Όταν πουλάς έναν σύμμαχό σου στους Τούρκους, τότε στην ουσία πουλάς την ίδια σου την πατρίδα! (3)

Πως στήθηκε η προδοσία
Στο σημείο αυτό πρέπει να γίνει ένας απολογισμός. Ο Άπο βρέθηκε στα χέρια των Τούρκων και κάποιοι από την ελληνική κυβέρνηση έπαιξε τον πλέον καθοριστικό ρόλο σ’ αυτό. Πως όμως φθάσαμε ως εδώ;
Πρώτον, αν και του είχε διαμηνυθεί με κάθε τρόπο να μην το κάνει, ο Άπο επέλεξε και ήλθε στην Ελλάδα, κάτω από καθεστώς τεράστιας πίεσης που ασκήθηκε σ’ αυτόν από τη Ρωσία, η οποία με τη σειρά της πιέσθηκε από τις ΗΠΑ, αν η Μόσχα δεν συμμετείχε συνειδητά στην όλη επιχείρηση, ειδικά μετά την κορύφωση των πιέσεων της Ουάσιγκτον προς την ιταλική κυβέρνηση, τα μέσα Δεκεμβρίου 1998.
Δεύτερον, μπροστά στην ατυχή επιλογή απελπισίας ενός κατατρεγμένου ηγέτη εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος, ενός αγωνιστή της ελευθερίας, η ελληνική κυβέρνηση δεν κατόρθωσε να εκτιμήσει ψύχραιμα την κατάσταση και να κάνει ένα σχέδιο εξόδου από την κρίση. Αντέδρασε τουλάχιστον σπασμωδικά και στην ουσία παραδόθηκε στις εξελίξεις. Ο Άπο, είναι ηγέτης, είναι αγωνιστής, αλλά είναι και άνθρωπος, ενώ η Ελλάδα είναι κράτος, με αρχές, παραδόσεις και ιστορία. Ένα κράτος, μάλιστα, που χτίστηκε εκτός των άλλων και πάνω στο αίμα εκατοντάδων Φιλελλήνων, που πολέμησαν στο πλευρό των Ελλήνων αγωνιστών του 1821, τρομοκρατών, σύμφωνα με τη λογική της Άγκυρας, των ΗΠΑ και δυστυχώς ορισμένων Ελλήνων. Μπροστά στο λάθος ενός απελπισμένου και κυνηγημένου ανθρώπου, όμως, το ελληνικό κράτος συμπεριφέρθηκε και αυτό σαν άνθρωπος και δεν αντέδρασε απλά με ένα άλλο λάθος. Κάτι χειρότερο. Υπέκυψε στις εξωφρενικές πιέσεις των ΗΠΑ και της Άγκυρας και δεν πρόδωσε μόνο τον Άπο, πρόδωσε και την ίδια την ιστορία του.
Τρίτον, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις και τα στοιχεία που παρατέθηκαν σε αυτό το βιβλίο, κατά πάσα πιθανότητα οι ΗΠΑ ήσαν αυτές που υπέδειξαν στην ελληνική κυβέρνηση το Ναϊρόμπι, έδρα της CIA και των άλλων αμερικανικών υπηρεσιών πληροφοριών, για να πάρουν στη συνέχεια από εκεί τον Άπο και να τον παραδώσουν στους Τούρκους.
Τέταρτον, η ελληνική κυβέρνηση δεν είχε τουλάχιστον την πρόνοια να χειριστεί την υπόθεση πολιτικά, σύμφωνα με την πρόταση του Αλέκου Παπαδόπουλου, που ζητούσε τη σύλληψη του Άπο και την αντιμετώπιση του θέματος μέσα από τους θεσμούς και τους νόμους. Έτσι, δέχτηκε να αναθέσει την υπόθεση στις μυστικές υπηρεσίες, να γίνει δηλαδή υποχείριο της CIA και της ΜΙΤ, εμπλέκοντας μάλιστα με τρόπο καταστροφικό δύο εν ενεργεία διπλωμάτες και εμένα.
Πέμπτον, ο πρωταγωνιστής της υπόθεσης Οτζαλάν, σύμφωνα με την εκτίμησή μου, ήταν ο πρωθυπουργός. Η παράδοση Οτζαλάν δεν ήταν κάτι στιγμιαίο, για να το φορτωθεί ένας υπουργός ή ένας Καλεντερίδης. Ήταν μια υπόθεση που εξελίχτηκε επί 15 μέρες, υπό τον συντονισμό του πρωθυπουργού. Ο Σωκράτης Κοσμίδης ήταν αυτός που ενημέρωνε τον πρωθυπουργό για τις εξελίξεις.
Έκτον, στον τρόπο χειρισμού της υπόθεσης του Οτζαλάν από τον πρωθυπουργό, σύμφωνα με την εκτίμησή μου, καθοριστικό ρόλο έπαιξε το σύνδρομο των Ιμίων, για το οποίο έχω κάνει πιο πάνω σύντομη ειδική αναφορά. Δηλαδή, ο Σημίτης, πίσω από το θέμα της έλευσης του Άπο, από την πρώτη στιγμή που το έμαθε, είδε μια κίνηση κάποιων εξ αντικειμένου προβοκατόρων να τον εκθέσουν στην πίεση των Αμερικανών. Έτσι εγωιστικά είδε το θέμα και δεν κατάφερε να το δει σαν πρωθυπουργός της Ελλάδας. Αυτό καθόρισε την παραπέρα στάση και αποφάσεις του.
Έβδομον, ο Πάγκαλος, δυστυχώς γι’ αυτόν, για την ιστορία του και την προσφορά του στο έθνος και την πατρίδα, που είναι μεγάλη, δεν είδε μακριά και δέχτηκε να παίξει τον άχαρο ρόλο που του ανέθεσε ο πρωθυπουργός. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Το ίδιο ισχύει και για τον Σταυρακάκη.
Όγδοον, όσοι έπαιξαν στην ουσία το ρόλο του καταδότη στους Αμερικανούς και στους Τούρκους, κατά την άποψή μου αιχμαλωτίστηκαν πολιτικά και φαλκίδευσαν το πολιτικό τους μέλλον, γιατί οι Τούρκοι και οι Αμερικανοί γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα. Τους έχουν ομήρους. Άσχετα με το αν τους προστάτεψε ο Ετζεβίτ δηλώνοντας δημόσια την επόμενη της σύλληψης του Άπο: «Δεν μπορώ να πω ποιοι είναι αυτοί που μας βοήθησαν. Πρέπει να τους προστατέψω, να μην τους φέρω σε δύσκολη θέση».
Ένατον, από τη στιγμή που πατήσαμε το πόδι μας στο Ναϊρόμπι ήταν αδύνατον να σωθεί ο Άπο. Αποτελεί περίπου απόδειξη το γεγονός ότι Τούρκοι και Αμερικανοί δεν έκαναν κανέναν διάβημα στην Ελλάδα από τη στιγμή της προσγείωσής μας στο Ναϊρόμπι μέχρι τις 15 Φεβρουαρίου, μέρα που συνέλαβαν τον Άπο. Απλά περίμεναν να βγάλουμε τον Οτζαλάν από την πρεσβεία, για να τον παραλάβουν. Η λύση του ΟΗΕ ήταν, ίσως, η μόνη λύση. Το θέμα είναι ότι αυτό δεν απασχολούσε την Αθήνα, μάλλον το αντίθετο θα έλεγα την απασχολούσε και δεν μπορούσαμε να πάρουμε εμείς μια τέτοια πρωτοβουλία. Ίσως θα έπρεπε.
Δέκατον, ο Κωστούλας, ο Διακοφωτάκης κι’ εγώ προσπαθήσαμε να χειριστούμε μια κατάσταση, που ήταν από την αρχή μέχρι το τέλος υπονομευμένη από το ίδιο το ελληνικό κράτος και την κυβέρνηση. Από την αρχή μέχρι το τραγικό τέλος βαδίζαμε πάνω στην κόψη του ξυραφιού. Αυτή η λαϊκή έκφραση στην κυριολεξία τα λέει όλα. Εύχομαι να μην τύχει τέτοια εμπειρία σε κανέναν υπάλληλο του ελληνικού κράτους και μάλιστα σε αξιωματικό.
Τέλος, επειδή δεν θέλω να αδικώ κανέναν (ξέρω πολύ καλά πως είναι να σε αδικούν), αν κάποια στιγμή προκύψουν στοιχεία ότι υπήρχε ένα σχέδιο για να σωθεί ο Οτζαλάν από τη στιγμή που προσγειωθήκαμε στο Ναϊρόμπι, σχέδιο το οποίο για οποιονδήποτε λόγο ακυρώθηκε ή τορπιλίστηκε, τότε θα αποδειχτεί ότι τα στοιχεία και, κυρίως, οι εκτιμήσεις αυτού του κεφαλαίου χρειάζονται αναθεώρηση.
Ας δούμε όμως τι γινόταν στην άλλη πλευρά του λόφου, όσο διαρκούσε η επιχείρηση Αθήνα-Μινσκ-Κέρκυρα-Ναϊρόμπι.

Από το βιβλίο του Σάββα Καλεντερίδη: "ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΟΤΖΑΛΑΝ: Η Ωρα της Αλήθειας"
Εκδόσεις ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ, Φιλελλήνων 14, Αθήνα, 210 3316036, info@infognomon.gr