Κάθε φορά που απειλείται η ακεραιότητα της Γαλλίας, διαμορφώνεται μια μάζα δοσιλόγων που απεργάζονται την καταστροφή της. Στον πόλεμο των Εκατό Ετών ήταν οι Μπουργκινιόν, στην αρχή της βασιλείας του Λουδοβίκου XIV ήταν οι εξεγερμένοι της Σφενδόνας, στη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης οι πρωσόφιλοι εμιγκρέδες από το Κόμπλετς, στον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο οι υποστηρικτές του καθεστώτος του Βισύ και των Γερμανών, στους αντιαποικιακούς αγώνες ήταν όσοι αποθέωσαν τους πιο φανατικούς εθνικιστές που, στη συνέχεια, προκάλεσαν ανεπανόρθωτες βλάβες στις απο-αποικιοποιημένες τους πατρίδες. Σήμερα, η μάζα των δοσιλόγων συντίθεται από άτομα και ομάδες που παραδοσιακά χαρακτηρίζουν δοσιλόγους τους εχθρούς τους – ποτέ τον εαυτό τους.
Τό ἀνωτέρω ἄρθρο, εἶναι γραμμένο ἀπό μία "γαλλοτραφή" ἀρθρογράφο μέ Ἑλληνικό ὄνομα - γαλλοτραφή, ὄχι διότι θρεφόταν μέ γαλλοποῦλες, αὐτό ἁπλῶς δέν εἶναι βέβαιο, ἀλλά διότι τό ἄρθρο της ἐγράφη ὡς ἐάν αὐτή ἦταν γαλλίδα καί ὡς ἐάν ἀπευθύνετο πρός γαλλικό ἀναγνωστικό κοινό. Τέλος πάντων! (σέ κατά λέξη μετάφραση, πού στέλνει τόν γάλλο στό ...διάστημα: Fin du tout!)
ΑπάντησηΔιαγραφήΣήμερα λοιπόν, λέει ἡ ἀρθρογράφος, ὅτι ("μερικοί σημερινοί στοχαστές ... επαναλαμβάνουν") "ότι το Ισλάμ είναι φασιστικό πρόγραμμα που εργαλειοποιεί μια ολοκληρωτική θρησκεία". Νομίζω ὅτι, μεταξύ τοῦ φασισμοῦ ὡς μιᾶς ἀντιδημοκρατικῆς καί ὁλοκληρωτικῆς "πολιτικῆς θρησκείας", καί τοῦ ἰσλάμ ὡς ἀντιδημοκρατικοῦ πολιτικοῦ προγράμματος μιᾶς ὁλοκληρωτικῆς θρησκείας, δέν ὑπάρχει κάποια σχέση ἐργαλειοποιήσεως. Ἀλλά, σχέση συγκοινωνούντων δοχείων:
Ἀντιδημοκρατικά ἀμφότερα, πολιτικά ἀμφότερα, "θρησκευτικά" ἀμφότερα, συγκοινωνοῦν διά μέσου τοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ τους, ἀλληλο-έμπνέονται καί ἀλληλο-ἐνισχύονται.
Μόνο πού ὁ Ἰσλαμισμός, ἤτοι ἐφηρμοσμένο Ἰσλάμ, παρά τά "κοινωνικά" χαρακτηριστικά του - καί παρά τήν σχετική χαλαρότητά του, ὅσο κανείς ἀπομακρύνεται ἀπό τό κέντρο του, τόν πυρῆνα του - μοιάζει περισσότερο μέ τόν γερμανικό ναζισμό παρά μέ τόν ἰταλικό φασισμό:
Ὑπερτερεῖ ὁ Ἰσλαμισμός τοῦ ναζισμοῦ καί πολύ περισσότερο τοῦ φασισμοῦ σέ : Μισανθρωπία, τυφλή ὑποταγή, ὀργανωμένα ἐγκλήματα, ἱκανότητα "ἀναγεννήσεως" μετά ἀπό τότε πού ἐπλήγη, ἐκμετάλλευση μαζῶν, χαλαρή μέν, ἀλλά περισσότερο καταλυτική τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου. "Fin du tout!", ὄντως!
Τό ἀνωτέρω ἄρθρο καταλήγει μέ τήν φράση : "...επιστρέφουμε, εθελοτυφλώντας, στην εποχή πριν από τη μάχη του Πουατιέ".
ΑπάντησηΔιαγραφήἘμεῖς; Ἐμεῖς, σέ ποιά μάχη τοῦ Πουατιέ "επιστρέφουμε"; Ἐμεῖς εἴμαστε τελείως ἀλλοῦ καί πολύ πιό καλά. Γιά δεῖτε τήν πολὐ καλή διερεύνηση τοῦ ἰδίου θέματος, πολύ πνευματικώτερη, "κάτω" ἀπό τήν ἐπιφανειακότητα τοῦ πολιτικοῦ γίγνεσθαι, δηλαδή πολύ βαθύτερη σέ σχέση μέ τήν παρουσιάση καί τούς προβληματισμούς τῆς (γ-)αλλοτραφοῦς ἀρθογράφου, εἰς, τό ἄρθρο "Μπουρκίνι (Απόστολος Παπαδημητρίου)", πού Δημοσιεύθηκε στις Αυγούστου 30th, 2016, εἰς : http://alopsis.gr/%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%B9-%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CF%80%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%B7%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85/