Η εξομολόγηση…

Πάει καιρός που εχω να γράψω ένα (μεγάλο) άρθρο για τα όσα συμβαίνουν στη χώρα που «ανθεί φιαδρά η πορτοκαλέα». Όπως παλιά που δημοσίευα άρθρα-ποταμούς που παρουσίαζαν τις «δράσεις» χαρακτήρων που εκλέχτηκαν από τον «Έλληνα Λαό» και κυβέρνησαν το περίεργο αυτό κράτος.

Όπως ίσως καταλαβαίνετε ο λόγος είναι λότι, έχω την εντύπωση πως τα έχω πει όλα και, αν γράψω κάτι, θα επαναληφθώ. Οι συνταξιδιώτες μιας κάποιας ηλικίας θα ενθυμούνται τις εποχές. 

Την επιστροφή του Κ. Καραμανλή μετά την πτώση της χούντας και την ίδρυση της Ν.Δ, τα χρόνια της «Αλλαγής» του Ανδρέα Παπανδρέου, την «Επανίδρυση του Κράτους» του Καραμανλή του νεότερου, την «Ισχυρή Ελλάδα» του Κ. Σημίτη, τα Ζάππεια του Αντώνη Σαμαρά, το «Ή Αλλάζουμε ή Βουλιάζουμε» του Γεργίου Παπανδρέου ή ΓΑΠ ή Τζέφρυ ή Μεγάλου Στοχαστή» ή Προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και, τα τελευταία τέσσερα χρόνια, την «1η Φορά Αριστερά».

Οι ίδιοι (συνταξιδιώτες) δεν έχουν (ελπίζω) ξεχάσει την κριτική(;) μου σε χίλιες δυό αποφάσεις, πράξεις και τοποθετήσεις όλων των σωτήρων που πέρασαν, από τον «εθνάρχη» και τις αντιπαροχές του μέχρι τον «Σιδερένιο» που έβαλε την κουτάλα στην κοινωνική χύτρα και έβγαλες στον αφρό τα κατακάθια, μέχρι το «δημοψήφισμα» που έκανε το «όχι» «ναι», τομ «αφύσικό» γάμο ενός ακροδεξιού με ένα, κατά δήλωση, αριστερό, όλο το ελεγχόμενο, κατευθυνόμενο, σχεδιασμένο από «ξένους δυνάστες» πολιτικό σκηνικό της Δημοκρατίας της Χαρτόβιας

Μετά από, σχεδόν 50 χρόνια προσπαθειών να «περάσω ένα μύνημα»  (όπως λένε οι δημσιοκάφροι στη τηλεόραση) και την παταγώδη μου αποτυχία δηλώνω πως τέρμα τα άρθρα-ποταμοί, τέλος η αποστολή «μυνημάτων», νεκρή (εντελώς) η διάθεση να μιλήσω με χαρακτήρες που, πρώτα και πάνω απ’ όλα, δεν με γνωρίζουν! 

Το μόνο που μπορώ να κάνω ανθυπομειώντας στους συνταξιδιώτες είναι, σύντομα σχόλια με χιούμορ και, σπάνια, νεοελληνική «πλάκα» .

 Γιατί, τι μπορεί να γράψω για το θέατρο του διαζυγίου Μπάνου-Αλέκση, το ύφος και την εκφορά λόγου του Κυριάκου, το παραλήρημα του Λεβέντη, την αλεπουδίστικη συμπεριφορά του Σταύρου ή την παρουσία της Φώφης; Ίσως πείτε «πολλά» αλλά, σας διαφεύγει κάτι. Η ηλικία και οι μειωμένες αντοχές. Δεν μπορώ πια αγαπαπητοί μου φίλοι! Κουράστηκα ίσως δικαιολογημένα

Και, εκτός απ’ ότι κουράστηκα διαπιστώνω ότι δεν υπάρχει πλέον ελπίδα. Το Δουκάτο διανύει τα τελευταία χρόνια ως αναξάρτητου κράτους. Εκτός από την Μακεδονία οι εθνομηδενιστές θα παραδώσουν και άλλες περιοχές γιατί, αυτές είναι οι εντολές και κανείς, ουτε οι Αμερικανοί, δεν μπορούν να σταματήσουν και ίσως να μη θέλουν κι’ όλας

Κώστας Καββαθάς 

Σημ: ακολουθούν κάποιες, εντελώς ενδεικτικές φωτογραφίες από την συλλογή μου. Έχω κι άλλες αλλά, κάποια στιγμή, βαρέθηκα