταλάβαινες πολλά πράγματα για το ελληνικό πρόβλημα. Ο Αλέξης Τσίπρας λέει στα «αιώνια kids» δύο πράγματα που θέλουν να ακούσουν, αυτά τα δύο πράγματα που είναι η συμπύκνωση του κυρίαρχου λόγου της μεταπολίτευσης: Είσαστε ήρωες, λέτε ηρωικά όχι απέναντι στους ισχυρούς της γης, αυτός ο φτωχός λαός ο προδομένος που όλοι τον επιβουλεύονται, λέει όχι, νικάει, για άλλη μια φορά κάνει τον κόσμο να υποκλιθεί στο μεγαλείο του. Το δεύτερο είναι το αντίθετο του πρώτου, δεν θέλουμε ρήξη, δεν θέλουμε δραχμή, κι εμείς Ευρώπη θέλουμε, μέσα στο ευρώ να είμαστε, απλώς με καλύτερους όρους. Είμαστε ήρωες χωρίς κόστος, εκ του ασφαλούς, η νεοελληνική τσάμπα μαγκιά. Έπειτα όλοι μαζί στη συναυλία, τραγουδάμε έντεχνο με υψωμένες γροθιές. Γιατί «το άδικο το ζήσαμε απ’ την κούνια μας».

Η διαιώνιση της εικονικής πραγματικότητας δημιουργεί συνεχώς δυσκολότερα προβλήματα. Εμείς «κερδάμε» συνεχώς, αλλά χάνοντας. Οι τράπεζες είναι κλειστές, η οικονομία έχει καταρρεύσει, τα πλεονάσματα έγιναν ελλείμματα. Δεν χρεοκοπήσαμε το 2010 με 11% πρωτογενές έλλειμμα, χρεοκοπούμε τώρα με πλεόνασμα το 2014. Ηλίθιοι δημοσιογράφοι λένε ότι οι «ξένοι» ζητάνε όλο και περισσότερα μέτρα. Κανείς δεν ζητάει τίποτα, η αντιμνημονιακή παλινόρθωση του χρεοκοπημένου μοντέλου της μεταπολίτευσης έχει ήδη δημιουργήσει νέο έλλειμμα, ποιος θα το πληρώσει; Χρειαζόμαστε ένα νέο πακέτο σωτηρίας 50 δις, το μνημόνιο Τσίπρα. Ποιος θα το ψηφίσει, ποιος θα τα εφαρμόσει και με τι κουράγιο; Ο εγκληματικός λαϊκισμός δολοφόνησε την οικονομία, οι κλειστές τράπεζες σημαίνουν το τέλος της ιδιωτικής οικονομίας. Άσχετοι άνθρωποι γράφουν, και τι πειράζει που παίρνουμε 50 ευρώ από τα ΑΤΜ; Άνθρωποι που σιτίζονται σε ολόκληρη τη ζωή τους από το κράτος, δεν έχουν σκεφτεί ούτε μια φορά το κράτος ποιος το πληρώνει. Δυστυχώς, το πρόβλημα είναι πέρα από τη χρεοκοπία, τα μνημόνια, τις κυβερνήσεις. Πρέπει ολόκληρη η κοινωνία να αλλάξει οικονομικό μοντέλο αν θέλει να σωθεί. Κι αυτό δεν το υποψιάζεται καν. Το αντίθετο. Πιστεύει ότι το σωστό, το δίκαιο, είναι να «αντισταθεί», να διατηρήσει με πάθος το παλιό, το χρεοκοπημένο. Οι νέοι, τα πρώτα θύματα αυτής της κρίσης, δίνουν αγώνες για την πρόωρη συνταξιοδότηση, τα κρατικά μονοπώλια και την απόκρουση της αξιολόγησης. Μια κοινωνία έτοιμο κοινό για τις συμμορίες της δραχμής, τον παρασιτισμό και τη διαπλοκή που έχουν δείξει πια τις προθέσεις τους: Το σύστημα θα προτιμήσει να οδηγήσει την Ελλάδα στον τρίτο κόσμο παρά να δεχτεί κανόνες, να χάσει τα προνόμιά του. Οι «ηρωικές» μάχες ενίσχυσαν το λόμπι της δραχμής. Οι εικονικές μάχες δεν παράγουν κανένα πραγματικό αποτέλεσμα, είναι μόνο για το εσωτερικό μέτωπο. Χειροτερεύουν όμως συνεχώς την πραγματικότητα, επιδεινώνουν την οικονομία, κάνουν δυσκολότερη την ανάκαμψη, οδηγούν σε ρήξη, εκπαιδεύουν τον κόσμο στον αντιευρωπαϊσμό.

Δεύτερο 24ωρο μετά και το δημοψήφισμα έχει ήδη ξεχαστεί. Πρωθυπουργός και υπουργοί τρέχουν ξανά στις Βρυξέλλες για να υπογράψουν μια συμφωνία. Για να καταλάβω. Η διαφορά μας ήταν μια συναυλία του Μάλαμα; Δηλαδή, ήταν κάποιοι που προτιμούσαν μια συμφωνία με «αξιοπρέπεια» ενώ κάποιοι άλλοι έλεγαν ότι καλύτερη θα ήταν μια συμφωνία πριν τις κλειστές τράπεζες και τους συνταξιούχους να κλαίνε; Κανείς δεν αισθάνεται ότι εξαπατήθηκε;

Κάποιοι πρέπει ήδη να ντρέπονται για το μίσος. Οι τεχνικοί της χειραγώγησης χρησιμοποιούν το μίσος, είναι το καλύτερο καύσιμο. Δεν υπάρχει μια λάθος πολιτική που χρεοκοπεί τη χώρα, που έκλεισε τις τράπεζες, που δίνει 120 ευρώ αντί για συντάξεις, αλλά ένας ένοχος, ο Σόιμπλε που «σου πίνει το αίμα» και οι «συνένοχοί του». Οι διάφορες επιλογές δεν είναι διαφορετικές πολιτικές επιλογές που πρέπει να εξετάσουμε και να επιλέξουμε, αλλά είναι «εκτός εθνικού κορμού», «δεν είναι ισότιμες» και «μπράβο μας» που προπηλακίζουμε τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς. Αν δεν ήταν τόσο τραγική η κατάσταση, αυτή η απόδραση από την πραγματικότητα που φτιάχνει παιδικά πανηγύρια στις πλατείες, ηρωικά και πένθιμα, με αξιοπρέπεια και απλωμένο το χέρι για την επόμενη δόση, θα προκαλούσε μέχρι και χαμόγελα κατανόησης. Μεταξύ μας είμαστε, γνωριζόμαστε, όλοι ξέρουμε από λόγια. Όμως το μίσος είναι άλλο πράγμα. Είναι ψυχρή κοινωνική μηχανική της εξουσίας που υποδαυλίζει, νομιμοποιεί τα χειρότερα ένστικτα της ανθρώπινης ψυχής για να επιτύχει τους σκοπούς της, να εξουσιάσει πολιτικά. Αυτό δεν συγχωρείται. Όχι μόνο όσοι το χρησιμοποιούν, αλλά και όσοι απλώς κάνουν τα στραβά μάτια, είναι συνένοχοι. Το ότι οι υπεύθυνοι γι’ αυτό πολιτικοί δεν το σταματάνε με το μαχαίρι, προμηνύει δυσάρεστο μέλλον για το ελληνικό δράμα.

Φ. Γεωργελές - ΑV