Πήρες μαζί σου το κλειδί;…

FILE PHOTO. Η πανέμορφη παραλία της Αμμοχώστου/ ΚΥΠΕ

Του ΠΟΛΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ  
“Φύγαμε ξημερώματα 14 Αυγούστου. Μόλις χάραζε η ανατολή του ήλιου πάνω στα κύματά της… Πανικόβλητοι, κυρίως γυναικόπαιδα, στην πόλη μπαίναν οι οχτροί… Εννέα άτομα μέσα στο αυτοκίνητο μας… Ουρές τα αυτοκίνητα…. Με ένα ζευγάρι ξύλινα τσοκκαρα, ήταν της μόδας τότε, κι ένα φουστανάκι ριγωτό. Ο πατέρας  μου ρώτησε τη μάνα μου “πήρες το κλειδί;”… Κανενός δεν πέρασε από το μυαλό πως δεν θα γυρνούσαμε πίσω ξανά!…Ήμουνα παιδάκι τότε και ήταν η πρώτη μου ανατολή που αντίκρυσα… Πώς να μην τρέμω τις ανατολές;”…

Λόγια της γιατρού Μαρίας Αλεξάνδρου από την Αγία Αικατερίνη Αμμοχώστου, η οποία τώρα ζει στη Λάρνακα.

Η πρώτη μαχαιριά που δέχτηκε η Κύπρος ήταν στις 20 Ιουλίου. Κανένας δεν περίμενε ότι λίγο αργότερα αργότερα θα ερχόταν και η δεύτερη μαχαιριά. Ήρθε όμως. Κι ήταν βαθιά και καταστρεπτική…

14 Αυγούστου 2018, μια πανέμορφη μέρα του Καλοκαιριού σε τούτη την υπέροχη γωνίτσα του πλανήτη. Μια γωνίτσα η οποία μέσα στους αιώνες δεν βρήκε ποτέ την ησυχία της. Σήμερα λοιπόν ξυπνήσαμε με τη μνήμη αυτή. Τη μνήμη της δεύτερης εισβολής. Άπραγοι, αδύναμοι να σκαρώσουμε την επόμενη μας κίνηση, την επόμενη μας αντίδραση για την υπόθεση που λέγεται 44 χρονη τουρκική κατοχή της Κύπρου από τον Αττίλα.

Σήμερα, όπου κι αν είμαστε, έρχονται οι εικόνες να μας χαράξουν ξανά την πληγή. Γιατί όσους επιδέσμους κι αν φροντίσαμε να φορτώσουμε το ματωμένο σώμα της πατρίδας μας, η πληγή είναι ακόμα εκεί. Το αίμα στάζει για να μην ξεχάσουμε. Για να μην ξεχαστούμε.

Ίσως πολλοί από μάς να έχουμε κουραστεί. Ίσως πολλοί να χάσαμε την ελπίδα. Για κάποιους, το ποτήρι είναι μισό-άδειο. Όμως, ας ανοίξουμε τα μάτια μας κι ας δούμε πως μέσα από τις καταλληλες συνθήκες, τα πράγματα γύρω μας διαμορφώνονται. Ας δούμε τις πρόσφατες εξελίξεις στην Τουρκία. Εκεί που όλοι νομίζαμε ότι οι σχέσεις Τουρκίας – Αμερικής είναι ισχυρές και αδιάβλητες, ξαφνικά, μόνο μέσα σε λίγες μέρες υπάρχει περίπτωση να διαλυθούν όλα, με ενδεχόμενο οι ισορροπίες στην περιοχή να αλλάξουν καθοριστικά.

Τι σημαίνει αυτό για μάς; Σημαίνει ότι κάποια στιγμή ίσως βρεθεί η κατάλληλη ευκαιρία όπου μπορεί καταστούμε πιο σημαντικοί στην περιοχή.

Πολλά πράγματα αλλάζουν. Οι σχέσεις μεταξύ κρατών, οι δυναμικές, τα συμφέροντα… Οικονομίες δυναμώνουν ή διαλύονται. Γι αυτό είναι πολύ σημαντικό να είμαστε πάντα έτοιμοι. Με όλους τους τρόπους. Γι αυτό είναι μέγιστη ανάγκη να είμαστε συσπυρωμένοι περισσότερο από ποτέ. Να χτίσουμε γέφυρες με όλες τις δυνάμεις που κάποια στιγμή μπορούν να μάς στηρίξουν.

Ακόμα μια πικρή γεύση σήμερα.

44 χρόνια από τη μέρα κατά την οποία ο Αττίλας της Τουρκίας στις 14 Αυγούστου 1974 κατέλαβε το μεγαλύτερο μέρος της περιοχής Μορφου, της Μεσαορίας, την Αμμόχωστο και την Καρπασία.

Χρόνο με το χρόνο η εισβολή χαράζεται ακόμα πιο βαθιά. Σύντομα κοντεύουμε μισό αιώνα. Πολλοί από όσους έζησαν, βίωσαν ή και πολέμησαν στις 20 του Ιούλη και στις 14 του Αυγούστου δεν ζουν πια. Τα παιδιά και τα εγγόνια μας δεν ξέρουν τόσο καλά την ιστορία ούτε ξέρουν τι πάει να πει νοσταλγία των πατρογονικών εστιών…

Κι αν όλα αλλάζουν, ας είμαστε έτοιμοι όσο μπορούμε. Γιατί η μητέρα της Μαρίας Αλέξανδρου πήρε μαζί της το κλειδί για το σπίτι της στην Αμμόχωστο. Έχει πάρει μαζί της το κλειδί… Το κλειδί του σπιτιού της…

apopseis