Το ζήτημα του ονόματος των Σκοπίων

Ά μέρος: Οι ευθύνες ΣΥΡΙΖ.Α. – ΑΠ.ΕΛ.*

Αυτό που αναζητά η πλειονότητα του ελληνικού λαού επ’ αφορμής της επικείμενης «λύσεως» του Σκοπιανού ζητήματος είναι ο τρόπος. Δεν αναφέρομαι στον τρόπο επιλύσεως του προβλήματος, αλλά στον τρόπο άμυνας των πολιτών έναντι των πολιτικών επιλογών που δεν τους βρίσκουν σύμφωνους.

Η ελληνική συγκυβέρνηση που προωθεί την αυτοκτονική λύση αποτελείται από το κόμμα της οργής, τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α., και από τους πρόθυμους συνεταίρους του, τους ΑΝ.ΕΛ. Εδώ που έχουμε φτάσει έχει ιδιαίτερη σημασία να γνωρίζουμε ποιοι διαπραγματεύονται ένα θέμα έν ού παικτοίς, διότι έτσι επιμερίζονται και θα μπορούν να καταλογιστούν οι ευθύνες. Ο κος Τσίπρας και ο κος Καμμένος έκαναν μια προγραμματική συμφωνία, λένε και ξαναλένε οι ίδιοι και τα στελέχη τους. Συμφώνησαν να βγάλουν την Ελλάδα από τα Μνημόνια και να πατάξουν τη διαφθορά. Η συμφωνία αυτή χρησιμοποιείται ως δικαιολογία για να εξηγηθεί η αντεθνική πολιτεία του κου Καμμένου και των ΑΝ.ΕΛ., οι οποίοι κατάντησαν ΑΠ.ΕΛ. (*Απολύτως Εξαρτημένοι Έλληνες – στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.).

Κάπως έτσι ο αδιαμφισβήτητος, προσώρας, αρχηγός των ΑΠ.ΕΛ. απέθεσε το βάρος που του φόρτωνε η παραχώρηση του ονόματος της Μακεδονίας στο κράτος των Σκοπίων. Με το τρικ αυτό, εξάλλου, εξυπηρετείται και η πρόθεση του κύριου κυβερνητικού εταίρου, του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., να πουλήσει την ψυχή της Ελλάδος, προκειμένου να αποσπάσει ομιχλώδεις υποσχέσεις στο ζήτημα του χρέους. Εξέλιξη που αναμένεται στο κυβερνητικό στρατόπεδο και η οποία θα μπορούσε άμεσα να δημιουργήσει κλίμα κατάλληλο για μια ελπιδοφόρα για το κόμμα προσφυγή στις κάλπες.

Ας μη γελιόμαστε, ουδείς θέλει να χάσει τα οφέλη της εξουσίας. Ούτε οι νυν κυβερνώντες, ούτε οι προηγούμενοι, ούτε οι επόμενοι. Για αυτό και σε περιπτώσεις διλημματικές οι πολιτικοί μας έχουν αποδείξει ότι επιλέγουν τον εαυτό τους και την πολιτική τους μακροημέρευση. Τρανά παραδείγματα: η αιμάσσουσα Κύπρος το καλοκαίρι του 1974, η είσοδος ή μη της χώρας μας στην Ε.Ο.Κ., η κρίση των Ιμίων, και πολλές, πολλές άλλες περιπτώσεις. Μία τέτοια είναι και η παρούσα συγκυρία. Δεν ενδιαφέρονται για τις επιπλοκές που θα έχει η «λύση» που προωθούν. Δεν θα είναι πολιτικά ενεργοί για να τους προβληματίζει το πολιτικό κόστος. Έχουν την εντύπωση ότι θα γραφτούν στην Ιστορία με χρυσά γράμματα επειδή δήθεν θα πάρουν λύση στο χρέος. Αμ δε! Η Ιστορία είναι πολύ σκληρή με όσους αδιαφορούν για τους πολίτες τους και για το Έθνος τους. Και γίνεται ακόμη σκληρότερη για εκείνους που εν γνώσει τους παραδίδουν την ψυχή μιας χώρας, όπως είναι η Μακεδονία στην παρούσα κατάσταση.

Όλοι αυτοί βλέπουν αυτό που γυαλίζει, δηλαδή το δόλωμα, και δεν βλέπουν τη φάκα. Ποιος από όσους έχουν μελετήσει την ιστορία είναι σε θέση να διαφωνήσει ότι και αυτός ο δικτάτορας Δημήτριος Ιωαννίδης είχε ακριβώς τα ίδια κατά νου το 1974; Έβλεπε την «εθνική επιτυχία» που θα είχε η δολοφονία του Μακαρίου αλλά όχι την τουρκική απειλή. Η τεράστια διαφορά είναι ότι εκείνος διοικούσε την Ελλάδα δικτατορικώς, ενώ η τωρινή συγκυβέρνηση έχει εκλεγεί από τη μειοψηφία του ελληνικού λαού. Περίπου από το 19,5% των Ελληνίδων και των Ελλήνων.

Για τον λόγο αυτόν, επιστρέφουμε στο αρχικό ερώτημα. Πώς μπορεί η πλειονότητα των πολιτών, όταν διαφωνούν με κάτι τόσο άμεσο και τόσο επικίνδυνο, όσο η παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας σε άλλη χώρα να αντιδράσουν αποτελεσματικώς;