Σχόλιο φίλου του ιστολογίου στην ανάρτηση: Οι τροϊκανοί να απαγορεύσουν άμεσα τη χρηματοδότηση των ελληνικών κομμάτων από το κράτος
Γράφει ένας αγανακτισμένος αντιπαραγωγικός
Αγαπητέ Σάββα,
Στη σύγχρονη «μεταδημοκρατία», που τα πάντα σχεδόν τείνουν να καθορίζονται με οικονομικούς όρους, είναι φυσικό και τα κόμματα να έχουν εγκλωβιστεί σε μια άνευ όρων στενή «συνεργασία» με τον παράγοντα «χρήμα». «Βόηθα με να σε βαστώ να ανεβούμε το γκρεμό» είναι η σχέση κεφαλαίου-κομμάτων. Ο ένας κερδίζει την εξουσία, η οποία συνεπάγεται και οικονομικό κέρδος και ο άλλος απλά αυξάνει την κερδοφορία του, κυρίως με αθέμιτο ανταγωνισμό.
Δηλαδή έχουμε μια αγαστή συνεργασία, στα πλαίσια της οποίας ό,τι και να γίνει και οι δυο κερδίζουν, εφόσον ο δικομματισμός παραμένει ακλόνητος (παρά τα φαινομενικά πλήγματά του). Αυτό δεν θα ενοχλούσε εάν το κέρδος τους δεν απέβαινε σε βάρος της πλειοψηφίας του λαού, ο οποίος είναι και ο μεγάλος χαμένος. Δηλαδή χάνει αυτό ο οποίος δίνει τη δυνατότητα στους άλλους δυο να κερδίζουν. Απίθανο και όμως αληθινό.
Εντός του παραπάνω πλαισίου είναι αδύνατο να αναδειχθεί ως αρχηγός κόμματος εξουσίας ένας πολιτικός Ηγέτης ο οποίος να μην εξυπηρετεί το συμφέρον του κόμματος (δηλαδή τον πλουτισμό των στελεχών του) και των χρηματοδοτών του. Εάν όμως ο αρχηγός ενός κόμματος εξουσίας έχει ως πρωταρχικό στόχο τα παραπάνω, τότε εκ των πραγμάτων θα παραμερίζει την επίτευξη του «κοινού καλού» και θα ιεραρχεί το «κοινωνικό όφελος» σε πολύ χαμηλότερη θέση (την τρίτη θέση την θεωρώ εξαιρετικά χαμηλή), ενώ θα έπρεπε να το έχει στην κορυφή.
Κατά τη γνώμη μου αυτή είναι η κυριότερη αιτία που οδήγησε την πατρίδα μας, αλλά και τις άλλες χώρες στη «χρεοκοπία».
Βεβαίως η παραπάνω ανάλυση είναι τηλεγραφική και δεν λαμβάνει υπόψη όλους τους παράγοντες. Όμως ρωτώ: Τι κάνουν τα πανεπιστήμια μας; Που είναι τόσα χρόνια οι επιστημονικές δημοσιεύσεις για την διάγνωση των προβλημάτων της κοινωνίας μας, καθώς και οι προτάσεις για την επίλυσή τους; Βεβαίως και υπάρχουν αξιόλογοι ακαδημαϊκοί στη χώρα μας. Όσοι όμως από αυτούς ήθελαν να αναδειχθούν και αυτοί στο υπάρχον «σύστημα» ακολούθησαν τον πιο εύκολο και σίγουρο δρόμο: κομματικοποιήθηκαν. Έτσι όμως έθεσαν την κομματική τους ταυτότητα πάνω από την επιστημονική, της οποία και θυσίασαν στον βωμό της κομματικοποίησης. Οι άλλοι, που δεν ακολούθησαν τον ολισθηρό δρόμο και που αποτελούν τη μειοψηφία, έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν τον άνισο αγώνα τους. Πρόσφατα μάλιστα σε εκδήλωση στο Πανεπιστήμιο Αθηνών είχαμε την πρώτη δυναμική αντίδραση. Εύγε τους και καλή συνέχεια στην προσπάθειά τους. Στην ακαδημαϊκή κοινότητα είναι γνωστοί και οι μεν και οι δε.
Με τον παραπάνω τρόπο δυστυχώς έδρασε και η στρατιωτική ηγεσία του τόπου, η οποία είναι πλήρως κομματικοποιημένη. Όποιος αξιωματικός δεν διαθέτει πράσινη ή μπλε κομματική ταυτότητα είναι σίγουρα χαμένος στο παιχνίδι της εξουσίας. Ορισμένοι παραιτούνται, πριν προλάβει το ίδιο το σύστημα με τις αναξιοκρατικές διαδικασίες αξιολόγησης να τους απορρίψει ως ανεπαρκείς. Η στρατιωτική ηγεσία είχε τη μεγάλη ευκαιρία να ανατρέψει τα αρνητικά συναισθήματα του ελληνικού λαού για το στράτευμα, τα οποία αναπτύχθηκαν μετά το 1974. Όμως την έχασε, κυρίως γιατί κατάντησε σφουγγοκωλάριος μιας «βρώμικης» πολιτικής ελίτ. Παρόλα αυτά όμως ο λαός έχει εμπιστοσύνη στις Ένοπλες Δυνάμεις, γιατί είναι σίγουρος ότι η συντριπτική πλειοψηφία των στελεχών του, οι οποίοι και προέρχονται από τα μεσαία και χαμηλά στρώματα της κοινωνίας μας, διατηρούν το ηθικό πλεονέκτημα, κυρίως λόγω της πίστης τους στις διαχρονικές αξίες του Ελληνισμού.
Τι να πούμε όμως και για τα δεκανίκια της εθνοκτόνου κομματοκρατίας, τους μεγάλους «εθνοπατέρες» μας, τους συνδικαλιστές μας. Εάν το «μνημόνιο» και οι «τροϊκανοί» ήθελαν να προσφέρουν κάτι καλό στη χώρα μας, θα έπρεπε να ξεκινήσουν από την πάταξη του «σάπιου» συνδικαλιστικού μας συστήματος. Να «επιβάλουν» άμεση εξέταση των περιουσιακών στοιχείων των αρχισυνδικαλιστών και να αλλάξουν το πλαίσιο λειτουργίας των συνδικαλιστικών οργανώσεων, έτσι ώστε αυτές να λειτουργούν με διαφανείς και δημοκρατικές διαδικασίες.
Και όπως εκτιμώ ότι θα συμφωνείς αγαπητέ Σάββα, εάν θελήσουμε ποτέ (εύχομαι ολόψυχα πολύ σύντομα) να αρχίσουμε να διορθώνουμε τα στραβά, τα ανάποδα και σε τελική ανάλυση τα παράλογα σε αυτή τη χώρα, θα πρέπει να ξεκινήσουμε από το ήθος και τη ηθική.
Ένα κίνημα ηθικής εκτιμώ ότι θα έχει τη δύναμη να στείλει στο σπίτι και στη φυλακή τους άχρηστους και τους κλέφτες πολιτικούς μας, αντίστοιχα και να διαλύσει τη κομματοκρατία που καταδυναστεύει την πατρίδα μας. Αυτό νομίζω το χρωστάμε στη νέα γενιά.
Εμπρός λοιπόν ή αλλιώς: Για τα παιδιά μας ρε γαμώτο.
Ένας αγανακτισμένος αντιπαραγωγικός
Γράφει ένας αγανακτισμένος αντιπαραγωγικός
Αγαπητέ Σάββα,
Στη σύγχρονη «μεταδημοκρατία», που τα πάντα σχεδόν τείνουν να καθορίζονται με οικονομικούς όρους, είναι φυσικό και τα κόμματα να έχουν εγκλωβιστεί σε μια άνευ όρων στενή «συνεργασία» με τον παράγοντα «χρήμα». «Βόηθα με να σε βαστώ να ανεβούμε το γκρεμό» είναι η σχέση κεφαλαίου-κομμάτων. Ο ένας κερδίζει την εξουσία, η οποία συνεπάγεται και οικονομικό κέρδος και ο άλλος απλά αυξάνει την κερδοφορία του, κυρίως με αθέμιτο ανταγωνισμό.
Δηλαδή έχουμε μια αγαστή συνεργασία, στα πλαίσια της οποίας ό,τι και να γίνει και οι δυο κερδίζουν, εφόσον ο δικομματισμός παραμένει ακλόνητος (παρά τα φαινομενικά πλήγματά του). Αυτό δεν θα ενοχλούσε εάν το κέρδος τους δεν απέβαινε σε βάρος της πλειοψηφίας του λαού, ο οποίος είναι και ο μεγάλος χαμένος. Δηλαδή χάνει αυτό ο οποίος δίνει τη δυνατότητα στους άλλους δυο να κερδίζουν. Απίθανο και όμως αληθινό.
Εντός του παραπάνω πλαισίου είναι αδύνατο να αναδειχθεί ως αρχηγός κόμματος εξουσίας ένας πολιτικός Ηγέτης ο οποίος να μην εξυπηρετεί το συμφέρον του κόμματος (δηλαδή τον πλουτισμό των στελεχών του) και των χρηματοδοτών του. Εάν όμως ο αρχηγός ενός κόμματος εξουσίας έχει ως πρωταρχικό στόχο τα παραπάνω, τότε εκ των πραγμάτων θα παραμερίζει την επίτευξη του «κοινού καλού» και θα ιεραρχεί το «κοινωνικό όφελος» σε πολύ χαμηλότερη θέση (την τρίτη θέση την θεωρώ εξαιρετικά χαμηλή), ενώ θα έπρεπε να το έχει στην κορυφή.
Κατά τη γνώμη μου αυτή είναι η κυριότερη αιτία που οδήγησε την πατρίδα μας, αλλά και τις άλλες χώρες στη «χρεοκοπία».
Βεβαίως η παραπάνω ανάλυση είναι τηλεγραφική και δεν λαμβάνει υπόψη όλους τους παράγοντες. Όμως ρωτώ: Τι κάνουν τα πανεπιστήμια μας; Που είναι τόσα χρόνια οι επιστημονικές δημοσιεύσεις για την διάγνωση των προβλημάτων της κοινωνίας μας, καθώς και οι προτάσεις για την επίλυσή τους; Βεβαίως και υπάρχουν αξιόλογοι ακαδημαϊκοί στη χώρα μας. Όσοι όμως από αυτούς ήθελαν να αναδειχθούν και αυτοί στο υπάρχον «σύστημα» ακολούθησαν τον πιο εύκολο και σίγουρο δρόμο: κομματικοποιήθηκαν. Έτσι όμως έθεσαν την κομματική τους ταυτότητα πάνω από την επιστημονική, της οποία και θυσίασαν στον βωμό της κομματικοποίησης. Οι άλλοι, που δεν ακολούθησαν τον ολισθηρό δρόμο και που αποτελούν τη μειοψηφία, έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν τον άνισο αγώνα τους. Πρόσφατα μάλιστα σε εκδήλωση στο Πανεπιστήμιο Αθηνών είχαμε την πρώτη δυναμική αντίδραση. Εύγε τους και καλή συνέχεια στην προσπάθειά τους. Στην ακαδημαϊκή κοινότητα είναι γνωστοί και οι μεν και οι δε.
Με τον παραπάνω τρόπο δυστυχώς έδρασε και η στρατιωτική ηγεσία του τόπου, η οποία είναι πλήρως κομματικοποιημένη. Όποιος αξιωματικός δεν διαθέτει πράσινη ή μπλε κομματική ταυτότητα είναι σίγουρα χαμένος στο παιχνίδι της εξουσίας. Ορισμένοι παραιτούνται, πριν προλάβει το ίδιο το σύστημα με τις αναξιοκρατικές διαδικασίες αξιολόγησης να τους απορρίψει ως ανεπαρκείς. Η στρατιωτική ηγεσία είχε τη μεγάλη ευκαιρία να ανατρέψει τα αρνητικά συναισθήματα του ελληνικού λαού για το στράτευμα, τα οποία αναπτύχθηκαν μετά το 1974. Όμως την έχασε, κυρίως γιατί κατάντησε σφουγγοκωλάριος μιας «βρώμικης» πολιτικής ελίτ. Παρόλα αυτά όμως ο λαός έχει εμπιστοσύνη στις Ένοπλες Δυνάμεις, γιατί είναι σίγουρος ότι η συντριπτική πλειοψηφία των στελεχών του, οι οποίοι και προέρχονται από τα μεσαία και χαμηλά στρώματα της κοινωνίας μας, διατηρούν το ηθικό πλεονέκτημα, κυρίως λόγω της πίστης τους στις διαχρονικές αξίες του Ελληνισμού.
Τι να πούμε όμως και για τα δεκανίκια της εθνοκτόνου κομματοκρατίας, τους μεγάλους «εθνοπατέρες» μας, τους συνδικαλιστές μας. Εάν το «μνημόνιο» και οι «τροϊκανοί» ήθελαν να προσφέρουν κάτι καλό στη χώρα μας, θα έπρεπε να ξεκινήσουν από την πάταξη του «σάπιου» συνδικαλιστικού μας συστήματος. Να «επιβάλουν» άμεση εξέταση των περιουσιακών στοιχείων των αρχισυνδικαλιστών και να αλλάξουν το πλαίσιο λειτουργίας των συνδικαλιστικών οργανώσεων, έτσι ώστε αυτές να λειτουργούν με διαφανείς και δημοκρατικές διαδικασίες.
Και όπως εκτιμώ ότι θα συμφωνείς αγαπητέ Σάββα, εάν θελήσουμε ποτέ (εύχομαι ολόψυχα πολύ σύντομα) να αρχίσουμε να διορθώνουμε τα στραβά, τα ανάποδα και σε τελική ανάλυση τα παράλογα σε αυτή τη χώρα, θα πρέπει να ξεκινήσουμε από το ήθος και τη ηθική.
Ένα κίνημα ηθικής εκτιμώ ότι θα έχει τη δύναμη να στείλει στο σπίτι και στη φυλακή τους άχρηστους και τους κλέφτες πολιτικούς μας, αντίστοιχα και να διαλύσει τη κομματοκρατία που καταδυναστεύει την πατρίδα μας. Αυτό νομίζω το χρωστάμε στη νέα γενιά.
Εμπρός λοιπόν ή αλλιώς: Για τα παιδιά μας ρε γαμώτο.
Ένας αγανακτισμένος αντιπαραγωγικός
Αγαπητέ κύριε αντιπαραγωγικέ,
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι "παραγωγικοί για τον εαυτό τους εις βάρος της πατρίδας" έχουν εξασφαλίσει το μέλλον των παιδιών τους εκτός του συνόλου των ζητημάτων που αναφέρετε, συνεπώς δεν συμμερίζονται τις ίδιες ανησυχίες.
Ministre plénipotentiaire