του Κώστα Ράπτη
Αν ήταν φυσικό πρόσωπο, θα μιλούσαμε για
παθητικο-επιθετική συμπεριφορά. Όμως είναι η γερμανική εξωτερική
πολιτική – οπότε θα χρειαστεί για την περίσταση να επινοηθούν νέοι όροι.
Η ομοσπονδιακή Κάτω Βουλή της Γερμανίας
ενέκρινε, με μόλις μία αρνητική ψήφο και μία αποχή, το ψήφισμα που
προωθούσε από καιρό το Κόμμα των Πρασίνων (και δη ο καταγόμενος από την
τσερκέζικη κοινότητα της Τουρκίας συμπρόεδρός του, Cem Özdemir) στο
οποίο η Σφαγή των Αρμενίων το 1915 αναγνωρίζεται ως γενοκτονία.
Μολονότι προφανώς δεν θέλησε (ή δεν
μπόρεσε) να αποτρέψει την εξέλιξη αυτή, η καγκελάριος Angela Merkel
προτίμησε να απουσιάσει από την ψηφοφορία, προφασιζόμενη φόρτο εργασίας,
όπως έπραξαν και ο αντικαγκελάριος Sigmar Gabriel με τον υπουργό
Εξωτερικών Frank-Walter Steinmeier, από το κόμμα των Σοσιαλδημοκρατών,
προκειμένου να διατηρήσουν προσωπικά τη δυνατότητα να συνομιλούν με την
Άγκυρα, αποδίδοντας το επίμαχο ψήφισμα στην "ανεξαρτησία του
κοινοβουλίου”. Ωστόσο, στην δοκιμαστική ψηφοφορία που πραγματοποιήθηκε
την προηγουμένη στην κοινοβουλευτική της ομάδα, η Angela Merkel είχε
ταχθεί με την πλειοψηφία, δίνοντας καθησυχαστικό μήνυμα προς το
εσωτερικό του κόμματος.
Για τη συνέχεια Capital
Ποια είναι δηλαδή τα πραγματικά μεγέθη της Τουρκίας; Ποιος έχει ανάγκη ποιον; H Τουρκία την Γερμανία ή το αντίθετο; Τι είδους απεξάρτηση θα κάνουν από την Τουρκία στο προσφυγικό; Kανείς δεν αγοράζει εφημερίδες αλλά δεν έχει και πολύ σημασία τελικά, ας είναι καλά τα προξενεία, τα lobbies και οι τραπεζικοί λογαριασμοί στο εξωτερικό
ΑπάντησηΔιαγραφήΣοβαρά πιστεύετε ότι έχει ανάγκη η Γερμανία την Τουρκία; Είναι πολύς ο δρόμος από τη μέση ανατολή ως την κεντρική Ευρώπη και πολλοί οι φράχτες ενδιάμεσα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπολύτως, και ιστορικά είναι αποδεδειγμένο αλλά σήμερα, και ας κοιτάξει να συνετιστεί η Γερμανία διότι στο τέλος η ίδια θα καταλήξει χωματέρη του καπιταλισμού
Διαγραφή