Βίοι παράλληλοι: Σημερινή Αμερική και Αθηναϊκή Δημοκρατία του 5ου αιώνα π.Χ.

«τα εγγύτατα της ξυμπάσης γνώμης… »
[Θουκυδίδης 1.22]
Του Χρίστου Κράππα
Εδώ και πολλά χρόνια, περίπου 60, από τον πόλεμο και μετά, οι ελπίδες του λαού της πολύπαθης χώρας μας, κρέμονται από το εκλο-γικό αποτέλεσμα των Η.Π.Α. Σχόλια διάφορα, προβλέψεις, αναλύσεις και κρίσεις υπέρ της μιας ή της άλλης παράταξης εκ των δύο ανταγω-νιστών, Ρεπουμπλικάνων και Δημοκρατικών βλέπουν το φως της δη-μοσιότητας σχεδόν σε καθημερινή βάση. Η εκλογικευμένη αυτή μέρι-μνα των «αναλυτών», είναι δικαιολογημένη ή ευέλπιδη προσμονή;
Για να απαντήσουμε σ’ αυτό το ερώτημα, αλλά και για να πά-ρουμε, θέση στάση απέναντι σ’ αυτά τα φληναφήματα - διότι περί αυ-τού πρόκειται - αρκεί η γνώση και τα βαθύτερα διδάγματα της ιστορί-ας μας, που με τόσο κόπο και περισσή επιμέλεια μας κληροδότησαν οι πρόγονοί μας. Και το πλέον ευτράπελο της όλης υπόθεσης είναι, πως γι' αυτούς που μιλάμε, γνωρίζουν πολύ καλύτερα από μας αυτά που εμείς οφείλαμε πρώτιστα να γνωρίζουμε. Και το πιο σημαντικό είναι πως, τα πρόσωπα που φαίνονται και ακούγονται, κατέχοντα δημόσια αξιώματα, είναι υπάλληλοι μιας ομάδος αργυραμοιβών που κατέχουν τον μισό πλούτο της υφηλίου που είναι οι πραγματικοί κυβερνήτες και φιλοδοξούν να καταστούν παγκόσμιοι κυβερνήτες με την Νεα Τάξη Πραγμάτων. Αποτελούν την παρεκτροπή του ανθρώπινου είδους. Είναι σαν τον « Άδη», ο οποίος, «ουκ είπεν ποτέ αρκεί». (Μέγας Βασίλειος)
Εμείς πρώτοι εφεύραμε το «εμπάργκο» με το Μεγαρικό ψήφισμα. Εμείς πρώτοι τους «ναυτικούς αποκλεισμούς» στη Σάμο το 441 π.χ. Εμείς, δηλαδή, η Αθήνα του Ε' αιώνα π.χ., μετατρέψαμε μια ομοσπον-δία αυτόνομων συμμάχων, σε μια αυτοκρατορία με άτεγκτο εξουσια-στή την Αθήνα: «την τε αρχήν εγκρατεστέραν κατεστήσαντο» (Θουκ. 1. 118). Και ο Θουκυδίδης δεν είναι επιπόλαιος. Η κάθε λέξη που χρησι-
μοποιεί έχει βάρος και το ανάλογο αντίκρισμα. Ξεκινά την ιστορία του με την ομάδα λέξεων: «ηγείσθαι», «ξύμμαχος», «ξυμμαχία)) και τις με-τουσιώνει αριστοτεχνικά με την εξέλιξη των γεγονότων σε: «άρχειv», «αρχόμενος», «αρχή», και τέλος για τις δύσμοιρες κατακτήσεις σε: «υ-πήκοοι» και «δουλούν». Αυτή η επιμονή του στη χρησιμοποίηση των απαρεμφάτων δεν είναι τυχαία. Εκφράζει την συνεχή βούληση του υποκειμένου. Έχουν μετουσιώσει τον τρόπο ζωής τους (οι Αθηναίοι) εις το: ηγείσθαι, άρχειν, αδικείν, δουλούν, και τελικά κλείνονται όλα εις το «δίαιταν εξουσίας» (Θουκ. 7. 69.2).
Μήπως, λέγω, μας διαφεύγει αυτή η πορεία κάθε ηγέτιδας δύ-ναμης, αλλά και η εξ αυτής μετάλλαξη της φιλοσοφίας και ιδεολογίας των ενεργειών της απέναντι στα παγκόσμια προβλήματα, με γνώμονα πάντα το συμφέρον της και με παντελή έλλειψη φυλετικών ή πολιτικών συγγενειών; Μήπως οι αναλύσεις και οι μεροληψίες υπέρ της μιας ή της άλλης πλευράς αποτελούν «φανερές ελπίδες» που στο τέλος «επί τας αφανείς καθίστανται» (Θουκ. 5. 103, 8); Μήπως η προσδοκία από την υποστήριξη της ομογένειας και η εξ αυτής αποκόμιση αγαθών, αποτελούν χιμαιρική αντίληψη των πραγμάτων;
Στην Ναυτική Ακαδημία των Η.Π.Α., στους ανθρώπους που θα μετουσιώσουν σε πράξη την βούληση του «ηγείσθαι», διδάσκουν έναν Έλληνα ιστορικό, που ενώ δεν μπορούν να προφέρουν το όνομά του, μαθαίνουν να γνωρίζουν το «κτήμα τε ες αιεί» (Θουκ. 1.22.4) που ά-φησε. Το Θουκυδίδη τον Αθηναίο. Η ιστορία του, δεν διαλαμβάνει ανί-ερες λεπτομέρειες των γεγονότων, αλλά αποτελεί διπλωματικό και στρατηγικό εγχειρίδιο, που με τον αφαιρετικό του νου, κατάφερε να εγκλωβίσει και να περιγράψει με ενάργεια απαράμιλλη, την πεμπτου-σία των δυνάμεων, που κινούν και διαφεντεύουν το ιστορικό γίγνεσθαι. Και είναι, βεβαίως, φυσικό επόμενο να μαθαίνουν τους τρόπους και τις συνέπειες της ιμπεριαλιστικής τους πολιτικής, αφού αυτοπροσδιο-ρίζονται ως «οι άρχειν βουλόμενοι»(Θουκ. 1. 61.5) ή ως «έτεροι ετέρων ηξίωσαν άρχειν» (Θουκ. 2. 64.5).
Στο σημείο αυτό, πρέπει να τονίσουμε ιδιαίτερα το ενδιαφέρον που δείχνει ο Θουκυδίδης για τα προβλήματα που θέτει ο ιμπεριαλι-σμός, σε σχέση με άλλους ιστορικούς, σύγχρονους και μεταγενέστε-ρους, καθώς και τον ψόγο σχολιαστών του μέχρι σήμερα. Για τα γεγο-νότα των Πλαταιών και της Μυτιλήνης αφιερώνει μισό βιβλίο γεγονό-των και δημηγοριών. Ο Διόδωρος για τα ίδια γεγονότα, δύο παραγρά-φους. Που βρίσκεται η διαφορά; Βρίσκεται στην διεισδυτική πνευματι-
κή δύναμη του κάθε ιστορικού. Ο Θουκυδίδης ανίχνευσε σ’ όλο του το έργο την «αληθεστάτην πρόφασιν» και όχι την «αφανεστάτην δε λόγω» (Θουκ. 1. 23.21) που είδαν όλοι οι υπόλοιποι ιστορικοί και σχολιαστές. Δεν ήταν μελετητής επί των «ετοίμων» αλλά επί των «ετύμων».
Η υπόθεση της Μυτιλήνης φέρνει στο προσκήνιο τις προσπά-θειες μικρών πόλεων αποφυγής του «δουλούν» από την ιμπεριαλιστική δύναμη των Αθηναίων, αλλά και εξηγεί την υποχρέωση του ιμπεριαλι-σμού στο εγχείρημα της υποδουλώσεως και των μέσων που θα χρη-σιμοποιηθούν. Στο επεισόδιο των Πλαταιών, παράδειγμα φρίκης και αποτροπιασμού, πλήρωσαν ως ένοχες για όλα τα εγκλήματα της Αθή-νας, πλήρωσαν για τον ιμπεριαλισμό της.
Επίσης, για να μην τρέφουμε αφανείς ελπίδες, περί του τρόπου σκέψεως και δράσεως της μόνης σήμερα στον κόσμο ηγέτιδος δύ-ναμης, όπως οι αμερικάνοι αρέσκονται να λέγουν, ο Περικλής στον τε-λευταίο λόγο του πριν πεθάνει, λόγο κατ' εξοχήν πολιτικό και σημαντι-κότερο σ’ όλο το έργο, εξηγεί με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο, την ιδεολο-γία και πολιτική κάθε ηγέτιδος δύναμης. «Και μη νομίζετε πως αγωνί-ζεσθε για ένα πράγμα μόνο, την ελευθερία ή την υποδούλωση, αλλά και για τη στέρηση της ηγεμονίας σας και για τους κινδύνους που θα φέρει το μίσος που προσελκύσατε εξαιτίας της εξουσίας αυτής. Κι ού-τε μπορείτε πια να παραιτηθείτε από αυτήν» (Θουκ. 2. 63). Μήπως εί-ναι προφητικό; Κι έρχεται και η επιβεβαίωση από τον στρατηγό Φορ-μίωνα (εξαίρετος στρατηγικός νους) στη ναυμαχία της Ναυπάκτου εμψυχώνοντας τους άντρες του, τους προβάλλει το διακύβευμα της θαλασσοκρατίας της Αθήνας και ότι γι' αυτή πολεμούν (Θουκ. 2. 89.10). [Ο στρατηγός Φορμίων σε ναυμαχία μεταξύ 10 τριηρών Αθη-ναϊκών και 40 Πελοποννησιακών στη θαλάσσια περιοχή ανάμεσα Ρίου και Ναυπάκτου, καταναυμάχησε τους Πελοποννησίους με ευφυέστατο τρόπο, παρ’ ότι στρατηγός χερσαίων δυνάμεων]
Οι λόγοι των δύο μονομάχων υποψηφίων προέδρων προς το λαό τους, στρέφονται γύρω από την ανακατανομή του πλούτου που συσσωρεύεται στη χώρα τους λόγω των προσόδων της ηγεμονίας τους ως υπερδύναμη που εξουσιάζει συμμαχία (ΝΑΤΟ) και υπολοί-πους. Για την εξωτερική πολιτική λόγος δεν γίνεται. Αν γίνεται, περιορί-ζονται σε ευχολογήματα περί παγκόσμιας ειρήνης και επικράτησης του «Διεθνούς Δικαίου» αμφότεροι οι μονομάχοι. Καθηγητής πανεπι-στημίου, ερωτηθείς από φοιτητή αν υπάρχει τελικώς Διεθνές Δίκαιο, απάντησε ως εξής: «Δεν γνωρίζω αγαπητέ μου αν υπάρχει ή όχι, γνω-
ρίζω όμως ότι υπάρχει έδρα Διεθνούς Δικαίου την οποία και κατέχω εγώ»!!! Το Διεθνές Δίκαιο δυστυχώς, ισχύει κατά το δοκούν και τα συμφέροντα του ισχυρού, σε πλούτο και όπλα. Αυτή την διαπίστωση καταδεικνύει σ’ όλο το έργο του ο Θουκυδίδης με τα γεγονότα της Μυ-τιλήνης, των Πλαταιών, της Μήλου (με τον περίφημο διάλογο) και της Σικελίας.
Για να γίνουμε σαφέστεροι για τ' ανωτέρω, όταν προέκυψε ως νομοτέλεια του «ηγείσθαι» η ανάγκη επέμβασης της Αθήνας για να μην αποστατήσει η Μυτιλήνη, ο Διόδοτος και ο Κλέων δεν διαφωνούν στο ότι πρέπει να δράσουν, αλλά στον αποτελεσματικότερο και προσφο-ρότερο τρόπο δράσεως για τα συμφέροντα της Αθήνας. Οι δύο ομιλη-τές ανήκαν σε δύο διαφορετικές πολιτικές παρατάξεις, αριστοκρατών και δημοκρατικών, αλλά στην ίδια όταν διακυβεύονταν τα συμφέρο-ντα της ηγεμονίας.
Όταν επρόκειτο να εκστρατεύσουν για την καινούργια κατάκτη-ση, που ήταν η Σικελία, ο Νικίας και ο Αλκιβιάδης ηγέτες διαφορετι-κών παρατάξεων, δεν διαφώνησαν για το εγχείρημα αλλά συναγωνίζο-ντο για την εξασφάλιση περισσότερων μέσων για την επιτυχέστερη έ-κβαση της προσπάθειας.
Το 1999 για την επέμβαση στο Κόσσοβο, η ηγέτιδα δύναμη της συμμαχίας (ΝΑΤΟ) διέταξε την υποταγή και συμμόρφωση όλων των «συμμάχων - υπηκόων» της για την «κοινή» προσπάθεια. Η Αμερική, δεν έπραξε τίποτα το διαφορετικό από αυτό που έπραξαν οι Αθηναίοι το 416 στη Μήλο με την καταστροφή της. Κι αυτοί με στρατό «συμμάχων - υπηκόων» διέπραξαν το έγκλημα, που έφερε πλέον το σπέρμα του θανάτου για την Αθήνα. Πολλοί σήμερα αναρωτιούνται σε τι ωφέλησε η εγκληματική ενέργεια εναντίον της Σερβίας. Η απάντηση βρίσκεται στο διάλογο των Μηλίων, όταν ζήτησαν οι δύστυχοι Μήλιοι να μείνουν ουδέτεροι όπως ήταν, οι Αθηναίοι τους απάντησαν με την περίφημη φράση: «Όχι, γιατί δεν μας ζημιώνει τόσο η έχτρα σας, όσο δείχνει η μεν φιλία την αδυναμία, το δε μίσος τη δύναμη μας σ’εκείνους που εξουσιάζονται από μας»!!! Δυνάμεως παράδειγμα λοιπόν.(Θουκ. Ε. 95). Και ερωτώ: Ακούστηκε έστω και μια φωνή διαμαρτυρίας στην Αμερι-κή για το έγκλημα που επί τρεις μήνες συντελείτο;
Δεν θα ήταν υπερβολή να υποστηρίξουμε, αυτό που απασχολεί σήμερα την λεγόμενη ηγέτιδα δύναμη των Η.Π.Α., ότι κατανέμεται σε δύο κύριες προσπάθειες ενεργειών της α) πως θα διατηρηθεί η υπο-ταγή των «συμμάχων - υπηκόων της» και β) ποιες και που σταματούν οι
φιλοδοξίες της. Η απόδειξη των ισχυρισμών αυτών πρέπει να στηρι-χθεί στη λογική ερμηνεία των ενεργειών της, που στηρίζεται στις δυ-νάμεις που τις κινούν, δηλαδή στην «αληθεστάτη πρόφαση», και όχι στις δηλώσεις ευχολόγια συγκάλυψης αυτής της αληθείας για μαζική κατανάλωση, με σκοπό τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης.
Τι είναι εκείνο που κίνησε το εγχείρημα του Κοσσόβου, που χω-ρίς καμία αμφιβολία υπήρξε «ωμόν και μέγα»;(Θουκ.) Μήπως εντάσσε-ται στις φιλοδοξίες της και στη σφυγμομέτρηση αντιδράσεων; Η τι-μωρία, ερειδομένη σε κατασκευασμένες προφάσεις ως αφορμές, συ-γκαλύπτει τις φιλοδοξίες του «δουλούν»; Το «αδικείν» και το «συμφέρον» είναι άρρηκτα δεμένα με το «ηγείσθαι», και μετουσιώνεται σε «δίκαιο της αρχής»;
Η υποταγή των «συμμάχων - υπηκόων» στην αρχή της συμμαχί-ας, είναι το πρώτιστο και κύριο μέλημά της. Για το σκοπό αυτό μετέρ-χονται κάθε πρόσφορο μέσο που παρέχεται από πηγές ισχύος που εί-ναι ο πλούτος, η ευέλικτη και πανταχού παρούσα διπλωματία, οι πηγές ενέργειας που κινούν το παγκόσμιο εμπόριο και την παραγωγή αγα-θών και τέλος ένα πανίσχυρο οπλοστάσιο, ικανό για δράση σε κάθε αποτυχία, των υπολοίπων μέσων. Οι στρατηγικές που ακολουθούν, για την αποτελεσματικότητα τους, ερείδονται σε δύο αρχές: α) την στρα-τηγική της εξουθένωσης και β) στην στρατηγική της εκμηδένισης.
Η πρώτη αρχή, ως πολιτική στρατηγικής διατήρησης της «αρ-χής» των είναι, αρχικά, η προτιμότερη ως αφανής, ύπουλη και αποτε-λεσματικότερη από πλευράς οικονομίας δαπανών. Ασκώντας τον έ-λεγχο σε παγκόσμιο επίπεδο των πηγών ενεργείας, καθώς και τον τρό-πο και το μέγεθος των εξοπλισμών κάθε χώρας, υπαγορεύει μέσω τρί-των τη θέλησή της, χωρίς φανερά να φαίνεται ως ενεργούσα άμεσα. Τα τελευταία όμως χρόνια και επί των ημερών μας, δρουν απροκάλυ-πτα καί με δημόσιες απειλές κατά ολοκλήρων κρατών, γιατί, βλέπουν ότι γιγαντώνονται καινούργιες δυνάμεις που απειλούν την ηγεμονία τους.
Κορυφαίο κι εξόφθαλμο τώρα πια τεκμήριο, αποτελεί ο Πόλε-μος του Περσικού Κόλπου το 1991. Η αύξηση της στρατιωτικής δύνα-μης του lράκ και ο κίνδυνος απεγκλωβισμού του από τον έλεγχο των Η.Π.Α. μεθόδευσαν τη κατάληψη του Κουβέϊτ, πρόσχημα και αφορμή για την ενεργοποίηση τριών στόχων της ιμπεριαλιστικής πολιτικής
α) Εφαρμογή της στρατηγικής της εκμηδένισης με στρατιωτική επέμβαση στο lράκ και καταστροφή του παράγοντα ανεξαρτησίας
του.
β) Υφαρπαγή των 170 δισεκατομμυρίων δολαρίων, καταθέσεων των δύο χωρών στις Η. Π .Α. ως αμοιβή για βοήθεια στο Κουβέϊτ και εφαρμογή του «διεθνούς δικαίου» για το θύτη αντίστοιχα, και
γ) Νομιμότητα της συνεχούς πλέον, παρουσίας του 7ου στόλου στην περιοχή.
Ανάλογο ιστορικό παράδειγμα, αποτελεί η πολιτική-στρατιωτική πορεία των Αθηνών κατά την διάρκεια του 5ου αιώνα π.Χ. Από ουρα-γός των Λακεδαιμονίων κατά τους Περσικούς Πολέμους - αρχηγός των δυνάμεων ξηράς ο Λεωνίδας-Παυσανίας και των ναυτικών ο Ευρυβιά-δης - έγιναν αρχηγοί στο ναυτικό χάρις στην πολιτική του δαιμόνιου Θεμιστοκλή, «Μέγα το της θαλάσσης κράτος», που ακολούθησε αποτε-λεσματικότερα ο Περικλής με τη μεταφορά και του συμμαχικού θη-σαυρού της Δήλου στην Αθήνα, το 454 π.Χ. που τον κατέστησε άδηλο. Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειώσουμε ότι, η αρχή για την καταστρο-φή του ελληνικού κόσμου με τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, υπήρξε η ίδρυση της Δηλιακής ή Α΄ Αθηναικής Συμμαχίας το 478-7 π.Χ., κάτι σαν το σημερινό ΝΑΤΟ, με πρωτοβουλία των Αθηναίων και με πρόσχη-μα (χαρακτηρισμός του Θουκυδίδη 1.96 για το γεγονός) τον Περσικό κίνδυνο. Σε αυτό τον συνασπισμό εντάχθηκαν 140 ελληνικές πόλεις-κράτη, άλλες οικειοθελώς και άλλες με εξαναγκασμό και σε πλήρη α-ντίθεση με την ένωση όλων των ελληνικών πόλεων πλην Λακεδαιμονίων που πέτυχε ο Φίλιππος και εν συνεχεία ο Αλέξανδρος για τον ίδιο λόγο, του Περσικού κινδύνου, 100 χρόνια αργότερα και έθεσε αμέσως σε εφαρμογή και μἀλιστα με δανεικά χρήματα 800 ταλάντων. Η διαφορά ανάμεσα στο «πρόσχημα» της πονηρότατης Αθηναικής Δημοκρατίας και το άδολο πνεύμα για πανελληνισμό του Μεγάλου Αλεξάνδρου, βρί-σκεται στο κάτωθι απόσπασμα από την όμιλία του προς τους συμμα-χητές του το 324 π.Χ.
«Εγώ» είπε ο Αλέξανδρος «παραλαμβάνοντας από τον πατέρα μου ελάχιστα χρυσά και ασημένια σκεύη, ούτε εξήντα τάλαντα στα τα-μεία, χρέη του Φιλίππου πάνω από πεντακόσια τάλαντα και, αφού δανείστηκα ο ίδιος επιπλέον άλλα οχτακόσια, ξεκινώντας από τη χώρα μας που δεν επαρκούσε ούτε για τις βοσκές σας, αμέσως σάς άνοιξα τον δρόμο του Ελλησπόντου, ενώ οι Πέρσες τότε ήταν παντο-δύναμοι στη θάλασσα, και, κατανικώντας με το ιππικό τους σατρά-πες του Δαρείου, προσάρτησα όλη την Ιωνία στη δική σας επικρά-τεια και όλη την Αιολία και τις δύο Φρυγίες και τους Λυδούς και κυ-
ρίευσα την Μίλητο με πολιορκία και όλα τα άλλα μέρη, που προ-σχώρησαν σε μας με την θέληση τους, τα πήρα και τα παρέδωσα σε εσάς να τα καρπώνεστε και τα αγαθά από την Αίγυπτο και την Κυ-ρήνη, όσα απέκτησα χωρίς μάχη, ανήκουν σε εσάς, και η Κοίλη Συ-ρία και η Παλαιστίνη και η χώρα ανάμεσα στα ποτάμια (Μεσοποτα-μία) είναι δικό σας κτήμα, και η Βαβυλώνα και τα Βάκτρα και τα Σούσα δικά σας, και ο πλούτος των Λυδών και οι θησαυροί των Περσών και τα αγαθά των Ινδών και η έξω θάλασσα δική σας, εσείς είστε σατράπες, εσείς στρατηγοί, εσείς ταξίαρχοι».
Κι έρχεται ο Καβάφης με την απαράμιλλη γραφίδα του και υπερθεμα-τίζει στην ομιλία του Αλεξάνδρου για την υπέροχη πανελλήνια εκστρα-τεία:
«Κι απ' την θαυμάσια πανελλήνιαν εκστρατεία, την νικηφόρα, την περίλαμπρη, την περιλάλητη, την δοξασμένη ως άλλη δεν δοξάσθηκε καμιά, την απαράμιλλη: βγήκαμ' εμείς· ελληνικός καινούριος κόσμος, μέγας.
Εμείς· οι Αλεξανδρείς, οι Αντιοχείς, οι Σελευκείς, κ' οι πολυάριθμοι επίλοιποι Έλληνες Αιγύπτου και Συρίας, κ' οι εν Μηδία, κ' οι εν Περσίδι, κι όσοι άλλοι. Με τες εκτεταμένες επικράτειες, με την ποικίλη δράσι των στοχαστικών προσαρμογών. Και την Κοινήν Ελληνική Λαλιά ως μέσα στην Βακτριανή την πήγαμεν, ως τους Ινδούς.»
Και συνεχίζει με το , Επιτύμβιον Αντιόχου, βασιλέως Κομμαγηνής
«Του Αντιόχου του ευεργέτου βασιλέως να υμνηθεί επαξίως, ω Κομμαγηνοί, το κλέος. Ήταν της χώρας κυβερνήτης προνοητικός. Υπήρξε δίκαιος, σοφός, γενναίος. Υπήρξεν έτι το άριστον εκείνο, Ελληνικός - ιδιότητα δεν έχ' η ανθρωπότης τιμιοτέραν· εις τους θεούς ευρίσκονται τα πέραν.»
Και μετά την θαυμάσια για την ποιότητα των συμμαχιών παρέν-θεση, ας γυρίσουμε στο κυρίως θέμα μας. Τίποτε πλέον δεν μπορούσε ν' αντισταθεί στην τεράστια δύναμη του πλούτου και των όπλων. Τα δικαστήρια γίνονταν στην Αθήνα. Η έδρα και το ταμείο της συμμαχίας όλων των πόλεων - κρατών, στην Αθήνα. Οι διπλωματικές διαπραγμα-τεύσεις για τις διενέξεις μεταξύ πόλεων στην Αθήνα. Η ασφάλεια της ναυσιπλοΐας στην τεράστια ναυτική δύναμη των Αθηνών. Οι ασφά-λειες πλοίων και εμπορευμάτων, στην Αθήνα. Τι είχε απομείνει για να είναι οι πόλεις της «οικείας γνώμης αuτοκράτορες» (Θουκ. 4. 64); Τίπο-τα. Νομοτέλεια φυσική, η μετατροπή των «συμμάχων - ανεξάρτητων πόλεων» σε «συμμάχους - υπηκόους» και τέλος η επικράτηση απολύ-τως του «δουλούν» , δηλαδή απλά και μόνο «υπήκοοι». Η μεν πανελλή-νια συμμαχία υπό του Αλεξάνδρου διέδωσε στα πέρατα του τότε γνω-στού κόσμου τον πυρήνα του ελληνισμού που έκλεινε μέσα του τον δί-καιο και ελεύθερο άνθρωπο στην συλλογικότητα της κοινωνίας των πόλεων/κοινών και κατήργησε την δεσποτεία, την φεουδαρχία, την απολυταρχία της ανατολής για πάντα, μέχρι του σημείου ακόμη και σήμερα λαοί της ανατολής μέχρι τα σύνορα της Κίνας να περηφανεύ-ονται πως κατάγονται από αυτήν την εκστρατεία, η δε, της Αθηναικής Δημοκρατίας, οδήγησε στον καταστροφικό πόλεμο που διέλυσε και κατέστρεψε τον ελληνικό κόσμο.
Η Η.Π.Α., το 1944 μέσα σ’ ένα έτος ναυπήγησαν 80 αεροπλα-νοφόρα. Δηλαδή πλήρη επικράτηση στη θάλασσα και τον αέρα. Πο-νηρά σκεπτόμενοι μετά τον πόλεμο, αφού όλη η Ευρώπη ήταν ετοιμο-πόλεμη, η έδρα της συμμαχίας στις Βρυξέλλες - μικρή χώρα όπως η Δήλος - και τον Ο.Η.Ε. στην ουδέτερη και άοσμη Ελβετία. ’Στην συνέ-χεια εγκλωβίζουν τους «ελεύθερους - συμμάχους» στον ψυχρό πόλεμο αποκλείοντάς τους από τις πηγές ενέργειας της Κασπίας -- Ευρασίας. Κατόπιν, εφαρμόζοντας τη στρατηγική της εξουθένωσης, αδυνατίζουν την Ευρώπη στρατιωτικά, και τους μετατρέπουν σε «υπηκόους - συμ-μάχους». Στο τέλος μεταφέρουν και τις έδρες του ΝΑΤΟ και του Ο.Η.Ε. στις Η.Π.Α. και κόβουν έτσι και το δεύτερο συστατικό και μένει σκέτο το «υπήκοοι». Πως εξηγείται αλλιώς η τυφλή υπακοή στις ορέξεις - διαταγές της;
Σήμερα, μετά το τέλος του Σοβιετικού συνασπισμού ως αντίπα-λου δέους - πρόσχημα της επικράτησης της ιμπεριαλιστική πολιτικής τους, μένοντας απέρειστοι από προσχήματα, εφευρίσκουν αυτό το ε-ξάμβλωμα της ιμπεριαλιστικής τους σκέψης, την «παγκοσμιοποίηση».
Φυσικά φρόντισαν τα δέοντα προ πολλού. Διείσδυσαν επιτυχώς και μεθοδευμένα με τη δύναμη του πλούτου (δολάριο) μέσω των λεγόμε-νων πολυεθνικών εταιρειών σ’ όλο το οικονομικό γίγνεσθαι της Ευρώ-πης. Έτσι νομιμοποιούν την παρουσία της πολιτικής τους, ακόμη και σε απόπειρα οποιασδήποτε ανεξάρτητης σκέψης. Έχουν φτάσει σε τέτοια ύβρη και αλαζονεία από τη δύναμη της ισχύος των, που η διπλωματία τους ασκείται σε επίπεδο Πατρός-τέκνων. Δηλώνουν τίποτε άλλο τα μαγουλοπιασίματα υπουργών εξωτερικών, των υπηκόων κρατών; 5-6 άνθρωποι ύαινες κατέχουν ως υαινοαργυραμοιβοί το μισό πλούτο της υφηλίου. Σε όλα τα κράτη υπηκόους έχουν φροντίσει να «ηγούνται» υπάλληλοί τους εξωνημένοι, όργανα της απίστευτης βουλιμίας των να πνίγουν κάθε ελεύθερη και ανεξάρτητη φωνή και βούληση. Νικημένοι από την ποταπή ανθρώπινη πλεονεξία, «ως δυσέρωτες των αιεί από-ντων» (Θουκ. 6.13) δεν διστάζουν να αιματοκυλούν την ανθρωπότητα προκειμένου να κατέχουν την ηγεμονία.
Σήμερα οι ευρωπαϊκοί λαοί μην περιμένοντας τίποτα από τις πουλημένες ηγεσίες τους στον καναπέ της Ουάσικτον, πρέπει να αφυ-πνιστούν και να αντιδράσουν. Πρέπει να επαναφέρουν στο κέντρο της παιδείας των, τον δίκαιο και ελεύθερο άνθρωπο, τον ελληνικό άνθρω-πο όπως μας τον έδωσε η σκέψη του 5ου αιώνα, αν θέλουμε το μέλλον δικό μας και όχι των 5-6 υαινών. Η Ευρώπη πρέπει ν' αποφασίσει μια από τις δύο διεξόδους. Ή ανεξάρτητη ομοσπονδία από τα Ουράλια μέ-χρι τον Ατλαντικό, αυτάρκης, αυτοδύναμη και συνεπώς ανεξάρτητη, με απελευθερωμένο τον Αραβικό κόσμο της Μέσης Ανατολής από τις ύαινες ή υπήκοος ως μία ακόμη πολιτεία των υαινοαργυραμοιβών της Αμερικής. Οποιαδήποτε άλλη λύση οδηγεί στην ταύτισή της με τη Μή-λο του 416 π.Χ., αργά ή γρήγορα. Η ισχύς σέβεται μόνο την ισχύ. Απο-τελεί νομοτέλεια φυσική. «Εκ πολέμοu μεν γαρ ειρήνη μάλλον βεβαιού-ται». (Θουκ. 1. 12,4).
Δράμα 10-9-2000
[Δημοσίευση, Εφημ. «Δραμινή» 17 Οκτ. και 6 Νοεμ. 2000 ]