Το έργο και τα έργα της Δικαιοσύνης

Θεσσαλονίκη, 8 Οκτωβρίου 2016

Του Γιάννη Αποστολίδη, π. δικηγόρου

Λέω καμιά φορά ότι εμείς οι έλληνες δεν πρέπει να είμαστε και τόσο περήφανοι για το ότι προηγηθήκαμε στον πολιτισμό, διότι, λέω, συνέβη ό,τι και με τα σκουληκιασμένα φρούτα, που ωριμάζουνε πρώτα αλλά και σαπίζουνε πρώτα. Tο σκουλήκι που τρώει τα σωθικά μας είναι ο εγωισμός. Αυτός προκάλεσε τα αρχαία πρωτεία μας (Αιέν αριστεύειν - αλλά το αιέν πήγε προ πολλού περίπατο... - και υπείροχον  έμμεναι άλλων), αυτός μας έκανε να ωριμάσουμε πρώτοι πολιτιστικά αλλά και αυτός ο ίδιος μας έκανε να σαπίσουμε πρώτοι μέσα σε ένα κόσμο που σαπίζει και χάνεται.

 Αυτός ο εγωισμός είναι βέβαια ιδιαίτερα καταστροφικός όταν εκδηλώνεται ως μαζικό φαινόμενο. Όπως στην περίπτωση των δικαστών, που θεωρώντας εγωιστικά τους εαυτούς τους ως ξεχωριστούς, κάτι σαν "τη Παναϊας τα κάτας", που λέμε οι πόντιοι, προνομιούχους δηλαδή σαν τις γάτες της Παναγιάς, θέλουν να εξαιρεθούν από τη γενική δυστυχία μας, θέλουν να κάνουν την δυστυχία μας ευτυχία τους, θέλουν να κρατήσουν τα μισθολογικά  (κατα)κεκτημένα τους, τη λεία που απεκόμισαν με την ληστρική αριθμ. 13/2006 απόφαση του Μισθοδικείου, με την οποία επέβαλαν οι δικαστές το 2008 στην τότε "κυβέρνηση" να τους καταβάλλει 830.000.000 ευρώ ως αναδρομικά (κατά μέσο όρο 140.000 ευρώ σε καθένα από τους 6000 δικαστές και μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους) και να αυξήσει τις αποδοχές τους κατά περίπου 50%! Το δικαστήριο αυτό συγκροτείται από τρεις ανώτατους δικαστές, τρεις καθηγητές πανεπιστημίου και τρεις δικηγόρους. Στην απόφαση μειοψήφισαν οι καθηγητές, που είχαν τη γνώμη ότι αυτή θα προκαλέσει εξουθένωση των οικονομικών του Κράτους, όπως και έγινε. 

 Η απόφαση αυτή είχε το εξής "απλό" σκεπτικό: Οι δικαστές ανακάλυψαν ότι ένα άτομο σε όλη την ελληνική επικράτεια, ο πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομίων (ΕΕΤΤ), είχε σχεδόν διπλάσιες αποδοχές από τους Προέδρους των Ανωτάτων Δικαστηρίων. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟ, είπε το Μισθοδικείο, διότι το άρθρο 82 του Συντάγματος λέει ότι "Οι αποδοχές των δικαστών είναι ανάλογες με το λειτούργημά τους" και από αυτό προκύπτει ότι αν έστω και ένα άτομο σε όλη την  Ελλάδα, στον δημόσιο (κατά το ΣτΕ και στον  ιδιωτικό!) τομέα, έχει αποδοχές μεγαλύτερες από του Πρoέδρου Ανωτάτου Δικαστηρίου, αυτό υποχρεώνει το νομοθέτη να ανεβάσει τις αποδοχές των Προέδρων των Ανωτάτων Δικαστηρίων στο ίδιο τουλάχιστον ύψος και να αυξήσει κατ' αναλογία και τις αποδοχές όλων των δικαστών και των μελών του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους. Κόστος για το Δημόσιο κάτι δισεκατομμύρια, που μετριάστηκαν στα παραπάνω αναδρομικά, 830.000.000 ευρώ, και την αδιανόητη αύξηση των αποδοχών τους. Κατά την γνώμη μου αυτό το χρήμα ήταν το πιο βρώμικο που κυκλοφόρησε ποτέ στην Ελλάδα - και τι σύμπτωση, η αύξηση δόθηκε με τροπολογία στο νόμο για το βρώμικο χρήμα! Βέβαια η τότε (2008) "κυβέρνηση"  "Καραμανλή" επιβαλλόταν  να κατεβάσει τις αποδοχές του προέδρου της ΕΕΤΤ στο ύψος των αποδοχών των Προέδρων των Ανωτάτων Δικαστηρίων, αφού κρίθηκαν (οι αποδοχές του προέδρου ΕΕΤΤ) κατά το υπερβάλλον αντισυνταγματικές από το Μισθοδικείο - άλλο αν την κρίση του αυτή την έστρεψε κατά τρόπο ανήθικο και νομικώς παράφρονα κατά του Κράτους. Έτσι θα καθιστούσε  ανίσχυρη την απόφαση του Μισθοδικείου, διότι σε κάθε παλινδικία θα πρόβαλε το Δημόσιο ότι ήδη οι αποδοχές του προέδρου της ΕΕΤΤ μειώθηκαν αναδρομικά. Δεν το έκανε αυτό εκείνη η ωραία κοιμωμένη "κυβέρνηση". Λέτε να μην πέρασε από το μυαλό κανενός αυτή η απλή και επιβεβλημένη ηθικά και νομικά λύση; Πάντως οι φυσικοί σύμβουλοί της, τα μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, είχαν κάθε λόγο να κάνουν τους ανίδεους, διότι η απόφαση αυτή γέμιζε λεφτά και τους ίδιους..., αφού έγκαιρα, με την αναθεώρηση του Συντάγματος το 2002, έχωσαν τη διάταξη 100Α που εξομοιώνει τις αποδοχές τους με τις αποδοχές των δικαστών.

 Η "Δικαιοσύνη" με την απόφαση του Μισθοδικείου είχε διαπράξει ένα ανοσιούργημα. Και αντί η τότε "κυβέρνηση" να αποκαταστήσει την νομική και ηθική τάξη, συμβιβάστηκε... Ήταν τόσο ανατριχιαστικά εκείνα τα αναδρομικά και οι αυξήσεις των δικαστών, ώστε το Διοικητικό Εφετείο Αθηνών δικάζοντας επί σχετικού θέματος και μη μπορώντας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα είπε (αριθμ. απόφασης 12/2012) ότι  τάχα εκείνα τα αναδρομικά τα έδωσε το κράτος στους δικαστές διότι "... κατά το κρίσιμο χρονικό διάστημα  [1.1.2003 έως 18.8.2007] υπήρξε πρόσθετος και μεγάλος φόρτος εργασίας για τους δικαστικούς λειτουργούς όλων των κλάδων της δικαιοσύνης ........ αφενός εξ αιτίας της εισόδου μεγάλου αριθμού οικονομικών μεταναστών (απελάσεις, άδειες παραμονής, άσυλο, παραβατικές συμπεριφορές κλπ), αφετέρου λόγω των ολυμπιακών αγώνων .... " . Αυτές τις γραμμές κανένας δικαστικός, που ξέρει την αλήθεια, ότι δηλαδή αυτά έγιναν υπό την απειλή της 13/2006 του Μισθοδικείου και όχι λόγω κάποιας εκτάκτου δήθεν υπεραπασχόλησης των δικαστών, δεν θα τις διαβάσει ολόκληρες, διότι ασφαλώς σε κάποιο σημείο θα σκεπάσει το πρόσωπό του από ντροπή, δεν θα τις βλέπει ... Ο ορφικός 'Υμνος της Δικαιοσύνης την δοξάζει επειδή "το πλέον στυγαίει, ισότητι δέ χαίρει", δηλαδή μισεί την πλεοναξία και χαίρεται την ισότητα. Αλλά οι δικαστές έδειξαν τότε φαταουλισμό ασυγκράτητο. Όπως με στοιχεία απέδειξα σε παλιότερο άρθρο μου, εκείνα τα χρήματα, τα αναδρομικά και οι αυξήσεις που τους έδωσε η "κυβέρνηση"  "Καραμανλή" το 2008, έκαναν το ποτήρι, μάλλον τη ... δεξαμενή, της χρεωκοπίας να ξεχειλήσει.

  Από τότε οι δικαστές προστατεύουν per fas et nefas, με θεμιτά και αθέμιτα μέσα, τα άδικα συμφέροντά τους. "Θεμιτά" τα προστατεύουν με νεότερες αποφάσεις αυτού του πάντοτε αμαρτωλού Μισθοδικείου. Και αθέμιτα και παράνομα με την απεργία τους το 2012, που την απαγορεύει το άρθρο 23 του Συντάγματος, και με απειλές κινητοποιήσεων σήμερα.

 Είχε γράψει παλιότερα (στό Δελτίο Φορολογικής Νομοθεσίας Νοέμβριος 2012 τεύχος 1502) ο φωτισμένος δικαστής, τ. Πρόεδρος Διοικητικού Εφετείου κ Κωνσταντίνος Φώτος, σε ένα άρθρο του που εγώ τουλάχιστον το θεωρώ ως το καλύτερο, το πλέον ευθύβολο από όσα γράφτηκαν για την κρίση, ότι " Αν και οι άλλοι λειτουργοί ή εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα είχαν ακολουθήσει το παράδειγμά τους [των δικαστών], η χώρα σήμερα θα είχε διαλυθεί".

 Και θα διαλυθεί η χώρα, αν τα κόμματα, που είναι οι μόνοι αληθινοί και παντοδύναμοι εκπρόσωποι του κυρίαρχου λαού, δεν εγκαταλείψουν την γλυψιάρικη και δειλή στάση τους απέναντι στην υπαρκτή Δικαιοσύνη και δεν απαιτήσουν μια αληθινή Δικαιοσύνη, υπεράνω των υπερφύαλων συμφερόντων των λειτουργών της. Πρέπει σύμπας ο πολιτικός κόσμος και πρώτη η κυβέρνηση να επέμβει στο έργο της Δικαιοσύνης, αλλά σε ένα και μόνο, που αρκεί: Nα δώσει στους δικαστές να καταλάβουν ότι σε συνθήκες εθνικής τραγωδίας, όπου η σημερινή κρίση, στην οξύτητα της οποίας συνέβαλαν όσο καμιά άλλη κοινωνική τάξη, μπορεί να απειλήσει και την εθνική υπόσταση, είναι αυτόχρημα αντεθνικό και προδοτικό ακόμη και το να ονειρεύονται το προμνημονιακό δικαστικό μισθολόγιο, που "κατέκτησαν" με τη ληστρική αριθμ. 13/2012 απόφαση του Μισθοδικείου, με το οποίο μισθολόγιο, για να καταλάβει ο αναγνώστης, δικαστής με μόλις 15 χρόνια υπηρεσίας είχε υψηλότερες αποδοχές από τον Αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων - και είχε τσεπώσει και τα 140.000 ευρώ αναδρομικά ... Με αυτή την απόφαση, με αυτή τη νομική λοβιτούρα, η ζυγαριά, το σύμβολο της Δικαιοσύνης, είχε καταντήσει "τρυτάνη ρέπουσα επί το λήμμα", δηλαδή ζυγαριά που γέρνει στην αρπαχτή. Σήμερα οι δικαστές, που απασχολούν και πάλι την επικαιρότητα με τα μισθολογικά τους, επικαλούνται χωρίς ντροπή "τις αποφάσεις ανωτάτων δικαστηρίων", δηλαδή την αριθμ. 13/2006 του Μισθοδικείου και τις άλλες που την ακολούθησαν. Ας τους πει ο πολιτικός κόσμος εν ονόματι του λαού: Ε, ως εδώ και μη παρέκει!