Σταύρος Καλεντερίδης
Πριν από λίγες μέρες ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα των πανελληνίων εξετάσεων και ολοκληρώθηκε έτσι ένας ακόμα κύκλος ακαδημαϊκού αδιεξόδου για τις νέες και τους νέους μας. Οι περισσότεροι από εμάς χαρήκαμε ή στεναχωρηθήκαμε με την επιτυχία ή την αποτυχία κάποιου δικού μας προσώπου. Όλοι μας ωστόσο υπομείναμε για ακόμα μια φορά ένα οπισθοδρομικό και ανελεύθερο σύστημα που συντείνει, αν δεν ευθύνεται ξεκάθαρα, για την πλειοψηφία των προβλημάτων της χώρας μας.
http://www.huffingtonpost.gr/stavros-kalenteridis/-_7200_b_11812156.html
Πολιτικός επιστήμονας, διεθνολόγος και επικοινωνιολόγος
Οι πανελλήνιες εξετάσεις είναι το δημιούργημα μιας παλιάς φρουράς ακαδημαϊκών και πολιτικών οι οποίοι υπερασπίζονται μαινόμενοι μέχρι και σήμερα τα κεκτημένα τους και ένα σύστημα το οποίο είναι εκτός τόπου και χρόνου. Ένα σύστημα το οποίο έχει αποτύχει.
Σύμφωνα με το ισχύον αναχρονιστικό σύστημα, για την εισαγωγή στην Γ/βάθμια εκπαίδευση το μόνο που απαιτείται είναι η επιτυχία του υποψηφίου σε τρίωρες εξετάσεις μαθημάτων τα οποία είναι πολλές φορές άσχετα με το αντικείμενο των επικείμενων σπουδών του. Επιπλέον, αν ένας υποψήφιας π.χ. για το Τμήμα Επικοινωνίας και Μ.Μ.Ε. αφιερώσει ένα εξάμηνο πρακτικής εργασίας σε μια εφημερίδα, αυτό δεν συνυπολογίζεται, ενώ αντιθέτως έχουν τεράστια αξία για το μέλλον του ως δημοσιογράφος τα αποτελέσματα των εξετάσεων του στη φυσική και τη χημεία (!) Η τρίωρη εξέταση του, με το αφόρητο άγχος και τα προβληματικά πολλές φορές θέματα, είναι δυστυχώς ικανή για να τον κρίνει και να τον καταδικάσει. Ικανή για να κρίνει ολόκληρη τη ζωή και το μέλλον ενός ανθρώπου, καθώς και το ρόλο του και το πόσο παραγωγικός θα είναι στην κοινωνία.
Σύμφωνα με το ισχύον αναχρονιστικό σύστημα, για την εισαγωγή στην Γ/βάθμια εκπαίδευση το μόνο που απαιτείται είναι η επιτυχία του υποψηφίου σε τρίωρες εξετάσεις μαθημάτων τα οποία είναι πολλές φορές άσχετα με το αντικείμενο των επικείμενων σπουδών του. Επιπλέον, αν ένας υποψήφιας π.χ. για το Τμήμα Επικοινωνίας και Μ.Μ.Ε. αφιερώσει ένα εξάμηνο πρακτικής εργασίας σε μια εφημερίδα, αυτό δεν συνυπολογίζεται, ενώ αντιθέτως έχουν τεράστια αξία για το μέλλον του ως δημοσιογράφος τα αποτελέσματα των εξετάσεων του στη φυσική και τη χημεία (!) Η τρίωρη εξέταση του, με το αφόρητο άγχος και τα προβληματικά πολλές φορές θέματα, είναι δυστυχώς ικανή για να τον κρίνει και να τον καταδικάσει. Ικανή για να κρίνει ολόκληρη τη ζωή και το μέλλον ενός ανθρώπου, καθώς και το ρόλο του και το πόσο παραγωγικός θα είναι στην κοινωνία.
Αντιθέτως, σε άλλα προηγμένα εκπαιδευτικά συστήματα ο επίδοξος φοιτητής αποστέλλει κανονική και πλήρη αίτηση στα πανεπιστήμια της επιλογής του(όπως γίνεται για τις μεταπτυχιακές σπουδές στην Ελλάδα). Συγκεντρώνοντας το φάκελό του, ο υποψήφιος συμπεριλαμβάνει σε αυτόν πέρα από τα αποτελέσματα των εξετάσεων, συγκεκριμένο αριθμό συστατικών επιστολών, μία προσωπική επιστολή εκφράζοντας τις επαγγελματικές και ακαδημαϊκές του φιλοδοξίες, καθώς και το πλήρες βιογραφικό του, με την εθελοντική του δράση, την πρακτική του άσκηση και εμπειρία, τα προσωπικά του επιτεύγματα και τις όποιες διακρίσεις σε διαγωνισμούς, αθλήματα, κ.ά. Στη συνέχεια, τα ακαδημαϊκά ιδρύματα αξιολογούν το φάκελο του υποψηφίου στο σύνολο του, συνυπολογίζοντας όλα τα παραπάνω στοιχεία και όχι μονοδιάστατα και μυωπικά κάποια εξ αυτών, και αποφασίζουν εν τέλει αν θα κάνουν αποδεκτή ή όχι την αίτησή του. Τέλος, ο υποψήφιος, αφού ενημερωθεί, επιλέγει ο ίδιος το πανεπιστήμιο της αρεσκείας του ανάμεσα από αυτά που έχουν αποδεχθεί την αίτηση του, και ξεκινάει την ακαδημαϊκή του σταδιοδρομία.
Κατά τη φοίτησή του τα δύο πρώτα χρόνια στο πανεπιστήμιο, ο φοιτητής δεν χρειάζεται να διαλέξει αντικείμενο σπουδών καθώς η πλειοψηφία των μαθημάτων είναι επιλογής και ο νέος ή η νέα διαλέγει μαθήματα από μια ευρεία γκάμα επιλογών. Με αυτό τον τρόπο ο φοιτητής καταλήγει στο τρίτο έτος σπουδών ικανός πλέον να επιλέξει τον ακαδημαϊκό του κλάδο έχοντας και τον απαραίτητο χρόνο να σκεφτεί αλλά και τη σχετική εμπειρία από διάφορες και διαφορετικές επιστήμες. Το μόνο λογικό δηλαδή για έναν νέο άνθρωπο ο οποίος πρέπει δοκιμάζοντας στην πράξη να ανακαλύψει που βρίσκεται η έφεση και η προτίμηση του. Και εδώ φαίνεται πόσο παράλογο και άδικο είναι να αναγκάζονται οι μαθητές της Γ' Λυκείου να επιλέξουν στα τυφλά και χωρίς σχετική εμπειρία για το μέλλον τους, σε μια τόσο νεαρή και άπειρη ηλικία. Με το σύστημα αυτό λοιπόν ένας φοιτητής μπορεί στα δύο πρώτα χρόνια να επιλέξει μαθήματα όπως π.χ. αρχαία, φυσική, φωτογραφία, ιστορία της τέχνης και σκηνοθεσία και όταν κληθεί στο τρίτο έτος να επιλέξει βάσει των προτιμήσεων του, να ακολουθήσει τις θετικές επιστήμες και να αποφοιτήσει με πτυχίο μαθηματικού από το πανεπιστήμιο.
Πέρα από τα ανωτέρω προφανή, υπάρχει και μια λιγότερο ευδιάκριτη διαφορά των δύο εκπαιδευτικών συστημάτων. Στην περίπτωση των σύγχρονων συστημάτων οι φοιτητές ανταγωνίζονται για να αποφοιτήσουν και όχι για να εισέλθουν στη σχολή της αρεσκείας τους. Αυτή η ειδοποιός διαφορά ξεχωρίζει τα πρωτοποριακά εκπαιδευτικά συστήματα από τα μεσαιωνικά όπως και αυτό της χώρας μας. Συγκεκριμένα, στο ελληνικό σύστημα οι μαθητές ανταγωνίζονται σε γενικής φύσεως μαθήματα και γνώσεις για να εξασφαλίσουν μία από τις περιορισμένες θέσεις στη σχολή της αρεσκείας τους. Έπειτα, καθώς επιτύχουν και βρεθούν στο πανεπιστήμιο,οι φοιτητές έχουν δεδομένη πλέον την αποφοίτησή τους, έστω και σε βάθος χρόνου. Δεν υπάρχει κανένας ανταγωνισμός πλέον σε αυτό το σημείο και θεωρείται δεδομένο πως όλοι οι φοιτητές θα λάβουν το σχετικό πτυχίο της σχολής που κατάφεραν να εισέλθουν.
Από την άλλη πλευρά, σε προηγμένα και σύγχρονα συστήματα, οι φοιτητές ανταγωνίζονται για την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο της αρεσκείας τους, με πλήρες όμως βιογραφικό και πιο υγιείς και δίκαιες διαδικασίες αξιολόγησης, ενώ στη συνέχεια υπάρχει επιπλέον και μεγαλύτερος ανταγωνισμός κατά τη διάρκεια της φοίτησής τους για να μπορέσουν να αποφοιτήσουν. Αυτό σημαίνει πως αν δεν διατηρήσουν ένα συγκεκριμένο μέσο όρο βαθμολογίας ή αν αποτύχουν σε αρκετά μαθήματα κινδυνεύουν να αποβληθούν τελείως από τη σχολή, καθιστώντας έτσι τη φοίτηση ιδιαίτερα σημαντική και δύσκολη. Οι φοιτητές δηλαδή ανταγωνίζονται στις γνώσεις τους πάνω στο πραγματικό αντικείμενο τους και όχι σε αστείες, σοβαροφανείς πανελλήνιες εξετάσεις που καθορίζουν με στείρο τρόπο ολόκληρη τη ζωή τους.
Αν δεν ηττηθεί το ισχύον εκπαιδευτικό σύστημα μαζί με τους όποιους ακαδημαϊκούς και πολιτικούς οπαδούς του, τότε οι όποιες ιδέες και προτάσεις για αξιολόγηση, έρευνα, ποιοτικά προγράμματα σπουδών, αξιοκρατία, και εν γένει ανάπτυξη και εξέλιξη της παιδείας στη χώρα θα είναι δυστυχώς θνησιγενείς και άκαρπες.
Περισσότερα στο Twitter: Σταύρος Καλεντερίδης: www.twitter.com/kalenteridis
http://www.huffingtonpost.gr/stavros-kalenteridis/-_7200_b_11812156.html
Συμφωνώ εν μέρη με το άρθρο. Οι Πανελλήνιες έχουν σαφώς αρνητικά χαρακτηριστικά αλλά έχουν κάποια θετικά. Καταρχάς σε μια χώρα που το ρουσφέτι επικρατεί συντριπτικά είναι η μόνη διαδικασία που είναι πραγματικά αδιάβλητη. Είναι σκληρή, αλλά οι πανελλήνιες είναι οι πρώτες εξετάσεις ενός ανθρώπου σε μια ζωή που είναι γεμάτες εξετάσεις αν δεν είσαι παιδί του κομματικού σωλήνα και είναι πολύτιμη εμπειρία ειδικά για αυτούς που φεύγουν στο εξωτερικό. Αν έχεις δώσει πανελλήνιες ξέρεις να δίνεις εξετάσεις. Κατά τα άλλα συμφωνώ σε αυτά που γράφει ο Σταύρος όσον αφορά τον τρόπο επιλογής από τα πανεπιστήμια αλλά θεωρώ πως αυτή τη στιγμή είναι παντελώς αδύνατο να γίνει κάτι τέτοιο στην Ελλάδα, γιατί για να γίνει πρέπει να αλλάξει ριζικά το πανεπιστήμιο πρώτα
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο υπάρχον σύστημα προκηρύσσει αριθμό θέσεων σαν να πρόκειται για θέσεις κλητήρων. Αν όλοι συννενοηθούν όλοι οι υποψήφιοι να μην γράψουν τίποτα, όλοι μπαινουν στην πρωτη τους επιλογή. Επίσης δεν μπορεί να δηλώνονται τμήματα ασχετα σε αντικείμενο μεταξύ τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣταῦρο, οἱ Πανελλήνιες ἐξετάσεις μέχρι τό 1983 περίπου (προτοῦ γίνουν "πανελλαδικές") ἦσαν καί ἀντικειμενικές, καί ἄσχετες πρός παπαγαλία. Στόχος ἦταν ἡ ἀξιοκρατία. Τό σύστημα λειτουργοῦσε πολύ ἱκανοποιητικά. Μέ προσωπική μέριμνα καί φροντίδα, τεραστίας σημασίας, ἀπό ὑπευθύνους μέσα στό Ὑπουργεῖο Παιδείας, ὁ πλέον σημαντικός τῶν ὁποίων, ἀφοῦ άντιμετώπισε ἀἀντιξοότητες ἰδίως στά τελευταῖα χρόνια τῆς ὑπηρεσίας του λόγῳ γενικῆς ἀλλαγῆς τῶν πνευμάτων, ἀπεχώρησε στήν σύνταξη περί τό 1982-3 (δυστυχῶς δέν συγκράτησα τό ὄνομά του).
ΑπάντησηΔιαγραφήἜκτοτε ἡ ἀξιοκρατία κατέστη "ἐπί τέλους" δυνατό νά ἀντικατασταθῆ ἀπό τό ἀντίθετό της, πρᾶγμα πού ἐπέφερε ἀστοχίες στά θέματα τῶν "Πανελλαδικῶν", διαρροές....
Βέβαια μέχρι τότε, στίς Πανελλήνιες, μέχρι τό 1983, ὑπῆρχε ἀνάγκη φροντιστηρίου γιά ἕνα χρόνο, ἤ τό πολύ καί γιά τό καλοκαίρι μεταξύ πέμπτης καί ἕκτης Γυμανσίου. Ἀκόμη, πρόβλημα εἶχαν ὅσοι θά ἤθελαν καί μποροῦσαν νά σπουδάσουν σέ Πανεπιστήμιο, πού ὅμως ἀποκλείονταν λόγῳ κάποιας ἀτυχίας κατά τήν διάρκεια τῶν ἐξετάσεων.
Ἦσαν ὑποχρεωμένοι νά ξαναπροσπαθήσουν γιά δεύτερη φορά. Σπανίως προσπαθοῦσαν καί γιά τρίτη φορά (έξαιρέσει τῆς Καλῶν Τεχνῶν, ὅπου προσπαθοῦσαν καί για τέταρτη κλπ). Στίς σχολές ὅμως πού ἔδιναν καί γνώσεις καί πτυχία ἀξίας, καί μέσα σέ αὐτές, ἡ φοίτηση δέν ἦταν ἁπλό πρᾶγμα. Χρειαζόταν πολλή προσπάθεια.
Παρατηρεῖτο τότε, ὅτι ἄξια παιδιά, πού δέν εἶχαν περάσει στίς εἰσαγωγικές στήν Ἑλλάδα, σπούδαζαν στό ἐξωτερικό, μέ ἐπιτυχία. Αὐτό ὅμως δέν σήμαινε σέ καμία περίπτωση ὅτι ὅσοι εἶχαν περάσει στήν Ἑλλάδα, δέν ἦσαν σχεδόν ὅλοι τό ἴδιο ἤ καί περισσότερο ἄξιοι.
"Ἁπλῶς", οἱ θέσεις στά Πανεπιστήμιά μας, δέν ἐπαρκοῦσαν γιά ὅλους τούς ἀξίους νά συνεχίσουν. Ἀλλά καί δέν τούς χρειαζόταν ὅλους αὐτούς τούς ἀξίους της, ἡ Ἑλλάδα, στίς ἴδιες ἐργασίες!
Ἔνας καλός μαθητής π.χ., πού ἦταν ἱκανός νά γίνῃ ἱκανότερος, πού ὅμως δέν πέρασε τότε στίς πανελλήνιες, καί πού δέν μπόρεσε νά σπουδάσῃ ἐπειδή δέν εἶχε τήν οἰκονομική δυνατότητα νά φύγῃ γιά τό ἐξωτερικό, γινόταν π.χ. ἕνας ἄριστος μάστορας στήν Ἑλλάδα. Τό σύστημα στό σύνολο λειτουργοῦσε ἱκανοποιητικά.
Αὐτό πού ἔφερε τήν καταστροφή, ἦταν ἡ ἀναξιοκρατία πού ἀκολούθησε μέ α) τήν μονιμοποίηση στά Πανεπιστήμια ὅσων εἶχαν καταλάβει θέσεις βοηθῶν τό 1982, καί μέ ἀποκλεισμό πολλῶν ἀξίων γιά πολλά χρόνια, β) τήν ἵδρυση καί ἄλλων ἀνωτάτων σχολῶν γιά νά κορεσθῆ κάπως ἡ μεγάλη ζήτηση θέσεων σε ΆΕΙ, καί γιά ψηφοθηρικούς λόγους γ) τήν ἔννοια τῆς μαζοποιήσεως τῆς παιδείας, κατά τήν ὁποία δέν χρειάζεται νά γίνονται ἐπιστήμονες οἱ ἄριστοι, ἀλλά καί οἱ πιό μέτριοι "κάνει τό ἴδιο"! δ) τήν ἐπέκταση τῆς ἰσοπεδωτικῆς ἀναξιοκρατίας στά Γυμνάσια καί Λύκεια, μέ ἥρωες πρόσωπα σάν τόν σημερινό πρωθυπουργό ἤ τόν κ.Καμμένο:
Πρότυπο δέν ἦταν πλέον ὁ ἄριστος, ἀλλά ὁ μοδάτος ἀστικοῦ στύλ ξερόλας καί ὁ μάγκικος λαϊκοῦ στύλ "ἅρπα-κόλλας" περί τά τοῦ πολιτισμοῦ καί τῆς προσωπικῆς καλλιέργειας...
Ἔτσι ἐκκολαπτόταν ὅπως κατάλαβες ἡ προετοιμασία γιά ἐξουσία ἀπό τύπους ἐμβληματικούς ὅπως Καμμένο καί Τσίπρα, χαρακτηριστικά παιδιά τῆς τρικυμισμένης ἀπό ἀπόψεως μαζικῆς παιδείας ἐποχῆς τους.
Κι ἀφοῦ ὅλα αὐτά τά εἴχαμε ἐν δυνάμει, μᾶς ἔλειπε μόνο ἡ ἀντιεξουσιαστική ἐκπαίδευση στύλ Γιωργάκη, τήν πήραμε κι αὐτήν ὡς ἀντι-πολιτιστικό δρώμενο μέ στύλ ...νιοῦ ἔητζ (new age η new aids, ὅπως θέλεις τό διαβάζεις), καί ἰδού τά λαμπρά ἀποτελέσματα: Θά ἀνανεώσῃ τήν παιδεία μας ὁ ...Φίλης!
Γράφω το παρακάτω σχόλιο με καλή πρόθεση, μιας και γενικά βρίσκω ενδιαφέροντα πολλά από αυτά που έχει πει ο Σταύρος σε προηγούμενα άρθρα. Στο συγκεκριμένο όμως διαφωνώ σε πολλά. Το πρόβλημα της ανώτατης παιδείας δεν είναι οι εισαγωγικές εξετάσεις, αλλά η καθίζηση που επέρχεται στον τρόπο ζωής όλων των φοιτητών λόγω του ελαστικού-χύμα τρόπου λειτουργίας των ελληνικών πανεπιστημίων. Οι εισαγωγικές εξετάσεις είναι ίσως το μόνο αυστηρό και (σχεδόν) αδιάβλητο κριτήριο που έχει μείνει στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Και εννοώ το πιο αυστηρό κριτήριο σε όλο το σύστημα, ξεκινώντας από το δημοτικό μέχρι και την απονομή διδακτορικών τίτλων στα ντόπια πανεπιστήμια. Οι δε δέσμες ήταν ακόμα πιο αποτελεσματικές επειδή απαιτούσαν πολύ υψηλού επιπέδου εξειδικευση στα τέσσερα συγκεκριμενα μαθήματα που έπρεπε να περάσουν οι υποψήφιοι. Οι εισαχθέντες με το σύστημα των δεσμών δεν συγκρίνονταν σε επίπεδο κατάρτισης με τους εισαχθέντες στην μετα-τις-δεσμες εποχή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ πρόταση του Σταύρου για φάκελο με συστατικές, βιογραφικά κλπ θα ήταν καταστροφική αν εφαρμοζόταν εδώ γιατί:
α) Όταν ένα μεγάλο μέρος του ντόπιου πληθυσμού είναι διεφθαρμένο, είναι αδύνατον το να μην γίνει διαβλητή μια πιο υποκειμενική διαδικασία έτσι ώστε να επιλέγονται μόνον οι ημέτεροι. Τέτοια συστήματα αρμόζουν σε χώρες όπου ο μέσος πολίτης έχει συναίσθηση της κοινωνικής του ευθύνης, όχι στην ψωροκώσταινα όπου το κάθε βλαχαδερό ψάχνει χαραμάδες στο σύστημα για να "τρουπώσει" εις βάρος των άλλων.
β) Έχουμε υποτιμήσει το επίπεδο ευθύνης που έχει κάποιος στην ηλικία των 17-18, αντιμετωπίζοντας τους πάντες σε αυτή την ηλικία ως αθώα αναποφάσιστα παιδάκια. Αν είναι κάποιος να φτάσει να επιλέξει ανάμεσα σε "αρχαία, φυσική, φωτογραφία" στα 19 του, και αφού έχει περάσει στο πανεπιστήμιο, τότε μάλλον μιλάμε για άτομο που πραγματικά δεν ξέρει τι θέλει να κάνει στην ζωή του. Συμφωνώ ότι πολλοί καταλάβαμε τι ακριβώς παίζει με την αγορά εργασίας προς το τέλος του πτυχίου, αλλά μέσες άκρες ξέραμε τουλάχιστον ήδη από τα 15 αν "την βρίσκουμε" περισσότερο με τα φυσικομαθηματικά ή με τα "humanities".
γ) Το παρόν άρθρο φαίνεται να γράφτηκε αποκλειστικά και μόνο με γνώμονα τις σχολές ΜΜΕ. Αλλίμονο αν διαλύσουμε όλο το σύστημα εισαγωγής με κριτήριο έναν κλάδο που μαζεύει, επιτρέψτε μου να πω, την τρίτο-τέταρτη διαλογή των αποτυχόντων της νομικής. Καλοδεχούμενες οι όποιες βελτιώσεις για αυτόν τον κλάδο, αλλά το βρίσκω αστείο να προτείνεται ξήλωμα του συστήματος από την ρίζα μόνο και μόνο για να μπορούν να "πραγματοποιήσουν τα ονειρά τους" (sic) οι επίδοξοι μανδραβέληδες και παπαδάκηδες.
ολα οσα ειπωθηκαν σωστα...ομως ενα ακομη: Για ολους αυτους που σπουδαζουν ,ειτε στο εξωτερικο, ειτε στο εσωτερικο κιειναι οντως, ας υποθεσουμε, αξιοι,υπαρχει πεδιο εφαρμογης που να μπορουν να επιδειξουν τα οσα αξιζουν;ή θα πρεπει να πεσουν σενα τελμα οπου ο καθενας απαυτους πρεπει να αγωνιστει για την επιβιωση ασχολουμενος με αρλουμπες και ξερετε ισως,το τι σημαινει ελληνικος καπιταλισμος...ενα πεδιο ανευ αντικειμενου...
ΑπάντησηΔιαγραφήAAA+++
ΔιαγραφήἩ δικτατορία τῆς ἀναξιοκρατίας.
ΔιαγραφήὍταν ἡ αξιοκρατία καταργεῖται στήν πολιτική, τότε δέν μπορεῖ νά ὑπάρχῃ ἀξιοκρατία οὔτε στά δημόσια οἰκονομικά, οὔτε στήν Διοίκηση οὔτε στήν ἰδιωτική Οἰκονομία. Ὅσο καί ἄν κρατήσῃ ἡ κοινωνία τίς πολύτιμες ἀξίες της, τελικά ὑποκύπτει ἀπό πάνω πρός τά κάτω. Τότε (δηλαδή σήμερα) τίθεται τό εὔλογο αἴτημα τῆς ἐπαναφορᾶς τῆς ἀξιοκρατίας.
Καί στήν παιδεία καί παντοῦ.
Ἐπειδή ὅμως ἡ ἀναξιοκρατία κυβερνᾶ, εἴτε αὐτή η ἴδια χρησιμοποιεῖ εἰκονική ἀξιοκρατία, μέ σκοπό τήν ἀπόλυτη ἐπικράτηση τῆς «δικτατορίας τῆς ἀναξιοκρατίας», εἴτε ἀφίνει τόν δρόμο ἀνοιχτό σέ κεφαλαιοποίηση τοῦ αἰτήματος αὐτοῦ ἀπό ἐπαναστατικές-ἀνατρεπτικές δυνάμεις!
Καί ἴσως φανῆ παράξενο, ἀλλά αὐτό ἤδη συνέβη: Τό αἴτημα γιά ἔξοδο ἀπό τά ἀδιέξοδα ὅπου ὁδηγηθήκαμε ὑπό τῶν ἀναξίων ἡγετῶν, δηλαδή πρωτίστως ἔξοδο ἀπό τά μνημόνια, ἔγινε βορά στίς ἀνατρεπτικές δυνάμεις, αὐτές τῶν νέων ἀναξίων. Στερεώθηκε τώρα ἡ ἀναξιοκρατία καλλίτερα. Ἀποτέλεσμα;
Τό αἴτημα γιά ἀξιοκρατία φαίνεται ηδη πολιτικῶς ἀφελές, ἄν καί νομικῶς-συνταγματικῶς εἶναι ἐπιτακτικό. Ζήτημα εἶναι ὅμως, ἄν τά δικαστήρια, ἐπεμβαίνοντας ἐπί τέλους στήν ρίζα τοῦ κακοῦ τ[ςη ἀναξιοκρατίας ὅππου καί ἀν βρίσκεται, καί ὅπου καί ἄν δρᾶ, εἶναι σέ θέση νά προλάβουν καί νά ἐμποδίσουν ἐξκαίρως αὐτό πού νομοτελειακῶς σχεδόν μέλλει γενέσθαι.
Καθ'ὅσον, πρῶτον, ἡ ἀξιοκρατία ἔχει ἦθος, πού δέν ἀνταποκρίνεται στό πολύ χαμηλό καί χυδαῖο ἐπίπεδο τῆς ἀντιπαραθέσεώς της πρός τήν ἀναξιοκρατία πού ἀποχαλινώθηκε.
Καί δεύτερον: Ἡ δεινή οἰκονομική κατάσταση τῆς μεσαίας τάξεως τῆς ὁποίας τήν ἐπιδείνωση συνειδητᾶ πλέον ἐπιδιώκει ἡ ἀναξιοκρατία, ἐγγυμονεῖ τόν κίνδυνο τῆς ριζοσπαστικοποιήσεως μέρους τῆς μεσαίας τάξεως, τό ὁποῖο ἀποκοπτόμενο, ἐπίσης ἐπίτηδες ἀπό τήν Ὀρθοδοξία (μέ τά μέτρα καί τίς ἰδεολογικές κινήσεις Φἰλη, καί τό σιγοντάρισμά τους ἀπό τά main stream ΜΜΕ), θά αποδεχθῆ ὡς τρόπο δράσεως τήν ἐπαναστατικότητα, σέ πρώτη φάση ἀτομική καί διάσπαρτη, καί δή μεταξύ τῶν νέων. Κάθε χειραγώγηση τότε θά εἶναι πολύ εὐκολώτερη γιά ἕνα ἀναποδογυρισμένο σύστημα ἀναξιοκρατικῆς, κρατικῆς ὄμως, ἐξουσίας.
Τό κλειδί γιά νά προληφθοῦν εἰρηνικῶς τά χειρότερα, βρίσκεται στήν ἀνάδειξη τοῦ - ἐπείγοντος πλέον ὅσο ποτέ - αἰτήματος γιά ἀξιοκρατία, ἀπό τά ὑγιῆ ΜΜΕ. Ἀλλά, καί στήν ὑποστήριξη ἀπό αὐτά, τῆς πλήρους ἐφαρμογῆς τοῦ Συντάγματος, α) σύμφωνα μέ ὅλους τούς σκοπούς του, καί ὄχι μόνο σύμφωνα μέ τό γράμμα του, καί β) μέ ἐξαναγκασμό τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας, ἀπό τά ὑγιῆ ΜΜΕ καί ἀπό τά δικαστήρια, νά συμμορφωθῆ πρός τήν ἀξιοκρατία σέ ὅλα τά ἐπίπεδα καί μέ καθε εὐκαιρία. Δέν ὑπάρχει πολιτικό θέμα πού νά μήν εἶναι καί ἠθικό θέμα, καί νομικό θέμα.
Στην Σοβιετική Ένωση είχαν αναθέσει σε όλους τους μεγάλους καθηγητές να βρουν ένα εκπαιδευτικό σύστημα και ένα σύστημα εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση που θα είναι το τέλειο.Δεν θα χάνετε κανένα ταλέντο και όλοι θα σπυοδάζουν αυτό που πάνω κάτω θέλουν.Το αποτέλεσμα της μελέτης ανακοινώθηκε μετά από χρόνια.Ποιο ήταν αυτό ? Ότι δεν υπήρχε τέτοιο σύστημα !
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι καθαρά θέμα τύχης για μία χώρα να βγει κάποιο ταλέντο και καθαρά θέμα τύχης να αξιοποιηθεί.
Πάντως το σύστημα του συγγραφέος του άρθρου φαίνεται καλύτερο από τις πανελλαδικές έχει όμως και αυτό ατέλειες και πολλά αρνητικά.Όχι όσες οι πανελλαδικές όμως...
Το σύστημα αυτό με όλα τα τρωτά του, και έστω με το υποβαθμισμένο επίπεδο των πανεπιστημιακών, έχει βγάλει καταπληκτικούς επιστήμονες οι οποίοι όταν πηγαίνουν στο εξωτερικό διαπρέπουν γιατί βρίσκονται ένα βήμα πιο μπροστά από τους υπόλοιπους φοιτητές. Δεν υπάρχει έλληνας απόφοιτος ελληνικού πανεπιστημίου που να μην πήγε καλά. Το πρόβλημα αγαπητοί είναι ο αριθμός των αποφοίτων, κανείς δεν αξιολόγησε πόσους πτυχιούχους και από ποια σχολή χρειαζόμαστε. Η ΕΞΕΙΔΙΚΕΥΣΗ είναι η λύση μια και όλα τα Ελληνόπουλα θέλουν και καλά κάνουν να σπουδάσουν.
ΑπάντησηΔιαγραφή