«Βγάλτε τα παιδιά έξω!» (Β' Μέρος)

To δεύτερο μέρος του συγκλονιστικού άρθρου The School για το μακελειό στο σχολείο του Μπεσλάν. Ο ηρωικός δάσκαλος ελληνικής καταγωγής, Ιβάν Κανίδης, η επέμβαση των ειδικών δυνάμεων και ο τραγικός επίλογος.

Βράδυ: Στο γυμναστήριο

Ο Κάρεν Μντιναράτζε έχανε και έβρισκε τις αισθήσεις του. Κάποια στιγμή όταν ξύπνησε είδε μια γυναίκα από πάνω του να του κάνει αέρα. Κάποια άλλα παιδιά του καθάριζαν το τραύμα με ένα πανί βρεγμένο σε ούρα. Ξύπνησε ξανά. Μια έφηβη του έδωσε ένα πλαστικό μπουκάλι και του ζήτησε να ουρήσει μέσα σε αυτό.

"Κοίτα αλλού" της είπε, πήρε το μπουκάλι και ούρησε αργά. Τελείωσε και της το έδωσε. Το κορίτσι και οι φίλοι της τον ευχαρίστησαν και έριξαν σταγόνες στο χέρι τους για καθαρίσουν τα πρόσωπα τους. Μετά ο καθένας είπε γουλιές από το μπουκάλι, περνώντας το από χέρι σε χέρι μέχρι που του το επέστρεψαν. Η αφυδάτωση του Κάρεν ήταν προχωρημένη. Ο λαιμός του έκαιγε. Έριξε μια γουλιά από το ζεστό υγρό στο στόμα του και η υγρασία ανακούφισε τον πόνο. Κατάπιε.

Κοίταξε το μπουκάλι. Είχε μείνει λίγο. Μια πολύ ηλικιωμένη γυναίκα με ένα μαντήλι του έκανε νόημα ζητώντας να πιει. Της πέρασε το μπουκάλι.

3 Σεπτεμβρίου μετά τα μεσάνυχτα: Στη αίθουσα με τα βάρη

Η Ιρίνα Ναλντικόγεβα κινήθηκε ανάμεσα στους ομήρους που βρίσκονταν στο πάτωμα. Η κόρη της Αλάνα είχε πυρετό. Το γυμναστήριο ήταν συνδεδεμένο με μια μικρή αίθουσα με βάρη που είχε γίνει ένα ανεπίσημο ιατρείο. Η Ιρίνα ζήτησε άδεια από έναν τρομοκράτη να μετακινήσει εκεί την Αλάνα. Έγνεψε και αυτή κουβάλησε το ζαλισμένο παιδί και το ξάπλωσε στο παγωμένο πάτωμα της αίθουσας. Περίπου πενήντα άτομα βρίσκονταν στον χώρο, κυρίως παιδιά και ηλικιωμένοι.

Μια σωλήνα νερού έτρεξε και χωρίς να του το πει κανείς ένα μικρό παιδί πήγε και έδωσε στην Αλάνα ένα ποτήρι νερό. Ήπιε με λαχτάρα και ξάπλωσε. Σταδιακά η αναπνοή της έγινε πιο αργή και πιο βαθιά. Κοιμήθηκε. Η Ιρίνα επέστρεψε στο γυμναστήριο, πήρε τον γιο της και τον έβαλε δίπλα στην αδελφή του.

Αφού πρόσεχε για πολλές ώρες τα παιδιά της, η Ιρίνα άρχισε να καταρρέει και για πρώτη φορά από τη στιγμή που τους πήραν ομήρους, αποκοιμήθηκε. Ο πατέρας της εμφανίστηκε. Είχε πεθάνει πολλούς μήνες πριν αλλά το πρόσωπο του αιωρήθηκε μπροστά της. Είχε γκρίζα μαλλιά. Δεν μίλησε. Ούτε κι αυτή. Κοίταξαν ο ένας τον άλλο στα μάτια. Μετά από περίπου είκοσι λεπτά ξύπνησε. Ο πατέρας της, ο Τιμοφέι Ναλντικόγεφ ήταν ένας ευγενικός άντρας, ήρεμος και καλοσυνάτος. Ποτέ δεν τον είχε ονειρευτεί ξανά. Αναρωτήθηκε: Τι σημαίνει αυτό;

Πρωί: Στο γυμναστήριο

Σαράντα οκτώ ώρες μετά την αρχή της ομηρίας όσοι είχαν επιβιώσει γλιστρούσαν στην απελπισία. Άρχιζαν την τρίτη τους μέρα χωρίς φαγητό, την δεύτερη χωρίς νερό. Σχεδόν όλοι είχαν κοιμηθεί μόνο κατά διαστήματα τις δύο τελευταίες νύχτες. Ήταν αφυδατωμένοι, βρώμικοι, αδύναμοι και στραγγισμένοι από τον φόβο. Έπεφταν ο ένας πάνω στον άλλο και πάνω στους τοίχους. Οι τρομοκράτες φαίνονταν κουρασμένοι, φθαρμένοι έχοντας πλέον γνώση ότι αγνοούσαν τα αιτήματα τους. Είχαν γίνει πιο κακοί και έβγαλαν τους ομήρους από την αίθουσα με τα βάρη σπρώχνοντας τους με τα όπλα.

Διαβάστε τη συνέχεια στο janus.gr