Tου Σταυρου ΛυγερουΗ στήλη έχει επανειλημμένως ταχθεί υπέρ της ανάγκης εξυγιαντικών τομών σ’ όλο το πλέγμα της οικονομίας, μη εξαιρουμένων του ασφαλιστικού συστήματος και των εργασιακών σχέσεων. Είναι κοινός τόπος ότι υπάρχουν πολλά καρκινώματα, ένα μόνο τμήμα των οποίων είναι αποτέλεσμα συντεχνιακών στρεβλώσεων.
Το πρόβλημα είναι, όμως, ότι ο εκσυγχρονιστικός ζήλος φαίνεται να είναι μονόπλευρα προσανατολισμένος εναντίον του κόσμου της εργασίας… Ουσιαστικά πρόκειται για έναν ταξικά ιδιοτελή εκσυγχρονισμό». «Στη δεκαετία του 1980, οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ ενίσχυσαν τα χαμηλού εισοδήματος στρώματα κυρίως μέσω μιας πολιτικής παροχών… Το αποτέλεσμα ήταν όχι μόνο η μεγάλη αύξηση του δημόσιου χρέους, αλλά και ένα πλήθος καταχρήσεων, που εντάσσονταν περισσότερο σ’ ένα πελατειακό σύστημα, παρά σε μια κοινωνική πολιτική. Η αρνητική εικόνα από τις καταχρήσεις έχει τροφοδοτήσει το αίτημα για εξυγίανση όλου αυτού του αμαρτωλού πλέγματος και για νοικοκύρεμα».
«Αλλο αυτό, όμως, κι άλλο μια κυβέρνηση να εκμεταλλευθεί το ευνοϊκό κλίμα για να συρρικνώσει το κοινωνικό κράτος, επικαλούμενη υπαρκτές αναγκαιότητες της οικονομίας. Στις συνθήκες της παγκοσμιοποίησης, το ευαγγέλιο είναι η ανταγωνιστικότητα. Μόνο που οι νεοφιλελεύθεροι την επιζητούν κυρίως στο σκέλος της μείωσης του κόστους της εργασίας. Με το ίδιο επιχείρημα ζητούν να ανατραπούν οι εργασιακές ισορροπίες των τελευταίων δεκαετιών και να αναβιώσουν καταχρηστικές πρακτικές του κεφαλαίου έναντι της εργασίας… Μας λένε ότι για να πέσει ο πληθωρισμός πρέπει να συρρικνωθεί η αγοραστική δύναμη των λαϊκών τάξεων. Δεν αναφέρονται, όμως, ούτε στους τοκογλύφους των κρατικών ομολόγων ούτε στην προκλητική σπατάλη μεσαίων και ανώτερων στρωμάτων, που φοροδιαφεύγουν».
«Οι νεοφιλελεύθεροι κέρδισαν έδαφος στο πεδίο της ιδεολογίας, κυρίως λόγω των πολλαπλών καταχρήσεων και της επικράτησης αντιπαραγωγικών νοοτροπιών και πρακτικών… Χαρακτηρίζονται από ιδεολογικό φονταμενταλισμό. Την ώρα που θεοποιούν τη δημοκρατία, τον πλουραλισμό και τον σεβασμό στο διαφορετικό, την ίδια ώρα δεν αναγνωρίζουν ότι υπάρχει διαφορετική οικονομική πολιτική! Ο ιδεολογικός ολοκληρωτισμός στο απόγειό του! Δεν αφήνει περιθώριο για άλλη άποψη. Οσοι αποκλίνουν από τη “μία και μοναδική αλήθεια” δεν ρίχνονται στην πυρά από την Ιερά Εξέταση. Η ειρωνεία της υπόθεσης είναι ότι σ’ όλο αυτό το ρεύμα της “μίας και μοναδικής σκέψης” πρωτοστατούν κι ανακυκλωμένοι αριστεροί, που ανακάλυψαν καθυστερημένα τις “νομοτέλειες” της οικονομίας!».
Τα ανωτέρω είναι αποσπάσματα από ξεχασμένο άρθρο του Απριλίου 1997, που βρήκα τακτοποιώντας παλαιά γραπτά μου. Ηταν η εποχή, που ορισμένοι κύκλοι θεωρούσαν την πρωθυπουργία Σημίτη ευκαιρία για να προωθήσουν το νεοφιλελεύθερο σχέδιο στο όνομα του εκσυγχρονισμού. Οι κυβερνήσεις Σημίτη και Καραμανλή δεν εφάρμοσαν νεοφιλελεύθερη πολιτική, αλλά ούτε και ισόρροπες παραγωγικές μεταρρυθμίσεις. Εξέθρεψαν και βολεύθηκαν με το κλεπτοκρατικό, σπάταλο και ανορθολογικό μοντέλο, ανοίγοντας διάπλατα τον δρόμο για την επιβολή της πιο στυγνής και ακραίας νεοφιλελεύθερης “θεραπείας” του Μνημονίου.
KAΘHMERINH
ΤΙΠΟΥΚΕΙΤΟΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυστοχος, σοβαρός και λιτός, ως συνήθως, ο κ. Λύγερός.
Το πρόβλημα είναι ωστόσο βαθύτερο, σχετίζεται με τη φύση και την άνοδο (πρόσκαιρη;) της μεσαίας τάξης. Δεν μπορεί να αναλυθεί σε ένα άρθρο ή σχόλιο αλλά ας επιχειρήσω ένα παραλληλισμό: Ο Σημίτης είχε διαγραφεί από τον Α. Παπανδρέου πολλάκις, όπως ο Ντεγκ Χσιαοπινγκ από τον Μάο. Επανήλθαν και κυβέρνησαν ως ηγετές της μεσαίας τάξης της πατρίδας τους. Και την στερέωσαν με εργαλείο ΚΑΙ (όχι μόνο)τη διαφθορά, η οπόια όμως προϋπήρχε, αλλά υπό έλεγχο. Τα ίδια φαινόμενα διαφθοράς έχουν παρατηρηθεί σε όλες τις περιπτώσεις ισχυρής μεσαίας τάξης, τα βλεπουμε και στην περίπτωση Σαρκοζί-μεσαιος είναι ο Σαρκοζί, όχι η Μπετανκουρ, βεβαίως.
Τώρα η μεσαία τάξη (και οι παρακάτω)πληττεται. Το σημερα θυμίζει, ίσως, τον Λουδοβίκο ΙΔ, ή τον Ιβάν τον Τρομερό, δηλαδή την εποχή που η κεντρική εξουσία επληξε, θανάσιμα, τους τοπικους άρχοντες που διεκδικούσαν εξουσία. Τη θέση της κεντρικής εξουσίας, οι σημερινοί "βασιλιαδες", κατέχουν σήμερα τα ανώτατα κοινωνικά στρώματα, οι ελάχιστοι υπερ πλούσιοι (Ροκφέλερ, Γκειτς κλπ.) Ενα παραλληλισμό κάνω, αλλα στο βαθμό που υπάρχουν ιστορικές αναλογίες τότε το συμπέρασμα είναι ότι οι μεσαίοι έχουν απίστευτες αντοχές αναπαραγωγής. Τους είχε φοβηθεί όχι μόνο ο Λουδοβίκος ή ο Ιβαν αλλα και ο Λένιν όσο και ο Μαο-εξ ου και η (αποτυχημένη) Πολιτιστική Επανάσταση. Τους πολέμησε (και επισης έχασε, το κεφάλι του)και ο Ροβεσπιέρος. Σειρά έχουν τα ενεργούμενα των σημερινών ¨"βασιλιάδων", Μερκελ, Σαρκοζί, Παπανδρέου, Ομπάμα κλπ. Ίδωμεν.
ΤΙΠΟΥΚΕΙΤΟΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυστοχος, σοβαρός και λιτός, ως συνήθως, ο κ. Λύγερός.
Το πρόβλημα είναι ωστόσο βαθύτερο, σχετίζεται με τη φύση και την άνοδο (πρόσκαιρη;) της μεσαίας τάξης. Δεν μπορεί να αναλυθεί σε ένα άρθρο ή σχόλιο αλλά ας επιχειρήσω ένα παραλληλισμό: Ο Σημίτης είχε διαγραφεί από τον Α. Παπανδρέου πολλάκις, όπως ο Ντεγκ Χσιαοπινγκ από τον Μάο. Επανήλθαν και κυβέρνησαν ως ηγετές της μεσαίας τάξης της πατρίδας τους. Και την στερέωσαν με εργαλείο ΚΑΙ (όχι μόνο)τη διαφθορά, η οπόια όμως προϋπήρχε, αλλά υπό έλεγχο. Τα ίδια φαινόμενα διαφθοράς έχουν παρατηρηθεί σε όλες τις περιπτώσεις ισχυρής μεσαίας τάξης, τα βλεπουμε και στην περίπτωση Σαρκοζί-μεσαιος είναι ο Σαρκοζί, όχι η Μπετανκουρ, βεβαίως.
Τώρα η μεσαία τάξη (και οι παρακάτω)πληττεται. Το σημερα θυμίζει, ίσως, τον Λουδοβίκο ΙΔ, ή τον Ιβάν τον Τρομερό, δηλαδή την εποχή που η κεντρική εξουσία επληξε, θανάσιμα, τους τοπικους άρχοντες που διεκδικούσαν εξουσία. Τη θέση της κεντρικής εξουσίας, οι σημερινοί "βασιλιαδες", κατέχουν σήμερα τα ανώτατα κοινωνικά στρώματα, οι ελάχιστοι υπερ πλούσιοι (Ροκφέλερ, Γκειτς κλπ.) Ενα παραλληλισμό κάνω, αλλα στο βαθμό που υπάρχουν ιστορικές αναλογίες τότε το συμπέρασμα είναι ότι οι μεσαίοι έχουν απίστευτες αντοχές αναπαραγωγής. Τους είχε φοβηθεί όχι μόνο ο Λουδοβίκος ή ο Ιβαν αλλα και ο Λένιν όσο και ο Μαο-εξ ου και η (αποτυχημένη) Πολιτιστική Επανάσταση. Τους πολέμησε (και επισης έχασε, το κεφάλι του)και ο Ροβεσπιέρος. Σειρά έχουν τα ενεργούμενα των σημερινών ¨"βασιλιάδων", Μερκελ, Σαρκοζί, Παπανδρέου, Ομπάμα κλπ. Ίδωμεν.