Φόβου τους… Ισραηλινούς και δώρα φέροντας – Γιατί έρχεται… όλο το λόμπι, μαζί και η Χίλαρι;

 (ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΠΕΝΔΥΤΗ ΣΕΛ 15/22.01.2011)

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Η μεταστάθμευση ελληνικών πολεμικών αεροσκαφών και πλοίων σε ισραηλινές βάσεις και λιμάνια είναι, σύμφωνα με αξιόπιστες πηγές, μία μόνο α­πό πληθώρα «δελεαστικών» (ή σχεδιασμένων να φανούν) προτάσεων/ιδεών που έριξαν στο τραπέζι των συζητήσεων με τους επισήμους Ελλάδας και Κύπρου οι Ισραηλινοί ιθύνοντες. Ακολουθεί συντόμως το αμερικάνοεβραϊκόλόμπι, η ηγεσία του οποίου αναμένεται στην Αθή­να τον ερχόμενο μήνα, μαζί και η στενά συνδεόμενη υπουργός Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον.

Έλληνες αξιωματούχοι, εξοι­κειωμένοι με τις ελληνοϊσραηλινές διαπραγματεύσεις, μιλάνε για μαζική «επίθεση φιλίας» του Ισραήλ, «στοχευμένη», εκτιμούν, στην εκμετάλλευση της βαθιάς οικονομικής/γεωπολιτικής ανασφάλειας που διατρέχει σήμερα Ελλάδα/Κύ­προ. Αναγνωρίζουν ότι σάστισαν με την πυκνότητα των ισραηλινών «ιδεών», που, χωρίς να είναι πάντα επαρκώς συγκεκριμένες, δημιούργησαν την α­τμόσφαιρα που νιώθουν όλοι οι επισκέπτες οποιουδήποτε παζαριού της Ανατολής.

Οι έμποροι μοιάζουν διατεθειμένοι να ικανοποιήσουν όλα τα γούστα και τις ανάγκες του υποψήφιου πελάτη, προς τον οποίο επιδεικνύουν πολύ με­γάλη εκτίμηση, συμπεριφερόμενοι ως παλιοί ανιδιοτελείς φίλοι. Ευφυή κα­τά τα άλλα άτομα, είναι πολύ δύσκο­λο να φύγουν χωρίς να αγοράσουν κά­τι ή και να δώσουν όσα λεφτά κρατά­νε πάνω τους.

Μεταξύ των Ελλήνων στρατιωτι­κών, αξιωματούχων, διπλωματών που έγιναν κοινωνοί των ισραηλινών ιδε­ών, άλλοι τις αντιμετωπίζουν ενθου­σιωδώς, άλλοι αμήχανα, ορισμένοι κα­χύποπτα. Οι πλέον εχέφρονες ανα­γνωρίζουν ότι η ρήξη Ισραήλ/Τουρ­κίας και η ανάγκη των Ισραηλινών να βρουν οδό εξαγωγής των ενεργειακών πόρων δημιουργούν ιστορικές ευκαιρίες για την ελληνική/κυπριακή πο­λιτική, αλλά και εξίσου μεγάλους κιν­δύνους. Το Ισραήλ, υπογραμμίζουν, δεν είναι μια χώρα σαν τις άλλες. Οι παγίδες ελλοχεύουν σε κάθε στροφή.

Η ισραηλινή «επίθεση φιλίας και συνεργασίας» γίνεται στη γραμμή πά­γιων γεωπολιτικών επιδιώξεων του Τελ Αβίβ έναντι Κύπρου/Ελλάδας, που το Ισραήλ ήθελε ανέκαθεν να αποτελέσουν στρατηγικές του εφεδρείες – μά­λιστα, ο ιδρυτής του σιωνιστικού κι­νήματος Θεόδωρος Χερτζλ είχε κά­ποτε αντιμετωπίσει την ιδέα ίδρυσης του Ισραήλ στην Κύπρο.

Το ισραηλινό άνοιγμα δεν γίνεται μόνο προς Αθήνα/Λευκωσία. Εντάσ­σεται σε στρατηγική δημιουργίας φιλικού προς το Ισραήλ τόξου, που ξε­κινάει από Λευκωσία, μπαίνει σε βάθος στα Βαλκάνια και Μολδαβία, καταλήγοντας στο Καύκασο, κυκλώνοντας τη Τουρκία. Συγκροτούμενο αυξάνει τη δυνατότητα του Ισραήλ είτε να διαπραγματευθεί είτε να αναχαιτήσει τη Τουρκία του Ερντογάν. Ένα τέτοιο τόξο μπορεί να χρησιμεύσει και ως βόρειος διάδρομος επίθεσης κατά του Ιράν μέσω της Μαύρης Θάλασσας και ως ζώνη στρατηγικής επιρροής του Ισραήλ.

Ταυτόχρονα, ο «διάδρομος» Κύπρου ή/και Ελλάδας προσλαμβάνει καθο­ριστική σημασία για τις εξαγωγές των τεράστιων κοιτασμάτων αερίου του Ισραήλ, ακόμα μεγαλύτερης σημασίας μετά την επιδείνωση των ισραηλινοτουρκικών σχέσεων και την επανά­σταση στην Τυνησία, που μπορεί να προοιωνίζεται έκρηξη του λανθάνο­ντος αιγυπτιακού ηφαιστείου.

Πέρυσι, έκθεση του αμερικανοεβραϊκού Στράτφορ προεξοφλούσε ότι η Ελλάδα “τελείωσε” γεωπολιτικά/οικονομικά και έχασε το Αιγαίο. Εκτός, έλεγε, αν η Αθήνα τεθεί υπό τη προστασία τρίτης δύναμης. Αυτή δεν κατονομαζόταν, προφανώς όμως δεν ή­ταν ούτε ευρωπαϊκή ούτε η Ρωσία ή Κίνα. Δεν μπορείτε να αμυνθείτε μό­νοι σας, δεν σας αρέσει ο νεοοθωμανισμός, ελάτε στην αγκαλιά μου, φαι­νόταν να λέει ο συντάκτης.

Περίπου τα ίδια έλεγε ο επικεφα­λής του Στράτφορ σε πρόσφατη συ­νέντευξη του στη Ρουμανία, με την ο­ποία το Ισραήλ αναπτύσσει πολύ προ­χωρημένη στρατιωτική συνεργασία. Η Ρουμανία δεν έχει σημασία για Ε.Ε. και NATO, μην περιμένετε τίποτα α­πό αυτούς. Άφηνε τους αναγνώστες να απαντήσουν μόνοι στο ερώτημα για ποιον έχουν σημασία.

Η Στρατιωτική συνεργασία.
Πέραν της μεταστάθμευσης αερο­σκαφών, του ελλιμενισμού πλοίων και της αεροναυτικής συνεργασίας στην Ανατολική Μεσόγειο, οι ισραηλινές προτάσεις περιλαμβάνουν, μεταξύ πολλών άλλων, την προμήθεια συστημάτων αυτοπροστασίας για τα α­εροσκάφη F-16, χωρίς τα οποία είναι σχεδόν άχρηστα (μοιάζει απίστευτο, αλλά η Ελλάδα αγόρασε τα πανάκρι­βα αεροπλάνα, χωρίς να φροντίσει για τη προστασία τους! Έτσι κυβερνάται η χώρα). Πρότειναν επίσης στην Ελλάδα τη προμήθεια πυρομαχικών αρμάτων και αεροπορικών βομβών με­γάλης ακτίνας δράσης για F-16. Πλη­ροφορίες τους φέρουν να ενδιαφέ­ρονται να αγοράσουν τα ΕΑΣ, μία α­πό τις δύο μεγάλες αμυντικές βιομη­χανίες της χώρας.

Οι δυο πολεμικές αεροπορίες πραγ­ματοποίησαν ήδη δύο κοινές ασκή­σεις υψηλού επιπέδου και προγραμ­ματίζουν τρίτη στο Ισραήλ. Οι Ισραη­λινοί ασκήθηκαν, με μεγάλη επιτυχία, στον βομβαρδισμό ακριβείας από με­γάλη απόσταση στο κύριο πεδίο βο­λής της ελληνικής αεροπορίας (Κρα­νέα). Οι ασκήσεις αποκαλύφθηκαν α­πό άρθρο των «New YorkTimes», που τις εμφάνισε ως προσομοίωση βομ­βαρδισμού του Ιράν.

Τους Έλληνες αξιωματικούς ενδιαφέρει πολύ η δυνατότητα συνάσκησης με μία από τις ισχυρότερες α­εροπορίες στον κόσμο. Ηγετικά στελέχη όμως της Π.Α. διερωτώνται: «Αν πάμε να εγκατασταθούμε στα αεροδρόμια τους, πως θα τους αρνηθούμε αύριο να εγκατασταθούν στα δικά μας;».

Για πολλά στελέχη της Αεροπορίας και του Ναυτικού, που νιώθουν απο­γοητευμένα από την κατάσταση της χώρας ή την εξωτερική της πολιτική, η συνεργασία με το Ισραήλ συνιστά «αχτίδα ελπίδας μέσα στην απελπισία», σύμφωνα με την έκφραση εν ενερ­γεία στελέχους, θέλουν να προβά­λουν την ελληνική ισχύ στη Μεσόγειο αν και, καμιά φορά, μοιάζουν έτοιμοι να αντιστρέψουν τη φόρμουλα Κλαούζεβιτς: ο πόλεμος είναι συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα.

Η μεταστάθμευση αεροσκαφών και η χρήση ισραηλινών λιμένων προ­σφέρουν σπουδαίο τακτικό πλεονέ­κτημα και στην Ελλάδα και στο Ισραήλ, επιτρέποντας στην Αθήνα να καλύ­ψει ευκολότερα την Κύπρο σε περί­πτωση πολέμου. Η πραγματική χρή­ση τέτοιων διευκολύνσεων σε πόλεμο εξαρτάται από τη τότε βούληση των εμπλεκομένων – και αν υπάρχει βούληση γίνεται και χωρίς συμφωνία. Το κυρίως όμως πρόβλημα είναι ότι το Ισραήλ βρίσκεται σε διαρκή πόλεμο με ένα σωρό κόσμο που κινδυ­νεύει να θεωρήσει σε κάποια στιγμή τον σύμμαχο του εχθρού του …εχθρό του!

Ουδείς γνωρίζει ποιος θα κερδί­σει στο τέλος και αν η χώρα αυτή θα υπάρχει, με τη μορφή που την ξέ­ρουμε, ύστερα από 50 χρόνια. Ταυ­τοχρόνως, διαθέτει μια υπεροχή στη στρατηγική και στις πληροφορίες έ­ναντι της Ελλάδας, που καθιστά την Αθήνα απλώς ανήμπορη να ελέγξει τις κάθε φορά επιδιώξεις των δυνητι­κών «συμμάχων» της και σχεδόν α­δύνατη την ανάπτυξη ισότιμης στρα­τηγικής σχέσης.

Έλληνες αναλυτές αναφέρουν το παράδειγμα της «στρατηγικής σχέ­σης» Γεωργίας – Ισραήλ. Επί εποχής Σαακασβίλι, οι Ισραηλινοί εφοδίασαν με όπλα και με εκατοντάδες συμβού­λους τον γεωργιανό στρατό. Βασικοί υπουργοί είχαν διπλή υπηκοότητα, γεωργιανή και ισραηλινή. Όλοι αυ­τοί ουδόλως απέτρεψαν τον κ. Σαα­κασβίλι από το να κάνει πόλεμο κα­τά της Ρωσίας, που απέβη καταστρο­φικός για τη Γεωργία, αλλά χρησιμο­ποιήθηκε για να αποτρέψει τη Μό­σχα από την πώληση S300 στο Ιράν. Περίπου αυτό που συνέβη με τον Δη­μήτριο Ιωαννίδη, το 1974, αλλά και με τον Σαντάμ, που Ισραήλ – ΗΠΑ έ­σπρωξαν κατά του Ιράν.

Η Αθήνα απέφυγε στο παρελθόν πολύ πιο ασφαλή αμυντικά μέτρα στην Ανατολική Μεσόγειο, όπως την εγκατάσταση S300 στην Κύπρο, συνο­δευόμενη από ρωσικές εγγυήσεις α­σφαλείας. Ματαιώνει κάθε φορά δικές της αεροναυτικές ασκήσεις στην πε­ριοχή. Γιατί να πάει τώρα στο άλλο ά­κρο με το Ισραήλ, διερωτώνται δι­πλωμάτες.

Όσοι από τους Έλληνες στρατιω­τικούς διαφωνούν με τις πολύ στενές επαφές με το Ισραήλ υπογραμμίζουν επίσης ότι το μοντέλο της ισραηλινής ισχύος δεν μπορεί να μεταφερθεί στην Ελλάδα. Το ισραηλινό σχέδιο βασίζε­ται στη συντριπτική ισχύ. Η Ελλάδα δεν είναι «σταυροφορικό» κράτος, δεν αποτέλεσε ποτέ τμήμα του ευρωπαϊ­κού αποικιακού στοιχείου, ούτε θέλει να κατακτήσει μια τεράστια περιοχή. Χρειάζεται όπλα για να αμύνεται, αλ­λά η «ήπια ισχύς», το «στρατηγικό βά­θος», η πολιτικο-ιδεολογική «ασπίδα» της είναι το όνομα της, η ηθικοπολιτιστική ακτινοβολία της, κοιτίδα των σημαντικότερων επιτευγμάτων του πολιτισμού.

Η ελληνοϊοραηλινή συνεργασία μπορεί να είναι επωφελής και όχι καταστροφική για την Ελλάδα (και Κύπρο) υπό δύο αυστηρές προϋποθέσεις:
1. Ότι η Ελλάδα δεν θα μπει επ’ ουδενί στο “κάδρο”, στην “εικόνα” του εχθρού των μουσουλμάνων και…
2. Ότι θα τηρήσει απόσταση ασφαλείας από τη ζώνη συγκέντρωσης των παγκόσμιων αντιθέσεων και πεδίο «πολέμου πο­λιτισμών» που είναι η Μέση Ανατολή.

Η μόνη συγκεκριμένη πρόταση εί­ναι η κατασκευή στην Κύπρο σταθ­μού υγροποίησης αερίου, που θα με­ταφέρεται με ελληνόκτητα πλοία διε­θνώς σε Ευρώπη/Ινδία. Το Ισραήλ δεν επιθυμεί τέτοιο σταθμό επί του εδά­φους του, γιατί μπορεί να αποτελέσει πολεμικό στόχο και γιατί φοβάται μελλοντικό εμπάργκο. Με το κοίτασμα Λεβιάθαν υπάρχουν προβλήματα με τον Λίβανο. Χριστόφιας και Χαρίρι δεν τα βρήκαν τον Νοέμβριο και στη συ­νέχεια, ο Λιβανέζος πρωθυπουργός πήγε στη Μόσχα, όπου του υποσχέ­θηκαν στρατιωτική και τεχνολογική συνδρομή στην εξόρυξη των αποθε­μάτων. Ο Αχμαντινετζάντ κάλεσε τον Λίβανο να μη φοβάται, γιατί το Ιράν θα σταθεί πίσω του. Ορισμένοι ανα­λυτές θεωρούν ότι τα σημαντικά ενεργειακά αποθέματα στα ανοιχτά της Γάζας συνδέονται με την ισραηλινή επίθεση το 2009. Όλη η περιοχή πα­ραμένει υποψήφια για νέους πολέ­μους και εξεγέρσεις.

Ο ελιγμός του αγωγού.
Ο προτεινόμενος σταθμός κυρίως ε­ξαρτά την Κύπρο από το Ισραήλ και την αμυντική του ομπρέλα. Αγωγός μέχρι τους Καλούς Λιμένες της Κρήτης ή την ηπειρωτική Ελλάδα έχει πολύ περισ­σότερο στρατηγικό νόημα, γιατί συν­δέει την Κύπρο με την Ελλάδα και αμ­φότερες με την Ευρώπη. Είναι και πε­ρισσότερο ασφαλής για την Κύπρο. Στα προβλήματα του συγκαταλέγονται το μεγάλο βάθος νοτίως της Κύ­πρου και ενδεχόμενες αντιρρήσεις της Τουρκίας, αν η Αγκυρα αμφισβητήσει ότι η περιοχή που θα περάσει ο αγω­γός, μεταξύ Καστελλόριζου και Αιγύ­πτου, υπάγεται σε ελληνική δικαιο­δοσία.

Το σχέδιο ενός τέτοιου αγωγού φαίνεται ότι οι έχουν εγείρει Ισραηλι­νοί, με γενικούς όρους, προς το ελλη­νικό υπουργείο Εξωτερικών, το υ­πουργείο Ενέργειας δεν έχει όμως συ­γκεκριμένη πρόταση. Δεν είναι βέβαιο ότι πράγματι τους ενδιαφέρει. Η διευκόλυνση του Ισραήλ να εξάγει τα αποθέματα του είναι πολύ μεγάλης οι­κονομικής και στρατηγικής αξίας, κυ­ρίως όμως για το Ισραήλ. Για την Ελλά­δα και την Κύπρο, περισσότερο ενδιαφέρον έχει η εξόρυξη τυχόν δικών τους κοιτασμάτων.

Αν όμως συγκα­τατεθούν στα Ισραηλινά σχέδια, θα πρέπει να πάρουν πολύ μεγάλα ανταλλάγματα, με δεδομένο το Ισραηλινό κέρδος. Η όλη σχέση με το Ισραήλ θα ήταν πολύ περισσότερο φυσική, αν ήταν πιο ισορροπημένη η πολυδιάστατη Ελληνική και Κυπριακή εξωτερική πολιτική.
http://gdailynews.wordpress.com/-/www.army.gr/