Πριν λίγες μέρες στη Θεσσαλονίκη έγινε κάτι που σε γεμίζει μόνο στενοχώρια για τη ζωή μας πια σ’ αυτή τη χώρα. Σε δωρεάν διανομή τροφίμων για άπορους, συγκεντρώθηκαν σε ένα γήπεδο 9.200 άνθρωποι και επακολούθησαν θλιβερές σκηνές καθώς όλοι προσπαθούσαν να προλάβουν την προσφερόμενη σακούλα. Αυτές οι σκηνές ντροπής όμως, αυτή τη φορά, δεν αναδείχτηκαν από τα κανάλια, κανείς δεν τις συζήτησε, τώρα δεν είναι πρώτο θέμα στο δημόσιο διάλογο.
Τώρα κανείς δεν μιλάει για «ανθρωπιστική καταστροφή», κανείς για «κοινωνική γενοκτονία», δεν λέμε για τα «χειρότερα χρόνια από το 1941».
Τώρα τα ΜΜΕ κρατούν ήπιο κλίμα, δεν θρηνούν όλη μέρα και η αντιπολίτευση δεν καπηλεύεται τη δυστυχία του κόσμου.
Στα νοσοκομεία οι καρκινοπαθείς δεν μπορούν να κάνουν χημειοθεραπεία, τα κρεβάτια στις εντατικές μονάδες είναι κλειστά και οι άνθρωποι πεθαίνουν, οι ασθενείς φέρνουν μαζί τους φάρμακα και υλικά με την εισαγωγή τους. Αρχίζει να ακούγεται η αδιανόητη καταγγελία ότι όποιος έχει μαζί του τα υλικά αγορασμένα από τον ίδιο προηγείται στην εισαγωγή.
Όμως τώρα κανείς δεν προπηλακίζει τον υπουργό Υγείας, όπως τότε με τον Άδωνι Γεωργιάδη που δεν του επέτρεπαν ούτε να μπει μέσα σε ένα νοσοκομείο. Πού είναι όλοι αυτοί οι «ασυμβίβαστοι» συνδικαλιστές που δημιουργούσαν τότε εικόνα χάους στα νοσοκομεία; Τι κάνουν τώρα που η δημόσια υγεία καταρρέει;
Πού είναι τα παιδάκια που λιποθυμούσαν νηστικά στα σχολεία; Πού είναι οι φοιτητές που πέθαιναν από τις αναθυμιάσεις της σόμπας, τώρα μάλιστα που το πετρέλαιο ακρίβυνε; Πού είναι οι δυστυχείς που αυτοκτονούσαν στο μετρό; Σταμάτησαν; Το 2014, μετά από τόσα χρόνια συνεχούς πτώσης του ΑΕΠ, η ύφεση φρέναρε, η οικονομία σταθεροποιήθηκε με μικρή άνοδο. Το 2015 όμως ξαναμπήκαμε στην ύφεση, νέα πτώση. Και το πρώτο τρίμηνο του 2016, η ύφεση μεγάλωσε, έφτασε το 1,3. Δηλαδή, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, βρισκόμαστε στον πάτο, στο χειρότερο σημείο από τότε που άρχισε η ιστορία αυτή το 2010. Γιατί δεν καίγεται η Αθήνα, γιατί δεν δολοφονούνται άνθρωποι στη Μαρφίν, γιατί δεν βλέπουμε δέκα διαδηλώσεις κάθε μέρα, γιατί δεν «κατεβάζει τα ρολά» για μήνες το δημόσιο όπως τότε;
Λέμε, χαριτολογώντας λίγο, ότι τώρα δεν συμβαίνει γιατί επετεύχθη ο σκοπός, οι «αγανακτισμένοι» της πλατείας τώρα είναι στις υπουργικές λιμουζίνες και διορίζουν τα ξαδέλφια τους. Νομίζω ότι για να καταλάβουμε τι μας συμβαίνει, πρέπει να πούμε κάτι παραπάνω από αυτό. Οι βίαιες αντιδράσεις τότε δεν έγιναν γιατί φτωχύναμε. Αλλά για ακριβώς το αντίθετο. Ήταν για να φτωχύνουμε περισσότερο προκειμένου να διασωθεί το παρασιτικό σύστημα που απειλήθηκε στην αρχή των μνημονίων και να δείξει ότι, μπροστά στον κίνδυνο να αλλάξει, είναι διατεθειμένο ακόμα και να σκοτώσει. Η βιαιότητα εξόρισε από τη δημόσια συζήτηση τις μεταρρυθμίσεις. Απαγόρευσε τη προοδευτική λύση: Ο λαός να καταλάβει τι συμβαίνει, να σηκώσει τα μανίκια και να δουλέψει για να αλλάξει την Ελλάδα. Αντί γι’ αυτό, μπροστά στις βίαιες αντιδράσεις, επιλέχθηκε η υπερφορολόγηση για να διατηρηθεί το παρασιτικό σύστημα. Κάθε προσπάθεια αλλαγής, ακόμα και η παραμικρή, συναντούσε αδιαλλαξία. Μοιραία, η ύφεση διαιωνίζεται, το πολιτικό σύστημα προσποιείται ότι κάνει κάτι και κάνει μόνο τα απαραίτητα, και αυτά τα υπονομεύει αμέσως, «ξεχνάει» την υπουργική απόφαση, «αμελεί» να εκδώσει την εφαρμοστική εγκύκλιο, «διαφωνεί» ο υπουργός, καθυστερήσεις και ο καιρός περνάει. Συνηθίζουμε τη στασιμοχρεοκοπία. Μας πείσανε ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
Και οι φτωχοί πηγαίνουν πια ανά δεκάδες χιλιάδες στα ομαδικά συσσίτια απορίας. Χωρίς κανείς να συγκινείται. Και στους καρκινοπαθείς δίνουν ραντεβού μετά από 6 μήνες για χημειοθεραπεία. Χωρίς κανείς να κλαίει.
Δεν θα καταλάβουμε τι συμβαίνει αν δεν πούμε την αλήθεια: Η «αντιμνημονιακή» κυβέρνηση που εφαρμόζει το σκληρότερο μνημόνιο δεν είναι η χειρότερη γιατί «είπε ψέματα», γιατί είχε «αυταπάτες». Αλλά γιατί προσπαθεί πραγματικά, όπως είχε υποσχεθεί στους ψηφοφόρους της, να προστατεύσει το σύστημα που χρεοκόπησε το 2009.
Συζητάμε πολύ για μνημόνια και τρόικες και αξιολογήσεις και δόσεις, για να αποφύγουμε να μιλήσουμε για την πραγματική πολιτική, αυτή που εφαρμόζεται κάθε μέρα. Έτσι οι πολίτες δεν καταλαβαίνουν, δεν μπορούν να κάνουν το συσχετισμό, μπορεί και να χαίρονται κιόλας, με τη λογική, τώρα προσλαμβάνουν τα αδέλφια και τους συζύγους τους, αύριο θα έρθει και η σειρά μας. Ιδρύουν νέους δημόσιους οργανισμούς, μπορεί και να μας προσλάβουν. Κρατάνε 2,5 χιλιάδες με πλαστά πτυχία, άρα ποτέ δεν θα αξιολογηθεί και η δικιά μας δουλειά, ας χαλαρώσουμε.
Κάνουν λάθος, χωρίς δανεικά, μόνο η ελίτ των κομματικών στρατών θα βολεύεται, αλλά δεν το ξέρουν ακόμα.
Οι συγκοινωνίες το 2013 και το 2014 μπήκανε σε μια τάξη. Έπαψαν να είναι ζημιογόνες. Όμως πέρυσι είχαν ξανά 44 εκ. έλλειμμα και φέτος θα πάνε στα 77. Γι’ αυτό πληρώνεις ακριβότερο εισιτήριο. Γι’ αυτό τα μισά λεωφορεία είναι αχρηστευμένα και οι συγκοινωνίες έχουν καταρρεύσει.
Οι νέες γραμματείες που δημιουργεί η κυβέρνηση σημαίνουν γραφεία, υπαλλήλους, αυτοκίνητα, οδηγούς, σημαίνουν νέες ευκαιρίες για την κομματική και κρατική γραφειοκρατία. Γι’ αυτό όμως δεν προσλαμβάνονται οι 3 χιλιάδες νοσηλευτές και πεθαίνουν οι καρκινοπαθείς.
Καινούργιοι δημόσιοι οργανισμοί, κι άλλες δομές κρατικής γραφειοκρατίας, ελλείμματα ξανά στις κρατικές επιχειρήσεις, προσλήψεις κομματικών στρατών, δημιουργία κρατικών μέσων ενημέρωσης και προσλήψεις δημοσιογράφων για την προπαγάνδα. Γι’ αυτό πληρώνεις Ένφια.
Τροπολογίες, «καθορισμός επιδόματος σε συνδικαλιστικά στελέχη που τυγχάνουν απαλλαγής εργασιακών καθηκόντων», 1.000 ευρώ δηλαδή επιπλέον του κανονικού μισθού σ’ αυτούς που δεν δουλεύουν.Γι’ αυτό εσύ είσαι άνεργος.
Και συγχρόνως μειώσεις προστίμων σε όσους δεν κόβουν αποδείξεις, κλείσιμο ματιού στη φοροδιαφυγή. Γι’ αυτό εσύ πληρώνεις περισσότερους φόρους.
Καλώς ήρθατε στο 2009. Την κατάληξη την έχουμε ήδη δει.
Πρέπει να πούμε μια δυσάρεστη αλήθεια. Γιατί πολλοί είναι κατά του Σύριζα αλλά όχι και κατά του ξοφλημένου συστήματος, γι’ αυτό ο λαϊκισμός ακόμα δρα ανενόχλητος. Το πρόβλημά μας υπερβαίνει αυτή την κυβέρνηση της επιστροφής στο χρεοκοπημένο παρελθόν. Όσο η κοινωνία μας πιστεύει ότι υπάρχει ένας μαγικός τρόπος με τον οποίο χωρίς δανεικά μπορούμε να ζούμε σαν να είμαστε στο Μαϊάμι, με οικονομία της δεκαετίας του ’70, το αδιέξοδο θα συνεχίζεται.
Ήδη, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, δίπλα στον Σύριζα που καταρρέει, δημιουργείται άλλος τόσος ένας μαυροκόκκινος, πιο συνεπής «σύριζα», πιο «μαδούρο».
Αν η μισή κοινωνία δεν καταλαβαίνει ακόμα τι της συμβαίνει, η έξοδος από το τούνελ απέχει πολύ.
Φ. Γεωργελές - AV
Αυτό στο οποίο καταλήγει στο τέλος το άρθρο είναι το πιο σημαντικό για μένα. Πολλοί εναντιώνονται πλέον στο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η ανάδειξη αυτού του μαυροκόκκινου πόλου εξ αριστερών όπως λέει ο αρθρογράφος αποδεικνύει ότι κατά βάθος το μόνο που κάνει την πλειοψηφία να αντιδράει είναι η οικονομική πολιτική, η οποία ασφαλώς σε τίποτα δεν διαφέρει με αυτή των προηγούμενων κυβερνήσεων. Εξακολουθεί να υπάρχει ένα απατηλό όνειρο για μαγικές λύσεις. Προσωπικά αδιαφορώ -εν μέρει- για την οικονομία. Θεωρώ ότι δεν θα ήταν πολύ διαφορετική με οποιαδήποτε κυβέρνηση ούτε πιστεύω πια ότι υπάρχουν και πολλές εναλλακτικές (παλαιότερα το πίστευα αλλά με τους χειρισμούς που κάναμε χάσαμε νομίζω και χρονικά πια οποιαδήποτε άλλη διέξοδο). Ενοχλούμαι όμως σφόδρα από την επικύνδινα εθνοκτόνα πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και από τη συστηματική αποδόμηση των πυλώνων αυτού του έθνους. Ενοχλούμαι σφόδρα επίσης που η πλειοψηφία των ανθρώπων γύρω μου αδιαφορεί για αυτά και εμμένει να αναλώνεται σε ατέρμονες και άσκοπες συζητήσεις περί οικονομικής εκμετάλλευσης, καπιταλισμού, νεοφιλελευθερισμού, σοσιαλισμού, ταξικής πάλης κλπ.
ΑπάντησηΔιαγραφήIt's all about the money δηλαδή!!
Η πατρίδα μας χάνεται αλλά όχι επειδή δεν έχουμε να φάμε και χρωστάμε λεφτά. Πότε θα το καταλάβουμε αυτό;
Πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου (2015) έλεγα ότι φοβάμαι τον Σύριζα όχι για την οικονομική πολιτική του (όλοι τα ίδια κάνουν) αλλά για την καταστροφή που θα φέρει σε κοινωνικό, και εθνικό επίπεδο....
Διαγραφήδυστυχώς μάλλον αυτό ζούμε τώρα
Πολύ ωραίο άρθρο Συμφωνώ απόλυτα με τον Δημήτρη
ΔιαγραφήΣωστός και ο Κωνσταντινος
Διαγραφή@ Κωνσταντίνος
ΔιαγραφήΜπορείς να κόψεις πόρους απο κάπου και να τους μεταφέρεις κάπου αλλού. τίποτα το μαγικό. Επώδυνο θα είναι. Αλλά πρέπει να ιεραρχήσεις κάποια πράγματα, να σφίξεις τα δόντια και να το κάνεις.
Η πολιτική πρωτίστως είναι για να κάνει αυτές τις δύσκολες ιεραρχήσεις.
Προσωπικά θα έβαζα στην κορφή το δημογραφικό (ποιος μπορεί να κάνει παιδιά σήμερα...) και την οικονομική αποτελεσματικότητα (δλδ οι πόροι να πέσουν εκεί που θα γεννήσουν)
Κανένα απο τα κόμματα δεν το έχει κάνει. Είναι δύσκολο, πικρό, μακροπρόθεσμο και οι εκπρόσωποι του Αθηναϊκού πελατειακού κομματικού συστήματος δεν έχουν μάθει να καν να σκέφτονται έτσι.
Όλοι όσοι γνωρίζουν το Ελληνικό πρόβλημα, Έλληνες και ξένοι, συμφωνούν ότι απαιτούνται δραστικές τομές και μεταρρύθμιση βάθους στην Διοίκηση. Αντίθετα η απόλυτη προτεραιότητα τής Συριζανελικής κυβέρνησης είναι να μην θιγούν οι διοικητικές δομές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είναι λοιπόν ακριβώς μόνο τα χρήματα που δημιουργούν το πρόβλημα αλλά το απέθαντο ελληνικό ρεζιλίκι τής ψηφοθηρικής συναλλαγής με τούς υπαλλήλους τού ευρέως - ευρύτερου - ευρύτατου - ξεχειλωμένου - ξεχαρβαλωμένου δημόσιου τομέα, τής Κρατικής Μηχανής. Έτσι λοιπόν σε μια ωραία μεγάλη στιγμή για το παραπάνω εθνικό Ρεζιλίκι μας, ο νομικός παραστάτης των υπαλλήλων αυτών και εκπρόσωπός τους σε δίκες τους κατά τού Ελληνικού Δημοσίου, δηλαδή τού Κράτους, αναλαμβάνει υπουργείο αυτού τού “κράτους” και μάλιστα αυτό που διαχειρίζεται τα υπηρεσιακά θέματα των πελατών του ˙ αλλά και μολονότι ν άλλαξε υπουργείο, διακηρύσσει ανερυθρίαστος “Urbi et Orbi” ότι είναι πρόταγμα τής κυβέρνησής τους να μην θιγεί κανείς από αυτούς τούς ψηφοφόρους - υπαλλήλους .
Κανείς δεν θέλει να παραδεχθεί και να συνειδητοποιήσει ότι η αυτή η ιδιαίτερη “Ελληνική” κατηγορία δημοσιοϋπαλληλίας είναι μια μορφή δουλείας . Το «Συμβόλαιο με τον λαό» που έφερε ο γιός τού “Γέρου τής δημοκοπίας” και ο πατέρας τού “παιντιού τής Marie Jana Korbelová / Madeleine Albright ” ήταν η θεσμοθέτηση τού να διορίζεται ο πολίτης ή οικείοι του σε θέση αμειβόμενη από το Κράτος, με αντάλλαγμα να ψηφίζουν οι περί τον διοριζόμενο το κόμμα που θέσπισε το “Συμβόλαιο” αυτό. Όμως όποιος δέχεται τέτοια αμειβόμενη θέση με αυτήν την σχέση , παύει να είναι πολίτης , αφού δεν έχει περιθώριο πλέον να κρίνει με κριτήρια ζυγισμένα στην κατεύθυνση τής ωφέλειας τής Πολιτείας και είναι δούλος με κύριό του το κόμμα που τον κατευθύνει και τού οποίου η διατήρηση στην εξουσία είναι το μόνο μέλημα τού δούλου προκειμένου να συνεχίζει το Κόμμα κύριός του να τον ταΐζει. Αυτή η κατάσταση δεν αλλάζει όταν στην θέση τού αρχικού Κόμματος εργοδότη υποκαθίσταται άλλο, είτε ως εναλλακτική δήθεν “άλλη λύση” είτε ως μετάλλαξη τού αρχικού. Εδώ ισχύει το «άπαξ δούλος, εσαεί δούλος» . Επίσης εκτός τής εξάρτισης με την τοποθέτηση σε θέση “εργασίας” το πασόκ ξεπέρασε κάθε προηγούμενο σε χορήγηση χρηματικών παροχών “από το παράθυρο” σε απίθανη ποικιλία περιπτώσεων: έξτρα “αγροτικές συντάξεις”, αναπηρικές συντάξεις σε δικτυωμένους υγιείς-μη αναπήρους, αντιστασιακές συντάξεις χωρίς έλεγχο με μόνο δύο μαρτυρικές καταθέσεις, αναδρομικοί αναδιορισμοί αντιστασιακών και περισσότερων δήθεν αντιστασιακών, στους οποίους χορηγήθηκαν βαθμοί και συντάξεις χωρίς να εξετασθεί τι έκαναν όταν έμειναν εκτός υπηρεσίας , και αν πράγματι απομακρύνθηκαν για λόγους αντιστασιακής δράσης (π.χ. δόκιμος πυροσβέστης τού 1940 που δεν υπηρέτησε σχεδόν ποτέ, αναγνώρισε πλήρη σταδιοδρομία ως δήθεν διωχθείς, ενώ ήταν έμπορος από το 1947 και κατά το έτος 1982 πήρε σύνταξη ή Αρχιπύραρχου ή υποστρατήγου τής Πυροσβεστικής, την οποία, εν έτει 2016 συνεχίζει να ξεκοκαλίζει η χήρα του). Έτσι οι αργυρώνητοι ψηφοφόροι που ακολουθούσαν ως δούλοι και όχι πλέον πολίτες το κόμμα ευεργέτη τους και κύριό τους, γνωστό κυρίως κατ’ αρχήν ως “πασοκ” αυξήθηκαν αστρονομικά . Περνώντας ο καιρός και στα πλαίσια τής εξέλιξης και τής φθοράς των ανθρωπίνων προέκυψε ως κλώνος και μετεξέλιξη τού κόμματος εκείνου το κυβερνών πλέον Συριζανελικό τουρλουμπούκι ˙ οι δούλοι ψηφοφόροι συνεπείς στην αυτόματη πορεία τους το ακολούθησαν και το ακολουθούν ως νέο κύριό τους.
Με απλά λόγια δηλητηριάσθηκε, ατόνησε, μαράθηκε και εξέλιπε το πνεύμα πολιτικής ελευθερίας και στην θέση των πρώην πολιτών υποκαταστάθηκαν δούλοι άλογοι και άκριτοι, που κατά τούς αυτοματισμούς τού Παυλώφ στρέφονται και ακολουθούν το κόμμα κύριό τους και τσομπάνη τους που τούς διασφαλίζει την καθημερινή τροφή και συχνά και κάτι παραπάνω .
Η δουλοφροσύνη έχει αντικαταστήσει την ελεύθερη πολιτική σκέψη, κρίση και δυνατότητα επιλογής και τελικώς το Δημοκρατικό πολίτευμα τής ελεύθερης εκλογής των κυβερνήσεων έχει εν τοίς πράγμασι καταργηθεί .
Ίσως αντείπει κάποιος: «καλά όλα μόνο του το πασόκ τα έκανε;». Κατ’ αρχήν η απάντηση θα μπορούσε να είναι ναι, με την έννοια ότι το πασοκ δημιούργησε την σχολή τής συστηματικά και αποκεντρωτικά οργανωμένης δομής προσηλυτισμού, διορισμού και παρακολούθησης των ψηφοφόρων - δούλων, με τις τοπικές και κλαδικές κομματικές οργανώσεις. Μέχρι τότε υπήρχαν κάποιοι τοπικοί κομματάρχες που θα προωθούσαν κάποιους ημετέρους και θα προσπαθούσαν ίσως παράλληλα και να εκμαυλίσουν κάποιους ταλαντευόμενους “από τούς άλλους”, ή και κάποτε ως άλλοθι να υποστηρίζανε και κάποιον αντίθετο˙ περί το 1971 ακόμα και η χούντα “μαλάκωσε” κάπως και επιλεκτικά το καθεστώς των πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων για τούς αριστερούς (μήπως και προσεταιριστεί κάποιους), αρκεί να ήταν ο κρινόμενος αρκετά πειστικός ότι δεν θα δημιουργούσε προβλήματα στην χουντική κυβέρνηση. Αλλά το ολοκληρωτικό σαρωτικό (οριζοντίως και καθέτως) σύστημα με το οποίο να ελέγχεται καθετοποιημένα ο εγκλωβισμός τού ψηφοφόρου και τοπικά με τις τοπικές κομματικές οργανώσεις και στον χώρο–τομέα εργασίας του με τις κλαδικές το εισήγαγε, το θέσπισε και το απογείωσε το πασόκ. Η ευθύνη στο κεφάλαιο αυτό τής Νέας Δημοκρατίας που κυβέρνησε πριν και μετά το πασοκ είναι ότι δεν κατεπολέμησε αυτό το σύστημα αλλά προσπάθησε να μιμηθεί και να συναγωνιστεί το πασοκ σε ανταγωνιστικές αντιπροσφορές. Άχαρο παιχνίδι και χαμένο από πριν, αφού ύστερα από την επέλαση 1981–1989 δεν είχε μείνει κανείς που να ήθελε να πάρει κάτι από το κράτος και να μην το είχε ήδη πάρει˙ ποιους να διορίσει και πού η Ν.Δ.; σε ποιούς και πώς να δώσει χαριστικές συντάξεις; όποιος ήθελε είχε ήδη πάρει τα πάντα από το πασοκ. Είναι όμως πολύ μεγάλη η ευθύνη τού λεγόμενου «δημοκρατικού» και «εθνικόφρονος» τμήματος τού εκλογικού σώματος που τρέξανε να επωφεληθούν από τις ανήθικες παροχές τού πασοκ. Οι ψηφοφόροι επέλεξαν συμφεροντολογικά τον ρόλο τού ψηφοφόρου πελάτη εξηρτημένου δούλου για εξυπηρέτηση ιδιοτελών σκοπών, με πιο αθώα την μικροπρεπή κακοήθη σκέψη : “γιατί να μην ωφεληθώ και εγώ, αφού όλοι κάτι παίρνουν ˙ κορόϊδο είμαι;”. Και έμεινε στην Ν.Δ. ο αφελής ρόλος τής εξυγίανσης τού “κρατικού μηχανισμού” με τα πασοκικά γρανάζια ακλόνητα, αμετακίνητα και υπονομευτικά. Παράλληλα οι ροζ αριστερίζουσες παρυφές τού πασοκικού κυκλώματος λοιδορούσαν την αντίπαλη Ν.Δ. ως την ανεξέλικτη και καθυστερημένη παράταξη, σε αντίθεση προς τις “άλλες δημοκρατικές δυνάμεις” που ήσαν ανοιχτόμυαλες, προοδευτικές και φιλολαϊκές, προσφέροντας και ιδεολογικό πολιτικό προσωπείο στο πλιατσικολόγημα τού κρατικού χρήματος. Έτσι οι δούλοι πελάτες ψηφοφόροι μολονότι ανήθικοι δουλόφρονες πλιατσικολόγοι χαρακτηρίζονταν και “ηθικά ανώτεροι”, τιμητές των άλλων ˙ δύο σε ένα στην πιο συμφέρουσα συσκευασία.
ΔιαγραφήΚανείς δεν τολμούσε να αντισταθεί διότι κανείς δεν εύρισκε ποιο επιχείρημα να προβάλει εναντίον αυτής τής καλπάζουσας παρακμιακής σήψης. Να πει κάποιος δηλαδή, ότι αυτή είναι μια ανήθικη συναλλαγή που υποσκάπτει το δημοκρατικό πολίτευμα ˙ ανήθικη; με ποια ηθικά κριτήρια; ποιός να αντιπαραθέσει ηθικές και αξιακές προτεραιότητες στην βραχυπρόθεσμη και μεσοπρόθεσμη υλική ωφέλεια; Άλλωστε, οι “ακαδημαϊκοί διδάσκαλοι” ασχολούνταν με την καλύτερη αξιοποίηση και εξαργύρωση τής καταξίωσης τους (που είχαν πετύχει κατά την συντριπτική πλειονότητά τους με πλάγια και συχνά ολότελα αθέμιτα μέσα) και ταυτόχρονα με την επιβίωσή τους μέσα στην απέραντη δεξαμενή τής πλεονάζουσας πληθύος τους. Η πλειονότητα των εκκλησιαστικών βαθμούχων έκανε στραβά μάτια, είτε λόγω αδικαιολόγητης επιείκειας, είτε και λόγω συνένοχης ανοχής (για να αποφύγουν ποικίλους ελέγχους), ενώ και οι όποιοι άλλοι θα διέθεταν δημόσιο λόγο απέφευγαν να εμπλακούν για να μην δυσαρεστήσουν κρατούντες ή “φίλους”. Και το κυριότερο: Δεν είχαν σθένος και κίνητρο να διακινδυνεύσουν την ησυχία τους ή την βόλεψή τους, για να προτείνουν ως πρόταγμα ηθικές αξίες που κοστίζουν κόπο προσπάθειας, δαπάνη πολλού χρόνου δημιουργίας και αντιστρατεύονται την κερδοσκοπία προβάλλοντας όριο κερδοφορίας.
Αυτά όλα ίσως θα μπορούσαν να λεχθούν με μια λέξη ως ωφελιμισμός, η ολιγότερο κομψά “φιλοτομαρισμός”.
Και για να κάνω επίκαιρη γέφυρα σύνδεσης προς το πρόσφατο βιβλίο τού Σάββα Καλεντερίδη «Κρίση και Πατριωτισμός» οι παραπάνω αναφερόμενες συμπεριφορές και εκδηλώσεις δουλοφροσύνης των ψηφοφόρων και εθελόδουλης εξαγοράς τους συνιστούν εκείνο το “κάτι” που σίγουρα είναι σύστοιχο με την κάμψη αν όχι συρρίκνωση τού πατριωτισμού και που κυρίως (αν όχι αποκλειστικά) μάς οδήγησαν στην σήψη και στην λεγόμενη “κρίση” . Μια κρίση δηλαδή που είναι αποτέλεσμα τής γιγάντωσης τού άκρατου (έως αμοραλιστικού) ωφελιμισμού και τού εξ αυτού μαρασμού τού πατριωτισμού .
ΔιαγραφήΜια κάθε άλλο παρά τυχαία και ανεξήγητη εξέλιξη .
μορφή δουλείας, αλλά και μορφή ομηρείας ταυτόχρονα.
Διαγραφή